The only bad thing about being faster than light is that you can only live in darkness

Met een wrang gevoel in zijn maag keek Snakekit toe hij zijn moeder zich van hem afwendde en wegliep. Ze keek niet eens over haar schouder naar hem, gaf geen erkenning van zijn aanwezigheid. De kitten trok lichtjes met zijn oren, weigerend om aan zijn zwakte toe te geven en ze in zijn nek te laten zakken. Het was al twee manen zo dat zijn moeder hem negeerde en hij zou zich er eigenlijk niet meer verdrietig over mogen voelen, maar toch deed hij het. Hij had geen vader die hem opzocht en hij vroeg zich af waarom dat was, maar niemand kon hem een antwoord geven als hij ernaar vroeg. Een ongelukkige blik verscheen in zijn groene ogen, maar zijn blik werd weer kil toen hij een stem naast zich hoorde. Zijn blik gleed naar opzij en hij deed moeite om niet met zijn ogen te rollen toen hij zag dat het Sunkit was. “Waarom praat je tegen me?” vroeg hij op een botte toon aan haar. Daarna wendde hij zijn groene blik af zodat ze vooral niet zou zien dat zijn ogen waterig waren. Hij wilde geen emotie tonen. Niet naar katten die dat niet verdienden te zien. “Ga weg,” liet hij er op volgen, maar een stuk zachter dan dat hij het bedoelde.

Hij was boos op zichzelf. Boos omdat hij zijn woede niet kon uiten zoals hij dat graag zou willen. Boos omdat ze niet gewoon de hint begreep en wegging. Boos omdat hij niet eens zeker wist of het juist wel die hint was dat hij aan haar wilde geven. Het voelde aan alsof een klein deeltje in hem juist wilde dat ze bleef, dat er potentie ontstond om vrienden te worden. Die gedachte was echter zo belachelijk dat hij het niet kon laten om er een keertje goed om te snuiven. Zijn blik gleed naar haar toen ze haar woorden sprak en hij trok kort met zijn oortje om zijn afkeuring te laten blijken, maar deze keer stuurde hij haar niet weg en draaide zijn lichaam een kwartslag naar haar om zijn onbewuste blijk van interesse aan haar te laten zien. “Waarover?” bromde hij. Hij had geen idee over wat ze konden praten omdat alle onderwerpen hem behoorlijk saai leken. Zijn hele kittentijd was eigenlijk gewoon verschrikkelijk saai en hij was benieuwd of zijn apprenticetijd ook zo saai zou worden. Waarschijnlijk wel.

De kitten leek geen idee te hebben waar ze over konden hebben en Snakekit moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen. Waarom sprak ze hem überhaupt aan als ze geen idee had waar ze het over wilde hebben? Waarom konden andere katten hem niet gewoon met rust laten als ze toch geen geldig gespreksonderwerp hadden? Een nieuw gespreksonderwerp kondigde zich echter aan; en dan wel in een vorm die hij totaal niet apprecieerde. Hij trok met zijn oortje naar haar. “Dat gaat je niks aan,” bromde hij nukkig. Hij ging niet zomaar aan iedereen vertellen dat hij boos was omdat zijn moeder hem negeerde en omdat hij geen vader had die hem op kwam zoeken in de nursery en blij leek te zijn met hem te hebben als zijn zoon. Dat wilde zeggen dat hij zich zwak op zou stellen en dat wilde hij niet. “Waarom doe je zelfs moeite om tegen me te praten als ik toch zo bozig ben volgens jou?” bromde hij naar haar, al was hij ergens wel lichtelijk nieuwsgierig naar wat haar antwoord zou zijn. Niet dat hij dat ooit met haar zou delen of zo.

Hij wist niet precies wat hij van haar verwacht had, maar dit in elk geval niet. Zijn groenige ogen schoten wijd open toen ze op een felle toon tegen hem begon te spreken en verwonderd richtte hij zijn blik naar opzij. Ze was kleiner als hem, maar ze durfde het nog steeds aan om hem zo fel toe te spreken. En ze leek er echt op gebrand te zijn om hem beter te leren kennen, om te weten wat er scheelde. Hij vouwde zijn oren lichtjes naar achteren en hoorde hoe het bevestigd werd dat ze hem beter wilde leren kennen toen ze aangaf dat ze zijn vriend wilde zijn. Tot nu toe had geen enkele kitten in de nursery gezegd dat hij of zij zijn vriend wilde zijn, dus voor één moment had hij geen idee wat hij met deze informatie moest. Toen werd zijn blik weer hard en klemde hij zijn kaken op elkaar. “En dan?” beet hij haar toe. “Je wordt mijn vriend en dan laat je me na een tijdje weer zitten. Zo gaat het nu eenmaal.” Zijn stem klonk bitter en hij richtte zijn blik weer naar voren. “Dan laat je me in de steek, net zoals mama gedaan heeft.” En hij wilde het niet, maar zijn stem brak lichtjes nadat hij dat gezegd had. Hij richtte zijn blik nukkig naar de grond en wachtte totdat ze hem zou beginnen uit te lachen.

