Lose Ur Head [closed]

Hij kreeg geen antwoorden op zijn vragen, maar hij vermoedde dat hij wel vrij was. Als alleen die regen er nu niet was geweest en het niet zo donker was dan zou het ideaal geweest zijn. Voor de kater zijn bek weer open kon doen om wat te zeggen kreeg hij  een harde zet en hij begon al te stappen, want een andere keuze zou hij waarschijnlijk toch niet hebben. De grijswitte tom begon al te dagdromen over eindelijk weer een gewoon BloodClan leventje te leiden, eindelijk uit die stomme rotschuur die vol met spinnenweb hing. “Wel, uh, waar gaan we dan heen?”. Was de volgende vraag, alhoewel het hem niet veel uitmaakte, hij moest het toch weten. Of was het een verrassing? De kater kon zich al heel wat dingen voorstellen. Misschien zouden ze wandelen tot een simpele paal en dan terug? Misschien gingen ze naar een groot, leeg veld. Nah, dat was saai. Even werd de tom afgeleid uit zijn gedachten toen zijn grijze poot in een grote hoop van modder was gestapt. Het zou nog wel even duren voor hij weer zou wennen aan gewoon wat wandelen en modder vermijden. Zelfs als het niet eens zooo lang was dat hij zat opgesloten, het voelde alsof hij duizend manen in die schuur had gespendeerd.

Hij stapte ondertussen wat verder en hij kreeg eindelijk een antwoord, alhoewel het erg vaag was. Zo slecht klonk dat niet, naar zijn vrijheid, weg uit die stomme schuur, eindelijk zijn normaal leventje weer terug. Alhoewel, hij had gevraagd waar ze heen gingen. Nu de tom er meer over nadacht, misschien moest hij een wandeling maken als test en dan kreeg hij zijn vrijheid terug, op die manier, oh. Nou, dan kon hij zichzelf eindelijk eens bewijzen, want een kleine wandeling maken was super gemakkelijk. De kater bekeek het als iets positiefs, alhoewel de echte betekenis van de vrijheid erg negatief was, zo duister. En niemand, niemand behalve de commandant had het door. “Yay! Vrijheid!”, juichte hij zachtjes. Op naar de vrijheid inderdaad! De goede vrijheid... De kater vroeg zich ergens wel af hoe ver het zou zijn, misschien was het geen kleine eensy teensy wandeling... Misschien was het de hele wereld over. Oof.

De regen deed de sfeer alleen maar stommer voelen, zeker met die modder die van zijn poten af druipte en het gedonder dat de lucht weerklonk. Alsof de lucht echt heel boos was, heel prikkelbaar en woedend. Maar ja, de lucht had geen emoties, het was allemaal maar fantasie. Een verdoemde fantasie die in zijn kopje rondhing. De grijswitte kater stapte rustig verder, proberend het slechte weer en al zijn effecten te negeren, toen opeens de ander begon te spreken. Sterven? Kindermoordenaar? Wat? Hij keek verbaasd op, waarom zou hij daarover beginnen, hij was toch vrij…? “I-ik heb niemand vermoord!”, siste hij kwaad, steeds weer naar achteren stappend toen de commandant dichterbij kwam. De tom kreeg hier een slecht gevoel bij, alsof hij iets probeerde, maar hij kon niet ondervinden wat. Maar… Waarom zei hij dat hij een kindermoordenaar was? Hij had toch gezegd dat hij vrij was, dat zijn zitting voorbij was, waarom zou hij hem vrijlaten als hij nog steeds dacht dat hij een moordenaar was? Die gedachten zaten hem een beetje dwars, een beetje heel erg dwars, elke seconde galmde het weer door zijn gedachten heen. En op de volgende seconde viel zijn achterpoot opeens over de rand heen, waardoor hij z’n balans verloor en juist nog met de klauwen van zijn voorpoten wist vast te houden. De kater probeerde er weer op te geraken maar het lukte simpelweg niet. “Hey.. um… kan je me een beetje helpen?”, vroeg hij en keek hem een beetje gepanikeerd aan, Orchis zou hem toch helpen, toch? Was dit allemaal geen spelletje, dat was het wel, toch? De tom keek naar beneden, naar het stromende water die een heel eindje naar beneden lag. Zijn blik schoot weer terug naar hem, oh help me toch, help hem toch.

