Share my life

Tidekit werd ouder. Hoewel haar lichaam groeide als kool, was ze trager dan de andere kittens van haar leeftijd. Ze had nog geen enkel pasje gezet en waagde het niet echt om uit haar nest te komen. Ze snapte niet goed hoe andere kittens dat deden - natuurlijk wankelden ze vaak nog, maar op zijn minst leken de poten toch een beetje te luisteren. Tidekit durfde dat niet. Spreken ging ook niet bijzonder makkelijk. Ze wist de woorden wel, maar kon ze niet reproduceren. Het was ontzettend frustrerend voor het jonge poesje. Haar kittenblauwe oogjes hadden nochtans een intelligente blik terwijl ze vanuit haar nest naar de oudere spelende kittens keek. Ooit zou ze ook zo spelen, ze was er zeker van. Maar nu nog niet.

+ Settleddust

Settleddust werd elke dag weer geconfronteerd met het feit dat hij twee prachtige kinderen in zijn clan had, maar hij er nooit op kon eisen als zijn eigen. Hij zou geen vader voor ze kunnen zijn. Hij zou niet zien hoe ze voor het eerst hun oogjes open deden, hoe ze voor het eerst uit hun nest kwamen. Hij zou ze niet op kunnen zien groeien, niet met hen in zijn poten in slaap kunnen vallen. Hij zou alleen van een afstand mogen kunnen toekijken, en af en toe smoesjes mogen verzinnen om de nursery binnen te gaan. En ze dan bewonderen. Inkspots was nog steeds zijn vriend... misschien kon hij een soort coole oom voor ze zijn.. ofzo. Het was verschrikkelijk lastig en het brak zijn al gebroken hart nog meer.
Nu liep hij ook weer de nursery in, een zucht rolde over zijn lippen en hij legde een stuk prooi neer bij het nest van een queen. Het was niet meer zijn taak als deputy, maar hij wilde het toch doen. Airwisp was hier niet, die was opgesloten. Maar zijn kindjes, die wel. Zijn blik ging naar het nest en daar zag hij ze. En twee intelligente ogen keken naar hem. Meteen werd zijn hart weer overspoeld met liefde die hij nooit zou kunnen tonen. Maar, misschien kon hij zulke momentjes stelen, dat hij alleen maar even naar ze hoefde te kijken. Ze zouden nu toch nog niet begrijpen wat hij voelde. ‘Hoi, Tidekit,’ mompelde hij zachtjes, waarbij hij een stapje dichterbij zette. Zijn kindje.

Een kat kwam op haar af. Dat gebeurde vaak. Tidekit vond dat meestal maar al te fijn - het bood haar immers een kans om nieuwe katten te leren kennen zonder dat ze er heel veel hoefde voor te doen. En meestal brachten die andere katten ook nieuwe dingen mee; woorden of gebaren die ze nog nooit eerder gehoord of gezien had. De geur van deze kater was om de één of andere reden bekend. Tidekti wou meteen dichterbij gaan, de geur meer opsnuiven. Het voelde zoals de geur van haar zusje; bekend, als thuis. Maar het jonge poesje kon die woorden er op dit moment nog niet echt aan geven, natuurlijk. Ze herkende enkel het gevoel. Een grote glimlach vormde zich op haar kleine snuitje terwijl ze zich met onhandige trillende pootjes naar voren bewoog. Het was duidelijk dat ze niet heel handig was, dat het misschien zelfs neigde naar een soort verborgen handicap. Maar ze deed het, ook al was ze traag en onhandig en was het moeilijk. Ze strekte haar nekje uit en probeerde haar neusje tegen de poot van de kater te drukken, zodat ze zo dicht mogelijk bij die warme geur kon zijn. Zodat ze zich thuis kon voelen.

Op wiebelige pootjes kwam Tidekit dichterbij. Hij glimlachte vertederd. Nog zo klein, een beetje onhandig. Maar ze deed het, ze kwam naar hem. Maar hij moest zijn lippen op elkaar houden, want anders begon hij straks ook nog eens te janken. Hij ademde diep in en uit hoe de rood-witte kitten dichterbij kwam en uiteindelijk zijn neus tegen zijn poot te drukken. Hij keek met liefdevolle ogen naar de kitten en duwde zachtjes zijn neus op haar kruin. ‘Hey kleintje,’ miauwde hij om haar nogmaals eens te begroeten. Ze was helemaal naar hem toegekomen, waarom zou ze dat doen. Nieuwsgierigheid? Hij liet zich voorzichtig door zijn poten zakken, zodat hij op zijn buik kon liggen, zodat hij op haar hoogte was. Hij nam haar even helemaal in zich op. Was ze sterk, gezond? Groeide ze wel hard genoeg? Hij maakte zich soms nog zo zorgen, of die reis naar Shadowclan hun niet een achterstand had gegeven. ‘Alles goed, meisje?’ sprak hij met zachte woordjes, niet wetende of ze zou kunnen antwoorden. Man, hij wist nauwelijks wat over kittens. Het enige wat hij wist, was dat hij dol was op zijn kittens.

De kater ging liggen, zodat ze dichterbij was, waarop Tidekit vrolijk snorde. Jaa, dat was goed! Hij maakte dat ze zich veilig voelde, geborgen, op een bepaalde manier. Ze snapte dat niet echt; maar ze was nog veel te jong om zich zo'n ingewikkelde vragen te stellen. Settleddust vroeg met zachte stem of alles goed was, en hij noemde haar meisje - dat deed niemand anders, niet op die manier. Dat merkte de kitten wel, instinctief. Tidekit was slim, hoewel ze woorden uitspreken heel moeilijk vond; met intelligente kittenblauwe oogjes keek ze op naar de veel grotere warrior en ze knikte, als om aan te duiden dat inderdaad alles goed was. Het kon niet beter! Ze voelde zich veilig en goed en helemaal niet eenzaam!

