Fidelity

<sub>Ze had dit in geen manen verwacht. Ze zag hoe haar broer met moeite het kamp binnen strompelde, om daarna neer te vallen. Ze was voor een moment aan de grond genageld, haar ogen stonden groot en gevuld met angst en zorgen. Het duurde even voor ze weer helder kon denken, maar toen nam ze ook actie. Ze rende naar hem toe. Wat ze aantrof was nog erger dan ze had gedacht. De grote wond op zijn borst was niet te missen, samen met het bloed wat er uit sijpelde. Shrimppaw moest bijna kokhalzen toen ze het bloed zag, maar ze hield zich in. Ze haalde diep adem. Ze kon wel tegen wat bloed, maar zo'n grote hoeveelheid was toch wel even slikken. 'H-Hermit,' murmelde ze zachtjes en bezorgd en ze neusde tegen zijn wang aan. 'Kom..' Er kwam niet veel beweging in en ze besefte dat ze haar kruiden naar hem moest brengen. Het poesje rende zo vlug als ze kon terug naar de Medicine Cat Den om daar haar kruiden en andere benodigdheden te verzamelen.

Het duurde langer dan ze wilde, maar zo snel als ze kon was ze weer bij hem terecht. Ze legde haar spulletjes naast hem neer en voorzichtig draaide ze haar broer wat opzij zodat ze beter bij de wond kon. Ze haalde diep adem om haar eigen lichamelijke moeilijkheden tegen te zijn en maakte de wond zo zorgvuldig mogelijk schoon met nat mos. Het maakte haar bijna bang toen ze de diepte van de wond zag. Daarna kauwde ze de goudsbloem fijn, om die ook voorzichtig op de wond te smeren. Ze drukte er vervolgens wat spinrag op en bond dat rond zijn nek, hopend dat het stevig genoeg zou zitten. Maar met het tempo dat het bloedde verwachtte ze dat het niet lang erop zou blijven zitten. Ze zuchtte en richtte haar ogen naar de kater. 'Hermit.. Heb je ergens anders nog pijn?'</sub>

Al snel merkte hij een neus tegen zijn wang, gevolgd door een bekende warme stem. Hij had gewild dat ze zijn vreselijke wond niet hoefde te zien, dat ze hier pas achter kwam zodra alles al door haar mentor was verzorgd, maar daar was ze dan. En eigenlijk was hij best blij dat zij het was. Het wanhopige en eenzame gat waar Crab hem mee had achtergelaten werd weer gevuld met liefde voor zijn zusje. Ze gaf hem kracht, in ieder geval genoeg om zijn ogen lichtjes open te houden tot ze weer terugkwam. Er werd gevraagd of hij nog pijn had, waarop hij met een zachte, hese stem "Poot antwoordde. Hierna merkte hij een nieuwe aanwezigheid op, die van Honorpaw. Schaamte bekroop hem bij de gedachte aan dat ze hem in deze staat moest zien. Hij was zo kwetsbaar.

<sub>Zenuwen sloopte haar. Had ze iets gemist? Had ze de wond wel goed verzorgd? Had ze het niet erger gemaakt? De kater hief gelukkig kort zijn kopje wat op. Shrimppaw boog zich naar hem toe om zijn antwoord te kunnen horen. Poot. Zijn poot. Shrimppaw kwam overeind om zijn poten te checken, toen ze de zachte stem van Honorpaw achter zich hoorde. De Apprentice keek op en deed even om haar vraag te verwerken. 'Uh.. Uhm.. Kan je wat meer nat mos halen? En goudsbloem?' vroeg ze haar vriendin. Ze wist dat Honorpaw als kitten tijd had doorgebracht met Chivysniff, dus vertrouwde ze er wel op dat ze wist wat goudsbloem was. Ze had de schrammen op zijn lichaam gezien, die wilde ze het liefst niet behandelen met het bebloede mos dat ze nu had.

Shrimppaw draaide weer naar haar broer om en zag zijn poot. Ze had gelukkig nog wat goudsbloem over om de wonden op zijn poot - die duidelijk gekneusd was, al vreesde ze stiekem dat het gebroken was - te verzorgen. Ze legde zorgvuldig de fijngekauwde blaadjes op de schrammen. Heel voorzichtig voelde ze met haar poot over zijn poot, en een last viel van haar schouders toen ze merkte dat het niet gebroken was. Ze gebruikte brandnetel bladeren tegen de zwelling en wachtte tot Honorpaw terug kwam met de spulletjes. Shrimppaw murmelde een zacht bedankje voor ze weer naar haar broer draaide en de grotere schrammen schoon maakte. Daarna legde ze nog wat meer nat mos op zijn poot, hopend dat het samen met de brandnetel bladeren de zwelling zou stoppen. Ze behandelde nu redelijk behendig de rest van de schrammetjes en ze boog zich weer naar de kater. Het was tijd om hem te verplaatsen.

