Warmth?

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw had na de ceremonie moeten wennen aan zijn nieuwe nest, sowieso had hij bijna altijd alleen geslapen, maar dat betekende niet dat hij zijn nieuwe rang meteen waardeerde. Zijn tweekleurige ogen stonden vermoeid en lichtelijk gespannen terwijl hij een van de eerste taken als Apprentice uit voerde, zijn naam was veranderd en daarmee zijn leven, hij had zich verder mogen ontwikkelen, zelfs al begreep hij het nut er van niet. Het was niet alsof hij bijzonder of belangrijk was, het was niet alsof hij iets voor anderen kon betekenen. Hoe graag hij dat ook zou doen, natuurlijk had hij voor iemand van zijn leeftijd aardig wat ervaringen, zoals de overname van Bloodclan, de dood van zijn ouders en het zien van de dode Elder toen Newtpaw niet in staat was geweest de juiste medicijnen te geven. Toch hield hij nog respect voor de flamepoint kattin, waardoor hij de den rustig kwam binnen gesjokt met wat schoon mos, zodat hij de nesten wat kon verschonen, of wat zachter kon maken. Zieke katten hadden nu eenmaal een fijn bed nodig om op te slapen. De bruin gestreepte kater wist echter niet of hij iets moest zeggen toen zijn ogen vielen op het bekende gestalte van de Medicine Cat Apprentice. Newtpaw.

-Newt 1st

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw had het idee dat de ander hem probeerde te vermijden. Hij had nooit iets tegen Newtpaw gehad, en ook niet het idee dat hij snel iets tegen de kattin kon hebben. Ze had een fout gemaakt, dat deden er wel meer. Het was niet alsof ze bewust iemand had gedood, gewoon omdat ze het leuk vond, of prettig vond om de Elder te missen. Zijn ogen gleden nogmaals naar de kattin terwijl hij het mos op de grond liet vallen. Ze leek gespannen, ijsbeerde wat rond waardoor hij uiteindelijk zijn poten haar kant op liet bewegen, zijn lichaam voelde ineens een stuk zwaarder, want hij was geen goed vriendschapmateriaal als hij anderen moest geloven. Zijn jonge tweekleurige ogen gleden naar haar gezicht. 'Newtpaw,' De stem was rustig, redelijk vriendelijk en een tikkeltje gespannen. Dat laatste kwam vooral omdat hij niet wist hoe ze zou reageren, de kans bleef aanwezig dat ze hem net zo snel de den uit zou trappen als hij er in was gestapt.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw wist zich zoals gewoonlijk geen houding te geven. Het was bijzonder lastig, want hoewel hij niks verkeerd had gedaan tegen Newtpaw en ook niemand had gesproken over haar fout, was ze toch bijzonder nors en schrikachtig naar hem geworden. Het was niet alsof hij al een paar trainingen had gehad en zichzelf kon verdedigen. Kortom, hij snapte haar reactie niet, ze liep rond alsof ze een zwerm bijen achter zich aan had, wat hem toch lichtelijk bezorgd maakte en ervoor zorgde dat hij op een onhandige manier zijn aanwezigheid liet merken. Zelfs al had hij het vermoeden dat de ander hem snel de den uit zou jagen. 'Flutterki- Flutterpaw,' Klonk er sissend terwijl de flamepoint zich naar hem toe draaide en haar haren omhoog schoten. De jonge kater slikte onhandig terwijl hij zo ontspannen mogelijk probeerde te blijven staan. Hij had geen idee of dit ook daadwerkelijk zou lukken want hij voelde de spieren in zijn poten al trillen. 'Wat doe je hier.' Vroeg ze met samengeknepen ogen en een snel zwiepende staart. Hij sloot zijn ogen kort, in een vredig knipperende beweging voordat hij de oudere kattin aan keek. 'Schoon en zacht mos afleveren, ik heb een paar nesten wat zachter gemaakt. Nu, ik zag je rondlopen alsof er een zwerm bijen achter je aan zaten, dus vroeg ik mij af of je wellicht een klein stukje wilde wandelen. Wellicht kunnen we wat water voor de Queens halen of wat spinnenwebben mee nemen?' Dat waren twee veilige dingen om te doen en wellicht manieren waarop de ander wat energie kon verliezen zonder dat ze gaten in de vloer sleet.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Hij wist dat hij op glad ijs stapte, het kon of goed gaan of slecht. Het was nog maar de vraag, hij snapte dat de flamepoint het moeilijk had met de dood van Darkmoon, maar ze kon er niks aan doen, het was een fout geweest die niet voorkomen had kunnen worden tenzij een mentor eerder uit de lucht was komen vallen. Newtpaw snoof, en het was duidelijk dat ze de neus naar hem ophaalde, dat ze hem niet moest hebben, of het aan de herinneringen lag of meer aan het feit dat hij sociaal onhandig was, was nog maar de vraag. De oudere Apprentice leek zijn aanbod eerst niet aan te willen nemen, waarschijnlijk omdat ze bang was dat hij het over de overleden Elder zou hebben of omdat hij gewoon geen kater was dat vriendschap materiaal genoemd kon worden. Hij was het wel gewend maar wilde niet om haar heen blijven draaien alsof hij elk moment zijn poten kon brandden aan haar. 'Prima,' bromde ze zacht terwijl ze in de richting van de uitgang van de den liep waardoor hij snel opzij moest stappen, hij was echter niet vlug genoeg om de duw van haar schouder uit de weg te gaan. Een reactie bleef uit, hij wilde immers geen ruzie maken om zo iets onbenulligs.


