Waiting for a new friend or enemy...

Het is mooi weer. Tigerblaze rent een richting op in het Thunderclan territorium. Welke kant op? Geen idee, ze rent gewoon een richting uit en dan zit er een boom op haar pad en gaat ze weer een andere richting op. Even haar energie en zorgen kwijt. Er zijn steeds minder bomen. Snel remt Tigerblaze af om te controleren waar ze nu is. Geur van de windclan, stukje verderop. Dat betekend dat ze in de buurt is van de Windclanborder. Rustig stapt ze in de richting van de grens. Nu ze toch hier is, kan ze net zo goed even de grens controleren. Ze komt steeds dichterbij en er ruikt er steeds meer naar Windclan. Snel ververst ze de grens van de Windclan en kijkt ze naar de grasvlaktes, waar de windclan woont. Tigerblaze begrijpt niet, waarom willen katten op grasvlaktes wonen met veel wind en waar het koud is? Ze kijkt weer even rond en wou net weer terug naar het kamp toen ze een kat zag. De kat was ver weg, maar doordat het vrij vlak landschap is kon ze de kat alsnog zien. Tigerblaze zette een paar stappen achteruit om te zorgen dat de kat niet dacht, dat ze van plan was om de grens over te steken, en bleef daar zitten. Wachtend of de kat dichterbij zou komen of weer weg ging....

@Peonybell

Het was een mooie dag. Een dag om een leuke wandeling te maken als een kleine rust van het jagen. Jagen was ook erg fijn, maar na elke spanning verdien je wel wat rust. De langharige oranje moorrunner liet haar groene ogen glijden over de mooie omgeving, de grasvlaktes. In de verte stonden al wat meer bomen, en daar zag de poes ook een bruine kattin staan. Met haar witte pootjes trippelde ze voorzichtig naartoe. ThunderClan geur kwam in haar neusgaten toen ze de poes naderde, maar misschien was het geen vijandige thunderclanner. “Hallo”, begon de rossige warrior vriendelijk. “Ik ben Peonybell, en jij bent?”, vervolgde ze door haarzelf voor te stellen. Het was altijd beste om iemand vriendelijk te naderen. Had ze geleerd van haar moeder.

Tiger zat daar nog maar net, toen de kat ook haar richting op keek. Wat denkt ze van haar? Hopelijk niet vijandig. Als ze vijandig is tegen haar betekend dat ze niet aardig is. De blauwe ogen van Tigerblaze richtte zich weer op de kat en zag haar dichterbij komen. Ze leek wel in een vrolijke bui, te zien aan het getrippel. Dan denkt ze in ieder geval niet vijandig over Tiger en zij niet over haar... De andere poes rook naar Windclan, dat te verwachten was, en had vriendelijke ogen. Fijn, dan heeft ze niet voor een vijandige kat blijven wachten. “Hallo” Dat begon al goed. Vriendelijk begroeten, dan moet zij dat ook doen. 'Hai...' zei Tigerblaze aarzelend. Ja, aarzelend. Zelf weet ze ook niet waarom. “Ik ben Peonybell, en jij bent?” Peonybell, leuke naam! 'Aangenaam, Peonybell, mijn naam is Tigerblaze. Waarom ben jij hier? Ook aan het genieten van het mooie weer?' vroeg Tigerblaze beleeft. Is ze gewoon aan het genieten of moest ze de grenzen controleren, zij kwam hier per ongeluk. Misschien zij ook? Het lijkt haar een interessante kat waar ze meer over wilt weten en misschien kunnen ze ook nog vrienden worden?

De bruine kattin met een ThunderClan geur stelde zich voor als Tigerblaze. “Tigerblaze is een erg mooie naam”, mauwde de rossige poes vriendelijk. Ze voelde het gras zachtjes langs haar witte poten wrijven toen de zachte bries even woei. “Ik neem even pauze van mijn jacht, dat doe ik altijd als het goed weer is”, vervolgde de moor runner lief en vriendelijk. Ze wist, diep vanbinnen, dat deze ThunderClanner geen kwaad was. Want elke kat is wel vriendelijk en lief, diep vanbinnen. Bij sommigen kwam het gewoon moeilijk naar boven. Haar groene ogen gleden over de omgeving, ze kwam niet vaak in dit deel. “En wat bracht jou hier?”, vroeg de kattin erna om de vraag te weerkaatsen.

