{Trainingstopic} Show that you want to learn.

De ceremonie die zo even onverwacht was gekomen met de woorden dat Stalionstar weg was, maar geen banneling was had haar en vele van haar clan genoten in de rats gezet. De ceremonie die gekomen was en vertroebeld was door twijfel en vragen had de twee nieuwe leerlingen niet de ceremonie gegeven die ze eigenlijk hadden moeten hebben. Firesong die normaal niet zomaar een kat opzij gooide voelde zich vreselijk. Ze had Storkpaw expres even met rust gelaten zodat haar nieuwe slaapplaats kon gaan uit zoeken. Vol van schuld gevoel door dat ze de jonge kat zo behandeld had, had de rossige poes veel uit haar slaap gehouden, soms dommelde ze wat weg, maar schoot daarna weer wakker. Toch had ze de laatste 5 uur nog kunnen door slapen omdat ze zo moe was geworden. De zon had haar gewekt al vroeg op de ochtend. Ergens hoopte Fire dat haar eerste leerling beter geslapen zou hebben? Ze stond op en sloop naar buiten om verder niemand wakker te maken en rekte zichzelf buiten uit voor ze haar korte, toch iets langere vacht dan de meeste tabby's uit. Je kon zeggen dat ze meer wilde plukken had die als een brandend vuurtje alle kanten op staken alsof ze onder de klitten zat, maar er zat nog geen klein klitje in. Firesong trippelde met zware poten richting de leerlingen den en stak haar kop naar binnen. Ze zocht naar het kleinste lijfje binnen de den en kroop verder naar binnen tot ze Storkpaw gevonden had. Zachtjes drukte ze haar neus tegen het kopje van Stork en hoopte haar op die manier zachtjes te wekken. 'Kom je dan zal ik je het territorium laten zien?' vroeg de rossige warrior en wachten heel even tot haar leerling goed wakker was en daarna verliet ze de leerlingen den weer om buiten op haar te zitten wachten. Hopelijk was ze niet boos op haar doordat ze haar leerling zo verwaarloosd had op haar belangrijkste moment van haar leven om krijger te worden. Nog altijd vol met schuldgevoelens bleef ze met haar oren slap naar achteren gedraaid zitten. Mocht Stork naar buiten komen dan zou zij ze weer naar voren draaien waarna ze haar verontschuldiging zou aan bieden.

@Storkpaw

Gisteren had haar mentor toch nog haar excuses aangeboden en had Storkpaw het haar weer wat vergeven. Ze snapte het ook wel, dat ze opeens Wolfstar hadden was wel even belangrijker. Vandaag zou Firesong haar voor het eerst meenemen en daar was ze stiekem wel een beetje zenuwachtig voor. Het zou haar eerste keer zijn buiten het kamp. Ze was al wakker, want ze was gisteren best wel vroeg gaan slapen, dus nu wachtte ze stilletjes af in haar nieuwe nest. Naar buiten gaan durfde ze nog niet, dus wachtte ze maar tot er iets ging gebeuren. Opeens liep Firesong naar binnen. Wat geschrokken liet Storkpaw haar kop zakken en deed alsof ze nog sliep, want misschien mocht ze nog niet wakker zijn. Toen ze Firesong's neus voelde bij de hare deed ze haar ogen open en luisterde naar haar mentor. Ja, ze wou het territorium zien. Toch wel nog een beetje moe gaapte ze en ging toen vlug haar nestje uit om naar buiten te gaan, waar de flamepoint al aan het wachten was. Ze ging eindelijk de rest van Windclan zien. Opgewonden was ze even alles vergeten. ''Ik ben er''zei ze dan ook vrolijk, klaar om te gaan.

