[Hunt Patrol] In The Tunnels You Go

Amberstorm keek naar de lucht; het was ongeveer zonhoog nu. Een goed moment om nog wat hunt patrols eropuit te sturen. Er moest immers altijd gegeten worden, en de deputy zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat haar clan geen honger leed; wat niet wou zeggen dat de anderen niets moesten doen, natuurlijk. "Harespring en Frostfall. Jullie gaan vandaag jagen in de eerste twee tunnels.", mauwde ze hen toe. "En zoals altijd, als je iets te melden hebt als je terug bent kom je dat tegen mij zeggen." En daarmee stuurde ze hen met een knikkend gebaar het camp uit.

Hunt patrol voor Tunnelers: Harespring & Frostfall

Zonhoog. Frostfall lag met zijn witte vacht op een warm plekje te zonnen, zijn ogen half dicht en even genietend van een momentje rust. Maar heel lang duurde dat niet, want de schaduw van Amberstorm viel over hem heen. Hij keek op naar de felle deputy, overeind rollend en even zijn kop van links naar rechts bewegend. Jagen, prima. Hij knikte enkel als reactie op haar. Uiteraard, hij was niet van gisteren. Hij krabbelde overeind en rekte zich uit voordat hij naar Harespring liep, de halfblinde poes. ‘Oké, laten we dan maar gaan,’ miauwde hij naar de poes. Hij schudde even zijn al stoffige vacht, niet dat het dadelijk was uit zou maken en dook de eerste tunnel buiten het kamp in.

De dag was voor haar vrij rustig begonnen, maar daar leek nu dan toch echt verandering in te komen. Amberstorm riep haar en Frostfall voor een hunting patrol in de tunnels. Langzaam kwam ze overeind en stapte op Frostfall af die zei dan maar meteen te gaan. Daar was ze het wel mee eens. Als ze goed wilden kunnen jagen, moesten ze op tijd beginnen. Ze dook dan ook achter hem aan de eerste tunnel in. Het donker van de tunnels was nog steeds niet het meest prettige voor haar, maar ze was er zo goed als ze kon aan gewend geraakt. Ze was dan ook vrijwel meteen op zoek naar een spoor van dat er een prooi in een van de tunnels zou zitten. Ze bleef wel stil, want als je te hard praatte, dan kon het geluid zomaar eens tot aan de prooi reiken.

De duisternis van de tunnels was als een tweede natuur voor hem, gefocust op zijn snorharen en zijn staart om de bochten in de gangen te voelen. En toch wist hij het gangenstelsel compleet uit zijn hoofd. Zachtjes stapte hij door de tunnel heen, zijn oren gespitst en hij probeerde onderscheid te maken tussen de vele geuren of hij een prooi kon vinden. Al snel dacht hij getrippel te horen, de vibraties te voelen in de grond. Hij keek om en bleef even staan, hopend dat Harespring achter hem de hint begreep. Nu moesten ze een tactiek verzinnen.

Ze hield haar zintuigen op scherp voor elk geluid van een teken van een prooi. Ze waren hier tenslotte om te jagen, dus zodra ze het eerste geluid zouden horen zouden ze een plan moeten bedenken. Communiceren hier ging niet zo makkelijk als bovengronds, dat wist ze, maar als ze van te voren iets af konden spreken, dan zou het nog steeds moeten kunnen slagen. Ze dacht wat te horen en merkte op dat Frostfall halt had gehouden en deed dat zelf ook voor ze tegen de kater aan zou botsen. Ze luisterde voor een moment nog eens goed en was er vrij zeker van dat dat het geluid van pootstappen was. "Wat zullen we doen?" Fluisterde ze zo zacht mogelijk. Er waren verschillende manieren hoe ze nu verder zouden kunnen gaan, maar ze wilde graag weten hoe de oudere kater erover dacht.

Wat te doen? Hij hield nog even zijn mond, zijn adem inhoudend terwijl hij luisterde. En ja hoor, het duurde niet lang voordat hij beweging voor hem hoorde. Kleine pootstapjes, waarschijnlijk geen konijn, maar prooi desalniettemin. Hij gaf nog even signaal met zijn staart voordat hij de achtervolging inzette. De prooi had hem toch al opgemerkt. De uitgang terug was niet ver meer. Als Harespring slim was ging ze de andere kant op en zou ze bij de volgende uitgang wachten mocht hij ze niet eerder gevangen hebben. Bovengronds rende je toch sneller dan ondergronds, waar je beperktere ruimte had. Hij rende snel achter de kleine pootstapjes aan. Haalde hij ze al in?

Aan de pootstappen te horen was het geen konijn, maar waarschijnlijk iets kleiners. De pootstappen renden van hen weg, wat betekende dat het diertje hun al door had. Ze wist wat haar te doen stond, gezien ze achteraan liep, maar dat maakte haar toch wat nerveus. Zou ze de juiste uitgang weten te vinden boven de grond? Ze knikte dan ook alleen maar en draaide haar lichaam om, terwijl Frostfall achter het dier aan ging. Eenmaal buiten de tunnel zette ze koers voor de uitgang dat ze dacht dat de juiste zou zijn. Eenmaal ze een opening had gevonden in de grond, ging ze laag bij de grond liggen en gebruikte haar oren en neus om erachter te komen of de prooi naar haar toe zou komen of niet.