Feeling alright

Onderwerp: Feeling alright wo 17 jun 2020 - 22:52

Zijn poten droegen zich voor het eerst sinds tijden weer weg van het windclan territorium. Maar niet naar de Gorge, nee, dat kon hij gewoon echt niet aan. Daar in de buurt komen? Hij was er pas één keertje eerder geweest, maar vaker wilde hij het echt niet, nee, gewoon niet. Hij voelde zich oh zo slaperig. StarClan, hij wilde zo graag een keer een nacht slapen zonder dat hij Gorsepaw zag in zijn dromen. Hij voelde zich rusteloos, moe, maar aan de andere kant ook weer energievol. Hoe het lichaam werkte was speciaal, echt hoor. Hij moest het gewoon uit zijn poten halen, misschien kon hij dan uiteindelijk wel weer gaan slapen. Dus zijn poten brachten hem naar de Fourtrees. De heilige Fourtrees. De plek waar alle clans weer samen zouden gaan komen. Een zucht gleed over zijn lippen, Gorse had nog niet eens naar zijn eerste gathering mee kunnen gaan.. Jammer dit weer. Hij liep verder naar de bomen, waarna hij even slikte en zijn oortjes wat naar achteren draaide. Ze waren er altijd, wanneer hij hen nodig had. StarClan achtervolgde hem altijd. Hij had hen nodig, nu. Hij had hun kracht nodig, om over alles heen te komen, want alleen lukte het hem niet. Op zijn clan leunen lukte hem ook niet. Hij drukte zijn kop tegen één van de bomen aan, waarna hij zijn ogen stijf dicht drukte. Hij wilde rust.

- Eerste post voor Pepje <3

Onderwerp: Re: Feeling alright do 25 jun 2020 - 19:32

Ze had nog niet gek veel te doen. Shadowclan was gelukkig herstellende en ze probeerde van zoveel mogelijk katten kleine beetjes kruiden te leren, Bloodhound kon immers niet heel veel doen op het moment. Het maakte haar nerveus. Wat als er een keer echt iets gebeurde en ze wist niet wat ze moest doen? Wat als Bloodhound dan niet sterk genoeg was om te doen? Het voelde alsof ze in een diep gat gegooid was waar ze niet meer uit kon komen. Ze krabbelde wat ze wilde, maar los zand leek de hele tijd onder haar weg te vloeien. Ze wilde echt wel graag.. maar hoe. Ze kwam uiteindelijk bij fourtrees uit en herkende de rood met bruine pels meteen. Falconpaw stond met zijn kop tegen een boom gedrukt. ”..Falconpaw..? Gaat het?” besloot ze te vragen, haar stem zacht om hem niet te laten schrikken.

Onderwerp: Re: Feeling alright di 14 jul 2020 - 22:18

Hij wist niet hoelang hij er stond, hij wist niet hoeveel tijd er voorbij streek terwijl hij zijn kop tegen de boom aangedrukt had. Het was alsof hij wachtte, wachtte tot een teken van StarClan, een teken van Gorse. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen, hij wist niet of er iets was wat ze konden doen voor hen. Het was een beetje een hopeloze situatie in zijn ogen, maar het was iets. Misschien tot hij er genoeg van had en weer terug naar huis zou gaan. Maar tot dan, had hij misschien even rust. Even niks aan zijn kop. Geen moeder, geen pleegmoeder, gewoon even.. hij. Niemand die hem kon herinneren aan Gorse behalve hijzelf. "..Falconpaw..? Gaat het?" Hij schrok op bij de stem, waar hij met blauwe ogen verschrikt naar het figuur keek. Hij moest even een paar keer knipperen voordat hij Pepperpaw herkende. "Oh.. Pepperpaw." sprak hij, waarna hij een schaapachtige glimlach op zijn gezicht forceerde. Het was oké, ze hoefde het niet te zien. Hij was al blij genoeg dat hij iemand zag die hem niet constant zou herinneren aan Gorse, of zou weten wat er met Gorse gebeurd was. "Ja- Ja! Zeker. Dit is gewoon een uh- mentale training voor mezelf." sprak hij met een grinnik tegen de poes, waarna hij haar met een glimlach aan keek. "Maar Pepper! StarClan, wat ben ik blij om jou te zien. Jullie zijn vrij van BloodClan!" sprak hij met een iets bredere glimlach, iets waar hij echt een beetje vrolijk over kon zijn.