De slaperige bewegingen die eigenlijk gespeeld waren vielen de verontrustende poes niet eens op. Maar toen ze buiten weer zat te wachten en Storkpaw vrolijk zei dat ze er was viel er toch iets van het gewicht van haar schouders. 'Dat zie ik.' murmelde Firesong in een poging even vrolijk te klinken, maar haar schuldgevoel zorgde voor een kleine trilling in haar stem. Fire stond op en schudden even haar kop. 'Storkpaw ik wil mijn verontschuldigingen nog eens uiten aan je. Gisteren was een dag die eigenlijk heel anders had moeten gaan en jij zou vast ook gedacht hebben dat ik je als leerling niet wilde, maar daar heb je het mis. Ik wil heel graag je mentor zijn en ik ga mijn best doen om je alles te leren wat ik weet en welke ervaringen ik op gedaan heb.' verontschuldigde de rossige poes zich en keek haar leerling vastberaden aan en legde even haar neus tegen het wit gevlekte oortje van Storkpaw aan. 'Zo genoeg verontschuldigingen laten we gaan.' miauwde Firesong en ze glimlachte even kort naar haar leerling voor ze in kalme pas richting de uitgang van het kamp op liep. Als Stork nog wat wilde zeggen dan konden ze dit verder op de reis rond het territorium bespreken. Maar haar gevoel van schuld ebde langzaam weg.

Ergens had ze liever er niet meer over gehad en was ze gewoon klaar om op pad te gaan, maar Firesong stak een heel verhaal af. Een klein beetje ongeduldig luisterde Storkpaw toch maar, want anders was het zo onbeleefd. Haar mentor had haar excuses al aangeboden en Stork had gesnapt dat de situatie even wat anders was geweest toen. Ze was wel blij om te horen dat Firesong haar echt wou trainen en haar best ervoor ging doen. Storkpaw ook, dat had ze al stilletjes beloofd. Toen ze eindelijk gingen, volgde ze de cremekleurige poes met haar staart toch wel vrolijk opgestoken. Eindelijk ging ze het gebied zien. Eindelijk kreeg ze de kans om zo ver te kunnen rennen als ze wou. In elk geval in het territorium. Daar was de uitgang. Even voelde haar lippen droog aan en slikte ze, toch nog een beetje zenuwachtig. Toen ging ze Firesong achterna, door de uitgang. Naar het grote avontuur.

Gelukkig leek Storkpaw het haar al vergeven te hebben en daar was Firesong wel blij om. Het zou toch vreselijk zijn als haar leerling haar als mentor al meteen zou hebben willen inruilen... Ze zag dat haar leerling met een vrolijk op gestoken staart haar achterna renden. Dat stelde de rossige poes nog meer gerust. Ze dook door de doorningang en liep de tunnel door tot ze het kamp uit waren. Daar keek je een beetje over een gedeelte van een lager geleden stuk van het hoogland. Het was een prachtig gezicht steeds weer, maar voor leerlingen die pas voor het eerst buiten zouden komen was dat nog mooier om te zien wist Fire zelf al. Ze wachten heel even voor ze kalm richting de outlook rock trippelde waar het niet zo lang meer duren zou voor de bij de grens aan zouden komen. Al waren ze daar nu nog lang niet bij het rotsblok in de buurt.

Zodra ze haar eerste stap uit de tunnel deed viel haar mondje open en werden haar ogen groot. Ze kon zo ver kijken hier! Geen wanden waar je tegen aan moest kijken, gewoon velden ver. Dit was waar ze over gehoord had, waar ze zolang op gewacht had. Haar mentor liep door, iets wat ze te laat door had, en vlug rende ze haar achterna. Hoe ver ze ook kon kijken, er leek geen einde te komen. Alleen in de verte zag ze de kruinen van bomen, daar moest het einde zijn dan. ''Waar gaan we naar toe?''vroeg ze Firesong. Niet dat het haar uitmaakte, want ze wou alles wel zien. En trainen natuurlijk. Daarom waren ze ook hier, voor Storkpaw's training om een waardige Warrior te worden. Ze zou Firesong en de clan niet teleurstellen.

Ze liet Storkpaw heel even de omgeving in zich opnemen, maar daarna vertrok ze toch. Haar leerling volgde wel, maar moest zich eerst nog losrukken van het uitzicht. Haar vraag was er eentje die ze zelf vroeger ook gesteld heeft gehad. 'Ik ga je de grenzen van ons territorium laten zien.' miauwde Firesong en ze keek even over haar schouder voor ze weer naar voren keek. De grenzen die ze ten aller tijden moesten verdedigen. Het was belangrijk om ze te onderhouden anders wist je straks niet meer van wie welk stuk land van hen was, als iedereen zomaar kriskras rond renden achter hun prooi aan. Firesong trippelde nog op rustige pas voort, maar voor een kitten was dat vast al hard rennen?

