Maybe they will only make it worse [FINISHED]

Er was weer een ceremonie gepasseerd. Het zou nu nog maar enkele ceremonies duren eer dat hij zijn warriornaam zou krijgen. Volgens zijn vader liep zijn training zodanig op schema dat dat moment niet meer heel lang op zich zou laten wachten. Jaggedpaw maakte grote vorderingen in zijn trainingen en zijn vader liet zijn goedkeuring meerdere malen blijken. Nu dat er echter lichte chaos in RiverClan begon te heersen, was het duidelijk dat zijn vader ook andere prioriteiten had dan Jaggedpaw’s training alleen. Hij had tegen Jaggedpaw gezegd dat deze zich klaar moest maken voor een eventueel gevecht en Jaggedpaw had zich afgevraagd waar dat over ging, maar had er niet al te veel vragen over gesteld. Hij was momenteel het kamp uit gegaan zodat hij kon gaan jagen en weerhield zichzelf om naar de rivier te gaan. Daar lag vergiftigde prooi, wat wilde zeggen dat Jaggedpaw zich moest beperken tot landdieren. Hij had echter op beide prooien veel geoefend en dus liet hij zijn zintuigen hun werk doen. Zijn blik gleed naar voren en hij hoorde niet veel later het zachte ritselen van de struiken om hem heen. Jaggedpaw gleed in een jagerspositie, maar kwam daar al snel weer van overeind toen hij pootstappen achter zich hoorde en het geritsel verdween. Een lichte irritatie ging door hem heen en hij draaide zich om, zacht zuchtend toen hij zag dat het een denmate was. “Hé, Hermitpaw,” zei hij op een rustige toon, zijn blik stoïcijns terwijl hij de ander een knikje gaf.

+ @Hermitpaw

Nu zijn poot gezond genoeg was kon hij weer jagen, al moest hij voorzichtig blijven. Dit zou altijd een zwak punt zijn van zijn lichaam. Een volgende kneuzing was zó gebeurd. Hij hief zijn kop in de lucht en de geur van muis dreef zijn neus binnen. Dit ging een goede jacht worden. Althans, dat dacht hij. In plaats van een muis trof hij Jaggedpaw aan, waarvan Hermit net iets te laat door had wat hij deed. De kater zijn irritatie om de gemiste kans was duidelijk, maar gelukkig uitte hij die niet. "Hé Jagged." begroette hij hem terug, op de informeelste manier mogelijk. "Lekker aan het jagen?" Er lag een grijns op zijn gezicht, maar zijn stem was vriendelijk. Niks mis met een beetje plagen.

Jaggedpaw ontspande nog wat meer toen Hermitpaw zijn begroeting sprak. Een kleine glimlach kwam om zijn lippen terwijl hij de ander aankeek, al bleef zijn blik nog even stoïcijns als eerst. Met een vader die het er zowat in had gedrild dat emotie tonen niet aan de orde was, kon je het hem ook niet kwalijk nemen. Al waren er van die zeldzame momenten dat er toch een ietwat warme blik in zijn ogen ontstond, maar dat was echt maar zelden. “Dat zou ik aan het doen zijn als ik niet een bepaalde onoplettende denmate had die daar een stokje voor stak door door het territorium te stampen,” zei hij op een licht plagerige toon. Hij wuifde de kwestie echter weg met zijn staart waarmee hij liet weten dat hij het niet zo erg vond als dat zijn houding liet blijken en hij fixeerde zijn groene ogen weer op zijn omgeving. Zijn vader zei hem altijd dat er genoeg kansen waren, als er maar een wil was om van die kansen gebruik te maken. Jaggedpaw zou vast wel een andere prooi vinden. “En hoe gaat het met jou?” vroeg hij over zijn schouder aan Hermitpaw terwijl hij zijn omgeving scande op teken van leven.

