Take me to church

Het rare was dat hij wel genoot van een wandeling na wat te jagen, eventjes wat tot kalmte te komen na al dat sluipen en lopen en al die jacht technieken uit te voeren. Eventjes pauze, het deed eens goed deugd. De bruine kater stapte rustig over de takjes heen, elk brekend telkens hij er weer opstapte. Takken waren zo breekbaar, maar gelukkig was hij dat niet. Of tenminste niet meer. Hij had besloten te wandelen naar de Fourtrees vandaag, nu hij de goede route wist zodat hij vaker bij dit mooie simpele plekje kon komen. Alhoewel een geur in zijn neusgaten vloog, de geur van een WindClanner. Hij slaakte een diepe zucht, hij dacht hier even alleen te zijn, niet één of andere WindClanner. Ze leek blij te zijn, wenste hem een goede avond toe. Zin om te praten had hij niet, maar gewoon omkeren en weggaan zou hem nog dagen doen denken dat hij toch wat had moeten zeggen. "Goede avond". I guess. Zijn stem klonk redelijk neutraal, zijn blik was koud. De WindClan geur vond de kater niet erg aangenaam ruiken, maar hij hield zijn uitdrukkingen maar in. Ze moest geen rare indruk krijgen van de ThunderClanners.

De poes was erg vrolijk en lachte veel. Liefst van alles zou hij haar gewoon de rug toekeren en weggaan maar dat was onbeleefd. De bruine kater observeerde haar daarom maar wat, het was niet gewoonlijk om zo’n blije windclanner te zien, zeker wanneer de deputy, een van de grootse clan katten, niet zo eentje was. Of het nu Amberstorm was die voor hem stond of deze kattin hier, het maakte hem toch allemaal niet uit, hij vond zo goed als iedereen irritant. “Amberstorm is gewoon een tragische drama queen”, kwam er stilletjes grof uit zijn bek, maar hij meende die woorden wel. De grote tom had haar alleen maar een paar keer in actie gezien en van al die keren kon hij wel vatten dat ze zo was. Gewoon een tragische drama queen. Tja, dat was dat, daar kon hijzelf niets aan veranderen, sommige katten waren dom, sommige slim, sommige altijd vrolijk en sommigen…. Net zoals hij, gewoon iemand die zowat alles haat dat met anderen te maken heeft. Eventjes trok de kater wat met zijn oortje en bekeek haar wat kalmer aan met zijn oranje ogen, nog steeds tinten van koud te vinden. "Maar liefst wil ik niet over deputies praten, ik kwam hier zelf om wat te ontspannen, niet praten over die strenge katten"

De ander verminderde haar vrolijke toon en zei dat Amber wel een deputy met autoriteit was en dat hij en zij waarschijnlijk nooit verder dan warrior zouden gaan, met nog een lieve glimlach op haar snoet. Hij haalde gewoon even zijn schouders op. “Het maakt me niet echt veel uit. Ik doe wat het beste is voor mijn clan”, hij had nooit veel meer hoeven hebben. Gewoon tijd, voedsel en wat rust was alles dat hij eiste van zijn clan. Voor de rest kon het hem niet schelen, dat had hij niet nodig. Toen de tom zijn blik weer naar haar richtte stelde ze zichzelf voor als Rabbitcharm en vroeg wie hij was. Even heerste de stilte voor hij sprak. “Irishunter”, mauwde de warrior kort en eenvoudig. Het was toch het minste dat hij kon zeggen, het minste dat hij kon doen. Antwoorden geven op de duizenden vragen die werden gesteld. "En jij, waarom kwam jij naar de Fourtrees?". En er zelf ook te stellen. De poes kon niet denken dat hij een lopend antwoordenboek was, dat hij een soort van een kattenversie voor Wikipedia was. Nope.