Zouden ze eerst gaan jagen misschien? Of zelfs meteen een vechttraining! Al wist de jonge poes niet of ze dat meteen wou, het kon dat jagen belangrijker was om te leren. Het werd trouwens geen van beide, Firesong vertelde haar dat ze naar de grenzen zouden gaan. Eventjes keek Storkpaw wat moeilijk daarbij, want de grenzen leken haar een gevaarlijke plek toch. Alleen ze zou toch moeten leren waar die lagen, dan wist ze tot hoever ze kon rennen. Met dat vooruitzicht knikte ze, een stuk blijer weer. Haar mentor ging haar vooruit, rustig maar toch wel snel. Gelukkig was Storkpaw ook snel hoor en het lukte haar om de cremékleurige Warrior bij te houden. Hoe ver zou het zijn naar de eerste grens? ''Naar welke gaan we eerst?''. Storkpaw dacht na of ze een voorkeur had, maar eigenlijk was ze stiekem wel benieuwd naar alle.

Hun kamp lag ergens midden in het territorium dus het was even ver naar welke grens dan ook te lopen. Toch leek Storkpaw wel benieuwd te zijn al kon ze de angst in haar oogjes zien. De grenzen waren zeker geen fijne plek om te komen, maar als ze daar niet met een patrol langs kwamen wisten ze nooit of een kat probeerde hun territorium in te pikken of hun aan te willen vallen als ze toevallig voorbij kwamen. Firesong zag dat haar leerling met gemak haar bij kon houden en glimlachte vriendelijk naar Stork. 'Eerst gaan richting de grens van de eenlingen territorium.' legde Firesong uit en knikte richting de verte. Het was een flink stuk, maar daar kon ze over een heel stuk land uit kijken. 'Daar liggen tweebeen nesten verspreid en kun je zien dat ze het land bewerkt hebben tot vakken. Daar lopen meer eenlingen rond die geen clan nog tweebeen hebben die voor hen zorgen.' voegde Firesong verder toe. In de clan zorgde ze voor elkaar als een kitten bij de Eenlingen oud genoeg was werd deze vaak gedwongen om op eigen pootjes te gaan staan. Of tenminste zo zag de rossige poes dat.

Hoe zouden de grenzen eruit zien? Was het duidelijk dat het de grens was of moest je dat ook echt kunnen ruiken? Zoveel vragen, maar ze kreeg er vast vlug antwoord op. Firesong vertelde haar dat ze eerst naar de grens met het gebied van de eenlingen gingen, dus dat was gewoon waar hun territorium niet aan een van de andere clans grenste. Hopelijk kwamen ze niemand tegen daar, want die Eenlingen leken haar best eng. Misschien viel het wel mee, maar als er eentje zo dicht bij de grens zou komen, had die vast geen goed in de zin. ''Hoe zien tweebeners eruit?''vroeg ze nieuwsgierig toen Firesong ze benoemde in haar uitleg. Ze had wel verhalen over gehoord, maar ze wist niet zeker hoe waar die waren geweest.

Haar leerling kwam al snel met de vraag over tweebenen. Tja hoe kon je dat uit leggen? 'Het zijn echte reuzen, niet zo groot als bomen, maar wel erg groot. Ze lopen op hun achterpoten en hebben een vachtloze pels. Euhm... Ze dragen wel vachten die ze uit kunnen doen of aan kunnen trekken. Ze zijn erg lomp, maar soms best wel snel, maar niet zo snel als ons Windclanners. Ze hebben grote roze klauwen zonder scherpe nagels waar ze gemakkelijk een kat mee op kunnen tillen. Sommige hebben een grote brede kop, andere weer klein of smal. Je kunt ook tweebeen kits tegen komen, die zijn nog twee keer zo luid rustig als de volwassen exemplaren.' moest ze nog meer over tweebenen vertellen...? 'Sommige tweebenen hebben tweebeen dingen die een kat van afstand kunnen doden of welk ander prooi dier dan ook. De meeste hebben monsters die ze getemd hebben door in hun buik te gaan zitten, waarna ze van de ene plaatst naar de andere kunnen gedragen worden. Die monsters trekken met hun grote ronde zwarte poten over het donderpad, maar daar komen we na de eenlingen territorium langs.' legde Firesong er achter aan uit. Ze kwamen op de hoogste heuvel voor ze naar beneden zouden moeten lopen om bij de grens aan te komen. Het uitzicht was altijd weer prachtig en de rossige poes werd er altijd weer rustig van om naar het uitzicht te kijken, want ze kon alles tot aan de horizon vanaf deze plek goed zien al kon het wel zo zijn dat als je wat zag bewegen alles van afstand zo pietepeuterig klein leek alsof je naar mieren aan het kijken was.

