We need dentasticks for cats

Met een vacht die alle kanten op stond en met modder besmeurde poten sjokte hij de Medicine cat's den binnen. Vaag wist het katertje zich de beschutte plaats te herinneren van zijn jongere moons. Maar veel aandacht gaf hij niet aan die herinnering. Hoewel hij een beetje bekomen was van het avontuur, voelde hij zich schuldig en ontzet tegelijkertijd. Hij wist dat hij hier straf voor ging krijgen maar daar maakte hij zich even geen zorgen over. Nee. Liefst wilde hij slapen. Zich oprollen in de Nursery. Vergeten dat die enge klauwen hem hadden vastgepakt. En de rij scherpe tanden die hun hadden achtervolgd. Maar eerst volgde het viertal een bezoek langs de Medicine cat's den. De verdere uitbranders gingen nog volgen en de slaaptijd ooit ook.

{ GESLOTEN }

Zijn vermoeide gore poten schraapte over de droge grond van het kamp, normaal gezien blij met deze  vorm van aarde onder zijn poten na in het vieze moeras te hebben rond gedarreld te hebben keek de kater er nu niet eens meer van op. Was hij nu enkel gefocust op het bolletje vacht tussen zijn kaken, had hij nu enkel oog op de zwart witte kitten die voor hem met moeite richting de medicine cat den sjokte. Echt heel boos was hij niet op het kleintje, niet meer dan hij was op Bluekit in ieder geval, maar de hond leek hem al straf genoeg als het aan hem lag, en zorgzaam probeerde hij hem dan ook beetje te helpen door de jonge kater een beetje te ondersteunen met lopen hier en daar voor zover dat mogelijk was, en volgde hij hem en de deputy zo richting de medicine cat den waar hij eindelijk Bluekit los durfde te laten en eindelijk kon gaan zitten, eindelijk goed op adem kon komen.

Het was een heus avontuur geweest. Helaas niet het soort avontuur waar ze in eerste instantie op gehoopt had. Rudekit en zij, samen in het bos. Het had een prachtig plan geleken. Maar de Twolegs en de hond had niet in hun plan gestaan. Helemaal niet. Gelukkig had haar vader en de Deputy hen kunnen redden, en hoewel Bluekit het soms wel moeilijk vond om toe te geven dat ze hulp nodig had gehad, was ze enorm blij dat de twee katers er voor hun waren. En StarClan zij dank waren Rudekit en Settleddust niet gedood door die stomme hond. Bluekit kwam met een zuchtje neer op de grond toen haar papa haar eindelijk los liet. Ze kroop echter wel meteen dichter tegen hem aan. Ze wilde liever niet dat anderen zagen hoe erg ze nog bibberde van angst. Toen Pepperpaw vroeg wat er aan de poot was kon ze haar bekje toch niet dicht houden. 'Er kwam een stomme hond! Met een stomme Twoleg!' piepte ze boos, hopend dat haar boze houding de shock van alles een beetje verborg.

Met veel geluk waren ze weggekomen van de hond. Rudekit was een stukje ongeluk en Bluepaw... nou ze leek op zijn minst geschrokken. Beter van wel, de kittens hadden nooit alleen uit het kamp moeten gaan. Nu wisten ze wat voor ongein er vandaan kwam! Gevaar kon om iedere hoek loeren. Hij wist nog hoe hij als een apprentice zijn staart was verloren door een hond. Zei waren hadden er gelukkig nog met de schrik mee vrij kunnen komen. Ze kwamen met zijn vieren uiteindelijk het kamp weer binnen en voor de zekerheid wilde hij de twee kittens nog laten checken door de medicine cats. Toen ze aankwamen was Pepperpaw er gelukkig snel bij. Ze vroeg wat er was gebeurd en Bluekit durfde nog haar bek open te trekken. Hij drukte zijn oren naar achteren en keek het vurige poesje aan met een strenge blik. ‘Twee kittens hebben de regels overtreden en zijn op avontuur geweest buiten het kamp, dat is er wat er is gebeurd,’ miauwde hij met een geïrriteerde toon. Maar hij kon ik elk geval stellen dat alles goed was gegaan. Net... De kittens zouden niet moeten verwachten dat ze zonder straf er onderuit zouden komen. Ook al hadden ze net heel wat beleefd. ‘Wil je checken of ze oké zijn, Pep?’ miauwde hij toen naar zijn zusje. Zijn ogen zacht en kalm toen hij tegen haar sprak, waarna een zucht over zijn lippen rolde toen hij weer naar het tweetal keek. Hij was niet zozeer kwaad. Gewoon... teleurgesteld.