Gelukkig leek de situatie Jagged niet zoveel te doen, wat Hermit wel prima vond. Althans, dat dacht hij. De ander liet niet veel van zich kennen met zo'n pokerface. Met een lachje liet hij weten dat het oké was, al had hij toch echt niet zo hard gestampt als de ander beweerde. Hij besloot de kwestie net als Jagged achterwege te laten en gaf antwoord op zijn vraag. "Uh ja wel prima." zei hij schouderophalend. Vandaag was nou echt het perfect voorbeeld van "een dag". Er was nog niks interessants gebeurd en het weer was misschien fris, maar zó neutraal dat het saai was. Conclusie: hij verveelde zich. Bij die gedachte besloot hij maar eens de spontane uit te hangen. "Zin om iets te doen?" vroeg hij nonchalant, al liet hij doorschemeren dat hij op een "ja" hoopte.

Jaggedpaw gaf een kort knikje toen de ander aangaf dat het wel prima ging. Er was niet veel om daarop te zeggen en dus liet hij het enkel bij dat knikje, maar zijn groene blik gleed al snel weer terug toen Hermitpaw zijn vraag stelde. Hij had niet echt ideeën van wat ze konden doen, behalve dan dat ze konden gaan jagen voor de elders en het deed hem toch lichtelijk nieuwsgierig zijn naar wat Hermitpaw’s plan was, al zeker omdat het duidelijk was dat de apprentice hoopte dat Jaggedpaw die vraag positief zou beantwoorden. “Heb je een idee van wat we zouden kunnen gaan doen dan?” vroeg Jaggedpaw op een rustige toon, zijn blik gefixeerd houdend op de andere apprentice.

Zoals gehoopt zei de kater ja. Dat maakte hem voor Hermit avontuurlijk genoeg, in ieder geval goed genoeg om hem niet te vervelen. Waar hij echter nog niet aan had gedacht was wat ze dan zouden kunnen doen. Een paar tellen bleef hij stil, tot hij op iets kwam. "Okay, dit klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar hear me out." begon hij, enorm zeker van zijn zaak. "Wat dacht je van verstoppertje? Nu we ouder zijn zijn er zo-veel mogelijkheden." Wat hier van ging komen wist hij nog niet. Het was immers een plan wat hij net had bedacht. Zijn houding was sterk en enthousiast, maar van binnen was hij stiekem heel bang dat Jagged hem zou afwijzen.

Het voorstel was op zijn zachtst gezegd nogal onverwacht voor Jaggedpaw. Hij had gedacht… hij wist niet goed wat hij had gedacht, want eigenlijk kende hij Hermitpaw helemaal nog niet zo goed. Maar hij had zeker niet gedacht dat de kater voor zou stellen om verstoppertje te gaan spelen. Hij trok licht met zijn oortje en zijn snorharen trilden wat, maar voor de rest was aan zijn stoïcijnse blik niet te zien dat het idee hem wel amuseerde. “Ik dacht dat we juist minder mogelijkheden hadden omdat we ook veel groter zijn geworden,” kon hij het niet laten om op een sarcastische toon te spreken. Hij had echter ook wel in de gaten dat Hermitpaw het niet fijn zou vinden als hij afgewezen zou worden en dus knikte hij maar, al moest hij een zachte zucht onderdrukken. “En waar zijn dan zoal goede plaatsen om ons te verstoppen?” sprak hij, proberend om het sarcasme niet te veel te laten doorschemeren in zijn stem.

De ander zag duidelijk de potentie van dit idee niet in. Hermit was niet achterlijk. Hij had zijn sarcasme wel door. Maar dat er zo moeilijk werd gedaan maakte het eigenlijk alleen nog maar beter, want zo kon hij hem laten zien wat voor een prachtplan dit wel niet was. "Tja, dat kan ik natuurlijk niet zeggen." zei hij, duidelijk geamuseerd. "Je zal toch echt slim genoeg moeten zijn om zelf iets te bedenken." Het puntje van zijn staart bewoog ongeduldig heen en weer. Hij wilde beginnen, want het plannetje wat in zijn hoofd ontstond werd al snel beter en beter. Jagged had geen idee wat hem te wachten stond.