Onderwerp: Re: Feeling alright za 3 okt 2020 - 0:00

Falconpaw leek wel van de wereld, hij leek te schrikken toen Pepperpaw hem aansprak en hij knipperde verwilderd met zijn ogen toen hij haar aankeek. Pepperpaw kon bijna zweren dat hij haar niet herkende. Ze legde haar oren wat naar achter en hield haar hoofdje wat scheef. Wat was er met hem aan de hand, moest ze zich zorgen maken? Maar al snel genoeg kwam er een glans van herkenning in de ogen van de kater toen hij haar aankeek. ”Ja, Pepperpaw,” herhaalde ze, met een voorzichtige glimlach. Ze besloot niet te gaan prikken in wat er aan de hand was, ze wilde niet bemoeizuchtig zijn, maar ze maakte wel een mentale notitie dat er wellicht iets aan de hand was. ”Oké, en werkt het?” besloot ze te vragen, wat skeptisch haar hoofdje scheef houdend. Ze had nog nooit van zo’n training gehoord. Ze vergat het echter al snel en zuchtte opgelucht, een zachte maar toch ietwat verdrietige glimlach op haar gezicht hebbend. Ze waren vrij, maar ze had genoeg, teveel, gezien. ”Ja.. gelukkig wel.. Het had niet veel langer moeten duren..” bekende ze zachtjes. Een huivering ging over haar lichaam heen terwijl ze de tanden van Satsui weer in haar buik leek te voelen.

Onderwerp: Re: Feeling alright di 3 nov 2020 - 17:28

Dit was misschien wel een beetje een soort dieptepunt voor hem. Het feit dat hij één van zijn beste vriendinnen niet goed herkende door verdwaald te zijn in zijn gedachten, was misschien al een teken dat het niet heel erg top ging met hem. ”Ja, Pepperpaw,” herhaalde ze met een voorzichtige glimlach tegen hem, waarop hij een beetje ongemakkelijk naar haar terug glimlachte. Het was ook een beetje apart allemaal. Dus hij moest ook een beetje bluffen toen hij sprak over wat hij aan het doen was. Het was natuurlijk niet compleet waar wat hij aan het vertellen was, maar het was soort van toch nog een beetje waar. Soort van. ”Oké, en werkt het?” klonk er terwijl het duidelijk was dat ze haar kopje een beetje skeptisch scheef hield. Het was ook een slechte leugen van hem geweest, dat wist hij ook wel. Hij haalde er gewoon kort zijn schouders bij op, gewoon overheen lullen en dan zou het al snel stoppen. Dan vergat ze misschien zijn gekke gedrag ook wel. Ze zuchtte opgelucht toen hij sprak dat ze vrij waren van Bloodclan, eindelijk, maar er was toch wel een ietwat verdrietige glimlach te zien op de kop van de poes. ”Ja.. gelukkig wel.. Het had niet veel langer moeten duren..” klonk er zachtjes van de poes af, waarop Falcon haar even met ietwat verontschuldigende ogen aan keek. ”Ik had willen helpen maar.. Ik moest achterblijven. Sorry, daarvoor.” sprak hij eerlijk tegen de poes. Hij was toen ook nog totaal niet goed getraind of iets in die trant dus hij begreep het ook wel. Daarbij wilde de clan ook niet meteen al hun medicine cats sturen en dat was ook begrijpelijk. ”Het spijt me dat jullie dit hebben moeten meemaken.. ik hoop dat jullie als clan, maar ook jij als persoon, er snel overheen komen.” Trauma’s waren niet fijn. Hij snapte dat nu ook wel, hij ondervond het immers zelf ook op dit moment.

Onderwerp: Re: Feeling alright