“Tigerblaze is een erg mooie naam” Tigerblaze moet een beetje blozen, maar dat kon je niet zien door haar vacht. 'Bedankt..' zei ze waarderend. 'Peonybell ook!' complementeerde ze ook de kat voor haar. Tiger genoot erg van de frisse wind, warme zon op haar vacht en natuurlijk de vriendelijke kat voor haar. Dan kan je dag bijna niet meer stuk! “Ik neem even pauze van mijn jacht, dat doe ik altijd als het goed weer is” Oh, ja... Straks moet ze nog even jagen, maar dit is een soort van grenzen controleren...? Denkt ze tenminste. Zo houdt ze de grens goed in de gaten! Anders zegt ze wel gewoon dat ze de windclangrens zat te controleerde. 'Dat doe ik soms ook... maar vaak ga ik even een pauze nemen van mijn jacht door op een steen te liggen zonnen. Dat is echt heerlijk! De zon op je vacht waardoor je langzaam kan wegdommelen...' zei ze dromerig. 'Tot je bedenkt dat je weer aan de slag moet.' zei ze ineens weer klaar wakker. “En wat bracht jou hier?” ummh, hoe moet ze hier nou op antwoorden? 'Ummh, mijn poten?' vroeg ze vragend. Het klinkt erg alsof ze een grapje maakt, maar eigenlijk denkt Tigerblaze echt na over hoe ze hier echt terecht was gekomen. Wanneer was ze afgeslagen naar links? Ze ging toch alleen maar naar recht? Oh wacht! Als je drie keer naar recht gaat, ga je eigenlijk naar links! Zo kwam ze hier terecht... Al die tijd hield ze haar kopje schuin met een nadenkende blik op haar gezicht. Als ze een twoleg was had ze haar poot opgetild om hem op haar kin te leggen. Ze keek weer vrolijk naar Peonybell zonder te vertellen wat ze net heeft bedacht en nog steeds haar vreemde antwoord alleen heeft van hoe ze hier is gekomen.

De poes complimenteerde ook haar naam en dat gaf haar een goed gevoel vanbinnen. Ze luisterde aandachtig verder, uiteindelijk het antwoord op haar vraag komend. “Dat is niet het antwoord dat ik verwachtte, maar je hebt nog steeds gelijk”, giechelde de rossige moor runner even. Het waren inderdaad je poten die je naar alle plekken brachten. De kattin voelde zich soms schuldig voor diegene die een poot verloren of te verwond hadden geraakt. Voor WindClanners zoals zij was lopen een speciaal element. Maar nu vroeg ze zich wel af, hoe leefden andere katten tussen de bomen? "Eigenlijk... Hoe leven jullie tussen de bossen waar jullie niet zoveel vrijheid om te rennen hebben als de grote weides?", voegde de poes er nog nieuwsgierig aan toe.

“Dat is niet het antwoord dat ik verwachtte, maar je hebt nog steeds gelijk” Oh, ja.... Ze had een best dom, maar logisch antwoord op haar vraag geantwoord. Zenuwachtig lachte Tigerblaze een beetje. 'Ik rende vooral door het territorium heen. Ik had geen idee waar ik heen ging...' zei ze een beetje lachend. Ze bleef wel goed letten op de geuren van andere clans, zodat ze niet over een grens rende, maar op de rest lette ze niet. Daarom was ze ook bijna tegen een andere Thunderclanner aan gerend... 'Eigenlijk... Hoe leven jullie tussen de bossen waar jullie niet zoveel vrijheid om te rennen hebben als de grote weides?' Ja, dat is een goede vraag. Voor haar is het normaal en je kan er moeilijk antwoord op geven.... 'ummh, hoe moet ik dit uitleggen?...' zei ze nadenkend. 'Um, zie een groot grasveld voor je... Plaats daar overal rotsen op. Je ziet dan sommige openingen waar je nog doorheen kan... De rotsen worden bomen en je rent dan tussen de bomen door... Ik dank dat dat een goed voorbeeld is.. Beter kan ik het in ieder geval niet uitleggen... Maar in de windclan ziet de prooi toch jullie meteen? Hoe kan je zo dichtbij komen om bijvoorbeeld een konijn te vangen?' vroeg ze af. Ja, een konijn kan je besluipen tussen bosjes. Oké, nu niet. Konijnen zijn namelijk giftig, maar toch, hoe kan je een konijn vangen zonder bomen en struiken als verstopplaats?

De poes zei dat ze geen idee wat waar ze heen ging en de windclanner knikte begrijpelijk. “Wij WindClanners staan bekend om onze snelheid. We sluipen op onze prooi af… En vlak voordat het ons opmerkt, springen we met een grote snelheid op ze af”, legde de rossige moor runner uit terwijl ze een vriendelijke blik had gevestigd op de jongere poes. Tussen de bomen kon je inderdaad veel schuilen, maar daar had je minder ruimte om te kunnen lopen, met meer risico op pijntjes van te botsen. Op de moors was je vrij, je kon lopen zonder de schrik te hebben dat je zou botsen tegen de bomen.