Omdat hij zijn groene blik naar beneden had gericht, had hij niet in de gaten dat de kitten voor hem begon te realiseren waar hij het over had. Hij zag de realisatie niet in haar ogen, noch het feit dat ze haar verdedigende houding liet zakken. Ze gaf hem enkel nog meer loze woorden. Maar waren ze wel zo loos? Snakekit keek op toen ze over zijn moeder sprak en hem voor een tweede keer beloofde dat ze hem niet in de steek zou laten. Zou hij een dwaas zijn als hij die woorden zou geloven? Zou ze zich aan haar woord houden of zou ze na een tijdje genoeg van hem krijgen en hem aan de kant duwen? Hij wist dat hij nooit de sociale, vrolijke kitten kon zijn die anderen verwachtten te zien en hij wist niet of ze daar wel genoeg fut voor had om mee om te gaan. Twijfels sloegen toe en Snakekit slikte. “Ik weet ook niet waarom ze me in de steek laat,” zei hij tegen haar, deze keer op een normalere toon dan dat hij tot dusver al tegen haar gebruikt had. “Haar naam is Fernfall.” Hij besloot om haar woorden over dat ze hem niet in de steek zou laten te negeren. Hij zou haar wel een kans geven en dan zien of ze zich aan haar woord zou houden. En als ze dat niet deed, dan zou hij haar voor altijd de rug toekeren. “Wie is jouw moeder?” veranderde hij dan ook van onderwerp.

De kitten gaf aan dat haar moeder Sunflower noemde en Snakekit gaf een nietszeggend knikje. Hij kon zichzelf niet inbeelden wie Sunflower was, al kon hij aan haar enthousiaste toon wel opmerken dat ze een lieve moeder had. Iemand die om haar gaf en voor haar zorgde. Zou de kitten net zoals hem zijn geworden als dat niet zo was? Snakekit richtte zijn groene blik weer op haar toen ze haar verontschuldigingen aanbood over zijn moeder en hij negeerde de drang om naar haar te glimlachen. Het was het liefste gebaar dat hij tot nu toe had meegemaakt sinds hij zich bewust was van zijn omgeving, maar hij weigerde om er voldoening uit te halen. Het was immers nog niet gezegd dat ze moeite voor hem zou blijven doen en Snakekit wilde zich niet te snel naar haar openstellen. “Het is iets waar ik aan zal moeten wennen,” probeerde hij op een nonchalante toon te zeggen, maar het deed nog steeds zeer en hij wendde zijn blik af zodat ze de pijn in zijn ogen niet zou zien. “En heb je ook een goede band met je vader?” vroeg hij snel verder. Hij wilde niet te lang stil blijven staan bij het verdrietige onderwerp. Hoe meer hij erover zou zeggen, hoe meer ze zou merken wat een pijn het hem eigenlijk deed en dat risico wilde hij liever niet nemen.

Het leek Snakekit wel duidelijk dat Sunkit een goede band had met haar moeder. Hij zag zichzelf nog niet vernoemd worden naar zijn moeder, maar dat had Sunflower wel gedaan met haar dochter. Het was als kitten zijnde vast een hele eer om vernoemd te worden naar je ouder, mits die een goede reputatie binnen de Clan had. Snakekit wist op dit punt niet meer wat de reputatie van zijn moeder was, maar veel goeds kon het niet zijn. Sunkit gaf aan dat ze haar vader niet kende en Snakekit fronste kort, maar gaf toen een knikje. “Ik ken mijn vader ook niet,” gromde hij. “Maar ik heb wel een adoptievader. Zijn naam is Snappingturtle.” Zijn mondhoeken drukten zich lichtjes omhoog toen hij aan zijn adoptievader dacht, die de zorg over hem had genomen omdat zijn moeder niks om hem gaf. “Vind je het erg dat je je vader niet kent?” vroeg hij op een zachte toon aan Sunkit, zijn blik richtend naar haar. Misschien waren ze toch niet zo heel verschillend van elkaar als dat hij in eerste instantie had gedacht en het feit dat ze nog steeds met hem stond te praten en nog altijd aardig tegen hem deed, zelfs nadat hij gemeen tegen haar had gedaan, gaf wel aan dat ze een sterk karakter had. En misschien, heel misschien, zou hij daar op een later stadium wel respect voor kunnen voelen. Maar nu nog niet. No way.

