The world has changed

Alles was anders en ze kon er nog niet goed aan gewend raken. Een aantal katten hadden hun best al gedaan om het aan haar uit te proberen leggen, maar ze snapte het niet. Na alles een aantal keren gehoord te hebben wist ze wel dat Bloodclan weg was, maar ze snapte niks van wat er verder gaande was. Het was veel te veel voor haar om allemaal in een keer te kunnen verwerken en dat leken de anderen maar niet te begrijpen. Haar lichaam was ook nog zwak, ondanks dat ze elke dag wat probeerde te bewegen. Het zou tijd kosten om alle kracht terug te krijgen, maar dat besefte ze zich nog niet goed en ook niet wat dit betekende voor het apprentice worden. Het was haar vast al eens verteld dat ze hierdoor waarschijnlijk later apprentice zou worden, maar ze had het zich niet echt opgeslagen.


[Plumkit]

laten we doen alsof plum hier al app was

Plumpaw stapte met kleine, voorzichtige pasjes de medicine cat's den in. Scarletkit was hier nog, hoewel ze nu wel wakker was. Maar haar zusje was geen apprentice kunnen worden samen met de rest van hen. Hoewel Plumpaw om dat feit eigenlijk een beetje jaloers was.. Ze had gewild dat ze ook nog een moon longer niets had mogen doen. Apprentice zijn was ontzettend eng en moeilijk en ze had er helemaal geen zin in. Maar het moest, ze had geen keuze. De kleine pluizige kattin zag haar zusje liggen en liep op haar af. "Hallo, Scarlet.", mauwde ze zachtjes ter begroeting, een vriendelijk glimlachje op haar snuitje.

Een stem deed haar opkijken naar wie er naar haar toe was gekomen, alleen registreerde ze zo snel nog niet wat er precies gezegd was en staarde ze dan wat naar haar zusje of eerder zus, want de ander was nu duidelijk groter dan zij was. Ze had nou eenmaal een achterstand nu als het aankwam op groei, maar dat was niet het enige. Haar siblings waren nu apprentices en zij niet en ze begreep niet helemaal waarom. Ze hield haar kopje dan ook wat schuin, maar zei niks. Wat moest ze hier nu eigenlijk zeggen?

Scarletkit antwoordde niet echt. De jonge apprentice beet nerveus op haar onderlip. Ze ging liggen, ozdat ze meer op één lijn stonden. Want hoewel Plumpaw tamelijk klein was, was haar zusje nog een beetje kleiner dan haar. Waarschijnlijk zou geen van beiden ooit groot zijn. Maar dat zou Plumpaw ook niet willen. Kleine katten vielen veel minder snel op en konden sneller wegglippen. "Hoe gaat het?", besloot ze te vragen, haar stem zachtjes en lichtjes trillend, bijna alsof ze bang was. Moest ze weggaan, vond Scarletkit haar aanwezigheid niet fijn? Want dan zou ze weggaan hoor, geen probleem.. Ze probeerde gewoon te doen wat moest, zodat iedereen blij zou zijn.

De naam van haar zusje was dan ook als het goed is verandert, maar voor haar gedachten was het toch echt nog Plumkit voor haar. Ze kon zich amper wat anders herinneren dan dat haar siblings ook kittens waren. De begroeting registreerde zich nu dan ook en deze keer verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. "Plumkit!" Sprak ze uit. Natuurlijk compleet vergetende daarbij dat haar zusje eigenlijk apprentice was. Het was dan ook vrij onschuldig hoe ze dit gezegd had, tenslotte was ze gewoon blij om haar zusje te zien.