Pop your bubblegum heart

Een zacht briesje speelde met haar vacht en dankbaar ademde de poes de frisse lucht in. Winter had hun velden wit gekleurd, waardoor zelfs het deel dat eerder was afgebrand amper meer te onderscheiden was. Het was een prachtig zicht, zeker nu de zon onder ging en de hemel kleurde in allerlei pastel tinten. En er was niemand, gelukkig was er even helemaal niemand. Haar hoofd leek de laatste tijd al even vol te zitten met dikke, zachte en roze wolken. Ze hield van hem, dat was ongeveer het enige dat ze zeker wist. Dat had ze zo lang gedaan, en nu voor het eerst wist hij het. Maar was dit wat ze wilde? Gisteren had ze voor het eerst nee gezegd tegen een van haar... Minnaars. Dat voelde vreemd, en ergens betrapte ze zich erop dat ze het miste. Was dat haar fout? Was dat iets verkeerds? Ze had alles wat ze vroeger had gewild, maar haar wereldbeeld was nu zo anders dan vroeger. De poes zuchtte en keek voor zich uit. Waarm kon ze niet gewoon gelukkig zijn?

&Briarbell only  

De wind veranderde plots van richting, alsof het haar een waarschuwing gaf. Het was een oude bekende die haar kant op kwam, een die ze niet vaak meer sprak. Wat deed Briarbell hier? De poes leek zich te hebben teruggetrokken, sprak amper nog met haar of wie dan ook sinds Rabbit haar bebloed had aangetroffen in de korenvelden. De poes draaide zich om en bemerkte hoe slecht haar oude vriendin eruit zag. En eerlijk, dat deed pijn. Vroeger hadden ze altijd zo gelachen, had het geleken alsof ze de wereld aan hadden gekund - nu waren ze daar beide zo ver vanaf gedreven. Was dat haar fout? Nee, want zij zweeg evengoed. Maar hoe je het ook draaide of keerde, Briar bleef een van de weinige vriendinnen die ze had in de clan - en ze maakte zich zorgen om haar. "Briar?" zou ze weten van Wolf? Was dat waarom ze hier was? 

Oh fijn. Kennelijk was ze hier alleen om haar te berispen, dat was exact waar ze nu aan toe was, natuurlijk. De gevlekte poes snoof en haar blik verduisterde. En het was nog wel zo'n mooie zonsondergang, dacht ze bitter. "Rustig Briar, straks stik je nog in je hormonen,"sprak ze de ander scherp toe, maar iets in haar ogen stond vragend. Er was iets dat miste. Een puzzelstukje in het verhaal dat ze nog niet aan elkaar gelinkt had, en dat stukje leek Briar te hebben. "Wat is er toch aan de hand met je? Wat is er nou gebeurd?" ze verhoogde de druk wat en keek haar strak aan. De manier waarop ze zijn naam zo giftig uitsprak, hoe ze haar bebloed had aangetroffen... Rabbit haar ogen schoten over toen het kwartje viel. De wonden waar Wolfstar toen mee terug was gekomen, kwamen van haar. Ze had met haar eigen broer gevochten.  

Het viel haar direct op hoe de glanzende nagels van haar vriendin uit hun hulzen kwamen. Nerveus trilden haar snorharen en acuut was ze alert. Maar bovenalles was ze kwaad. Was ze losgeslagen? Had hij al het verstand uit haar kop geslagen? Maar ze verdomde het om bang te zijn voor Briarbell. "Hey!" sprak ze scherp en zette een stap haar richting op. Haar blik was steevast, maar haar hart klopte haastig in haar keel. "Het was Wolf, hé?" de blik van de rossige poes veranderde net zo snel als de bliksem insloeg en Rabbit vernauwde haar ogen. Kwaad maar ook bezorgd. "Het was Wolfs bloed..." hoe durfde ze? Wolfstar deed niemand kwaad, hij had nooit iemand kwaad gedaan! En toch, werd ze stil. Er was teveel bloed geweest om het slechts een 'sibling ruzie' te noemen. En hoewel ze het liefst Briarbell voor haar kop wilde slaan, fluisterde een ander stemmetje haar iets in het oor. Ja, ze kende Wolfstar goed, maar misschien kende ze haar jeudgvriendin nog wel beter. En Briarbell was misschien een felle tante, ze hield bovenalles van haar broer. "Briar, is alles... Oké?" Wolf had hier nooit iets over gezegd en Briar ook niet. Ze hadden haar buiten het spel geplaatst, maar sinds kort was zij één van de spelers geworden. Nu zij en Wolf... Tja. 