Het moest er als heel wat hebben uitgezien, de vier katten die met hun modderige en ontplofte vachten de den binnen kwamen gesjokt. Pepperpaws ogen keken bezorgd op hen neer: “Wat is er gebeurd?” Rudekit hield zich koest, hij wist dat dit niet het moment was om zijn mond open te doen. Bluekit daarentegen leek nog energie te kunnen opbrengen en antwoordde gedurfd: “'Er kwam een stomme hond! Met een stomme Twoleg!” De geur van de Twoleg was deels uit Rude’s vacht gewassen toen hij en Settleddust door het moeras hadden gerend. Toch was het fijn dat de kruiden in de den de geur overstemde. Settleddust nam het over van Bluekit en vertelde over het ongelukkige avontuur. Een zucht verliet de Deputy’s lippen en Rudekit keek onder zijn wimpers naar haar op. En vervolgens naar Bluejay. De reactie op hun gezichten begreep de kitten niet. De kater liet zijn blik op Bluekit rusten die zich dicht tegen haar papa had gedrukt. Rudekit was zo opgelucht te zien dat ze hier levend en wel stond. Hij was ouder dan haar dus hij droeg de schuld voor het grootste deel en dat ging hij doen ook. "Ik ben oke." Zei hij sterk. Hij hief zijn kin op, ja, hij was sterk. "Het was mijn schuld."

Haar boze woorden werden niet gewaardeerd. Settleddust keek haar boos aan, zijn oren in zijn nek gevouwen. 'Twee kittens hebben de regels overtreden en zijn op avontuur geweest buiten het kamp, dat is er wat er is gebeurd,' miauwde hij geïrriteerd. Bluekit dook lichtjes in elkaar en richtte haar ogen op haar papa, hopend voor steun. Maar die keek ook niet blij. Ze slikte, realiserend dat ze misschien een stapje te ver was gegaan. Maar het was nog steeds een stomme hond met een stomme Twoleg hoor! Rudekit verklaarde vervolgens dat het zijn schuld was. Blue keek hem aan, maar verbeterde hem niet. Het was tenslotte zijn idee geweest. Toch werd zijn verklaring snel de grond in gedrukt door de woorden van haar papa. Evenveel schuld? Hmpf. Ze zuchtte en draaide naar Pepperpaw, die hun nu dus beter ging maken. Bluekit voelde zich naast de schrik prima, maar ze drukte toch gedwee haar neusje tegen die van Pepper. 'Ik heb nergens pijn,' mompelde ze stilletjes, haar oogjes weer naar de grond gericht.

Er werd even heen en weer gemopperd, en hij keek goedkeurend naar Bluejay toen hij zijn dochter een standje gaf. Rudepaw zag er nog wel wat geschrokken uit en wilde de schuld op zich nemen. Vast, maar ze hadden beide de regels verbroken. Er zou wel een gepaste straf voor ze komen als ze over de schrik heen waren. Hij wilde dan ook niet direct te hard op ze gaan. Hij kon ze dat later wel vertellen. Uiteindelijk ontfermde Pepperpaw zich over de twee kittens en Settleddust duwde even zijn neusje tegen haar aan. Ze deed wat ze kon, en het was goed zo. Hij keek nog eventjes naar de regelbrekers en zuchtte. ‘Ik hoop dat jullie realiseren dat het erg gevaarlijk was wat jullie deden. Jullie mogen blij wezen dat Bluejay en ik in de buurt waren,’ miauwde hij. Ja, want anders... Ze hadden verslonden kunnen worden. Hij wist het als geen ander. ‘Ik zal met Acornstar praten wat er is gebeurd, maar volgens zijn nieuwe regels kunnen jullie beide punten verwachten. Zorg er alsjeblieft voor dat jullie de regels nauw zullen nemen,’ miauwde Settleddust. Hij was het nog steeds niet helemaal eens met Acornstar zijn radicale systeem. Verbanning volgde als een apprentice te vaak regels brak. Hij keek nog even door de den. ‘Ik zal later vandaag nog eventjes jullie checken,’ miauwde hij, waarna hij zich om zijn as draaide en uit de den verdween.

- Settled topic uit