'Ik heb hier een papje gemaakt, Hermitpaw. Het helpt je kalmeren en wat energie te geven. Dan kunnen we naar mijn Den en dan krijg je een schoon nest, oké?' miauwde ze zachtjes en ze legde het mengseltje voor zijn neus neer. Alles was nu zo goed als behandelt, als ze in de Medicine Cat Den waren zou ze alles nog een keer nagaan. Gewoon voor de zekerheid. En misschien dat het spinrag op zijn borstwond wel weer aan vernieuwing toe was ook.</sub>

Stilletjes luisterde hij naar hoe Shrimp Honors hulp aannam, waarna ze hem weer ging verzorgen. Het was vreemd hoe schaamte, angst en trots zo goed samengingen. Aan de ene kant was hij enorm onder de indruk van wat ze allemaal deed, maar ook vond hij het ongemakkelijk. Een pijnlijke snuif ontsnapte toen ze zachtjes over zijn poot voelde. Als dit als pijn deed, hoe ging hij dan ooit nog lopen? Gelukkig leek ze iets voor hem in elkaar geflanst te hebben, wat hij na lichte twijfel naar binnen werkte. Zij was de expert, dus hij kon ook niet echt anders. Wat minder goed viel was het feit dat hij naar de medicine cat den moest. Kon hij niet gewoon in zijn eigen nest uitrusten? "Ik ben niet invalide." fluisterde hij bijna onhoorbaar, maar op zijn oude vertrouwde sarcastische toon. Het mengsel leek effect te hebben, want hij voelde zich inderdaad wat energieker. Nog steeds bagger, maar hij kreeg motivatie om weer op te staan. Zo kon hij haar ook meteen laten zien dat het echt wel oké was. Met veel gekreun en gepuf kreeg hij het voor elkaar om van zijn zij op zijn buik te rollen, met zijn poten onder zijn buik. Misschien had hij toch haar hulp nodig.

_{Hij nam het papje in en Shrimp hoopte maar dat het zou werken. Dat ze het goed gemaakt had, dat ze niet per ongeluk de verkeerde plantjes had gebruikt. Gelukkig leek het enigszins te helpen en ze moest zachtjes lachen bij zijn sarcastische opmerking. Laten we het hopen van niet, ging het door haar kopje heen. Op zijn eigen kracht bewoog hij op zijn buik, maar verder dan dat kwam hij niet. Shrimppaw aarzelde even, maar drukte hem toen toch van onder naar boven. Kom op, Hermit, je kunt het.}

Gelukkig hielp Shrimp hem meteen omhoog, wat ook lukte. Zijn borst en poten staken en zijn longen brandden, maar het lukte. Honorpaw schoot meteen te hulp en bood meer steun aan, waar hij ondanks zijn trots gebruik van maakte. Het was hem wel duidelijk dat hij dit niet alleen kon, hoe vreselijk het ook was dat ze hem zo moesten zien. Hij haatte de hulpeloosheid waar hij in verkeerde, net zoals dat hij haatte dat hij het gevecht met Skadi had verloren. Zijn bloedeigen zusje had hem dit aangedaan. Nee, ze waren geen familie. Shrimp was zijn enige zus. Toch bleef het pijnlijk. Hij dacht de wereld aan te kunnen, maar hij kon iemand van precies zijn leeftijd niet eens aan. Moeizaam zette hij een stapje, nog zwaarder leunend op Honorpaw. Ze kwamen er wel. Het was niet zo ver.

<sub>Het ging niet gemakkelijk en gelukkig schoot Honorpaw hen te hulp. Ze ging aan de andere kant van haar broer staan en hielp hem net als haar overeind. Dit keer lukte het wel en stapje voor stapje begeleidde ze Hermitpaw naar de Medicine Cat Den. Daar had ze gelukkig een schoon nest klaar liggen, speciaal voor spoedgevallen als dit. Terwijl ze ernaar toe liepen klonk er opeens gerinkel in haar oren. Shrimppaw schrok er eventjes van, zeker toen er plots een stem bij kwam. 'Je bent goed bezig Shrimppaw, als je graag nog een tip nodig hebt: wikkel zijn poot in met zomprus, het ziet er niet gebroken uit, maar dat bied hem steun.' Gevolgd door twee kruiden die voorbij kwamen. Shrimppaw slikte toen het langzaam vervaagde. Ze moest nog meer doen. Ze schudde haar kopje en zorgde ervoor dat Hermitpaw veilig en wel in het nest belandde. 'Oké.. Ik ben zo terug,' miauwde ze haastig en ze draaide om naar de kruiden.

Wintergroen en boerenwormkruid waren de kruiden die ze gezien had. En ze had dus ook zomprus nodig voor zijn poot. Het poesje verzamelde het bij elkaar en ging terug naar haar broer. 'Ik heb hier nog wat voor je,' miauwde ze naar hem en ze schotelde hem de gele plantjes van de boerenwormkruid voor. 'Eet dit op.' Daarbij maakte ze een papje van het wintergroen, dat ze nog op de ergste wonden aanbracht, gevolgd door zijn poot in zomprus te wikkelen. Ze deed zo voorzichtig mogelijk, hopend hem geen pijn te doen. Bezorgd keek ze naar hem om. 'A-Alles goed? Heb je nog pijn?'</sub>

<sub>Met bezorgde ogen keek ze hem aan. Ze had gemerkt dat hij moe was, wat natuurlijk te begrijpen was. Shrimppaw kon zich niet goed voorstellen hoe het voor hem moest zijn. Ze hoopte maar dat de kruiden hem zouden helpen. Ze had in ieder geval wel vertrouwen in de kruiden die haar toegefluisterd werden. Die moesten wel goed zijn. Hermitpaw mompelde wat onverstaanbaars als antwoord waarna hij langzaam wegdommelde. Shrimppaw knikte een aantal keer en checkte alles na om er zeker van te zijn dat alles behandelt was. Daarna zette ze een stapje naar achteren en richtte zich op Honorpaw. 'Uh.. Je mag blijven, als je wil.' Normaal was teveel bezoek niet goed voor de patiënten, maar Honor en Hermit leken plots goed overweg te kunnen. En om haar opeens weg te laten gaan kon hem ook uit zijn slaap helpen. Het liefst zou ze ook bij hem blijven, maar ze moest weer door. Ook voor haarzelf. 'Ik uh.. Ga de kruiden sorteren,' knikte ze en ze gunde haar vriendin een snelle maar vermoeide glimlach voor ze zich omdraaide.

Topic uit c:</sub>