Iets in haar schreeuwde om te rennen. Briarbell leek een tikkende tijdbom, een hond in het nauw gedreven. Waarom was ze bang voor haar eigen vriendin? Maar bovenalles, wat was er toch in Starclansnaam aan de hand? Er zat een addertje onder het gras bij de broer en zus, en bij iedere seconde die passeerde kreeg Rabbit meer het idee dat deze haar in de poten zou bijten. Haar oren schoten in haar nek bij de luidde woorden van Briar, die plots leek te knakken. Haar ogen waren zo klein als sikkeltjes toen ze uiteindelijk haar laatste woorden schreeuwde. Meteen versteende ze, zoals een konijn dat deed uit angst. Want even, heel even dacht de tunneler dat het over haar ging. Moordenaar. Was dat niet wat zij nu ook was? Het was zijn eigen schuld geweest, maar het was door haar doen. Maar als het waar was wat Briar zei, dan was zij niet meer de enige. De woorden registreerden langzaam en haar eerste instinct was om woedend te worden. Want ze loog, ze moest liegen. Wolfstar was geen moordenaar, alleen een minnaar - en een sukkel op zijn tijd. Maar wie zou haar ooit voor een aan zien? In twee strijd bleef ze staan, zich nu pas realiserend dat ze haar adem in had gehouden. "...Wat?" haar stem was zacht en scherp, en dat was het enige woord dat ze uitbracht terwijl ze met haar ogen die van haar oude vriendin penetreerde.  

"Je liegt" Haar vacht kwam overeind en het wit van haar ogen werd zichtbaar. "Je liegt! Hij houdt helemaal niet meer van Shattered, jij vuile leugenaar!" haar stem galmde schel over de velden die inmiddels donker begonnen te worden, maar de wind nam haar woorden mee. Zo lang had ze niets haar laten raken, lachte ze om alle beledigingen en woorden die tegen haar gezegd worden. Het was een façade die ze met zoveel zorg in elkaar had gezet, maar de figuren uit haar verleden sneden er dwars doorheen. "Hij zou nooit zoiets doen, hij heeft er geen reden toe! Waarom zou hij zijn zus aanvallen, een kind-" ze kapte haar woorden af omdat een pijnlijk besef indreunde. Was ze hem nog aan het verdedigen, of was ze inmiddels wanhopig bezig om het goed voor haarzelf te praten? Die blik in zijn ogen die ene avond, de manier waarop hij haar in de nek had gegrepen... Nee, nee! Ze schudde kwaad haar kop, dat was alleen voor het spel geweest. Wolfstar was goed, hij zou geen onschuldig kind vermoorden, hij zou nooit-... Ze kon eindelijk gelukkig zijn, haar oude geluk plaatje inkleuren. Hij mocht niet.. Hij kon niet..  

Ze wist dat ze haar pijn deed, maar dat was wederzijds. Tenzij ze de waarheid sprak, Starclan, tenzij ze de waarheid sprak. Nee, ze loog. Ze moest liegen, ze zou weigeren het te geloven. Ze had eindelijk alles, deze vuile leugen zou dat niet van haar afnemen, niet nogmaals zou ze dat allemaal kwijt raken. Maar had Briar ooit eerder tegen haar gelogen? Kwaad bracht ze het stemmetje in haar hoofd tot stilte. De holle lach van haar oudere vriendin maakte alles stil.Wat als ze de waarheid sprak. "Waarom zou je het nu pas zeggen?" riep ze, haar stem overgoten met emoties die ze niet meer kon verbergen. Wanhopig zette ze één stap achter de poes aan. "Zelfs als dit geen vuile leugen was, waarom zou je het nu pas zeggen en hem Leader laten worden?!" zie je? Ze loog. Het sloeg nergens op. Het sloeg helemaal nergens op. "Je wilt gewoon niet dat ik en Wolf samen zijn, is het?" 

Ieder woord dat ze sprak was als een schop in de maag. Zo lang had ze haar genegeerd, weggeduwd en nu, na alles, kwam ze met dit? Wat was het voor sadistische grap van dat wijf? Kon ze niet gewoon gelukkig voor haar zijn, in plaats van haar broer minachten? Maar er zaten zoveel gaten in het verhaal, zoveel oneffenheden die ze niet glad kon strijken. Wat als ze gelijk had? Nee, ze wilde het verdomme niet horen. Het maakte niet uit, het was allemaal niet waar. "Stik erin, Briar," spuugde ze kwaad en stormde de andere kant op, zo hard als haar poten haar konden dragen en zo ver weg van alles als ze kon. Wat als ze de waarheid sprak?