We're not eighteen anymore...

Zijn gele kijkers opende zich bij de lichte beweging die de donkere kater naast zich voelde. Naast zijn vacht, vielen zijn ogen heel hard op hier aan de rand van de tunnel. De warmere seizoenen waren aangebroken, maar de ochtenden bleven voorlopig nog wel fris. Overnachten in een tunnel was dan ook niet vele beter. Barksound draaide zijn oren opzij toen Brindleleaf lichtje hijgde. Hij wist dat er iets was, wat het precies was wist hij niet, hij was geen medicine cat, maar toch maakte hij zich wat zorgen. dat het serieus was, was hem tijdens de tocht wel opgevallenZijn bezorgdheid hield hij voor zich, hij wilde geen extra druk achter haar zeggen om erachter te komen wat er aan de hand was. Als ze er klaar voor was, zou hij het wel te horen krijgen. Hij glimlachte naar haar en duwde zijn kopje zachtjes tegen die van haar aan als ochtenbegroeting. “Bark, ik hou van je.” De woorden die volgden en haar aanraking die hij voelde, maakte zijn nachtelijk lichaam helemaal warm. Hij had het  geweten, maar om het zo letterlijk te horen, die woorden... En dan volgde het, iets waar hij zelf nooit aan gedacht had om het zelf te vragen, omdat hij meer het afwachtende type was en zich niet wilde opdringen bij haar, maar toch kwam het er nu van. “Wil je, wil je mijn partner zijn? Voor nog eventjes.” Hij zocht haar neusje op en duwde de zijne tegen die van haar aan, alsof een mentor zijn apprentice begroette en daarmee de grote verantwoordelijkheid accepteerde. " Ik hou ook van jouw en wil met heel mijn hart je partner zijn." Tot het einde der tijden, zelfs nadat Starclan hun wegen zouden scheiden. Hij hield zijn oogjes open en zocht haar oogcontact op.

“Dankjewel, dat je er altijd voor mij bent.” Het was iets vanzelfsprekend geweest voor hem. Hij had zolang achter haar aan gelopen, in haar schaduw om haar in het oog gehouden. Maar tevens ook de ruimte gegeven die ze nodig had gehad. Hij wilde zich nooit bij haar opdringen, zelfs niet toen ze plots in verwachting was geweest van eens ander. Nu liepen ze terug verder en was er een licht aan het einde van de tunnel te zien. “Het is gelukt.” Hij glimlachte warm naar haar bij het zien van haar snoetje en stapte naar voren om zich bij haar terug aan te sluiten. Met zijn lichaam wreef hij zachtjes tegen haar, alsof hij zijn energie wilde doorgeven voor het laatste gedeelte naar het kamp. "Nog even en we zijn er écht," mauwde hij vastberaden, doelend op het kamp. Hij stapte als eerste weg van de tunnel, de tunnel zouden ze achter zich laten. Van hier wisten ze beide de weg, toch was het Barksound die nu een beetje voorop liep, zodat Brindleleaf zich enkel maar met zichzelf moest bezig houden en niet met de weg. Hij keek even zijwaarts en liet weten als er kleine obstakels waren. Bij grotere obstakels stapte hij opvallend trager, zodat hij haar kon ondersteunen indien nodig. Het territorium van Windclan was nu eenmaal heel hobbelig en had verschillende hoogtes. Ondanks de grootte was de ingang van het kamp nu wel in zicht. Op deze tijd van de dag, was men nog aan het wakker worden en zouden de eerste patrouilles gemaakt worden. Hij slikte even bij die gedachte, hopende dat de patrouille nog even zou wachten voor ze daar zouden aankomen.