Als een brave apprentice luisterde ze naar de uitleg over tweebeners. Wat best wel veel was in een keer om te verwerken voor haar en bij alles wat ze hoorde keek ze met verbaasde ogen. Vachten die ze gewoon kon aantrekken? Wel, dat zou zij ook wel willen. Kon ze als het kouder werd gewoon een warmere vacht aandoen. Het beeld van de roze klauwen was niet zo fijn al wist ze niet precies wat vachtloos inhield. Oh, hun jongen waren dus misschien zelfs nog wel erger dan de volwassene. Firesong vertelde ook nog over de monsters die de tweebeners getemd hadden, iets wat Storkpaw ook nooit gezien heeft. Ze wist hoe gevaarlijk die waren en ze waren waarschijnlijk nog enger dan de tweebeners. Toen Firesong haar vertelde dat ze langs het Thunderpath zouden gaan, keek ze ook een beetje geschrokken haar kant op. ''Toch niet te dichtbij?''vroeg ze zenuwachtig, want ze dacht niet sneller te kunnen zijn dan een monster.

Storkpaw zou alles nog moeten verwerken, maar dat kwam allemaal wel goed. Nu hoefde ze nog niet alles te onthouden omdat ze nog pas leerling was. Als ze dingen nog eens opnieuw zou moeten vragen dan zou ze deze vragen opnieuw zouden beantwoorden. Toen ze het over het donderpad had vroeg haar leerling of ze niet te dichtbij zouden komen. Firesong snorde zacht, maar duidelijk hoorbaar. 'Natuurlijk niet. De monsters komen dan wel niet van het donderpad af, maar dat wil nog niet zeggen dat we er vlak langs moeten lopen. Het vormt ook een natuurlijke grens met Schaduw clan.' miauwde ze en week af van het prachtige uitzicht en draaide richting het Donderpad op.

Storkpaw Hello, welcome home

Ze bleef haar mentor volgen terwijl ze richting de uiteindes van hun territorium liepen, ergens wel benieuwd naar die tweebeners. Gelukkig vertelde Firesong haar dat ze niet te dicht bij het Thunderpath zouden gaan, ook in verband met Shadowclan die aan de overkant zaten. Was Shadowclan gevaarlijk? Waarschijnlijk waren alle andere clans gevaarlijk. Ze knikte begrijpend. ''Dankje''zei ze, doelend op dat ze niet te dicht bij die gevaarlijke plek zouden komen. Haar poten begonnen wat pijn te doen inmiddels, maar dat was niet zo raar. Ze liep nu veel verder dan ze in het kamp kon. Ze negeerde het gewoon, want als Apprentice moest ze daar tegenkunnen. Hoe ver was het nog?

Elfje

Een bedankje kwam van haar leerling en Firesong knikte zacht. Ze zou haar leerling voorlopig nog zo ver mogelijk bij het gevaar weg houden of er moesten Bloodclan katten, honden of tweebenen ineens vlak in de buurt zijn waardoor ze het niet gezien, gehoord of geroken zou hebben. Dat zou pas gebeuren als de zilverpels naar beneden zou vallen. Het donderpad was nog een aantal pootstappen ver weg, maar toch kon je de sterke geur van de monsters wel ruiken die er over heen rausde. Je kon zo nu en dan er ook eentje ijl horen brullen.

