{Trainingstopic} Show that you want to learn.

Gisteren had haar mentor toch nog haar excuses aangeboden en had Storkpaw het haar weer wat vergeven. Ze snapte het ook wel, dat ze opeens Wolfstar hadden was wel even belangrijker. Vandaag zou Firesong haar voor het eerst meenemen en daar was ze stiekem wel een beetje zenuwachtig voor. Het zou haar eerste keer zijn buiten het kamp. Ze was al wakker, want ze was gisteren best wel vroeg gaan slapen, dus nu wachtte ze stilletjes af in haar nieuwe nest. Naar buiten gaan durfde ze nog niet, dus wachtte ze maar tot er iets ging gebeuren. Opeens liep Firesong naar binnen. Wat geschrokken liet Storkpaw haar kop zakken en deed alsof ze nog sliep, want misschien mocht ze nog niet wakker zijn. Toen ze Firesong's neus voelde bij de hare deed ze haar ogen open en luisterde naar haar mentor. Ja, ze wou het territorium zien. Toch wel nog een beetje moe gaapte ze en ging toen vlug haar nestje uit om naar buiten te gaan, waar de flamepoint al aan het wachten was. Ze ging eindelijk de rest van Windclan zien. Opgewonden was ze even alles vergeten. ''Ik ben er''zei ze dan ook vrolijk, klaar om te gaan.

Ergens had ze liever er niet meer over gehad en was ze gewoon klaar om op pad te gaan, maar Firesong stak een heel verhaal af. Een klein beetje ongeduldig luisterde Storkpaw toch maar, want anders was het zo onbeleefd. Haar mentor had haar excuses al aangeboden en Stork had gesnapt dat de situatie even wat anders was geweest toen. Ze was wel blij om te horen dat Firesong haar echt wou trainen en haar best ervoor ging doen. Storkpaw ook, dat had ze al stilletjes beloofd. Toen ze eindelijk gingen, volgde ze de cremekleurige poes met haar staart toch wel vrolijk opgestoken. Eindelijk ging ze het gebied zien. Eindelijk kreeg ze de kans om zo ver te kunnen rennen als ze wou. In elk geval in het territorium. Daar was de uitgang. Even voelde haar lippen droog aan en slikte ze, toch nog een beetje zenuwachtig. Toen ging ze Firesong achterna, door de uitgang. Naar het grote avontuur.

Zodra ze haar eerste stap uit de tunnel deed viel haar mondje open en werden haar ogen groot. Ze kon zo ver kijken hier! Geen wanden waar je tegen aan moest kijken, gewoon velden ver. Dit was waar ze over gehoord had, waar ze zolang op gewacht had. Haar mentor liep door, iets wat ze te laat door had, en vlug rende ze haar achterna. Hoe ver ze ook kon kijken, er leek geen einde te komen. Alleen in de verte zag ze de kruinen van bomen, daar moest het einde zijn dan. ''Waar gaan we naar toe?''vroeg ze Firesong. Niet dat het haar uitmaakte, want ze wou alles wel zien. En trainen natuurlijk. Daarom waren ze ook hier, voor Storkpaw's training om een waardige Warrior te worden. Ze zou Firesong en de clan niet teleurstellen.

Zouden ze eerst gaan jagen misschien? Of zelfs meteen een vechttraining! Al wist de jonge poes niet of ze dat meteen wou, het kon dat jagen belangrijker was om te leren. Het werd trouwens geen van beide, Firesong vertelde haar dat ze naar de grenzen zouden gaan. Eventjes keek Storkpaw wat moeilijk daarbij, want de grenzen leken haar een gevaarlijke plek toch. Alleen ze zou toch moeten leren waar die lagen, dan wist ze tot hoever ze kon rennen. Met dat vooruitzicht knikte ze, een stuk blijer weer. Haar mentor ging haar vooruit, rustig maar toch wel snel. Gelukkig was Storkpaw ook snel hoor en het lukte haar om de cremékleurige Warrior bij te houden. Hoe ver zou het zijn naar de eerste grens? ''Naar welke gaan we eerst?''. Storkpaw dacht na of ze een voorkeur had, maar eigenlijk was ze stiekem wel benieuwd naar alle.

