So in the end, I will be- what I will be

Bij elke stap galmde de pijn opnieuw in zijn littekens. Dunne, witte lijnen snijden door zijn ravenzwarte pels. Dit was zijn eerste clanmissie na het ongeval dat nu al bijna drie manen geleden had plaats gevonden. Een korte grenspatrouille. Alleen, om Ravenpaws ragfijne zelfvertrouwen niet te schaden. Zijn ijsblauwe ogen herkenden de omgeving, de torenhoge bomen, de stekelige struiken en de zoete geuren die de bloemen uitscheidden. Hier was zijn pad afgebogen naar de duisternis, naar de donkere kater met een maniakale honger naar bloed, een kater die bijna zijn einde had kunnen beteken. Bloodspill. De kleine apprentice droomde nog elke nacht van de felgele ogen, hij proefde nog elke morgen zijn eigen bloed. Op ieder onbewaakt moment werd hij herinnerd aan de vlijmscherpe tanden die door zijn vacht scheurden. Onbewust veranderde Ravenpaw zijn route, opzoek naar de plaats waar zijn bloed was weggezonken in de grond, naar de plaats waar zij littekens vereeuwigd waren. Het was een deel van zijn verwerkings proces. Het ging om veel meer dan herstellen van zijn wonden, het ging om trots, om het aanvaarden van wat gebeurt was en om de nieuwe inlijving in de samenleving. Het ging om het opnieuw vertrouwen van bevriende katten en in zijn achterhoofd wist Ravenpaw dat hij geen enkele kat nog zo zou aankijken als vroeger. Zonder het volledig te beseffen stapte hij de grens over, hij bevond zich in rouge gebied vol onbekende geuren en katten. De schuchtere leerling voelde zich naakt en kwetsbaar, wetend dat er gevaarlijk wezens rond doolden. Het zanderige landschap van de windclan sloeg abrupt om in een dun loofwoud. Met zware poten sjokte hij door het bos. De bomen stonden hier verder uit elkaar dan in het kleine stukje bos dat nog tot het windclan territorium behoorde. In statige passen sloop de kleine kater verder, onwetend of hij de juiste kant opging of niet. Al snel kwam er een einde aan het woud, en even onverwachts als Ravenpaw er terecht gekomen was, voelde hij de bomen rij achter zich sluiten. De veilige haven en beschutting van het woud was verdwenen. Die twee fel gele ogen die al maanden zijn angsten voeden keken hem aan. De donkere inktzwarte pels glansde. Zijn grootste vijand spiegelde hem. "Bloodspill" gromde de apprentice. Zijn stem was strak, alle onschuldige vrolijkheid was opgelost in wraak. "Hallo daar, Ravenpaw" Smaalde de donkere kater. Een spottende grijns kleurde zijn gezicht. "Hoi, braakbal" begon hij. "Laten we dit snel afhandelen, ik heb nog een patrouille te doen" Het waren woorden die Ravenpaw anders nooit zou durven uitspreken, maar nu dacht hij enkel nog aan wraak. Ookal zou het zijn leven kosten.

[ik hoop dat je er wat me kunt ^^]

Bloodspill zag er uit alsof hij zojuist Clanleider was geworden. Eindelijk, haast gepresenteerd op een zilveren schaaltje, stond hier Ravenpaw. Uit zijn woorden bleek dat hij niet bang was, prima. Met een bibberend, klein, mager ding vechten was ook niet leuk. Deze keer zou hij het sneller doen dan voorheen, om verdere littekens te vermijden. Haha. Hij had een heel plan uitgestippeld hoe hij dit kon doen, en hoe hij het strategisch kon doen. Met zijn nagels uitgeklapt liep hij op Ravenpaw af, tot hij op anderhalve meter van hem verwijdert was. Zijn gifgele ogen boorde zich in die van Ravenpaw. ”Moet jij niet bij je Clanvriendjes zijn?” Vroeg hij nonchalant, alsof dit een ontmoeting was tussen twee, eens zo goede vrienden. Zijn dunne staart sloeg hij heel langzaam heen en weer, in een soort ritme terwijl hij zijn ademhaling en hartslag goed op pijl hield. Hij kon het niet helpen om te denken, hoe is deze idioot hier heen gekomen? Oké, te voet, dat was logisch.. maar niet veel Clankatten gingen buiten hun territorium als het niet echt nodig was, laat staan dat ze hier naartoe kwamen. Bloodspill richtte zijn ogen weer op Ravenpaw en stak zijn neus in de lucht, vluchtig scande hij de omgeving maar hij zag nog rook een WindClan kat. Toen zijn ogen de lichte, cyaan blauwe van Ravenpaw ontmoette grinnikte hij. ”Ik denk dat je wel weet wat ik nu met je ga doen, niet waar?” Vroeg hij gluiperig, met een ondertoon van puur plezier. Eindelijk zou hij deze kleine, waardeloze apprentice de nek om kunnen draaien. Niets liever wilde hij. Dan zou hij zich in een Clan proberen te wagen, al klonk het heel stom. Hij zou opzoek gaan naar iets, om zijn plannen verder uit te werken en dan .. Poef. Was hij zo leider. Natuurlijk klonk het alsof hij een groot ego had, maar hij wist wel beter dat dit niet zo simpel ging worden. Bloodspill haalde diep adem, dook in één en sprong op Ravenpaw. Hij duwde hem neer en haalde zijn klauwen over zijn borst, niet te zachtaardig. Met alle geweld probeerde hij zijn slagader te bereiken wat wel moeilijk ging worden als Ravenpaw tegen zou gaan stribbelen. Hij moest deze walgelijke hoop vossenstront niet onderschatten, hij was goed .. en ook zó dood.