De poes begon al te grappen met zijn woorden maar het enigste wat hij trok was een ‘dat bedoelde ik niet-‘ gezicht en zei niets. De bruine kater luisterde wel aandachtiger naar haar volgende woorden. Het enigste waarvoor ze dus kwam was de zonsondergang… Zo fenomenaal leek het hem niet, het was gewoon de zon die steeds lager ging, wat was er daar mooi aan. “Het is… inderdaad mooi I guess”, loog hij zelf ook, doend alsof hij wel verwonderd was terwijl zijn blik naar de zon was gericht. Bij haar volgende vraag wilde hij bijna erg diep zuchten- maar dat deed hij niet voor z’n eigen bestwil. “Zoals ik al zei kwam ik hier om wat te ontspannen, eventjes rust van te jagen, je weet wel”. Hij zou het mooiere moeten inzien van het leven, dat leven niet enkel ging over jagen en ontspanning, maar het leven had hem ook zo vaak voorgelogen, zo vaak dingen doen verliezen dat hij alles slecht begon te vinden... En deze poes hier hielp absoluut niet.

De poes haar enthousiasme leek al te verdwijnen en haalde haar schouders gewoon wat op. Zo, leek erop dat hij de plezier had verpest, maar ach, dat kon hem toch niets schelen. De bruine kater had geen zin in leuk te praten met iedereen zoals vroeger, hij had geen zin om vrienden te maken. Vrienden waren bleh. De warrior bleef wat wegkijken, zijn blik gericht op een boom, maar maakte al snel weer oogcontact toen ze vroeg over zijn litteken. Het litteken. De bruine tom had geen zin om een bed-time-story te vertellen, zeker niet aan een poes van een andere clan. Dat gaat je niets aan, het is erg persoonlijk”, antwoordde hij simpelweg, uitleggen aan WindClanners was tijdverspilling anyways. Wat probeerde de kattin zelfs te doen? Geheime info ontdekken? Hem proberen te doen lachen…? De kater had een lichtelijk vragende blik in zijn ogen die zijn koudheid wat overtrof. Hij wilde bijna vragen waarom ze dat wilde weten, nu hij er wat meer over nadacht, maar hij besloot zijn snavel te houden.

De poes keek hem met fonkelende oogjes aan en zei dat hij geen fun was. De kater keek niet al te verbaasd op, hij was inderdaad niet de leukste gesprekspartner. In het verleden was de bruine tom een leukerd, maar hij was veranderd, veranderd door alles dat er was gebeurd. “Nou nou mevrouwtje, wat had je dan van me verwacht hmm? Dat ik al van sinds het begin zou aangeven dat je mooie ogen hebt?”, zei hij, ietsje warmer dan daarvoor. ThunderClan mocht niet bekend staan als de clan van grumpy katten, dus deed hij maar een beetje vriendelijker om de indruk te verleggen. Want de tom gaf om de reputatie van zijn Clan, en het zou niet verpest worden door de eerste de beste zichzelf. Alhoewel hij niet zo goed was in leuke gesprekken- hij ging zijn best proberen. Misschien was het mooie ogen ding niet het beste ding though.   

Nou, dat was awkward. Het was ook zeker niet zijn manier van praten om complimenten te geven over anderen hun ogen, maar goed. De poes lachte een beetje en zei dat het een goed begin was, en dat gaf hem voor de eerste keer in zijn hele leven wel een klein glimlachje op zijn snoet. Niemand had hem ooit echt goed genoemd in iets, dit deed hem wel even een deugd. Toen gaf de poes een soort van voorstel, een uniek voorstel ja. Zijn leven was inderdaad- nogal saai. Hij was sinds dat bepaalde punt in zijn leven gewoon een saaie brompot die alleen maar werkte voor zijn Clan en verder niet echt iets interessanters deed, daarom klonk het wel als iets in zijn oren.  “Spannender huh? Vertel me meer”.

Met volle aandacht luisterde hij naar wat ze zou zeggen, wat ze zou voorstellen dat zijn leven wel wat spannender kon maken. Een avontuur. Een avontuur was volgens zijn clangenoten altijd leuk, alhoewel hij er zelf nooit echt aandacht in heeft gespendeerd. Ze zei dat hij haar in de schuur moest ontmoeten- iets dat blijkbaar onder het clangebied bestond. De poes zei dat ze hem daar iets zou laten zien dat hij nooit zou vergeten, alhoewel dat bijna als een dreiging in zijn oren klonk, maar de bruine tom was ondertussen al bijna vergeten dat hij hier te maken had met een anderclanner en besloot daarom zonder enige twijfel. “Deal.”