No Mistakes

Nachten waren beter nu hij zijn partner terug had, maar toch was Amberhunt nog niet helemaal genezen van zijn slaapproblemen. Hij lag vaak gewoon te mijmeren over van alles. Zijn dochter was zwanger, Settleddust had zich een beetje vreemd gedragen en er waren natuurlijk nog steeds Bloodclankatten in het kamp. Meestal wist hij na een tijdje wel in slaap te vallen, dicht weggekropen tegen de warme vacht van Demon. Maar vanavond was dat niet het geval, en dus kwam Amberhunt langzaam uit bed. Hij fluisterde tegen zijn brommende mate dat hij zo terug zou zijn. De kleine rosse kater rekte zich uit en liep het den uit. Hij had verwacht dat hij het kamp uitgestorven zo aantreffen. Maar in plaats daarvan kwam juist net Bluejay de Nursery uit. Die moest bij zijn dochter geweest zijn. Amberhunt kende Bluekit, een lieve kitten. Hij werd opgemerkt en voelde de blauwe blik in zijn vacht branden. Hij zou niet onder een paar vragen uitkomen. En het kamp uitvluchten onder het mom van een nachtelijke jacht zat er ook niet in: Hij mocht niet alleen weg. En dus bleef Amberhunt simpelweg op zijn plek zitten, wachtend tot de ander naar hém toekwam.

[Blue]

Gapend krabbelde de grote kater uit zijn nest, of zoals Bluekit het zei, haar nest. De kitten was altijd al heel duidelijk geweest in wat haar bezit was en wat niet, delen was iets wat ze duidelijk nog aangeleerd moest worden. Maar dat kon wel even wachten vond de kater, ergens snapte hij het ook wel. Hij had niet altijd een nest met haar gedeeld, lang had hij de queens met haar vertrouwd, nooit eerder was er een gevaar geweest die hem hiervan weerhield. Maar nu? nu was hij er niet meer weg te slaan, al voor de twee aanvallen op het kleine opdondertjes leven. Die aanvallen beloofde hem enkel nooit meer weg te gaan uit de nursery, of in ieder geval tot zijn dochter deze verliet en oud genoeg was haar pad alleen te vervolgen. Of naja, echt alleen zou ze natuurlijk nooit zijn, maar je snapt wat ik bedoel. Maar aangezien de kitten altijd zo vroeg in slaap sukkelde werd de kater altijd wakker na een tijdje, moest hij even de energie eruit krijgen tot hij zelf moe genoeg was om daadwerkelijk te slapen. Voor de nursery bleef de kater dan altijd zitten, nooit verder van haar af durvende te stappen. Maar deze avond was anders dan andere, veel anders dan andere. Zijn ogen spotte Amberhunt, een oudere warrior van shadowclan, maar echt goed kende hij de kerel niet. Het deed hem realizeren dat hij de afgelopen dagen te veel kittens om hen heen had gehad, Bluekit, Rudekit, flutterkit, pfoo. En dus besloot hij toch maar wat ouder gezelschap op te zoeken, echter wel zijn aandacht op de nursery houdend. "Ahhhh amberhunt, oude man" mauwde hij grijnzend, maar geen teken van ware gemeenheid was in zijn glinsterende ogen te bekennen, hij was enkel speels, misschien was de kater af en toe zelf nog een kitten.

En inderdaad: Daar kwam Bluejay. Amberhunt ging wat meer rechtop staan, niet dat dat wonderen voor hem deed: Hij bleef een heel stuk kleiner. Maar hij zag er in ieder geval wat meer presentabel uit. Hij werd begroet als 'oude man' en even kneep hij zijn amberkleurige ogen tot spleetjes. Serieus? Zo oud was hij toch nie- Oh ja, hij was meer de twee keer zo oud als Bluejay. Dat was zo'n vreemd besef. Hij was niet oud, maar hij was zeker niet jong meer. Hij was nu een ervaren Warrior en misschien wel een gerespecteerd lid van de clan. Al wist hij niet helemaal zeker of dat laatste echt waar was. "Kom op nou, Bluejay. Zó erg is het toch niet?" Vroeg hij, toch met een lichtelijk geamuseerde stem. Alles zo serieus nemen was ook niet gezond. De kleine, rode kater liep samen met de ander door. Hij had geen doel, maakte gewoon een rondje om zijn poten te strekken. "Hoe is het met je dochter?" Wilde hij daarna weten.