Hoe zouden de grenzen eruit zien? Was het duidelijk dat het de grens was of moest je dat ook echt kunnen ruiken? Zoveel vragen, maar ze kreeg er vast vlug antwoord op. Firesong vertelde haar dat ze eerst naar de grens met het gebied van de eenlingen gingen, dus dat was gewoon waar hun territorium niet aan een van de andere clans grenste. Hopelijk kwamen ze niemand tegen daar, want die Eenlingen leken haar best eng. Misschien viel het wel mee, maar als er eentje zo dicht bij de grens zou komen, had die vast geen goed in de zin. ''Hoe zien tweebeners eruit?''vroeg ze nieuwsgierig toen Firesong ze benoemde in haar uitleg. Ze had wel verhalen over gehoord, maar ze wist niet zeker hoe waar die waren geweest.

Als een brave apprentice luisterde ze naar de uitleg over tweebeners. Wat best wel veel was in een keer om te verwerken voor haar en bij alles wat ze hoorde keek ze met verbaasde ogen. Vachten die ze gewoon kon aantrekken? Wel, dat zou zij ook wel willen. Kon ze als het kouder werd gewoon een warmere vacht aandoen. Het beeld van de roze klauwen was niet zo fijn al wist ze niet precies wat vachtloos inhield. Oh, hun jongen waren dus misschien zelfs nog wel erger dan de volwassene. Firesong vertelde ook nog over de monsters die de tweebeners getemd hadden, iets wat Storkpaw ook nooit gezien heeft. Ze wist hoe gevaarlijk die waren en ze waren waarschijnlijk nog enger dan de tweebeners. Toen Firesong haar vertelde dat ze langs het Thunderpath zouden gaan, keek ze ook een beetje geschrokken haar kant op. ''Toch niet te dichtbij?''vroeg ze zenuwachtig, want ze dacht niet sneller te kunnen zijn dan een monster.

Er waren geen woordenuitwisselingen meer toen ze verder liepen en Storkpaw nam de tijd om alle geuren rondom haar op te nemen. Er waren een hoop, sommigen bekend, die ze ook in het kamp had geroken en anderen juist wereldvreemd. Bloemen, planten, dieren. Ze wist niet wat wat was en kon er niet meteen achterkomen, een sterke geur herkende ze vaag. Maar waarvan? Ze keek opzij en zag dat ze langs een donkerblauwe bloem liepen, waar had ze dat wel eens eerder geroken? Het rook erg sterk. Ach, het was maar een bloem. Haar training was belangrijker, dus liep ze vlug verder met Firesong. Nu kwam een sterkere geur en niet een die ze fijn vond. Het maakte haar lichtjes misselijk, al vanaf die afstand. In de verte klonk zwaar gerommel, wat niet uit de hemel kwam. Was dat dan het Thunderpath? Haar nekvacht ging wat overeind. ''Dus daarom noemen ze het zo''fluisterde ze zachtjes, alsof er elk moment zo'n monster tevoorschijn kon komen.

Firesong bleef toch bij haar eerste besluit om naar de Fourtrees te gaan en Storkpaw knikte, niet verder op ingaand. Haar mentor wou meer horen over de Warrior Code en de gevlekte poes dacht nog even goed na. ''Medicine Cats mogen de grenzen over''ging ze verder, want dat mochten ze toch? ''De Elders, Queens en Kittens krijgen als eerste eten, wij mogen eten als we voor hun gejaagd hebben''ze wist niet zeker of dat helemaal klopte, maar vast wel iets in die richting. Verder lopend richting de Fourtrees langs de enge Thunderpath keek ze opzij naar haar mentor, wachtend op een goedkeuring van wat ze zonet gezegd had. Intussen moest ze even de rest in haar kopje opzoeken.