Er waren geen woordenuitwisselingen meer toen ze verder liepen en Storkpaw nam de tijd om alle geuren rondom haar op te nemen. Er waren een hoop, sommigen bekend, die ze ook in het kamp had geroken en anderen juist wereldvreemd. Bloemen, planten, dieren. Ze wist niet wat wat was en kon er niet meteen achterkomen, een sterke geur herkende ze vaag. Maar waarvan? Ze keek opzij en zag dat ze langs een donkerblauwe bloem liepen, waar had ze dat wel eens eerder geroken? Het rook erg sterk. Ach, het was maar een bloem. Haar training was belangrijker, dus liep ze vlug verder met Firesong. Nu kwam een sterkere geur en niet een die ze fijn vond. Het maakte haar lichtjes misselijk, al vanaf die afstand. In de verte klonk zwaar gerommel, wat niet uit de hemel kwam. Was dat dan het Thunderpath? Haar nekvacht ging wat overeind. ''Dus daarom noemen ze het zo''fluisterde ze zachtjes, alsof er elk moment zo'n monster tevoorschijn kon komen.

Haar leerling rook onderweg aan een donkere bloem. Het was iets wat ze zelf ook wel eens deed, maar bloemen en andere kruiden waren meer voor medicijnkatten, niet voor warriors. Gelukkig kwam Storkpaw wel mee en reageerde ze op de sterke geur van het donderpad. 'Stinkt he? Maar wees gerust de monsters kunnen met hun ronde poten niet van het pad af. Ze zijn er aan gebonden om het Donderpad te volgen.' probeerde ze haar leerling gerust te stellen, maar de rossige krijger was zelf ook nog steeds bang dat er ooit monsters waren die wel van het donderpad af zouden komen en alles zouden vernielen wat er in hun territorium te vinden was net als hun kamp. Maar die gedachten schudden ze snel van zich af. 'Kijk vanaf hier kun je het donderpad goed zien liggen en we hoeven niet naar beneden om er naast te lopen.' miauwde ze en voelde zelf de stank van het donderpad in haar keel prikken. Het stonk altijd zo en het was vies! Al trippelend liep ze door. 'Nu gaan we naar 4 boom toe. Wat weet je zoal van de krijgscode?' zo het was even tijd om de kennis van Storkpaw te testen.

Storkpaw Hello, welcome home

Firesong stelde haar nogmaals gerust en Storkpaw liet haar spieren weer wat ontspannen. Die monsters konden niet hier komen en zij zouden niet te dichtbij bij hun komen. Firesong vertelde haar dat ze de Thunderpath kon zien liggen en ze keek eens goed. Een zwarte streep liep langs hun territorium en de monsters rende erover heen met hun ronde poten. Een rilling ging door haar heen, maar gelukkig bleven ze waar ze waren. Toen Firesong zei dat ze naar de Fourtrees zouden gaan keek Storkpaw wat verbaasd. Ze hadden nog niet eens hun eigen territorium helemaal gehad. ''Kunnen we misschien eerst onze eigen gebieden langs gaan?''vroeg ze toen maar, de vraag over de code even negerend. Hopelijk vond Firesong dat goed. ''En dat je voor de clan moet klaarstaan, dat je moet luisteren naar de Clanleader en Deputy''begon ze maar meteen op te ratelen, druk nadenkend over wat er nog meer bijkwam.

Elfje

De woorden van haar leerling liet Firesong even glimlachen. 'Onze grens ligt ook aan 4 boom Storkpaw. We lopen langs de grens met het donderpad tot aan 4 boom en gaan daarna door richting de Gorge.' legde ze haan haar leerling uit en begon alvast in de juiste richting te lopen. Haar leerling begon aan het opsommen van de krijgscode en ze luisterde aandachtig. 'Ga door?' vroeg ze vriendelijk vragend en hield 1 oog op haar leerling zodat ze niet te dicht bij de rand kwam en alsnog te dicht bij het donderpad zou kunnen komen door naar beneden te glijden.

Firesong bleef toch bij haar eerste besluit om naar de Fourtrees te gaan en Storkpaw knikte, niet verder op ingaand. Haar mentor wou meer horen over de Warrior Code en de gevlekte poes dacht nog even goed na. ''Medicine Cats mogen de grenzen over''ging ze verder, want dat mochten ze toch? ''De Elders, Queens en Kittens krijgen als eerste eten, wij mogen eten als we voor hun gejaagd hebben''ze wist niet zeker of dat helemaal klopte, maar vast wel iets in die richting. Verder lopend richting de Fourtrees langs de enge Thunderpath keek ze opzij naar haar mentor, wachtend op een goedkeuring van wat ze zonet gezegd had. Intussen moest ze even de rest in haar kopje opzoeken.