"Kom op nou, Bluejay. Zó erg is het toch niet?" verdedigde de kater zichzelf hoewel Bluejay kon zien dat de kater het niet verkeerd had opgepikt. "Kweenie amber, ik weet nie hoe et is om oud te zijn" een korte grinnik verliet zijn bek terwijl hij zij aan zij de kater volgde "Ben immers een ware jonge gozer mhm" trots knikte de ware jonge gozer. "Hoe is het met je dochter?" Vroeg de kater toen alsof hij door had wat de zilveren kat zijn grootste zwakte was, om zo in een paar seconde zijn ego om te gooien als een domino steentje. Overal wist Bluejay wat hij deed, overal had de kater een antwoord op, maar zijn dochter alleen opvoeden was nog altijd een raadsel voor hem al zou hij dit nooit opbiechten. "Hmmm nog altijd een probleem kind eerste klas" antwoorde de kater uiteindelijk, een grijns op zijn kop, dan maar doen alsof je er verstand van hebt.

Ze liepen samen en Amberhunt werd verlicht door alle wijze woorden die uit Bluejay's bek stroomde. Soms was het beter om gewoon in je nest te blijven als je rust wilde bedacht hij zich. Maar het gezelschap was niet slecht en hij glimlachte gezellig mee. "Oh zeker, een jonge hunk." Grijnsde hij nonchalant terug terwijl hij deed alsof hij Bluejay van top tot teen in zich opnam. Het was wel grappig om te zien hoe het ego van jonge katers werkte. Maar plotseling smolt dat ego even weg, toen Amberhunt Bluekit noemde. "Een probleemkind? Dat had ik nou niet verwacht met zo'n voorbeeldige papa." Grinnikte hij, hij kon Bluejay's spelletje wel meespelen. "Ik wil niet veel zeggen, maar ik denk dat ik wel mag spreken als het gaat over opvoeden." Glimlachte hij, de twee nestjes hadden samen 8 volwaardige warriors opgebracht. En het waren niet eens Amber's biologische kinderen. "Dus als je vragen hebt?" Vervolgde hij plagerig.  

"Een probleemkind? Dat had ik nou niet verwacht met zo'n voorbeeldige papa." grinnikte de oude kerel naast hem, beloond met een zelfverzekerde grijns van zijn zilveren gesprekspartner, aan al deze complimentjes kon hij wel wennen hoor. "Ik wil niet veel zeggen, maar ik denk dat ik wel mag spreken als het gaat over opvoeden." ging de kleine kat verder "Dus als je vragen hebt?". Kort lachte hij terwijl hij zijn blik weer op de kat naast hem legde, hem vertrouwend een goed pad te kiezen. "Vragen huh" even schudde hij zijn kop "Pfoo naja, ze lijkt te veel op mij ben ik bang...echt super erg. Behalve dan heel haar diva mood, die heeft ze hopelijk niet van mij" grapte hij een beetje. Ja toen hij zo oud was als haar was hij echt wel een probleem kind hoor, echter zijn moeder keek niet echt naar hem op sinds zijn vader stierf toen hij enkel een paar daagjes out was. Tuurlijk kreeg hij liefde van d'r maar echt voor de kitten zorgen deed de poes die de naam lostsnout droeg niet. Hij was als het ware een echte scharrel kitten, los om te doen wat hij wilde wanneer hij dit wilde en niks en niemand die hem kon temmen. Tot de dag van vandaag zou bluejay deze lust naar vrijheid nog altijd bij zich dragen, een vrijheid waar hij zeker nu naar snakte. "En dat heeft nu al weer geleid naar twee aanvaringen met bloodclan" zuchtte hij terwijl hij de litteken op zijn kop gebruikte om zijn woorden beeldmateriaal te geven "God was d'r moeder maar hier, ik ben een slecht voorbeeld" grapte hij verder "Dus oude man, wat is uw wijze raad hm" uitdagend keek hij het kleintje aan, benieuwd nar zijn oh zo wijze woorden.

