no one

Bijna had hij al rechtsomkeert gemaakt naar zijn territorium. Er viel immers niet veel meer te beleven bij de Fourtrees, de Gathering was over. En toch bleef hij een stukje verderop doodstil staan op het pad richting Riverclan, de vier grote eikenbomen nog duidelijk zichtbaar in de achtergrond. Hij twijfelde hevig of hij niet gewoon de pas er in wilde zetten en haar voorlopig niet meer in de ogen aan te kijken. Aan de andere kant was er nog zoveel wat hij tegen haar wilde zeggen. Quietcreek haatte haar niet perse. Het was WindClan in het algemeen geweest en daar was zij eenmaal een onderdeel van. Zou ze nog steeds boos op hem zijn? Hoe zou het met haar gaan..? Hij schudde zijn kop. Nee, hij moest zich niet mee laten sleuren door zijn gevoelens. Een beetje nostalgie was het niet waard om opnieuw belogen en bespeeld te worden. Maar aan de andere kant… Hij had nog wel wat te zeggen. Voor hij het wisten hadden zijn poten hem inderdaad al terug naar de Fourtrees gebracht. En inderdaad, daar zat ze. Rabbitcharm, zijn beste jeugdvriendin. Nu zijn minst gehate aartsvijand. Ze konden niet met en niet zonder elkaar. Er ging dan ook geen jaar voorbij dat ze elkaar niet opzochten om de ander eens even te vertellen wat voor een ontzettend stuk tuig ze waren. “ Rabbitcharm…” Zei hij, ietwat ontdaan bij haar appearance. Was het dan toch langer geleden dan hij had gedacht? Ze was groter geworden, volwassen… En zeker niet lelijk ook. Al wilde hij dat liever niet toegeven. “Hoor jij niet al terug te zijn bij je kamp?” Vroeg hij vervolgens, zijn toon veranderde richting de gebruikelijke minachtende manier waarop hij haar doorgaans aansprak. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. Quiet moest wat energie kwijt, hij was klaar voor een venijnig en gemeen gesprek.  

Rabbitcharm was zoals gebruikelijk ‘niet blij om hem te zien’. Maar dat gaf niet. Zo ging het immers elke keer. Dat wisten ze allebei heel goed. Na zijn eerste verwondering veranderde Quietcreek al weer snel van koers door haar op de gebruikelijke minachtende toon aan te spreken. Hij zag dat het haar ergerde en kon dan ook niet helpen om een ietwat valse grijns om zijn mondhoeken te laten zien. Was je maar lieverd. Doe maar alsof het je allemaal niets kan schelen. Het heeft geen zin. Ik heb het toch al gezien. “Zou jij dat niet eerder moeten zijn, lieverd? Het is vast spannend in het donker met maar één functionerend oog,” Haar zoetsappige toon maakte hem zowat acuut agressief. Het kroop onder zijn nagels en liet hem niet meer met rust. Quietcreek gromde zachtjes. Ze wist donders goed wie dat op zijn geweten had. Hoe durfde ze deze opmerking nog te maken. “Maak je maar geen zorgen over mij Bunbun, ik red mezelf prima zo. Ik ben immers niet voor niets alsnog Warrior geworden.” Het had trots geklonken maar zijn ondertoon zat vol nijd. “Dat kon dankzij hard werk en discipline, iets wat bij jullie hazenvreters nogal ontbreekt.” Vervolgde hij ijzig terwijl zijn staart geïrriteerd heen en weer sloeg. Als die Clan zijn katten beter zou kunnen opvoeden dan was hij nu niet half blind geweest. En nog wilde ze niet toegeven dat zij degene waren die in de fout zaten. Het was om ziek van te worden zo frustrerend. Quietcreek zuchtte. “Hoe hou je het er uit Rabbitcharm?” Vroeg hij zowel mismoedig als verwijtend. Zo hadden ze elkaar vroeger niet gekened. En nu was het toch echt zo. Wat ruzie wel niet met anderen kon doen...