Zijn poten droegen hem snel in de richting van de uitgang van het kamp, hij wilde haar niet het idee geven dat hij haar niet mocht maar aan de andere kant de onhandige situatie ook niet te lang aan laten houden. Hij wist niet wat hij moest zeggen, of hij iets kon zeggen dat de situatie minder snijdend zou maken. Het was niet alsof hij iets verkeerd had gedaan, een absurd voorstel had gedaan maar of de kattin hierop zat te wachtten was nog maar een tweede. Hij besloot dat het wellicht sneller was om in de richting van het water te lopen dan overal te gaan zoeken naar spinnenwebben. Hij had niks tegen de veelpotige beesten, maar besloot gewoonweg dat het beter was om het gesprek niet te lang te maken. Mos konden ze waarschijnlijk wel in de buurt van een steen meenemen en anders waren er vast wel meer opties om water mee te nemen. Hij was stil, hopende dat zij iets zou zeggen, want hij wilde haar niet het idee geven dat hij haar uit wilde horen over iets en dat hij haar niet vertrouwde.

De zon scheen waterig op zijn vacht waardoor er een korte glimlach op zijn lippen speelde, het was wellicht Leaffall maar het weer voelde nog niet onprettig. 'Ik denk dat water halen het snelste gaat? Hebben we veel nodig?' Vroeg hij, gewoonweg om iets te kunnen zeggen. Hij wachtte kort haar antwoord af voordat hij richting de oever stapte.

Een muisje leek in de buurt te zijn geweest, waardoor hij zijn focus kort verloor en zich door zijn poten liet zakken, hij kon de kans om wellicht wat prooi mee te nemen, niet laten vliegen. Al vlogen muizen natuurlijk niet, hij moest zijn poten zo licht mogelijk neerzetten. Zijn oren spitste hij terwijl hij een voorzichtige pas zette. Hij was Newtpaw al uit het oog verloren, als hij langs de oever stapte zou de muis hem hopelijk niet opmerken.

De bruine kater lette niet op de grond waardoor hij over iets heen struikelde en in het water viel. Hij probeerde nog naar adem te happen, maar kreeg enkel water binnen. Spartelend probeerde hij zich naar boven te werken maar iets weerhield hem ervan om zich daadwerkelijk uit het water te duwen. Hij dacht ergens dat hij wellicht gewoon verstrikt was geraakt, het water voelde gewoon zo zwaar, hij had zijn ogen wagenwijd open gesperd terwijl hij met zijn nagels in de grond probeerde te slaan, en achter hem, in de hoop dat hij iets vast zou pakken. Iets zou kunnen raken. Hij wilde nog niet dood! Hij was nog niet klaar voor Starclan. Alles voelde zwaar en zijn borstkas stak, waardoor het niet lang duurde voordat de kater zijn bewustzijn verloor.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was niet in staat geweest om verder te kunnen reageren. Zijn lichaam was niets meer dan een hoopje nattigheid en ook zijn longen waren vochtig geworden van de hoeveelheid water die hij had ingeademd. Hij verloor de kracht om te vechten tegen de kracht van de druk op zijn kop. Hij kon vanuit zijn ooghoeken iets zien bewegen, maar wat dat was had hij geen idee. Zijn ogen waren gesloten toen hij uiteindelijk na veel te lange tijd uit het water werd getrokken en op de oever doodstil bleef liggen. Zijn hart klopte luid in zijn oren, hij leefde nog, maar het zuurstof was niet voldoende. Een poot drukte op zijn borstkas, en nog eens. Alsof iemand hem nog niet zou willen laten gaan, daar de reis naar Starclan toe. Hij kreeg niets mee, behalve de schitterende sterren die leken te verschijnen en verdwijnen, alsof zijn ziel nog niet zeker was met de reis die het zou nemen, hier beneden of toch daarboven in Starclan.

Het duurde een poosje voordat de kater water uitspuwde, en kuchte, maar nog steeds raakte hij niet bij bewustzijn, zijn lichaam was zwak, op en doorweekt. Hij zweefde nog steeds met zijn gedachten en bewustzijn ergens anders, in limbo. Hij voelde zich zo vredig, zo zwaar, zo kalm. Echter zou deze druk niet eeuwig kunnen duren, voordat hij het wilde werd hij wakker, kwam hij bij. Zijn tweekleurige ogen werden na vele lange momenten, vele zonnestralen geopend, terwijl hij stil bleef liggen en nogmaals begon te hoesten. Zijn keel deed zeer, zijn hoofd bonkte en hij had nog steeds het gevoel niet op adem te kunnen komen. Hij begon te proesten, hapte naar adem terwijl zijn ogen naar de flamepoint gleden. Hij voelde zich extreem zwak, en zijn herinneringen waren nog niet helder, maar hij wist een ding zeker, hij had zich nog nooit zo slecht gevoeld. Hij sprak niet en bleef enkel als een miserabel hoopje vacht en water liggen voordat hij zijn ogen weer sloot. Hij wilde niet wakker zijn, het kostte teveel moeite en pijn.

He began to fly.