It's a baby penguin, caught in an iceberg [Training]

Het voelde allemaal nog heel erg onwennig hier. Alles was vreemd, sommige katten keken haar nogal argwanend aan en niet te spreken over die potverdorie bomen overal. Ze voelde zich ingesloten en verschrikkelijk opvallen met haar grotendeels witte vachtje in dit donkere bos. Hoe dan ook had ze toch haar nest gemaakt, zo dicht mogelijk bij de ingang om nog een beetje het idee van openlucht te hebben. Nu ze echter alles had uitgepakt en een dagje had gehad om te wennen, wist ze dat ze aan de slag moest. Het voelde ergens slecht om haar eigen apprentice thuis te laten, maar ze wist hoe capabel Lizardpath was als mentor. Dus schudde ze die zorgen van haar af en wachtte op haar medicine cat genootjes. Routnose wist dat ze niemand voor moest trekken, maar toch, als ze een hond was zou ze kwispelen bij het idee dat ze tijd met Pepperpaw mocht spenderen

Gezamelijk trainingstopic met Water ft Newt en Pep B)

Alles voelde raar. Hij was als enige ThunderClanner in een ShadowClankamp. Naast een WindClan medicine cat. Alle drie geuren waren gemengd in de medicine cat den, en de rode kater voelde zijn vacht nog steeds ongemakkelijk tintelen wanneer hij oogcontact maakte met een ShadowClanner. Al nam hij het ze niet kwalijk. Twee katten van twee verschillende Clans, die ooit nog vijanden waren, in het midden van de plek waar je thuishoorde. Waar je je hele leven zou spenderen. Als hij een ShadowClanwarrior was, dan zou hij er zeker niet blij mee zijn.

Maar toch, StarClan had hem uitgekozen. En hij mocht zoals altijd er niks tegen zeggen. Hij mocht geen mening geven, geen eigen keuze en de sterren bleven even vaag. Zonder enige antwoorden of uitleg. Hij moest gewoon doen wat hij moest doen. Zo ging het immers.
Hij had zijn nest wat dieper in de den. Omdat hij Routnose niet te veel wou ergeren. Hij had nog niet echt een gesprek met de medicine cat gehouden. Maar ze leek ook niet agressief naar hem. Dus misschien zou het nog kunnen meevallen. Hij stond op van waar hij zat en liep naar de gevlekte kattin toe. Toen pas merkte hij op hoe groot hij wel niet was. Zijn grote bouw was zeker anders dat van ThunderClanners. En als hij de ThunderClangeur niet had dan zou het moeilijker zijn te raden wie HalfClan was.
"Goedemorgen Routnose," klonk de stem van Pepperpaw. En Waterpaw draaide zijn kop om de apprentice aan te kijken. Goed, nu Newtpaw nog.
Hij zei niks terug en had zich omgedraaid om naar de kruiden te kijken. Welke al klaar stonden voor de trainingen en welke nog niet. Zijn eerste training, wow. En hij was nog niet een medicine cat. Als hij dit al kon dan kon hij alles.

<sub>Newtpaw leek de tijd vergeten te zijn toen ze het kamp uitgelopen was. Modder plakte aan haar korte, dunne vacht en kleurde deze dan ook bruin, maar erg veel kon het haar niet schelen. Haar gedachten waren ergens anders dan ze misschien zouden moeten zijn. Nog meer modder spetterde rond toen ze in een goede plas sprong en een zacht gegiechel rees in haar keel. Ze was nog een kind. Een kind met teveel verantwoordelijkheden.

Met vlotte passen liep ze terug nar de medicine cat den waar Pepperpaw en zij hun eerste les zouden krijgen en haar hart bonsde in haar keel. Ze zat onder de modder en toen ze binnenkwam zaten ze al op haar te wachten. Snel probeerde ze wat modder van haar borst te likken en voelde ze de puntjes van haar oren warm worden. Routnose en Pepperpaw leken er zin in te hebben en even voelde het weer net zoals op de half moon gathering waar ze geweest waren. Newtpaw beet op de binnenkant van haar wang. Volgens starclan waren ze twee kanten van dezelfde vurige zon, maar toch voelde het eerder als de zon en de maan. Iedereen kende Pepperpaw, maar niemand waardeerde de maan wanneer de zon verdween aan de horizon. "Goedemorgen," mompelde ze stilletjes nadat ze eenmaal was gaan zitten. Dit zou een lange training worden.</sub>

Iedereen kwam al snel binnendruppelen, Pepperpaw kon duidelijk haar geluk niet meer op. Routnose haar oogjes glinsterden van pret, ze had er zin in. Ja, ze was ook heel erg nerveus, maar ook opgetogen. Ze wist dat ze het kleine gut echt kon helpen, en dat was ergens een eer en ergens een enge verantwoordelijkheid. Snel genoeg kwam als laatste ook Newtpaw aan, modder nog op haar vacht. Routnose vroeg zich verward af wat ze had gedaan, maar vroeg er niet om. De tweede flame point was wat meer terughoudend en stil, net zoals zij ook altijd was geweest. De Windclanner vroeg zich af of ze zich achtergesteld voelde. "Hoi Newt, kom erbij," probeerde ze de ander met een glimlach aan te moedigen. Haar blik ontmoette even die van Water. "Uhm, ja, oké," ze was hier de oudste, ze keken allemaal een beetje naar haar. Yikes. "Zoals jullie weten zullen Waterpaw en ik jullie trainen. Het enige lastige blijft dat jullie niet zoveel tijd zullen hebben als een medicine cat apprentice normaal heeft," legde ze uit. "Maar! Dat gaat goed komen. Alleen zullen we wel dubbel zo hard moeten werken, zeg maar een soort, ehm, Medicine cat spoedcursus!" Ja, dat was eigenlijk wel een goede benaming. Ze wilde Falconpaw niet te lang alleen laten, en Waterpaw kon ook niet een eeuwigheid van Thunderclan weg blijven. "Uhm, zullen we maar beginnen met de basics van hoe je met kruiden omgaat, Waterpaw?"