The only bad thing about being faster than light is that you can only live in darkness

Snakekit gaf een kort knikje naar haar, al was hij er nog niet zo zeker van of zijn nieuwe familie er net zo voor hem zou zijn als dat hij er voor hun was. Van Palekit wist hij dat wel zeker, maar hij had de andere twee kittens van Snappingturtle nog niet ontmoet en hij had dus ook geen idee hoe dat zij waren. Wie weet accepteerden ze Snakekit wel helemaal niet en zou Snakekit meer moeite doen voor hun dan andersom. Nou ja, dat waren van die dingen waar hij toch geen controle over had en… Zijn gedachtegang werd abrupt onderbroken door Sunkit die een paar aardige woorden tegen hem sprak en vervolgens een paar stappen naar voren deed, waardoor hun neuzen elkaar raakten. Snakekit’s groene oogjes schoten wijd open van verbazing en even was hij heel erg stil. Het was een gebaar dat hij nauwelijks kende, maar om die reden ook niet bepaald verkeerd aanvoelde en verward knipperde Snakekit met zijn oogjes toen Sunkit weer naar achteren ging. “Eh…” was het eerste wat hij onhandig uitbracht. Tja. Wat moest hij hier nu weer op reageren? Beschouwde hij haar al als een vriendin? Het zou wat snel zijn, maar aan de andere kant was hij Snappingturtle ook algauw als een biologische vader gaan beschouwen en Sunkit was de ergste nog niet. Na een korte twijfeling hakte hij dan toch de knoop door. “Dan geldt hetzelfde voor jou, Sunkit,” zei hij met een bevestigend knikje, al was deze meer naar zichzelf gericht dan naar haar. “Dus als er iets is, dan mag je ook altijd naar mij toekomen,” zei hij op een licht onhandige manier, al merkte hij wel dat hij meende wat hij zei.

Het was verbazingwekkend hoe erg hun houdingen met elkaar in contrast stonden: Sunkit die haast leek te barsten van vrolijkheid terwijl hij dikwijls een norse uitdrukking over zijn gelaat had. Sunkit die goed was in het laten zien van haar emoties terwijl hij daar meer terughoudend over deed. En toch konden ze het voor de één of andere manier goed met elkaar vinden, al kwam dat meer door haar vastberadenheid dan dat hij er echt moeite voor had gedaan. Zijn blik gleed naar haar toen ze opnieuw leek te barsten van vrolijkheid, gevolgd door nog een paar sentimentele woorden waar hij opnieuw niet mee wist wat hij moest doen, maar die hem gek genoeg wel warm lieten voelen onder zijn vacht. "Ik eh..." kwam er weer onhandig uit bij hem. "Ik denk het niet, nee." Had hij daar een idee van? Hij kon het natuurlijk wel zien aan haar gezicht, maar er was nog steeds een wantrouwend deeltje in hem dat niet wilde geloven dat ze helemaal oprecht was. Een lichte angst dat ze hem net zo hard zou laten vallen zoals zijn moeder dat gedaan had, ook al hadden ze elkaar nu beloofd om datgene juist niet te doen. "En wat nu?" vroeg hij verward aan haar. Want ja: wat deden vrienden zoal? Alles in hem schreeuwde om haar te laten weten dat hij tijd voor zichzelf nodig had en dat hij met rust gelaten wilde worden, maar stond dat juist niet in contrast met wat hij haar zojuist beloofd had? Het was allemaal heel tegenstrijdig en hij had op dit ogenblik echt géén idee wat hij allemaal moest voelen, denken of doen. En dus liet hij het maar aan haar over.

StarClan zij dank gaf Sunkit net op dat moment aan dat ze moe was en dat ze terug naar haar mama zou gaan. Snakekit probeerde om zich niet te beteuterd te voelen over het feit dat hij geen moeder had om naar terug te keren als hij moe was, maar hij stelde zich trots op en gaf een koel knikje naar Sunkit. “We zien wel,” bromde hij niet al te enthousiast op haar woorden. “Slaap eerst maar goed uit.” En na haar nog een knikje te hebben gegeven, keerde hij haar de rug toe. Het was niet dat hij per se zo bot tegen haar wilde zijn, maar er was nog altijd dat deeltje in hem dat het moeilijk vond om te accepteren dat hij er zomaar een vriend bij had gekregen en dat het dus allemaal nog even moest verwerken. Misschien zou hij zich er tegen de tijd dat ze wakker was ook wel rustiger over voelen en wel mee doen met één van haar spelletjes, al wist hij niet of hij als één of andere vrolijke kitten door de nursery wilde rennen en mee wilde doen met wat voor spelletje ze dan ook in gedachten had. Hij besloot het onderwerp voor nu echter te laten rusten en het wel allemaal af te wachten voor het moment dat ze effectief wakker zou zijn. En dus liep hij terug naar zijn eigen nest, ging liggen en wachtte geduldig af totdat ze wakker zou zijn, al vielen zijn eigen ogen na een poosje al dicht in dat proces.