“Een adoptievader is iemand die niet je echte vader is, maar wel de zorg over je neemt zoals een echte vader dat zou doen,” legde hij geduldig uit. Hij merkte dat het steeds makkelijker en ook deels aangenamer werd om met haar te praten. Misschien omdat ze zo’n zacht karakter had en het lastig voor hem werd om bot tegen haar te blijven doen, misschien omdat haar begrip oprecht en geplaatst was, maar Snakekit merkte dat het gesprek steeds makkelijker verliep en zijn interesse voor haar naar het oprechte begon te neigen. Hij had in elk geval niet meer zo de drang om met rust gelaten te worden en dat wilde in zijn geval al veel zeggen. Daar kwam nog bovenop dat hij weer nieuw respect voor haar voelde toen dat ze lichtjes nonchalant deed over de situatie, aangevend dat ze genoeg had aan haar andere familie. Misschien moest hij dat ook maar zo bezien, ook al had hij geen andere biologische familie waar hij om kon geven. Hij had echter wel een pleegfamilie waar hij zeker de helft nog van moest leren kennen, maar waar hij er al twee van had die hadden laten blijken iets om hem te geven. “Dat is een goede instelling van je,” bromde hij naar haar, al was er duidelijk wat van goedkeuring in zijn stem te horen. “Dus ik neem aan dat je het goed kunt vinden met je siblings?” vroeg hij aan haar. Hij vroeg zich af hoe het was om een broer of een zus te hebben. Hij had natuurlijk nu zijn pleegzusjes en zijn pleegbroertje die hij nog steeds moest ontmoeten, maar dat zou nooit hetzelfde zijn als een échte broer of zus hebben.

“Dat is het ook,” beaamde Snakekit met een knikje. Het was in elk geval toch leuk om Snappingturtle als adoptievader te hebben. Snakekit kon zich niet voorstellen dat er een kater was die voorstelde om adoptievader te zijn voor iemand en het dan niet leuk zou maken voor die kitten, zoals zijn moeder dat deed. Alleen was zijn moeder zijn echte moeder, maar je begreep wel waar hij heen wilde gaan. Snakekit luisterde naar Sunkit’s uitleg over haar siblings en gaf een kort knikje. Hij had niemand nodig die hem beschermde, maar iemand die lief voor hem was, was wel aangenaam en dus kon hij zich wel vinden in de woorden van Sunkit. “Dat klinkt alsof je goede broertjes hebt,” zei hij op een zachte toon tegen haar. Hoe zou het voelen om iemand te hebben die je beschermde? Hij wist wél hoe het was als je iemand had die je moest beschermen. Zijn gedachten gingen kort naar Palekit en zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog. “Ik heb ook een pleegzusje die ik moet beschermen,” zei hij tegen Sunkit. Palekit was tot dusver nog het enige pleegzusje dat hij ontmoet had, maar hij wist dat er nog twee kittens van Snappingturtle rondliepen die hij nog niet ontmoet had. “Ze is nog maar net geboren, dus ze is nog niet zo sterk als wij,” legde hij uit. Hij merkte dat het hem kalmeerde om tegen Sunkit te praten over zijn pleegfamilie. Hij merkte dat het hem sowieso al kalmeerde om tegen haar te praten. Ze had een aangename uitwerking op hem, al zou hij dat natuurlijk nog niet aan haar toegeven. Daar had hij nog geen behoefte aan. Alles moest bij hem stap voor stap gaan en het feit dat hij niet meer bot tegen haar deed, zei naar zijn idee al meer dan genoeg. Daar hoefde hij geen tekening bij te maken.

Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog toen Sunkit aangaf dat haar broertjes er voor haar waren en dat het andersom ook zo was. Hoewel Snakekit wist dat Palekit op haar eigen manier haar troost aan hem liet blijken, was het wel zo dat hij niet verwachtte dat ze er echt voor hem zou zijn. Misschien wel in de zin van emotionele steun als hij op een zeldzaam moment nog eens aan haar liet blijken dat hij zich niet goed in zijn vel voelde, maar niet op de fysieke manier zoals hij dat voor haar zou doen. Hij wist nu al dat als andere kittens haar zouden treiteren, hij meteen de nursery in zou stormen om ze weg te jagen. Want dat was wat een grote broer hoorde te doen, right? Snakekit liet zijn blik weer naar Sunkit glijden toen ze haar woorden sprak en zijn huid werd lichtelijk rood onder zijn vacht. Zijn mondhoeken gleden weer kort naar boven, al voelde hij zich wel een beetje awkward onder haar waardering voor hem. “Ik denk dat ik het aardig goed doe, ja,” mompelde hij een beetje onhandig tegen Sunkit. Zijn blik gleed weer naar haar en de twijfel was duidelijk merkbaar, maar na een korte stilte zei hij dan toch uiteindelijk: “Ik denk dat jouw broertjes het ook nog niet zo slecht met je hebben getroffen, hoor.” Hij deed zijn best om nonchalant over te komen, maar het feit dat hij zojuist een compliment naar haar had gemaakt, kon hij ook niet langer meer verdoezelen en snel wendde hij zijn blik van haar af. Wat was dit awkward, zeg.