Tigerblaze was erg nieuwsgierig naar het antwoord. Ze was erg nieuwsgierig en wilt bijna alles weten, dus ook manieren om te jagen op grasvlaktes. Niet om het tegen de Windclan te gebruiken, nee, eerder voor als ze moet reizen en over grasvlaktes moeten. Er is vast veel meer mogelijkheden om de tactiek van de Windclan om te jagen te gebruiken, dus zit ze met haar aandacht voor de honderd procent gericht naar Peonybell om het antwoord te horen. “Wij WindClanners staan bekend om onze snelheid. We sluipen op onze prooi af… En vlak voordat het ons opmerkt, springen we met een grote snelheid op ze af” Antwoord Peony op haar vraag. Oh, ja... Hun snelheid... Dat was ze even kort vergeten, maar hoe snel zijn ze eigenlijk. Ze weet dat windclanners heel snel zijn, maar precies weet ze niet. Hoe snel zijn jullie eigenlijk? vroeg ze nieuwsgierig. Daar heeft ze wel vaker over nagedacht, maar heeft nooit een antwoord daarop gekregen. Ze heeft ze wel vaker gezien, maar nog niet als ze sprinten...

De poes vroeg kort na haar antwoord hoe snel ze waren. “Ik zelf ben een van de iets tragere katten, maar ik ben nog steeds snel, kijk maar”, gaf de oranje poes vriendelijk toe en zette zich klaar om te sprinten. Achter haar was een veld die ze kon gebruiken als demonstratie. En daar begon de poes dan te lopen, haar poten goed plaatsend en haar staart mooi recht voor balans en sturing. Zo maakte de kattin een grote bocht en keerde zo terug bij de lichtbruine warrior. Even hijgde de kattin kort terwijl ze haar vriendelijke blik terug op haar richtte. Haar snelheid was inderdaad ietsje minder dan anderen, maar ze had ook kortere poten en meer gewicht. Zelf vond de rossige moor runner het niet zo erg, zolang ze prooi kon vangen was het voor haar goed.

Tigerblaze hoorde het antwoord van Peonybell en vond het helemaal niet erg dat ze iets langzamer is dan de andere katten van haar clan. 'Iedereen heeft zijn voordelen en zwaktes...' beantwoorde Tiger wijs, om daarna in lachen uit te barsten van de stem de ze had opgezet. Het was zo'n vreemde stem die total niet bij haar normale stem past. Na haar lachbui zag ze Peonybell klaarstaan om te sprinten. Toen ze van start ging zag Tigerblaze hoe precies ze haar poten plaats en haar staart recht houd en zo snel van Stilstand rot hoge snelheid vliegt. Peonybell kwam na een grote bocht weer terug naar haar. Tiger stond blij met haar poten te trippelen. 'Dat was gaaf! Ik zag dat je je poten op precies de plaatsen zette waar jij wilt dat je ze zet en je staart perfect rechthield en dan ook nog die snelheid die je bereikte!' Schreeuwde ze enthousiast. Zij is ook maar een kat die nog best jong is en erg leergierig is...

Na haar bocht te hebben gedaan vertelde de poes met enthousiasme hoe ze het had uitgevoerd. “Dat klopt”, mauwde de rossige moor runner vrolijk. “De moors zijn hier ook in het voordeel, omdat we dan niet zoveel moeten letten op hindernissen zoals bomen. Dan ligt onze concentratievermogen ver weg en kunnen we dezelfde snelheid niet behalen”. Ze vond het nog steeds vreemd hoe de andere clans tussen bomen leefden. Bomen waren hindernissen en ze waren overal. Als je je teveel concentreerde op je poten zoals hier dan kon je makkelijk een bult op je kop krijgen.

Het is bijzonder hoe de windclan zulke snelheden bereikt en zij zei nog dat ze één van de langzamere is! Het is ongelooflijk, maar hun kunnen vast niet zo snel reageren op een obstakel als haar... Tigerblaze zal graag nu de grens willen oversteken om ook die snelheden te proberen te bereiken, maar de grens ligt er niet voor niks en zij hoort bij de Thunderclan net als Peonybell bij de Windclan hoort. 'Mag ik nog een vraag stellen?' vroeg ze vriendelijk, maar toen besefte dat ze dat met deze vraag al deed, maar veel kan ze er niet meer aan doen dus laat ze het maar. 'Hoe snel ben je met obstakels? Ik denk nog iets sneller dan mij, maar dat het voor jou dan erg lastig is... met het ontwijken en zo.....' zei ze een beetje ongemakkelijk. Ze wilt de ander niet beledigen met het zeggen dat ze dan nog maar iets sneller is dan haar...