Hij mocht opvoedadvies gaan uitdelen. Misschien was hij iets te vlug geweest met het aanbod, Amberhunt vond zichzelf zeker geen slechte vader maar hij was verre van een expert. Ja, de meeste van zijn kinderen waren op het rechte pad gebleven en waren nu warriors geworden, maar daarvoor was nog een andere kater te danken. Bluejay legde uit dat zijn dochter heel erg op hem leek. Amberhunt groef in zijn gedachte en kon zich nog wel iéts herinneren. "Ja, dat zeker. Jij was ook al zo'n ontzettend nieuwsgierige kitten. Constant voor de poten van warriors lopend als ik het me goed herinner." Grinnikte hij zachtjes. Zelf was Amberhunt best een ingetogen kitten geweest, wat te maken had met zijn missende vader en problematische moeder, die hem uiteindelijk ook verlaten had. Nu was zijn moeder dood, hij had haar zelf gevonden, en hij wist nog steeds niet wat hij er van moest vinden. Ze had hem in de steek gelaten, maar was wel de reden dat hij nu hier was. Bluejay vroeg om advies over Bluekit, hij moest er met zijn kop bijblijven. Amberhunt dacht even na. "Als we zonder hen waren geweest was dit nooit gebeurd... Het is niet haar schuld, dat gedrag is volkomen normaal. Het enige wat je kan doen is haar corrigeren als ze te ver gaat. Probeer alleen niet hypocriet te zijn, daar kunnen kittens slecht tegen."

"Ja, dat zeker. Jij was ook al zo'n ontzettend nieuwsgierige kitten. Constant voor de poten van warriors lopend als ik het me goed herinner." mauwde de kleine, maar oudere kater. Kort grijnsde de zilveren kater bij de oude koeien die de kater uit de sloot had gevist, hij was zeker niet de makkelijkste kitten ooit geweest maar echt last had zijn moeder er niet van gehad. En net als hij was zijn dochter een scharrel kitten hoor, al kon hij wel bevestigen iets wat strenger te zijn dan zijn moeder zodra het scharrelen fout liep. "Als we zonder hen waren geweest was dit nooit gebeurd... Het is niet haar schuld, dat gedrag is volkomen normaal. Het enige wat je kan doen is haar corrigeren als ze te ver gaat. Probeer alleen niet hypocriet te zijn, daar kunnen kittens slecht tegen." adviseerde Amberhunt hem, waarop hij begrijpend knikte. "Hm..daar heb je een punt oude man" mauwde hij instemmend, goed nadenkend over de toepassing ervan. Hij was nooit iemand geweest om zo maar advies te accepteren, altijd denken het beter te weten dan iedereen om hem heen maar de oude man had hem in een paar ogenblikken comfortabel genoeg gemaakt zijn zorgen te kunnen uiten, maar aan hem knagen deed het wel, het lag hem niet altijd goed niet de slimste in een gesprek te zijn. Dus besloot hij gouw weer een speelse en zekere houding aan te geven, misschien kon hij de kater zelf wel advies geven? "Dus hoe gaat het met jou en je man huh" mauwde hij, een  speelse grijns op zijn kop getekend terwijl hij zijn ogen op zijn kleine gesprekspartner liet vallen.

"Oude man." Kom op nou! Amberhunt hij was verdomme nog geen vier jaar oud. Hij was pas halverwege de leeftijd waarop het te laat was om zelf nog kittens te krijgen! Niet dat hij zich daar zorgen om hoefde te maken, Amberhunt had misschien twee nestjes opgevoed, voor hun productie was Demonslayer verantwoordelijk geweest. Hij had zich bezig gehouden met de vrouwtjes en had twee keer enorm gescored, en daarom hadden ze negen kittens gehad. Bluejay leek niet echt te houden van advies krijgen en gooide het bijna direct over een andere boeg: Demonslayer. Amberhunt liet zich niet van zijn stuk brengen en reageerde snel: "Oh fantastisch, hij houd mij warm, en ik hou hem tevreden." Zei hij op nuchtere toon. Meer hoefde Bluejay niet te weten, dat was hoe het ging. "We zijn al erg lang samen, dus het gaat goed tussen ons, hoor."

