One of those days

<sub>Silverwish had een vrolijke glimlach op haar snoetje en ze keek opzij naar haar dochter. Haar lieve Cloverpaw. Ze had haar dochter eventjes apart genomen om een wandelingetje te maken door het bos. Ze wilde graag even wat moeder-dochter tijd en hoe beter dan een mooie wandeling? 'Hoe gaan de trainingen?' vroeg ze haar met een glimlach. Ze wilde graag betrokken zijn bij haar kinderen hun ontwikkelingen, hun trainingen en hun relatie's met de andere Apprentices. Niet dat ze een stalker was, ze was gewoon geïnteresseerd in hun leven en wat hun bezighield. 'Heb je al wat vriendjes gemaakt?'

Gesloten</sub>

_{Cloverpaw trippelde op haar teentjes naast haar moeder, haar neusje wat in de lucht en zoals altijd oplettend. Ze was sowieso wat nerveuzer en schichtiger aangelegd, maar ze was nu met haar moeder, dus ze was veilig, toch? Ze keek met een glimlachje naar de gevlekte poes, die vroeg hoe haar trainingen gingen. ‘Goed hoor, Ardentheart is echt heel lief,’ miauwde ze met haar zachte, lieve stemmetje. Toen ze vroeg of ze al wat vriendjes had gemaakt haalde ze haar schouders wat op. Ze had nog geen hartsvriendin ofzo, maar iedereen in de apprentice den was aardig. Bovendien vond Cloverpaw het gewoon een beetje lastig om vrienden te zoeken, ze wilde niet opdringerig overkomen of dat anderen haar misschien niet leuk zouden vinden. Haar blik wendde zich dan ook af van haar moeder. Zou ze teleurgesteld zijn?}

_{Cloverpaw vertelde dat de trainingen goed gingen, en dat Ardentheart heel lief was. Silver glimlachte tevreden en opgelucht. Zolang alles maar goed ging, toch? En ze vertrouwde Ardentheart, hij was een goede Warrior. Ze keek toch even verbaasd naar haar om toen ze enkel haar schouders ophaalde bij haar vraag of ze al vrienden had gemaakt. Was dat een 'ja hoor' of 'eigenlijk niet' schouderophaal? Nog voordat ze het kon vragen, kwamen vreemde stemmen haar oren binnen. Ze richtte haar kop naar het geluid, haar oortjes gespitst. Ze waren best dicht bij de grens en Silver vertrouwde het niet helemaal. 'Blijf dicht bij me,' miauwde ze naar Clover voor ze naar de grens toeliep, waar ze twee katten zag, omringd door hun stinkende BloodClan geur.}

_{Was haar antwoord niet goed genoeg? Of nou ja, de stilte die ze had laten vallen was misschien wel een antwoord genoeg. Zenuwachtig keek ze haar moeder weer aan, maar ze leek afgeleid. Ze beet op haar lip en proefde nogmaals de lucht. Een vreemde geur, een onbekende geur. Angstig keek ze haar moeder aan toen die sprak dat ze dichtbij moest blijven. Ze ernst in haar stem deed haar haren overeind komen. Haar staartje zwiepte heen en weer en ze liep dicht naast haar moeder, maar wel iets achter haar, terwijl de vreemde geur sterker werd. ‘Mama, die geur... Is dat..?’ Haar angst werd bevestigd toen ze twee wildvreemde katten op hun territorium zag. Jonge katten, apprentices, van haar leeftijd. Maar ze zagen er álles behalve clan uit. Cloverpaws blauwe ogen werden groot en haar hart begon al in haar keel te bonzen. Ze durfde echt niets te zeggen, of te doen. Het liefste wilde ze wegrennen.}

_{'Mama, die geur... Is dat..?' hoorde ze Cloverpaws angstige stem achter zich. Silverwish haalde diep adem toen ze de twee BloodClanners zag. Eentje was de grens over, de ander leek niet erg op haar gemak. Het waren nog jonge katten, net ietsje ouder dan Clover. Silverwish verharde haar blik en keek naar de rode kater, die het allemaal wel leuk leek te vinden. Ze zwaaide met haar staart heen en weer en gebood Clover om achter haar te blijven. Zelf zette ze zelfverzekerd een stap naar de kater. 'Ik zou maar snel maken dat je wegkomt,' siste ze naar hem, haar oren in haar nek leggende. 'Dit is niet jullie territorium.'}

Cloverpaw slikte en bleef dichtbij haar moeder. Heel dichtbij. Haar blauwe oogjes stonden groot en ze trilde bijna op haar pootjes. Kon mama ze allebei wel aan? Of.. moest ze helpen! Nee, nee ze had nog bijna niets geleerd. En zij, zij waren kwaadaardig. Ze zouden haar helemaal tot moes kunnen slaan, ook al waren ze maar even oud als haar. Maar mama zei dat ze moesten oprotten. Cloverpaw keek naar haar lieve moeder, ze was zo dapper! Misschien moest ze meer als haar proberen te zijn. Haar blik ging naar de kater die het maar al leuk leek te vinden. Ze zwiepte haar staart heen en weer die al twee keer zo dik was geworden. Ze legde haar oren plat in haar nek en probeerde een soort van dreigend eruit te zien door haar tanden te laten zien, maar ze leek vast eerder bang dan een gevaar.

_{Haar blauwe ogen waren gevestigd op de rode kater voor haar. Nog een jonkie, ongeveer even oud als Cloverpaw. Haar oortje bewoog naar achter om ook haar dochter in de gaten te houden. Gelukkig bleef die veilig achter haar staan. Ze kon zich wel voorstellen hoe het moest gaan als het Eggpaw was geweest. Ze zou niet verbaasd opkijken als hij ze gelijk aangevallen had, zo was hij wel. Silverwish was ouder en meer ervaren dan de twee BloodClanners tegenover haar, en hoewel de kater doodleuk door ging met zijn praatjes gleden haar ogen naar de kleinere poes achter hem. Ze zag er bang en onzeker uit, niet het soort gedrag wat je verwachtte van een BloodClanner. Toch kon Silver het haar niet kwalijk nemen, niet iedereen was zoals BloodClan omschreven was, dat wist ze maar al te goed. Ze vroeg zich af hoe het met de kater ging, ze had hem al lang niet gezien. Ze schudde de gedachte snel weer uit haar kop - nu was niet het moment om over hem te denken - en ze keek de kater weer aan. 'Ik niet nee, maar zo te zien jullie wel,' mauwde ze naar hem en ze knikte naar zijn pootjes, die over de grens heen stonden. 'Het verstandigste om nu te doen is weggaan, ik wil hier ook geen scène maken.' Daar had ze namelijk echt geen zin in, om tegen twee kinderen te moeten vechten. Hopelijk zouden ze zo slim zijn om weg te rennen als het er toch op aan kwam.}