Like a Blue flower so rare, so beautifull

Hoewel het onderwerp zwaar woog leek Bluekit het zo licht mogelijk te willen houden, hoe verdrietig het ook klonk was het immers misschien niet zo zwaar als het voor hem was voor de jonge poes. Het was spreken over iemand die hij door en door kende, nu miste, terwijl het voor bluepaw een kans was de dode poes beter te leren kennen, de kans om als het waren haar een tweede keer te ontmoete. Dat dit naar was zou pas later voor haar komen, wanneer het besef kwam dat het niet veel meer was dan losse woorden, dat ze niet nogmaals haar kop in haar moeder's vacht kon steken, niet nogmaals met haar moeder over hem kon roddelen, dit alles zou pas komen wanneer de woorden stopte, wanneer de stilte viel. Plagend duwde ze haar pootje tegen zijn schouder, oja lichtjes. Met een gedwongen grijns op zijn kop gaf hij de kit- apprentice een zetje terug "Nou nou word niet te vol van jezelf kleine draak, ik was een waar tegenstander hoor"

Ze vroeg naar meer, natuurlijk vroeg ze om meer, het was niet genoeg het kon nooit genoeg zijn. Bedenkelijk legde de kater zijn blik op het veld, deed hij voor heel even alsof ze hier stond, alsof hij weer terug was op die warme lente avond met Forestlake, brak zijn grijns desondanks nogmaals. "Hm." een zachte door pijn gebroken zucht ontsnapte zijn bek "Ze...ze was een echt vechters baasje...wist wat ze wilde". Met een zachte blik in zijn ogen draaide hij zijn kop naar zijn dochter een boog hij wat naar voren om het litteken op zijn voorhoofd beter te tonen "Ik bedank je moeder hiervoor" de grijns had haar weg terug gevonden naar zijn mondhoeken terwijl hij terug dacht aan die ene dag. Een stomme woordkeuze, dat was het geweest, ze was woedend geweest, ha zelfs dat miste hij.

De kater grijns en gaf haar een zetje terug, zeggende dat hij een volwaardig tegenstander was. Ja ja. Maar Bluepaw wist wel dat hij dat was. Ze had immers niet voor niets respect voor zijn manier van denken. Ze mocht soms dan wel opstandig zijn, ze lette altijd heel goed op hoe hij dingen oploste met haar. Toen ze verder vroeg naar haar moeder brak zijn greens een beetje. Ze knipperde en verzachtte haar blik wat. Het was nog steeds onwennig om hem zo verdrietig te zien. Betekende haar moeder dan echt zoveel voor hem? Ze wist niet dat ze ooit zo close waren geweest, hij had immers nooit toegegeven dat ze mates waren geweest. 'Ze...ze was een echt vechters baasje... wist wat ze wilde.' Bluepaw glimlachte zacht naar hem toen ze elkaar aankeken. Een vechtersbaasje, dat paste ook wel bij haar. Haar vader boog wat naar voren, de kras op zijn kop zichtbaar makend. 'Ik bedank je moeder hiervoor,' greens hij. Blue keek naar het litteken. Ze had het inderdaad wel vaker gezien, maar ze had nooit echt stilgestaan bij hoe hij het gekregen had. 'Klinkt wel logisch, ja,' miauwde ze met een klein grijnsje. 'Ze klinkt cool.. Wel jammer dat ik haar niet echt heb kunnen leren kennen..'

Een klein grijnsje verscheen op  haar kleine koppie, 'Klinkt wel logisch ja'. Kort trok de kater iets wat verrast met zijn oren, maar tot in hoeverre kon hij verrast zijn? Dit was Bluepaw waarmee hij sprak. Natuurlijk zou ze het met haar mammie eens zijn, vrouwen niet waar. Een zachtte grinnik verliet zijn bek terwijl hij geämuseerd op haar neerkeek, zijn kleine etterbak, dat was ze. 'Ze klinkt cool.. Wel jammer dat ik haar niet echt heb kunnen leren kennen..' ging ze desondanks op een meer verdietigere toon verder. Medeleven speelde op  in zijn ogen  terwijl hij deze kort over het veld heen trok, het voelde alsof hij ieder bloemetje apart kende. Zo vaak was hij hier geweest. Maar geen enkel bezoek had hetzelfde gevoeld als die van manen geleden, al kwam dit wel erg dichtbij.