Hij keek hoopvol naar de commandant. Die zou hem echt ieder moment kunnen helpen! Maar nee, er kwam een grote glimlach op zijn druipend gezicht. Zijn klauwen schraapten stilletjes  wat over de rand terwijl de grijswitte kater luisterde naar wat die zei. Waren het instructies om omhoog te komen? Nee. Hij zei dat hij in de kattenhemel zou vliegen, helemaal vrij. Maar dat was niet de vrij die hij bedoeld had! Niet de vrijheid die hij wilde! Zijn gevoelens waren gemengd; hij was bang, hij voelde zich verraden en hij was boos op hem. Hij had Orchis nooit moeten vertrouwen, maar nu was het te laat. Zijn leven hing aan een zijdedraadje door zijn idiote brein. Zijn moeder had de tom verteld dat hij een grote, slimme kater zou worden. En was dit dan hoe zijn leven zou eindigen? Als een idiote kindermoordenaar? Iedereen had tegen hem gelogen, en hij had diegene vertrouwd die het allerslechtste waren. Dit had hij nog nooit gevoeld, het gevoel van dat hij geen tijd meer had. Geen tijd om alles nog recht te kunnen zetten. Alle tijd die de kater had verspild aan verveling kon hij gebruikt hebben aan goede dingen te doen, en zijn waarde goed kunnen bewezen hebben. Maar het was nu echt te laat, dit was helemaal hopeloos. De kat die hem nu aankeek  zou hem niet helpen. Dit was echt geen spel. En naar de kattenhemel gaan was bovendien echt  niet geweldig. Boos keek hij hem aan, maar hij wist dat hij niets meer kon doen. Hij moest weer overeind zien te komen… Het moest wel. De kater kon niet meer blijven hangen bij de sadness, sadness en meer sadness club. Hij moest sterk zijn. Met zijn poten probeerde hij zich op te heffen maar het lukte hem echt niet. Hij was te zwak om zichzelf omhoog te trekken. Toen kreeg hij een poot op zijn kop die hem duwde, zo hard duwde dat zijn klauwen grip verloren en hij… hij viel. Hij had geen grip meer, hij viel gewoon naar beneden, het voelde zo raar. Alsof hij vast zat in een langdurende sprong… Misschien vloog hij wel. Zijn oren vingen nog vaag wat van de stem van de commander, alhoewel de druk ervoor zorgde dat hij het niet kon verstaan. Door de duisternis van het onweer die rondhing leek het alsof hij in een put van duisternis viel, de put des oneindigheid. Het voelde alsof het eeuwen leek te duren, en daarom sloot hij zijn ogen maar; hij wist dat hij niets meer kon doen, het was volledig te laat. Op een bepaald moment raakte zijn al doorweekte vacht het water waardoor het hard plensde. De schok van het pijn vloog door zijn lichaam heen; maar hij zag nog niets. Zijn hart bleef nog kloppen; hij was nog niet dood. Maar de oneindige pijn die hij nu voelde was onverdraagbaar. Nou, het water zorgde ervoor dat hij werd meegevoerd met de stroom. Dat zijn lichaam die belemmerd was door schokken en pijn werd gebracht naar een andere plek dan hier. Maar het wonderbaarlijke was dat zijn hart nog steeds klopte… En de kater kon het nog horen in zijn zwarte gedachten. Het harde geklop van zijn hart die het niet opgaf. Misschien kreeg hij nog een laatste kans.