Fieldtrip[Snappingturtle]

Ze had besloten dat ze er weer eens uit wou en had haar best werkende tactiek gebruikt. Bij de uitgang zitten en afwachtend, iedereen aankijkend die langs kwam. Uiteindelijk had ze succes gehad bij Snappingturtle, een kat die nogal erg tevreden met zichzelf was en zijn uiterlijk goed in de gaten hield. Ze verwachtte wel wat woordjes van zijn kant, maar nam dat maar voor lief. Naar buiten gaan was naar buiten gaan. Helaas kon ze nog niet aangeven waar ze naar toe wou, iets waar ze ooit eens wat op moest bedenken, dus was het een verrassing voor haar. Gelukkig hadden de meesten echt wel door dat ze niet totaal hulpeloos was en vermeden ze niet de iets gevaarlijke gebieden. Anders zou het wel erg saai worden. Uiteindelijk na een stuk gelopen te hebben en geluisterd te hebben naar Snappingturtle's gepraat, voor zover ze het allemaal opving, kwamen ze aan bij het grottenstetsel. Hier was ze al even niet meer geweest. Het was helaas erg donker als je te diep ging wist ze en dan was ze afhankelijk van wat ze kon voelen en wat haar zicht wou laten zien. Littleghost keek naar Snappingturtle, kijkend wat zijn plan was.

Soms had het wel voordeel om wat doof te zijn, zoals nu, ze hoorde wel dat hij aan het praten was maar kreeg er niet al te veel van mee. Het ging vooral om hemzelf, dus erg belangrijk kon het vast niet zijn. Toen ze bij het grottenstetsel waren aangekomen leek hij even van zijn stuk geslagen te zijn, maar hij herstelde zichzelf al voordat Littleghost zich af kon vragen waarom. Hij zei iets over zijn en ze ging ervan uit dat hij het over de plek had. Daarna stapte haar metgezel toch voor haar naar binnen, na een zin waar ze maar weinig van begrepen had. Aten keien bijen? Ze volgde hem toch maar, zeker wetend dat keien niet leefde en al zeker geen bijen aten. Nu er nog genoeg licht was keek ze hem vragend aan, want nu kon het nog. Gingen ze verder hierin?

Ze moest toegeven, van wat ze gezien had van Snappingturtle, had ze niet verwacht dat hij hier naar binnen zou gaan. Ze voelde aan haar poten dat het hier niet bepaald schoon was, al gaf zij daar niet heel veel om. Lang duurde het niet en opeens bleek dat hij weer naar buiten ging. Verbaasd keek ze hem achterna toen hij langs haar heen weer de buitenlucht in ging. Was er wat mis? Ze kon maar beter in zijn buurt blijven dan, dus ging zij ook weer vlug naar buiten. Waar de Warrior met zijn poten zat te schudden, zand vloog in het rond. Oh. Enigszins geïrriteerd ging Littleghost zitten, wachtend totdat hij vond dat hij weer schoon genoeg was. Al was ze ergens wel blij dat ze niet verder waren gegaan. Zou hij nog aan haar denken of was hij te druk met zichzelf? Wel, als een dame moest je soms aandacht eisen. En als een dame zonder stem moest je soms creatief zijn. Al was meestal gemakkelijk, ze liep naar hem toe en gaf hem een klein duwtje met haar neusje. Joehoe, ik ben er nog.

Het had nou niet direct het effect waar ze op gehoopt had, aangezien Snappingturtle gewoon verder ging met zijn poot was. Urgh, zo kwamen ze nergens. Ze waren even het grottenstetsel binnengeweest en nu moest hij zo nodig zijn poot wassen. Ze wou verder gaan, maar dat mocht nou eenmaal niet alleen. En eerlijk zijn, stiekem durfde ze dat ook niet. Er was zoveel wat ze mistte, wat als er een vos op haar af sloop en ze merkte het niet eens. Daarom moest er altijd dus iemand mee, alleen had ze vandaag misschien de verkeerde keuze gemaakt. Oh, hij was klaar? Ze keek een beetje ongeïnteresseerd naar zijn opgeheven poot, alsof ze daar een beoordeling over ging doen. Alleen ze wist zeker dat als ze niks zou doen, hij gewoon weer verder ging met het wassen. Dus maar een mogelijkheid. Ze begon iets te overdreven te knikken, hopen dat hij de hint door had. Het was tijd om weer verder te gaan.

Hij vroeg of ze weer naar binnen wou in die grotten, wat hij geen goed plan leek te vinden. Om eerlijk te zijn, niet direct, nee. Ze wou gewoon verder lopen in plaats van toekijken hoe hij zichzelf waste, dat kon ze ook in het kamp. Maar ze ging er niet op in en glimlachte bij zijn volgende woorden. Wat kon karma haar nog doen wat het leven haar al niet had aangedaan. Toch was ze stiekem wel blij dat hij terug wou voor haar, het was niet iets wat ze verwacht had. De gevlekte poes volgde hem toen hij weer naar binnen stapte en bleef vlak bij hem in de buurt. Haar vacht streelde tegen de zijne zodat ze wist waar hij was, ook als het te donker zou worden. Hopelijk stapte hij niet weer in de viezigheid.