De poes vroeg of ze nog een vraag mocht stellen waarna de rode kattin een knikje gaf. ‘Hoe snel ben je met obstakels? Ik denk nog iets sneller dan mij, maar dat het voor jou dan erg lastig is… met het ontwijken enzo…”. Om eerlijk te zijn wist ze het antwoord hier niet op. Ze had nooit echt de kans gekregen om tussen de bomen te lopen, en als er hier obstakels waren, dan waren het er erg weinig en ook klein. De rossige moor runner keek eventjes omhoog om te denken. “Dat weet ik eigenlijk niet”, mauwde ze kalm met een beetje twijfel. Maar toch wilde de poes liever geen bulten op haar kop krijgen door het proberen.

Tigerblaze kreeg het antwoord op haar vraag en besefte inderdaad dat Peonybell dat moeilijk kan weten, maar proberen kan denk ze ook niet. Tigerblaze trok even een nadenkend gezicht of ze het echt niet konden proberen, maar ze mag niet over de grens en misschien krijgt haar nieuwe vriendin dan ook een ongeluk, dus nee, ze kunnen het beter niet uitproberen... 'Ik heb ook nog nooit gerend zonder obstakels.' beseft Tiger ineens. 'Wat wil jij eigenlijk nog een keer doen?' vraagt ze wat ineens in haar opkomt. Zij wilt nog de wereld ontdekken, maar ze wilt dat niet doen als ze daarvoor haar clan verraad. Oh, en ze wil tactieken van andere clans weten. Het fascineert haar. Hoe zwemmen Riverclanners, hoe kunnen Windclanners zo snel zijn? Zulke vragen. Ze weet er op één nu een beetje een antwoord, maar er is nog zo veel te ontdekken!

De kattin gaf toe dat ze ook nog nooit zonder obstakels had gerend, maar dat was een duidelijk verschil tussen WindClan en de andere clans. De rode moor runner zou ook nooit kunnen weten hoe het is om tussen de bomen te jagen, ze zou zoveel dingen nooit kunnen weten. Maar, ze was een trotse windclanner, dat maakte haar sterk, ze was loyaal en ze was blij een windclanner te zijn. “I-ik weet eigenlijk niet, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gedaan, maar nu ik kijk naar de andere clans toch niet”, mauwde ze twijfelachtig. Ze had zoveel gedaan maar er was nog zoveel dat ze eigenlijk wel zou willen doen, maar nooit de kans voor zou krijgen.

Er hangt een vreemde lus tussen de struiken.. Pas op!

Peonybell reageerde dat ze niet wist wat ze echt wou doen. Tiger weet het ook niet precies, maar één ding wilt ze zeker doen. Dingen ontdekken. Op avontuur. 'Ik weet ook niet wat ik nou echt wil doen, maar op avontuur gaan lijkt me altijd leuk...' Zei ze vrolijk. Ze keek kort om zich heen, maar toen viel haar iets op. Er zat iets in de struiken. 'hé, Peonybell, weet jij wat dat is?' vroeg Tigerblaze, terwijl ze met haar staart ernaar wees.

De poes glimlachte nog wat naar haar toen haar twijfels wegtrokken tijdens het luisteren. Katten van andere clans waren altijd zo aangenaam, ze vond ze zo gezellig en hun manieren van te leven waren zo cool. Soms wenste de rosse kattin wel eens dat ze eens een dagje zou kunnen leven in een andere clan, ziend hoe het daar ging. Maar die kans zou ze nooit krijgen en haar kennis zou altijd beperkt blijven. De moor runner werd gewekt uit haar gedachten toen Tigerblaze vroeg wat ‘dat’ was, en daarom volgde ze haar blik en zag een lus op de grond liggen. Ze wist het niet nee, maar ze zei nog niets. Ze kwam gewoon wat dichterbij en rook er wat aan vanop een afstandje. Niets gevaarlijks. Toen duwde ze wat met haar pootje... Maar kwam goed vast te zitten. Haar poot zat echt vast. Ze trok maar ze kreeg haar poot er niet uit. Haar hartje klopte al wat sneller en richtte haar blik bezorgd naar de ander. “Wat het ook is, ik zit er in vast”

Onderwerp: Re: Waiting for a new friend or enemy...