"Oh fantastisch, hij houd mij warm, en ik hou hem tevreden." Mauwde de kater op een nuchtere toon "We zijn al erg lang samen, dus het gaat goed tussen ons, hoor." Bluejay knikte begrijpend terwijl hij naast de kater bleef lopen. Het deed zijn poten goed zich voor eventjes weer goed te kunnen strekken. Natuurlijk liep hij dagelijks wel wat maar echt niet zoveel als hij voorheen had gedaan toen ze nog het hele teritorium over mochten. Een tijd die nu al weer manen geleden leek te zijn, niets meer dan een vage herinnering in de kater zijn kop. "Aaah das mooi man" mauwde de zilveren kater vervolgens waarna hij zijn blik weer op de kleine kat liet vallen "Al weet ik niet zeker of lang samen zijn je automatisch uitsluit van problemen of kleine obstakels" kort grinnikte hij kort een speelse grijns op zijn kop, een lolloge glinstering in zijn ogen.

Het was zeker mooi, dat ze elkaar na al die tijd nog steeds konden verdragen, Demonslayer had hem geholpen, en vice versa. Hij had nooit serieuze vraagtekens bij de keuze van zijn mate gezet. Zelfs toen ze ruzie hadden gehad om zijn situatie met Amare had Amberhunt geweten dat het nooit het einde zou betekenen. Hij kwam terug uit zijn gedachten en keek Bluejay weer aan, even schudde hij zijn kop. "Nee, natuurlijk niet. Maar we zijn volwassen, we praten het wel uit." Er was een tijd dat dat anders was geweest, Amberhunt had echt moeten leren om problemen te bespreken en niet gewoon te negeren. "En bij jou? Is er een speciaal iemand in jouw leven buiten Bluekit?" Vroeg hij de jonge warrior toen met een glimlachje.

"Nee, natuurlijk niet. Maar we zijn volwassen, we praten het wel uit." mauwde de rossige kater terwijl hij Bluejay aankeek. Kort knipperde de kater met zijn ogen, wat had je leeftijd daar mee te maken? Hij was ook volwassen en toch vlogen hij Forestlake dagelijks elkaar aan, hoewel het maar de vraag was in hoeverre de twee mates waren, het was immers vooral Bluekit dat de twee echt aan elkaar hechte, niet daadwerkelijke wederzijdse liefde, en toch- kort schudde de kater met zijn kop, schudde hij die gedachten van hem af, ver weg van hem waar het thuis hoorde. "Ah zo" mauwde hij dan ook een beetje afwezig, proberend duidelijk te maken dat hij de kater wel gehoord had. "En bij jou? Is er een speciaal iemand in jouw leven buiten Bluekit?" werd er toen weer naar zijn kop geslingerd, de grote vraag die hij vaak gebruikte om andere lastig te vallen, nu tegen hem gebruikt. Voorheen had hij hier geen problemen mee gehad, echter was de combinatie met zijn vorige gedachtes en de vraag die hem nu voorgeschoteld werd niet bepaald ideaal. "Ach, je weet wel, zo veel prachtige dames, lastige keuzes" grapte hij een beetje losjes terwijl hij zien blik op het donkere maar toch vredige kamp heen liet glijden, het leek even alsof Bloodclan er niet meer was, zo kijkend naar de prachtige bomen om hen heen, kijkend naar de sterren die hun omgeving deden oplichten. Zou Forestlake daar nu ook zijn? Er waren tijden dat hij gezworen had de kattin nooit daar te kunnen treffen, zo vreselijk kon ze zijn, met de nadruk op kon, er moesten natuurlijk ook goede momenten tussen zitten, momenten die hen Bluekit hadden gegeven, momenten waar de kater af en toe stiekem echt nog wel aan dacht. Hoewel de twee nooit daadwerkelijk mates waren geweest, hoewel het nog maar de vraag was of ze ware gevoelens hadden voor elkaar, haar missen, dat deed hij af toe wel.

Was Bluejay het niet met zijn opmerking eens geweest? Amberhunt was er best trots op dat hij de meeste katten redelijk kon lezen, maar met de duisternis waardoor hij het gezicht van de ander niet kon zien en de bravoure van een losbollige grappenmaker was het moeilijk om Bluejay goed te doorgronden. Misschien dacht hij dat hijzelf volwassen was, en dat zijn relatie dan net zo volwassen opgelost zouden moeten worden. Maar Amberhunt wist dat volwassenheid niet met leeftijd kwam, het zat tussen je oren. Enorm volwassen apprentices en de meeste onvolwassen senior warriors waren beiden geen zeldzame figuren. Op de volgende vraag antwoordde hij ook al met zo'n omweg en een grapje. "Maar er was wel iemand? Of is die er nog steeds?" Vroeg Amberhunt voorzichtig, hij wist ondertussen dat het niet altijd het beste idee was om in de gedachten van anderen te gaan graven, Bitterpaw had hem dat jaren geleden al duidelijk gemaakt. En toen had hij de woorden van zijn oude vriendin wel in zijn oren geknoopt.

