Ouch

De kleine deugniet had een takje gevonden in het nest. Hij had geen idee wat het er deed, want normaal hij zoiets nog nooit gezien. Het was dan ook geen groot takje, gewoon een klein dun dingetje, maar groot genoeg voor Brackenkit. Hij wist natuurlijk nog niet wat het was, maar wat hij wel wist was dat het reuze interessant was. Zo interessant dat hij er wel in móést bijten! Hmm, dat smaakte niet heel lekker, maar het had wel wat. Hij hield het takje tussen zijn twee voorpootjes, maar erg stabiel waren die nog niet. Toen hij zijn pootjes wat verzette kwam het harde dingetje plots tegen zijn neusje aan! Brackenkit piepte van schrik en verontwaardiging. Nou zeg!

Crowflight

Hij wiebelde zijn neusje heen en weer, hopend de pijn weg te krijgen. Erg veel pijn deed het niet maar het was zeker wel even schrikken geweest! Gelukkig - of misschien niet zo gelukkig - had iemand anders hem opgemerkt. 'Gaat ie?' grinnikte een grote kater zachtjes. Bracken keek lichtelijk betrapt op. Oh nee, had hij gezien hoe het takje tegen zijn neus sloeg? Beter van niet... Brackenkit knikte. 'Jaa!' miauwde hij stoer. Met hem ging alles goed hoor! Zijn groene oogjes keken naar het takje en met een 'hmpf' duwde hij het van hem weg. Stom ding!

Het hoefde niet lang te zijn, alleen een check of het gepiep dat hem wakker had gemaakt niet ernstig was. De nursery in lopen bewees dat wel. Het was rustig, maar minstens een kitten was bezig met een takje. Crow kon wel gokken dat het piepen daar ook iets mee te maken had. "Jaa!" bevestigde het katertje dat het wel ging. "Goed, goed," mompelde de warrior. Rustig zette hij zich neer in de warme ruimte, met zijn staart om zijn poten gewikkeld zodat hij niet te veel ruimte op nam. Het takje werd weggeduwd en hij moest moeite doen om niet opnieuw te grinniken. "Was het gemeen bezig?" vroeg hij duidend op het takje. Even met kittens uithangen kon geen kwaad. Zijn taken kwamen later wel.

De grote kater mompelde iets over dat het goed was. Ja, het was inderdaad heel goed dat het goed met hem ging! Bracken knikte nogmaals om het wat meer kracht bij te zetten, of hem nog eens te herinneren dat het inderdaad helemaal prima met hem ging. 'Was het gemeen bezig?' vroeg de bruine kater nadat hij ging zitten. Bracken keek even naar hem voor zijn blik naar het takje gleed. Daarna knikte hij. 'Ja,' mompelde hij, nog steeds een beetje bozig. 'Het sljoeg mij opeeenss!' miauwde hij toen klagelijk. Wat ja, hij had er zelf natuurlijk niets mee te maken gehad..

Oh nee, Brackenkit had hun grootste vijand ontdekt: takken. Crowflight deed zijn best om zijn gegrinnik tegen te houden en in plaats daarvan na te gaan hoe het met het kitten ging. Met een knikje werd nogmaals bevestigd dat het allemaal goed ging, mooi zo. Dan kon hij gerust plaats nemen en na vragen hoe gemeen het kleine takje wel niet was om een onschuldig katertje zomaar aan te vallen. Ah, het takje was inderdaad gemeen bezig en was ook nog eens uit het niks aan het aanvallen. Opnieuw slaagde hij er tot zijn eigen verbazing in om het lachen te onderdrukken. "Hoe durft ie," mauwde hij in plaats daarvan verontwaardigd. "Dat soort takjes moet je korte metten mee maken, lieten zien wie de baas is."

Het was heel erg hoor. Zomaar geslagen worden door een takje. Het was helemaal niet leuk! Gelukkig vond de Warrior dat ook. 'Hoe durft ie,' mauwde hij verontwaardigd. Bracken knikte instemmend. Echt hoor! Zomaar hem slaan! 'Dat soort takjes moet je korte metten mee maken, lieten zien wie de baas is.' De kitten knikte, maar hield toen zijn kopje wat schuin. Korte metten maken, laten zien wie de baas is? 'Hoe doe ik dat?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde wel graag dat het takje hem niet nog eens ging slaan!