Wat dichter tegen zijn dochter aanschuivend, zijn staart om haar heen wikkelend, daalde zijn zachtere blik weer af naar de apprentice, de trots die hij altijd gedragen had van zijn schouders verwijdert. Stuntelen was dit, zoeken naar woorden was dit voor de kater die nooit had hoeven zoeken. Geen moment in zijn leven had hij zich zo zwak gevoeld, zo incapabel, hell zelfs tegenover Brat had de man zich krachtiger gevoeld. "D-dat snap ik" mauwde hij uiteindelijk zachtjes "Het leven is niet altijd eerlijk...maar ey, part of the deal". Met een pijnlijke grinnik tilde hij zijn kop weer op "Oh ze zou zo trots op je zijn...Bluepaw" kort schudde hij zijn kop "Haar kleine meid zo groot, zo sterk" Trots...ja dat zou ze zijn, de trotste poes van het woud. En dat allemaal dankzij zijn opvoed skills ey...

....Maar ook door Bluepaw zelf natuurlijk...dat ook, ofcourse.

Haar vader schoof wat dichter naar haar toe, zijn staart dicht om haar heen gewikkeld. Een zachte zucht verliet haar bekje en ze leunde wat meer tegen hem aan. 'D-Dat snap ik,' miauwde de kater zachtjes. 'Het leven is niet altijd eerlijk... maar ey, part of the deal.' Blue zuchtte diep. Ja, part of the deal. Haar hart stak bij het besef dat ze haar vader op een dag ook zou gaan verliezen. Wat zou ze dan moeten doen? Wie had ze dan nog om naar toe te gaan met van alles en nog wat? 'Oh ze zou zo trots op je zijn.. Bluepaw.' De Apprentice hief haar kopje op, haar blauwe oogjes waterig. 'Haar kleine meid zo groot, zo sterk.' Ze sniffelde zachtjes en knikte. Als hij zei dat ze trots was.. Dan geloofde ze dat. 'B-Ben jij ook trots?'

Haar blauwe oogjes zagen waterig, en kort deed het de kater twijfelen of het wel een goed idee was het haar allemaal te vertellen. Wilde zijn hart al gouw afdwalen van het onderwerp en het wederom weg douwen. Maar het betere in hem wist dat hij nu moest doorgaaN, dat het egoïstisch van hem zou zijn het voor zijn dochter weg te houden. En hoewel sommige speculeerde dat hij zeker onder het type egoïst viel, gold dit zeker niet om zijn geliefde dochter. Zeker, de twee hadden een iets wat hobbelige start, moest de grote man wennen aan de verantwoordelijkheid die hem was opgelegd...uiteindelijk was hij er toch gekomen. Hadden de twee een band groter dan hun namen, een band die in zijn opzicht nooit meer zou verzwakken. Een verantwoordelijkheid die hij meer dan graag zijn graf in droeg.

Het was dan ook een lichte schok die in zijn ogen te zien was toen het kleintje, al sniffend, vroeg of hij trots was. Was dit niet duidelijk genoeg? Maar het was niet in zijn zijn karakter aan deze twijfel toe te geven. Het was immers vrij duidelijk toch? Met een speelse grijns en een zachte blik keek hij het poesje dan ook recht in haar waterige kijkers aan "Ik zou niet durven het niet te zijn, kleine boef."

Was het fout van haar om zo te denken? Waarom twijfelde ze hieraan? Was hij trots? Hoe kon hij niet trots zijn... Maar een kleine onzekerheid diep van binnen maakte zijn weg naar buiten. Nu het erop aan kwam, nu ze de kans had om het te vragen. Zou hij trots zijn op haar? Ze wist dat ze niet altijd de makkelijkste was, en ze was nog maar net begonnen met trainingen. Maar, als het zou gebeuren... Zou hij trots naar StarClan gaan? Zou hij haar met een gerust hart verlaten? Zou hij vanuit StarClan toe willen kijken naar hoe ze het doet, zou hij dan trots zijn op haar? Ze slikte toen hij haar aankeek. De bekende grijns op zijn snoet kalmeerde haar. 'Ik zou niet durven het niet te zijn, kleine boef.'

Bluepaw glimlachte en kleine traantjes gleden over haar wangen. Ze wist het wel. De poes knikte en sniffelde voor ze haar gezicht in zijn dikke vacht drukte. Ze schuifelde wat dichterbij, alsof ze hoopte hem zo nooit te kunnen verliezen. Ze was blij dat ze niet meer hoefde te hopen, hij was trots en ook haar mama was trots. Hoe kon ze dat in twijfel trekken? 'Ik hou van je,' murmelde ze zachtjes.