Ik had niet gezien dat je al gereageerd had, sorry :3

"Moet je niet bij je clanvriendjes zijn" mauwde de inktzwarte kater kalmpjes. De toon was gruwelijk vertrouwd, bijna vriendelijk. Alsog het een familie lid was, een verloren gewaande broer die hem op zijn pad ontmoete. Maar Bloodspill's helgele ogen onthulden een luguberder doel. Ravenpaw rilde van topt tot teen, de adrenaline stroomde door zijn bloed, bij elke ademtocht werd hij wilder. De ravenzwarte apprentice liet de vlam zijn ijsblauwe ogen aanwakkeren. Geleid door zijn lust naar wraak, naar en pure ongeremd gevecht trok hij zijn bek open klaar om scherpe woorden over Bloodspill's verdorven ziel te spreiden:"Neen, dat zie je toch anders zou ik hier niet staan, je wordt wat dement lijkt met." Ravenpaw grauwde uit pure woede, op zijn tanden glom het speeksel aangemaakt uit agressie. "Je loopt waarschijnlijk achter door het tweebeen voedsel. Moet je trouwens niet terug naar je tweebeen nest, je baasjes zullen je wel missen als ze tenminste zo'n lelijk misbaksel als jou in hun nest willen toelaten" Briesend van intense haat kwam hij dichter bij, stap voor stap, naar de dood. "Ik denk dat je wel weet wat ik nu met je ga doen, niet waar?" Klonk de vulgaire oproep van de gruwel. De sadistisch ondertoon overheerste zijn hele conversatie. "Natuurlijk weet ik het jij uitgezakt stuk vossenpoep. Je gaat me kapot maken, maar eerst wreek ik me" Siste de apprentice. Zijn stem klonk giftig, als gloeide kolen die werden omsloten door water en uitdovend een luid sissend geluid uitstootten. Ravenpaw zette zich schrap tegen de naderende pijn en het bloed. Hij voelde zich met een verpletterende kracht tegen de harde aarde gedrukt worden. Woeste klauwen scheurden door zijn kwetsbare buik. De jonge kater stootte een hoog gegil uit, van pijn en razernij. Met uitgeslagen klauwen vocht de apprentice terug, Ravenpaw voelde hij zijn klauwen blindelings weg zonken in de huid van zijn aanvaller terwijl zijn eigen bloed langzaam wegebde. De jonge kater voelde hoe ravenpaws haren samengeklit raakten vanwege het gelekte bloed. "Jij vuile rotkat, voel mijn wraak", grauwde hij. Met een op bloed beluste blik zette hij zijn tanden vast in bloedspill's massieve schouwder.

[laatlaatlaat, sorrysorrysorry D:]
[Nu mag je Ravenpaw afmaken x'D]

Bloodspill hoorde vol voldoening hoe Ravenpaw een kreet sloeg van de pijn, en wat daarna kwam, was voorspelbaar. Ravenpaw vocht toch nog terug, en hoe! Alleen wist hij deze keer de gretige klauwen van de leerling buiten bereik van zijn gezicht te houden. Hij moest toegeven, voor een Clankat was hij een waardige tegenstander- goed, Bloodspill haatte hem tot in de kern van de aarde, maar goed, als het op vechten aan kwam veranderde hij. Vechten stond van alles af, je leefde er voor, om sterker te worden. Hij duwde Ravenpaw sterker op de grond, en spuugde toen zijn tegenstander hem in zijn schouder vastgreep- met een greep die heel sterk was! Even meende hij iets om zich heen te zien, voor enkele seconde, wat er niet hoorde te zijn. Het leken katten- maar door dat het zo snel voorbij was en in het heetst van het gevecht niet goed op de omgeving gelet werd verwachtte hij dat het zijn verbeelding was. Hij wurmde zich los uit Ravenpaw’s greep en sprong achteruit, hij ontblootte zijn klauwen en haalde die woest over het gezicht van Ravenpaw. Hem verblindend aan tenminste één oog. Dit was een buitenkansje, dit mocht hij niet laten verpesten! Nu kwam het er op aan. Hij sprong op Ravenpaw en rolde met hem richting het water, op de oever wist hij Ravenpaw er een beetje in te duwen- waardoor het water geleidelijk aan rood kleurde. Toen, zonder enige waarschuwing haalde hij Ravenpaw’s buik open en boog hij zijn kop tot hij bijna neus aan neus stond met de leerling en siste zacht, vol puur leedvermaak en victorie: ”Vecht nooit met een tegenstander die je niet kan verslaan” Hij hief zijn klauw op en reet de keel van Ravenpaw open, bloed spetterde op zijn toch al met bloed besmeurde vacht, en spetterde nu op de stenen. Bloodspill stapte achteruit en ademde heel diep in, en met een grote grijns keek hij naar het levenloze lichaampje. Die was nu vast met zijn overleden vriendjes, jammer, hij had hem liever in de hel zien rotten. Achteloos zonder er nog verdere aandacht aan te besteden draaide de kater, die zo zwart als de nacht was, zich om en beende in de richting van BloodClan kamp, kilometers verderop. Dit was klaar, hij had gedaan wat gedaan moest worden. Ravenpaw, was dood.

Topic uit.
-Nu mag eventueel een WindClan kat komen of zo, die hem vind :3