We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Hij was hier niet meer geweest. Tenminste, niet zo dichtbij de rand en het water. Niet sinds dat Gorsepaw er in was gesprongen omdat hij het leven niet meer had zien zitten. Het weegde nog steeds zwaar op hem, want hij had een betere vriend moeten zijn, de tekenen moeten zien en hem moeten helpen. Dan had het allemaal voorkomen kunnen worden, want Gorspaw had nog een heel leven voor zich gehad. Hij zou in minder dan een maan tijd warrior zijn geworden… Als hij nog had geleefd. Het deed Heatwave pijn om zo over zijn beste vriend te denken, in de verleden tijd, maar dat was hoe het was. De waarheid. Zijn vriend was niet meer hier, maar in de silverpelt, onder de katten van Starclan en hij zou ook niet terug komen. En hij moest zelf verder met zijn leven. Hij was nu net een warrior, iets waarvoor hij hard had gewerkt, want in het begin was hij helemaal niet de beste op alle vlakken. Maar hij had hard getraind, zijn uiterste best gedaan en hij had het gehaald. Hij was er trots op, maar tegelijkertijd was het een beetje bitterzoet. Want vrienden in de warriors’ den had hij nu niet echt. Zijn kleine groepje vrienden had iemand verloren en hij en Falconpaw brachten nu ook niet echt meer veel tijd met elkaar door. Misschien was dat ook waarom hij hier alleen was gekomen. Om in zijn eentje een beter afscheid te nemen op de plek waar alles was gebeurd. Het was ook iets wat hij vond dat hij alleen moest doen, want hoewel hij op zichzelf vrienden was geworden met Falconpaw, had hij niet zijn kittentijd met de medicine cat apprentice doorgebracht zoals hij dat met Gorsepaw had gedaan. Ze hadden zoveel plezier gehad, maar ook elkaar gesteund, vooral toen zijn vriend zo onzeker was geweest of hij uberhaupt wel een goede apprentice zou zijn. Een stille traan gleed langs zijn wang naar beneden bij alle goede herinneringen. Een stille traan van verdriet ja, maar de goede dingen brachten ook een waterige glimlach op zijn gezicht. Hij koos ervoor om zijn vriend zo te herinneren en niet aan zijn dood. Maar, oh, wat miste hij hem toch zo.
In het begin had het vreemd aangevoeld om geen mentor meer langs zijn zijde te hebben rennen die hem zei waar hij wel en niet heen mocht gaan. Stormflight had vlak na zijn warriorceremonie nog steeds bepaalde plekken vermeden omdat hij zich de waarschuwende ondertoon van zijn mentor nog perfect kon herinneren. Maar manen verstreken, grenzen werden opgezocht en de waarschuwingen drongen zich steeds verder naar zijn achterhoofd. Hij was inmiddels al bijna vier volledige seizoenen lang een warrior en Stormflight had wel het idee dat hij de nodige ervaring op had gedaan om voor zichzelf te kunnen beslissen welke plekken hij wel en niet op mocht zoeken. Het was nog geen maan geleden dat hij zijn allereerste training succesvol had afgerond en hij zat te overwegen om zichzelf opnieuw aan te geven bij Pantherstar als mentor zijnde. Hij vond het leuk om te doen en het was waanzinnig om het proces van een training van een apprentice te volgen. Hij had een vrij enthousiaste, makkelijk apprentice gehad die deed wat hem verteld werd en die niet te veel vragen stelde, maar Stormflight wist dat ze niet allemaal zo makkelijk zouden zijn. En hij was er klaar voor. Zijn poten brachten hem naar de grens met WindClan en zijn blik gleed kort naar de overkant van het ravijn, waar zijn ogen die van een ander ontmoette. Hij zag aan alles van de houding van de ander dat deze zich niet goed voelde en een licht bezorgde frons trok over zijn gelaat. Iemand die zich niet goed voelde en die dichtbij the Gorge was, kon in zijn ogen niet veel goeds betekenen. Stormflight zette dan ook behoedzaam een paar stappen naar voren en keek de ander aan. “Is alles in orde?” riep hij naar de overkant, zich proberend verstaanbaar te maken over het razende water dat zich ver onder hun bevond.
Hij had niet opgemerkt dat er iemand aan de andere kant van de gorge aangetreden kwam. Een grijs gestreepte Riverclan warrior die hij pas zag toen deze hem een vraag stelde. Verward knipperde hij even met zijn ogen. Het duurde even tot zijn vraag verwerkt was. “Ik- uh, ja,” vertelde hij de ander, zijn stem een tikkeltje schor, maar luid genoeg om te horen aan de overkant. “Ik kwam hier om afscheid te nemen,” mompelde hij daarna. Want dat was wat hij hier was komen doen. Iets wat de ander niet zou horen, maar het was ook meer een bevestiging voor hemzelf.
Hij had nooit echt duidelijk afscheid kunnen nemen van Gorsepaw, niet totdat hij hier kwam en voor een lange tijd had hij dat niet gedurfd. Maar nu? Het was nog steeds eng, alsof hij zijn vriend en al de herinneringen aan hem los zou laten en nooit meer terug zou krijgen. Hij wist ergens wel dat dat niet waar was, dat hij de herinneringen altijd zou houden, maar zijn vriend was hij wel voor altijd kwijt.
Het water beneden was ook zo onstuimig als zijn gevoelens. Zo onstuiming als de clan nu was. Alles wisselde en rommelde door elkaar. Rangen werden maar om en om gegooid en geen een emotie was duidelijk te vinden in zijn hart. Verdriet, boosheid, teleurstelling, schuld, ging zo maar door. Alles was een mengelmoes geworden.
De ander klonk twijfelachtig, alsof hij zelf niet zeker wist hoe hij zich moest voelen. Stormflight liet zijn blik over de ander glijden en merkte op uit zijn lichaamstaal dat die stevig in contrast stond met wat hij zei. Wat de kater ook wilde beweren: het ging niet goed met hem. Het zou echter te persoonlijk zijn om daar meteen over te beginnen, maar hij begon zich toch wel lichtelijk zorgen te maken toen hij de kater in het water zag staren met een bedenkende blik. Alsof hij… bepaalde dingen overwoog. Of misschien had hij dat gewoon verkeerd, maar de emoties waren wel duidelijk te lezen op het gezicht van de ander en emoties konden soms voor verkeerde reacties zorgen. “Waarom gaan we beiden niet meer van de rand en wat meer naar dat paadje daar zodat we elkaar wat beter kunnen verstaan? Je stem klinkt al schor genoeg zo zonder het ook nog eens onder druk te zetten door hard te schreeuwen,” zei hij op een rustige toon. Het had als een grap opgevat kunnen worden ware het niet dat Stormflight’s gezicht serieus was terwijl hij naar de ander keek, zijn lichaam al half bewegend naar het paadje dat RiverClan van WindClan scheidde. En de oversteek was over de gevaarlijke kliffen.
De gorge is vandaag onrustiger dan normaal, en nadat een golf wild tegen de rotsen aanslaat maakt het zelfs jullie daar ver boven nat met kleine druppeltjes. Daar zou je niet in willen vallen...
It is both a blessing and a curse to feel everything so very deeply
Onderwerp: Hide 
zo 6 sep 2020 - 16:03