Ze sniffelde zachtjes, drukte haar gezicht in zijn dikke winter vacht, al dichter tegen haar vader aan schuivende. De kater glimlachte zacht, sloot kort zijn ogen, besefde zich dat hij niet meer de kater van enkele manen geleden was. Een kater die met gemak 2 weken kon doorgaan zonder oog op zijn dochter te leggen, zichzelf voorop zette. Nu ze hier zo zat, verstopt in zijn dikke pels zou hij garanderen geen dag zonder haar door te kunnen gaan. Zijn dochter, ze was zijn dochter en er zat geen enkele moeite meer in die verantwoording op zijn schouders te dragen, gewicht dat hij tot in zijn graf met alle liefde droeg, dat was het. Ze vertelde van hem te houden, de kater grinnikte zacht "Ik hou ook van jou." Grijnzend keek hij op zijn dochter neer, een speelse glinstering in zijn hemelse blauwe ogen "Meestal." Hij kon het niet laten.

Ze voelde zich zo veilig in zijn dikke vacht. Ze wenste nooit meer weg te hoeven. Voor altijd bij hem te blijven. Ze was een zelfstandige dame, maar op momenten als deze wilde ze zo afhankelijk mogelijk zijn. Hoewel ze zich soms enorm van hem kon afkeren, waren momenten als deze erg gewild. Bluepaw zou niet weten wat ze zonder hem moest doen. Haar grote voorbeeld, haar rots in de branding. 'Ik hou ook van jou.' Haar hart gloeide warm en een glimlach verscheen op haar snoetje. Alleen om weer te verdwijnen. 'Meestal.' Beledigd keek ze naar hem op, haar bekje open en haar wenkbrauwen gefronst. Ze snoof en gaf hem een duw. Gelukkig verscheen haar glimlachje wel weer, ze wist wel dat hij een grapje maakte. 'Ik ook dan,' miauwde ze met haar kopje wat opgeheven.

Hij zag d'r wel kijken hoor, in zijn ooghoeken kon hij zo het verontwaardigd gezicht opmerken. De kater grinnikte kort, luider wordend toen ze hem ook nog is een stoot verkocht. Erg zorgen maakte hij zich niet, wetende dat ze het wel degelijk kon verdragen, madame zeurpiet. Zie daar was de glimlach al, vermaakt greens de kater haar toe. 'Ik ook dan,' mauwde ze vervolgens, haar kopje ijdel opgeheven. Liefdevol sloeg hij zijn staart wat strakker om d'r heen, verstopte haar in het dikke pluis "Deal." De kater knikte kort voor hij zijn blik weer op de omgeving neer legde een bedacht samen glans over zijn ogen. '' Dus wanneer breng jij een joch hier mee naar toe ey?" vroeg hij al grijnzende, plagende, maar hoopte stiekem dat ooit zij hier iemand lief kon hebben.

Ze grinnikte toen het een deal werd en ze dichter naar hem toe getrokken werd. Ze kon van alles zeggen, maar ze wist dat hij er altijd zou zijn. De liefde zal voor altijd blijven, in alle ups en downs. 'Dus wanneer breng jij een joch hier mee naar toe ey?' vroeg hij toen. Ze wist dat het plagend was, maar ze keek hem toch verstoord aan. Een joch? Zij? Hmpf, ze mochten willen. Ze hief haar kopje wat op, haar kinnetje naar voren stekend. 'Ze mochten willen hier te komen met mij,' miauwde ze uitdagend. Ze zou hier echt niet zomaar iemand naar toe brengen. Nee, dit was hún veldje met hún blauwe bloempjes. Hún vergeet-me-nietjes. Ze wilde bijna zeggen dat niemand anders hier mocht komen dan alleen hun twee.

Haar vader leek geamuseerd te zijn om haar antwoord. Bluepaw glimlachte. Blij dat ze hem trots kon maken, op wat voor manier dan ook. Ze wist dat ze soms niet de makkelijkste was, maar ze wist ook dat hun band niet zomaar stuk kon gaan. 'En zo is et, kleine etter van me.' Ze keek op naar hem en glimlachte. 'Zo is et.' Ze knikte en duwde zichzelf nog wat dieper in de dikke vacht van haar vader. Het voelde beschermd, vertrouwd. Iets wat ze nooit zal vergeten, net als dit moment, in het veld met de vergeet-me-nietjes. Een zachte maar tevreden zucht verliet haar bekje, toch wel bijzonder dankbaar voor dit moment en haar familie. Want zelfs al was heel haar familie alleen haar vader, hij was een heel groot ding in haar leven. Dat zou hij ook voor altijd blijven.