What can go wrong?

Als iemand hem vertelde dat hij ergens beter niet naartoe kon gaan, dan was hij juist nieuwsgierig waarom niet en ging er vaak alsnog kijken. Zo nu ook bij de swamp cavern. Het was hem verteld dat het hier gevaarlijk kon zijn wanneer het had geregend, maar het had nu al even niet geregend, wat betekende dat hij binnen zou moeten kunnen kijken nu toch? Wat kon er tenslotte nu zo erg hieraan zijn? Hij zette dan ook de eerste stappen naar binnen en merkte al snel dat het licht weg begon te vallen, maar het was nog net genoeg om wat te verlichten van zijn omgeving. Het was eigenlijk alleen maar een tunnel, saaier dan hij had verwacht als hij heel eerlijk was, maar misschien was er verderop wel wat interessanters te vinden, dus begon hij rustig verder te gaan.


[Silentpaw]

Het beloofde een regenachtige dag te worden. Een felle wind zorgde ervoor dat Silentpaw kort haar evenwicht verloor, maar de poes vond deze al snel weer en vervolgde haar tocht door het woud. Ze had geen specifieke bestemming; ze wilde gewoon haar poten een beetje warm houden. Haar groene ogen richtte ze op haar omgeving en het duurde niet lang eer dat ze de geur van een denmate opving. Ze rook dat hij zich in de buurt van the Swamp Cavern bevond en lichtelijk bezorgd ging ze ook in die richting. Ze had verhalen genoeg gehoord van de elders dat het er gevaarlijk was en dat er zelfs katten verdwaald waren geraakt. Ze vroeg zich af waarom Needlepaw naar zo’n plek ging. Ze kende hem echter niet goed genoeg om te weten wat voor karakter hij had; ze was behoorlijk verlegen en ze had eerlijk gezegd met weinig Clanmates echt goed gesproken. Ze wilde daar wel graag verandering in brengen, maar soms kwam haar verlegenheid opspelen en dan hield ze toch liever wat afstand. Haar gedachten werden verdrongen toen ze de grot bereikte en ze keek naar binnen, waar ze nog net Needlepaw’s vacht in zag verdwijnen. Aangezien hij een rustige tred aannam, hoefde Silentpaw niet ver naar binnen te gaan om hem bij te houden. “Needlepaw?” vroeg ze op een zachte, onzekere toon. “Weet je zeker dat het een goed idee is om hier naar binnen te gaan?” Ze probeerde de nervositeit uit haar stem te houden, maar ze kon het niet helpen dat het hier leek alsof de rotswanden op haar af kwamen.

Helaas bleek al snel genoeg dat hij niet meer alleen was en dat het misschien wel iemand was die hem tegen zou houden. Hij draaide zich kort om naar de andere apprentice en vernauwde zijn ogen iets tegen het licht dat vanachter Silentpaw kwam. "Silentpaw, ik was gewoon benieuwd hoe het eruit zag." Maar tot nu toe was het nog niet veel bijzonders als hij eerlijk was. Het leken maar een paar grotten zijn. Maar hij wachtte voor nu af wat de ander verder zou zeggen.

Ze wist niet goed wat ze zou doen als hij aan zou geven dat hij naar binnen wilde gaan, want daar leek het wel op. Het leek erop dat hij echt graag vanbinnen wilde zien hoe dat het er uit zag en ze wist dat ze hem niet kon tegenhouden. Ze wist ook dat ze het zelf geen goed idee zou vinden om hem alleen te laten gaan en dat ze dan met hem mee zou gaan, maar StarClan, wat beangstigde dat idee haar. Ze richtte haar groene ogen op Needlepaw toen hij zijn woorden sprak en gaf een klein knikje. “Wil je… naar binnen gaan?” vroeg ze op een zachte, onzekere toon, al klonk er niet echt in haar stem door of ze hem zou tegenhouden als hij dat wilde. Ze liet haar blik weer naar voren glijden en draaide ongemakkelijk met haar oortjes toen ze de duisternis voor zich zag. Ze moest wel eerlijk toegeven dat als het samen met Needlepaw was en ze niet alleen hoefde te gaan, het al een stuk minder eng werd. Maar dan nog.