A crown of leaves and thorns

Met zekere passen stapte de zwarte poes door het gebied dat ze immidels eigen had gemaakt, dat ze door en door was gaan kennen en waar ze nu alle hoekjes en paadjes met gemak wist te vinden. Een paar manen geleden was dit alles nog zo veel groter geweest, was dit alles nog nieuw en spannend en hoewel ze nooit echt uitbundig reageerde waren ook haar ambere oogjes gevuld geweest met vreugde bij haar eerste avontuur buiten. Maar nu was die vreugde onderhand wel weggeëbt, had ze alles al zo'n 300 keer gezien en was het enig wat haar nog enigsinds aanzette tot ontdekking de veranderenende kleuren om haar heen. Er begon langzaam maar zeker een rottende herfst geur rond het bos te hangen dat haar terugbracht naar die warmere tijden in de nursery, vorig jaar leaffall, tegen haar moeder opgedrukt terwijl ze toe keek naar de andere kittens. Altijd kijken, nooit echt meedoen tenzij zij de leader mocht spelen, iets anders interesseerde het bazige poesje niet. Zodra iemand anders die rol kreeg was het enige wat ze deed hem stom noemen en kijken hoe die gek haar clan verpeste. En het ruïneren, dat deden ze in haar ogen altijd. Iedere keuze die ze maakte werd beoordeeld met een geïrriteerde snuif van haar kant af, een oog rol en een diepe zucht.

Het bracht een zachte glimlach op haar lippen als ze er zo aan terug dacht, dat waren nog is makkelijke tijden. Haar kalme blik viel op fourtrees, het bos om haar heen langzaam verdunnend met iedere stap die ze cdichterbij zette, haar prachtig verzorgde zwarte pels glinsterend in de zon die nu geen weg door een dik bladerdak moest zien te vinden. Werd ze verrast door eeen aangame warmte die ver te zoeken was in de schaduwen van het woud achter haar, hier kon ze wel van genieten.

[Brairbell]