Verrukt snorde hij toen hij zag dat ze hem begreep. Met die vrolijke oogjes, hoe haar snuitje enthousiast op en neer ging. Hij moest zijn best doen om niet te verliefd te kijken. Maar hoe kon hij? Het was zijn dochter, zo prachtig, teder en jong. Het liefste wilde hij haar in zijn poten sluiten, haar koesteren, hele dagen met haar spelen, verhalen vertellen over alles en nogwat. Over zijn jeugd, de reis, alles wat hij had meegemaakt. Alles om haar beter te kunnen voorbereiden op het leven. Maar hij moest het doen met wat hij nu had, kijken en zo nu en dan deze momentjes. Hij bekeek haar nog eens van top tot teen. ‘Natuurlijk gaat het goed, kijk dan hoe groot en sterk je al bent!’ miauwde hij opgetogen en keek vertederd naar het kleine lijfje. Oh, bleven ze maar voor eeuwig zo klein. Waarschijnlijk zou ze dit later vergeten, dan was ze druk bezig met een sterke warrior worden. Vriendjes maken, achter de katers aanlopen. En niets wat hij dan nog zou kunnen doen.

Tidekit snorde vrolijk bij zijn antwoord en duwde haar kopje opnieuw in zijn zachte vacht. Dat voelde veilig en geborgen. Tidekit hield van dat gevoel. "J-jij?", piepte ze met een lichte hakkel in haar stem, niet willend dat dit moment snel gedaan was en dus maar vragend hoe Settleddust was. Want zo werd dat gedaan, toch? Dat had ze toch al vaak gehoord, wanneer ze gesprekken van andere katten toevallig hoorde, en dus deed ze dat ook na. Tidekit leerde zo'n dingen best wel snel, hoe traag ze ook mocht zijn in het hele fysieke gedeelte van het leren.

Settleddust moest afstand houden. Voor zover iedereen wist was dit een kitten van Airwisp, afgestoten en niet gewild. Maar ze was wel gewild en zo geliefd. Maar hij moest toekijken en zijn hart voelde als lood. Maar ze was nog maar een kind, wat wist zij ervan? Hij snorde zachtjes en keek naar zijn prachtige dochtertje die iets aan hem vroeg. Hij kantelde zijn kopje. ‘Ik?’ miauwde hij zachtjes vragend, waarna hij zachtjes lachte. ‘Met mij gaat het perfect,’ miauwde hij zachtjes. Voor nu wel eventjes, hier in de nursery, in zijn eentje. Zodra hij weer naar buiten liep moest hij zijn harnas weer aantrekken, zijn schouders recht hebben en zijn kin omhoog. Maar hierbinnen was hij zijn zachte zelf.

De glimlach op haar snuitje werd groter toen hij mauwde dat het met hem perfect ging. Dat was goed! Alles was goed in haar wereldje nu, nu ze kon praten met iemand en zich veilig voelde en haar vacht tegen die van haar zusje gedrukt was en ze zich niet alleen voelde. Soms had ze zo'n eenzaamheid in haar hart, een gevoel dat ze niet begreep, laat staan kon benoemen, maar nu leek dat gevoel afwezig te zijn, voor even toch, en met een zachte snor die uit haar borstkas oprees liet ze haar geluk kenbaar maken. Ze sloot haar oogjes en genoot enkel van de warmte, oortjes gespitst voor als hij nog iets zou zeggen. Ze wou geen woord missen van wat katten tegen haar zeiden, want het voelde altijd speciaal als ze de moeite namen om hun tong in de juiste manier te buigen om juist die woorden kenbaar te maken - ze wist hoeveel moeite ze zelf moest doen om zich verstaanbaar te maken, en ging ervanuit dat iedereen evenveel moeite moest doen en zij gewoon meer talent en meer ervaring hadden dan zij dat had en dat dat de reden was dat ze vaak zo onhandig hakkelde in haar woorden. Dus als iemand al die moeite nam, enkel en alleen voor haar, dan moest het wel iets belangrijk zijn dat aan haar meegedeeld moest worden, dus dan mocht ze die woorden niet missen!

Tidekit leek blij. Dat maakte hem blij. En toch voelde hij zich schuldig. Hij moest proberen geen band met hen te krijgen. Voor zover de clan wist, was hij hun vader niet. Hij kon hun deputy zijn, hun vriend misschien, héél misschien, maar niet meer dan dat. Inkspots was hun vader, Airwisp hun moeder en Beechresin zorgde voor ze. En hij was niets voor hun. Hij zuchtte bij die gedachte. Het deed pijn. Zijn blik werd dan ook wat droeviger toen hij naar haar keek, maar de lach bleef op zijn gezicht. Ze leek tevreden en ze was oh zo perfect, maar hij hield zoveel van haar. Zoveel, maar ze zou het nooit weten. Settleddust sloot zijn ogen voor een moment, waarna hij weer naar Tidekit keek. ‘Maar ik zal je weer eventjes met rust laten,’ sprak hij, het eerste woord sloeg zijn stem op over, door de brok in zijn keel. StarClan, hij moest hier weg voordat hij zichzelf aan het janken zou maken. ‘Heb nog veel plezier vandaag, meisje,’ bromde hij op een tedere toon, waarna hij overeind kwam en zichzelf uit de nursery verwijderde, waarbij hij nog een blik over zijn schouder wierp om nog even één keer naar zijn dochter te kijken.

- Settleddust topic uit