Welcome in the shade

De dagen waren lang, maar wel belonend. Ze zag hoe moe Pepperpaw en Newtpaw werden van de intensieve trainingen, maar ook hoe ze telkens weer hun best deden. Het was lastig, ook zij had zoiets nog nooit gedaan. Tot dusverre ging alles echter nog volgens plan, ze zou alleen binnenkort nog wat moeten halen uit Windclan, maar goed. Ze was vooral trots op haar twee kleine leerlingen, al eiste de trainingen ook op haar wel een tol. De poes geeuwde en rekte haar kleine lichaam uit. Voor nu was er even een pauze ingelast, afhankelijk van hoe fris en fruitig de twee roodneusjes waren zouden ze vanavond nog een korte training geven. Zijzelf kon deze pauze ook wel waarderen en was net bezig om haar nest wat op te ruimen toen er pootstapjes kwamen. Alert keek ze op toen een apprentice voor haar neus kwam te staan, zijn lichaamstaal wat moeilijk af te lezen en zijn naam wat onbekend. "Oh ehm," wat van haar stuk gebracht dacht ze even na en schudde uiteindelijk haar kop. "Misschien wat brandnetel bladeren, maar ik weet niet zeker of die ook in jullie territorium groeien tijdens Leaffall," ze zuchtte, soms was het nog best lastig. haar blik gleed naar het jonge katertje. "Bedankt voor het aanbieden," snorde ze.

Een warme glimlach vormde zich op haar gelaat bij de woorden van de ander, onder de indruk van diens kennis. "Hm-hm, dat zou goed kunnen," beaamde ze. "De plant met de kartelrandjes die prikken, ja. Het groeit eigenlijk overal, omdat het eigenlijk onkruid is, maar als het kouder wordt verdwijnen ze," legde ze uit, meer tegen zichzelf dan tegen hem. "Bedankt, ik zal zelf ook even kijken," ze had absoluut geen idee waar dat was, maar misschien kon ze Bluejay wel weer als gids inhuren. Dat zou ze niet erg vinden. Op de volgende woorden van de apprentice knipperde ze wat verbaasd. "Aangenaam, Flutterpaw," begon ze als eerste. "Dat zal vast mee vallen, Newtpaw moet misschien ook nog een beetje wennen,"

Het verbaasde haar enigszins, immers leken zowel Newtpaw als Flutterpaw vrij timide. Maar goed, bedacht ze zich vlug, dat kon nog niet alles zeggen. Zelfs zij had katten met wie ze een stuk minder goed overweg kon, al waren dat er niet heel veel. Misschien moest ze niet zo snel oordelen over katten die ze niet kende, toch vond ze het moeilijk om vooral Newtpaw voor te stellen als iemand die anderen kon haten. Flutterpaw schudde echter zelfverzekerd zijn kop, waardoor de poes verward met haar oortjes wiebelde. Haar verwarring werd alleen maar groter door de woorden die hij sprak. Een frons kwam op haar gelaat en een onbehagelijk gevoel trok over haar rug. Ze had al gemerkt dat er een zekere spanning hing tussen de hoge rangen hier en zijn woorden leken te bevestigen dat er iets was gebeurd. Anderzijds was hij slechts pas apprentice en hoewel ze hem niet aanzag voor een leugenaar, wist ze ook dat jonge katten soms dingen anders konden interpreteren. "Ik, ehm, ik snap niet precies wat je bedoelt, Flutterpaw," ze keek de ander wat bezorgd aan. "Is het misschien iets... Dat ik ook zou moeten weten? Anders ga ik wel even met Acornstar spreken," ze wilde hem er niet toe dwingen een geheim te verklappen en daardoor in de problemen te komen, maar als er iets was wat speelde met haar leerling wilde ze het wel graag weten. Het was haar al opgevallen dat Newtpaw een stuk minder op haar gemak was.

Hoewel ze blij was dat ze hier zo welkom werd ontvangen, had ze wel enige moeite met zich volledig aan te passen en vooral om de Shadowclanners daadwerkelijk te begrijpen. Ze werd over lang niet alles ingelicht, en dat bleek nu ook weer. De poes trok wat onzeker met haar oor, niet helemaal zeker wat te denken. Jonge katten als hij hadden wel vaker een grote fantasie, maar zijn ogen stonden zeer serieus. Dus hield ze haar mond en luisterde rustig, een beetje gepuzzled, al helemaal toen ze tranen in zijn ogen dacht te zien. Hij sprak en stapte toen plots op haar af. Routnose schrok wat op toen ze zijn kop tegen haar vacht voelde, alsof hij hopeloos opzoek was naar steun. Haar eerdere ideeën over een waanbeeld vervaagden direct en na haar initiële verrassing legde ze troostend haar staart om hem heen, haar kopje lichtelijk rustend op de zijne. Wat het ook was dat hij geheim hield, het lag zwaar op zijn geweten. "Shht, het is oké," murmelde ze warm, net zoals ze een kat van haar eigen clan gerust zou proberen te stellen. Ze knarste kort met haar tanden. "Dat... Kan ik niet echt beloven, Flutterpaw. Als het iets is dat anderen in gevaar kan brengen, moet ik proberen iets te doen om dat te voorkomen. Snap je?" ze probeerde oogcontact te maken. "Maar als dat het geval is zal ik jouw naam nooit noemen, beloofd," drukte ze de kater op het hart. De poes had op de harde manier geleerd dat ze nooit beloftes moest maken die ze niet na kon leven. "Oh, ehm, die komen meestal niet bij mij terecht, ben ik bang," ze liet een zacht, vreugedeloos lachje horen. Hoewel niemand vijandelijk was, bleef duidelijk dat ze niet een deel was van de clan, maar een buitenstaander. De poes wreef met haar staart over de rug van de ander. "Je bent nergens toe verplicht, maar als het belangrijk is zou ik wel graag willen dat je het mij vertelt, Flutterpaw,"

Nee, de roddels die in de clan de rondte deden kwamen meestal niet bij haar aan. Zelfs in Windclan gebeurde dat weinig, al had ze er eerlijk ook niet heel erg veel oor naar. Wat er echter actueel was in Shadowclan kreeg ze enkel mee van de announcements en ceremonies die werden gehouden, ze was nog altijd een vreemde hier, en ze voelde ze zich ook. Flutterpaw was even stil en Routnose ging ervanuit dat hij had besloten te zwijgen. Dat was oké, zoals ze had beloofd zou ze hem niet dwingen - zelfs al knaagde de nieuwsgierigheid aan haar. Het tegendeel was echter waar, want de gestreepte apprentice begon te spreken. De medicine cat hield haar adem in terwijl hij verder sprak, en met ieder woord zakte haar hart verder weg. "Oh dear Starclan," mompelde ze, een gebroken en bovenalles treurige blik in haar ogen. Gepijnigd gaf ze de jonge kater een lik over zijn kop. Hoewel ze graag zou willen geloven dat het niet waar was, vielen er met deze informatie een hoop dingen op hun plek. Newtpaw... Dat arme meisje, de arme elder. Ze had waarschijnlijk enkel haar best gedaan, met de zorgen van een hele clan op haar kleine schouders. Nu begreep ze waarom ze soms wat terug houdend was. Kon ze haar maar een knuffel geven en zeggen dat alles goed was, het was niet haar schuld... "Het spijt me dat je dat hebt moeten zien Flutterpaw," Ze sloeg zich dichter op het katertje heen, krulde haar staart om zijn gestalte. "Zoiets had nooit mogen gebeuren... Maar neem het alsjeblieft niet Newt kwalijk, oké?" ze zuchtte, het nog steeds verwerkend.