"Maar er was wel iemand? Of is die er nog steeds?" haalde de kater hem uit zijn gedachten. Kort liet hij zijn blik naar de oudere kater glijden, een blik minder sterk dan het er voor was geweest. Hij praatte nooit echt graag over die ene poes, wellicht omdat hij niet zo goed wist wat er over haar te vertellen viel, het waren gevoelens waar de kater geen tang op kon slaan, die hij nooit echt begrepen had. De twee genoten zeker van elkaar gezelschap, zelfs in de vele ruzies, de vele vloeken die ze elkaar op hadden gelegd in de tijden dat de poes nog leefde, altijd wisten ze er als goede vrienden weer uit te komen. Zoekend naar woorden waarvan de kater het bestaan niet van afwist liet hij zijn blik nogmaals over hun omgeving heen glijden alsof deze alle kennis voor hem hadden klaar liggen. "Ik" iets wat over zijn woorden struikelend schudde de kater een beetje met zijn kop, een kater normaal makkelijk met woorden leek nu het vocabulaire te hebben van een pas geboren kitten. "Misschien, ik weet het niet, ik en Bluekit's moeder hadden een gekke relatie" kort grinnikte de kater de moeite weg "Het was geen liefde, maar toch, ik gaf wel om d'r denk" zijn blik schoot weer naar de kater, duidelijk moeite hebbend met de zwakke positie die hij nu tegenover hem aannam, het was iets onnatuurlijks voor de normaal trotse betweter, en dat terwijl wat hij zei niet eens heel veel weggaf.

Hij had een gevoelige snaar geraakt. Amberhunt zag de blik van Bluejay verzwakken en voelde zich ergens schuldig dat hij er naar had gevraagd. Misschien wilde de kater er juist niet over praten. Misschien zat hij nog steeds met zijn gevoelens over die kattin in de knoop. Toen pas besefte Amberhunt dat hij hiermee het onderwerp van Bluekit's moeder had geopend. Die was niet meer in leven, dat wist hij wel. "Sorry.. Je hoeft er niet over te pra-..." Begon Amberhunt verontschuldigend toen Bluejay toch een korte omschrijving gaf en zich kwetsbaar tegenover hem opstelde. "Dat zal wel... En ik kan zien dat je om niets meer geeft dan wat ze je gegeven heeft." Zijn stem was weer rustig, bijna vaderlijk, terwijl hij de jongere kater gerust probeerde te stellen. "Liefde is een raadsel... Helaas kan ik je het antwoord niet voorzeggen." Hij glimlachte een beetje en schudde zijn kop. Het was een stom grapje, maar het beschreef precies wat hij bedoelde.

Liefde, het was een vreemd onderwerp voor iemand als Amberhunt. Uiteraard zou hij nu tegen iedereen zeggen dat hij de liefde van zijn leven gevonden had en nooit meer terug zou keren. Maar die... Affectieve liefde die hij voor Demonslayer had was er weer een die in strijd ging met zijn even diepe liefde voor een bepaald familielid. Amberhunt had al vele nachten wakker gelegen, denkend aan de problemen die het veroorzaakt had dat hij die twee dingen moest balanceren. Bluejay grijnsde even en hij rolde met zijn ogen toen de jonge kat hem voor de zoveelste keer 'oude man' noemde. Hij was nog geen vier jaar op deze verdomde wereld! De blik van de grappenmaker werd echter serieus, en hij wierp Amberhunt een bedankje toe voor het luisteren. "Ach, het is het minste wat ik kon doen." Gaapte de kleine kater terwijl hij het kamp doorkeek. "Lig er niet van wakker, wil je? Dat heb ik al genoeg gedaan voor ons beide." Hij grijnsde even, maar zijn ogen verrieden dat er geen onwaarheid achter die uitspraak lag.