Alles in Jaggedpaw streed met het idee om aan dit plan mee te doen. Hoe zou zijn vader wel niet reageren als hij zag dat Jaggedpaw in barre tijden bezig was met een spelletje? Jaggedpaw hoopte maar dat zijn vader niet in de buurt was; hij wilde liever niet de schaamte ondergaan die hij zou voelen als hij zijn vader uit zou leggen wat ze aan het doen waren. “Prima,” zei hij met een zachte zucht. “Maar jij begint. Ik zal je wel komen zoeken.” Dat zou in elk geval een deel van de schaamte afnemen als zijn vader hem tegen zou komen, al zou Jaggedpaw nog steeds moeite hebben met het uitleggen. Het was niet dat hij een ontzettend stijve hark was en als hij in het kamp had gezeten met een stel kittens had hij heus wel vrolijk meegedaan, maar dit… voelde als tijdverspilling. Hij hield zijn gezicht echter in de plooi en gaf naar Hermitpaw een neutraal knikje, ten teken dat ze konden beginnen.

Een glimlach ontstond op zijn gezicht toen de ander instemde. Dit zou een leuke middag gaan worden. "Oké, tel dan maar tot 50." En voor Jagged nog kon reageren schoot hij weg. Het zou belangrijk zijn dat hij hem niet de hele weg naar zijn schuilplaats kon ruiken, dus besloot hij zich tegen de eerste beste muntstruik die hij zag te schuren. Nu was zijn geur beter gemaskeerd, wat betekende dat de arme kater het vanaf hier vooral op gevoel en zicht moest doen. Voorzichtig trippelde hij verder, tot hij de perfecte verstopplaats vond: een boom met lage zijtakken. Net als elke andere RiverClanner was hij niet bepaald beoefend in klimmen, maar dit zou hem wel moeten lukken. Met enige onhandigheid werkte hij zichzelf omhoog tot hij niet meer verder durfde. Zo. Hij zat verstopt.

Jaggedpaw probeerde het idee dat zijn vader hem hier aan zou treffen zo ver mogelijk uit zijn kopje te krijgen terwijl hij zijn ogen sloot en mompelend begon te tellen. Aangezien Hermitpaw weggeschoten was nog voor hij goed en wel kon beginnen, nam hij aan dat de kater het toch niet kon controleren of hij nu wel tot vijftig telde of niet. Hij hield dan ook op met tellen zodra hij niks meer hoorde en telde, nog altijd met gesloten ogen, door totdat hij dacht dat hij aan de vijftig zat. De kater opende zijn ogen weer en begon toen op speurtocht te gaan. De geur van Hermitpaw was sterk te ruiken tegen een struik en Jaggedpaw wiebelde met zijn oortjes. Hij schatte Hermitpaw niet bepaald in als een domme kater, dus hij vermoedde dat de kater expres zijn geur hier had achtergelaten om Jaggedpaw op een dwaalspoor te zetten. De geur van munt en Hermitpaw waren nu echter met elkaar vermengd en was voor zijn gevoel overal te ruiken. Hij wiebelde geïrriteerd met zijn oortjes, maar zijn mondhoeken drukten zich toch kort omhoog omwille van de vindingrijkheid van de kater. Maar hij had ook zo zijn trucjes. Jaggedpaw liet zijn blik meteen naar beneden gaan en lette op vertrapt gras of een nat spoor dat achterbleef. Ze moesten immers de rivier oversteken om in het territorium te geraken en het kon zijn dat Hermitpaw’s pels nog niet volledig droog was toen hij Jaggedpaw tegenkwam. En dus fixeerde hij zijn aandacht daar op terwijl hij zijn weg vond door het territorium.

