So much happened.

Het beloofde weer een warme dag te worden. Dat betekende dat hij veel last ging hebben van zijn litteken. De warmte zorgde er immers voor dat zijn huid ging zweten en het zweten zorgde voor een irritante jeuk. En hij wist dat het juist nu cruciaal was om van zijn wond af te blijven, iets waar hij zich wel lichtelijk aan irriteerde. Het was echter niet anders en Loudpaw besloot om zichzelf gewoon weer voor de volle honderd procent te geven zoals hij de afgelopen tijd altijd al wel gedaan had. Hij verliet het kamp, rende door het woud en koos een plekje uit waar hij kon jagen. Zijn mentor had hem veel geleerd voordat hij zich moest terugtrekken in de medicine cat’s den vanwege zijn verwondingen en omwille van het feit dat hij te oud was om Loudpaw’s training voort te zetten. Acornstar zou waarschijnlijk een nieuwe mentor voor Loudpaw uitkiezen, maar daar was de tom cat niet zo mee bezig. Hij had nog drie moons eer dat hij warrior zou worden en hij was een snelle leerling, dus hij zag het wel goedkomen wat het warrior worden betrof. Hij concentreerde zich op het jagen en al snel had hij een prooi gevangen. Het was bijna Greenleaf en het woud bruiste van de prooi, dus de kans dat Loudpaw met geen prooi terug zou keren, was vrij klein. De tom cat wilde zich net op een tweede prooi concentreren toen hij een geluid achter zich hoorde en een bekende geur in zijn neusgaten opnam. Loudpaw keek met een rustige blik over zijn schouder en zag dat het Settleddust was, al had hij die kat natuurlijk wel verwacht. Hij herinnerde zich hun gesprek van toen hij nog maar een kitten was en besefte zich hoe veel tijd er overheen was gegaan. En hoe veel gebeurtenissen. “Nog gefeliciteerd met je rang, deputy,” zei hij met een grijns tegen de tom cat, al was duidelijk aan hem te zien dat hij zich niet zo vrolijk voelde als dat hij probeerde te beweren. Daar was er immers te veel voor gebeurd.

Loudpaw gaf een kort knikje toen Settleddust hem bedankte. Hij kon zich wel voorstellen dat commander een rang was waar de tom cat zich niet bepaald voor geroepen voelde op dit moment. Hij dacht dat hij het zelf wel geaccepteerd en aangekund zou hebben als hij Settleddust’s leeftijd was geweest. Nu was er echter nog te veel dat hij moest verwerken en een sterke houding was niet gemakkelijk als zijn siblings zijn pogingen om hun te troosten constant wegduwden en hij sterk wilde blijven voor zijn moeder, al had ze natuurlijk meteen in de gaten dat hij zich niet goed voelde. Zijn moeder kende hem als geen ander en dus liet hij enkel bij haar soms zijn façade zakken. Ook nu nam hij weer een trotse houding aan toen Settleddust aan hem vroeg hoe dat het ging, al liet hij die houding al even snel varen toen hij de blik van de deputy ontmoette en daar de onzekerheid in zag dat in zijn blik school. Zijn schouders gingen kort hangen en even was hij weer die bange kitten die hij was geweest toen Pepperpaw, toen nog Pepperkit, ziek was geworden. StarClan, wat was dat een verleden waar hij op dit moment graag naar terug wilde keren. Die angst was in niks te vergelijken met de angst dat zijn familie nog eens echt uit elkaar zou vallen. “Je weet wat er gebeurd is,” sprak hij op een luchtige toon. “Hoarsepaw is Hoarsepaw niet meer, niet echt. Roughpaw is getraumatiseerd. Littlepaw en Fuzzypaw zijn ook nog maar een schim van wat ze eerst waren. En Chillypaw… Chillypaw die probeert net als mij het hoofd van het gezin te blijven.” Hij haalde zijn schouders op. “Maar er zijn er meer die het moeilijk hebben, dus over het algemeen kunnen we niet al te hard klagen.” Hij toch niet, in elk geval.