Vroeger liep ze elke dag aan tegen de problemen met niet kunnen praten en niet al te goed kunnen horen, maar inmiddels was ze er wel aan gewend geraakt. Ze had manieren geleerd om zichzelf te kunnen uiten en de meesten spraken gewoon luider als ze bij haar waren. Alleen, soms wou ze haar gedachtes kunnen uitspreken, zoals iedereen deed. Haar ideeën en opmerkingen. Hoe mooi zou dat zijn? Helaas, dat ging dus niet. Dan zou ze nu een gesprek hebben met Snappingturtle in plaats van de stilte om hun heen. Enkel met maar weinig keuze daarin liep ze verder, naast hem zodat ze hem niet kwijtraakte. Want om hulp schreeuwen kon ze niet. Ze stopte bij een splitting en Littleghost merkte dat haar begeleider twijfelde over de richting. Zelfs liet ze haar gele ogen door de linkergang en daarna door de rechte gang gaan. Links leek breder, voor zover ze kon zien. Ze raakte Snappingturtle aan met haar staart en wees met haar kop naar links.

Hij twijfelde nog wat en bekeek om de paar seconden elke kant, maar hij werd gered door de poes naast hem. Ze tikte hem aan met haar staart en wees dat ze naar links moesten gaan. De grijze kater knikte en stapte traag naar voor, want wie wist. Misschien liep deze weg wel dood, of viel hij opeens in een grote put. Het was beter om voorzichtig te zijn, trage passen te nemen. En hij checkte ook regelmatig of de kattin nog volgde- anders zou hij teruggaan wanneer nodig. De duisternis begon de grotten heftig te vullen, zijn nachtzicht hielp hier niet veel meer. In zijn kop gaf hij wel toe dat hij al diep in de grot was gegaan, met vuil zand aan zijn poten. Daar probeerde de tom maar niet aan te denken, hij moest het verdragen, en dan zou hij dat ook gaan doen. In ruil voor een grote wasbeurt als ze terug in het kamp waren. En hij had het geluk dat Littleghost niet kon veel kon zeggen, want dan bleef dit hun geheim.  

Ze nam zelf zelden beslissingen tijdens zulke uitstapjes, maar in dit geval wist ze bijna zeker dat links de beste kant was. Doordat haar oren niet al te goed werkte waren haar andere zintuigen wat sterker geworden. Snappingturtle ging er mee akkoord, waarschijnlijk blij dat hij zelf niet hoefde te beslissen en beide liepen verder door de duisternis. Hoe ver ze zouden gaan wist Littleghost niet, al bleef de kater voor haar stevig doorstappen. Haar maakte het niet veel uit, hij was nog bij haar en de vrijheid buiten het kamp was fijn. Ze voelde opeens iets op haar oor, iets wat er over heen bewoog. Geïrriteerd schudde ze haar kop en het was alweer weg. Ze besteedde er geen aandacht aan, hier zaten vast wel beestjes inmiddels.

Het werd steeds donkerder en donkerder, maar gelukkig werkte zijn nachtvisier ergens nog een beetje en kon hij daarmee nog zien waar hij liep. Met zijn staart steunde hij heel zachtjes tegen de kattin aan zodat de tom wist dat ze nog bij hem was en hij niet hier alleen liep. Want alleen zijn hier was… Best wel eng eigenlijk. Maar zijn goed humeur werd ook al snel verpest door iets anders. Op zijn vacht voelde hij iets tintelen, iets dat prikte. En eigenlijk was het niet maar op één plek. De grijze kater wist dat dit maar één ding kon betekenen, en meteen vloog hij in paniek. “SPINNEN!”, gilde hij uit en sprong wat gek in het rond, proberend die beesten van hem af te krijgen maar raakte juist meer verknoeid in de duisternis van de grotten. Nu de spinnetjes van hem af waren en hij was weggehuppeld wist hij niet meer waar hij was, of waar Littleghost was. Oei.

Al vlug voelde ze nog zo'n beestje op haar lopen en nu ze eens beter keek zag ze wat het was, doordat ze zijn vriendjes nu zag zitten. Allemaal spinnetjes die hier blijkbaar woonden. Wel, sommigen vielen onder spinnentje, maar anderen konden beter gewoon spin genoemd worden. Een rilling ging door haar heen, terwijl het ontzettend begon te jeuken. Ze keek opzij naar Snappingturtle die inmiddels het probleem ook door had en dus meteen in paniekmode ging. Hij maakte met een woord duidelijk waar ze mee te maken hadden en begon als een gek rond te hupsen, weg van de spinnen maar ook van Littleghost. Voordat ze het goed en wel wist was hij al verdwenen, verder de grotten in. Wat verbaasd ging ze maar zitten, terwijl de spinnen nog steeds over haar heen liepen. Nou wat? Ze probeerde in de duisternis te turen, maar zag niks wat op een kat leek. Het gekriebel werd haar wat te veel en ze schudde flink om de spinnen weg te krijgen. Ze had niet eens gezien welke kant Snappingturtle op was gegaan, dus was het een wilde gok. Haar beslissing ging op rechtdoor gaan en dan kijken of ze hem tegenkwam.

Nu was hij dus alleen, verder de grotten in, en hier waren er alleen maar meer spinnen, grote spinnen. Yuck, wie wist waren er hier ook vleermuizen. Nyeh dat ging niet gebeuren. De kater draaide zich rond, ontmoette weer een spin, draaide zich daarom weer om. Maar nu wist hij niet meer wat vooruit was en wat achteruit. Misschien als hij achteruit ging ging hij wel dieper de grotten in. Gelukkig voor hem zag hij met zijn zwakke nachtvisie een andere kat die Littleghost wel leek te zijn en snel stapte de kater naar haar toe. Als zij van achter kwam, dan was dat misschien de uitgang! Maar misschien had ze zich ook verdraaid. En die spinnen kropen weer zijn lichaam op. Dit was zo erg… Echt afschuwelijk. Hij had tenminste zijn partner gevonden, dat was toch goed?