Wachten was verassend saai. Hij kon het dan ook niet laten om ongeduldig tegen een tak te gaan slaan. Kleine, verdroogde zijtakjes vielen naar beneden, maar dat zou zijn verstopplaats vast niet onthullen. Althans, dat dacht hij tenminste. De gedachte dat de apprentice gewoon was weggegaan kwam meer dan eens in zijn hoofd, maar telkens schudde hij die weg. Jaggedpaw leek hem aardig genoeg om dat niet uit te halen.

Jaggedpaw bewoog met zijn oortjes toen een zwak geluid zijn gehoorgangen bereikte. De kater draaide zijn kopje en hij keek voor een paar seconden neer op de takjes die naar beneden dwarrelden. Dat kon een prooi niet veroorzaken, dus liep hij naar de boom toe en richtte zijn blik naar boven, waar hij de crèmekleurige pels van Hermitpaw algauw ontdekte. “Weet je,” begon hij op een droge toon. “Als je écht niet gevonden wilt worden, dan lijkt het me misschien beter als je jezelf niet op zo’n manier verraadt. Ik zou er een stuk langer over hebben gedaan als je geen geluid had gemaakt.” Hij grinnikte, al bleef zijn blik stoïcijns. “Maar ik neem aan dat je het goed gedaan hebt,” sprak hij en hij gaf de kater een knikje, waarna hij een paar stapjes naar achteren deed zodat de kater naar beneden kon komen.

Zijn ongeduld kostte hem te kop. Althans, Jagged had hem gevonden. Pff, wist hij veel dat de ander in de buurt zou zijn. Een beetje beschaamd sprong hij naar beneden, waar hij wat sukkelig op de grond kwam. Het kon ook niet voor één keer even sierlijk gaan. "Je moet toegeven dat het een goede plek was." Grijnsde hij, herstellend van hoe beschamend deze heel situatie eigenlijk was. "Ik ben pro klimmer voor een RiverClanner." Zwemmen moest hij tolereren omdat het de enige weg was om het kamp te verlaten, maar klimmen had hij zichzelf grotendeels aangeleerd. Dat was toch iets om trots op te zijn.

“Dat geef ik ook toe, maar het zou een betere plek zijn geweest als je wat meer geduld had.” Hij grinnikte opnieuw. “Ik denk dat ik het verstoppen maar ga afslaan. Ik denk dat je mij binnen een paar seconden vindt als ik hier aan mee doe.” Hij was immers niet het soort type dat zichzelf ergens wilde gaan verstoppen en dan nutteloos gaan wachten tot iemand anders hem zou vinden. Dat vond hij echt iets voor kittens. “Dus tenzij je in bent voor wat rondslingeren in de bomen denk ik maar dat ik op iets wat ik tijdens mijn training leerde ga oefenen.” Hij wilde immers zo snel mogelijk een volleerde warrior worden en dat ging niet als hij hier verstoppertje aan het spelen was met Hermitpaw, hoe aardig de kater dan ook leek te zijn. Maar met bomen klimmen zou hij wel wat vaardigheden oefenen, dus dat zag hij niet als tijdsverspilling.

De ander had gelijk. Misschien had hij niet zo ongeduldig moeten doen. Misschien zat dit spel toch niet in zijn aard. Het was dan ook mooi dat Jagged opgaf en besloot iets anders te gaan doen. Natuurlijk voelde hij zich beledigd, maar hij moest toegeven dat dit inderdaad voor kittens weggelegd was. "Is goed hoor. Veel plezier zonder mij." Grinnikte hij, waarna hij al aanstalten maakte om terug te gaan.

Jaggedpaw gaf een knikje toen Hermitpaw zijn woorden sprak. “Ik spreek je nog wel eens,” beloofde hij de kater, waarna hij de apprentice een knikje gaf en zich omdraaide. Hij had nog een paar dingen die hij van zijn vader had geleerd en die hij graag nog extra door wilde nemen voordat hij volgende maan zijn final assesment af zou leggen. En dus keerde hij de kater de rug toe en rende naar dat gedeelte van het territorium waar hij het beste kon oefenen.