Like a Blue flower so rare, so beautifull

Bluepaw was enthousiast voor deze dag. Haar vader zou haar eindelijk die speciale plek van hem laten zien, die waar al de blauwe bloemetjes groeide. Blauw was een belangrijke kleur, zij en haar papa waren er immers niet voor niets naar vernoemd. Het was misschien wel door hun blauwe ogen, maar blauw betekende zoveel meer voor hun. Vooral als het op bloemen aankwam. Met een brede glimlach trippelde Bluepaw naar haar papa en gaf hem snorrend een kopje. Het was een belangrijke dag voor haar, ondanks dat ze gewoon eventjes naar bloemen gingen kijken. Anderen zouden het misschien niet zo belangrijk vinden, maar voor Bluepaw was het een onderdeel van haar leven geweest. Haar papa had haar er meerdere malen over verteld en ze had altijd met glinsterende oogjes naar geluisterd. Ze had heus wel een blauw bloemetje gezien, degene die hij voor haar meegenomen had. Maar dit zou een heel veld zijn vol met ze. Het kon niet anders dan dat het een prachtig plaatje zou zijn, dat wist ze zeker. Ze keek haar vader dan ook met vragende oogjes aan, ze wilde graag vertrekken!

De grote kater grinnikte en Bluepaw keek hem met grote sprankelende ogen aan. Het was zo simpel, maar zo belangrijk. Als je erover nadacht was het maar een bloemetje, maar ze kon er niet meer normaal naar kijken nu. 'Okay kid, ya ready?' snorde haar papa speels. Bluepaw rolde met haar ogen. Ze wist wel dat hij dit expres deed. 'Jahaa,' mauwde ze en ze gaf hem een duw tegen zijn schouder. 'Laten we gaaaan!' Ze sprong al op en huppelde het kamp uit. Ze keek achterom om te zien waar haar slome vader bleef, kwam vast doordat hij zo dik was. 'Kom op dan!'

Nou hè, hè, eindelijk stond de grote kater op. Bluepaw huppelde van pootje op pootje op haar plaats en negeerde de nieuwe nickname die ze net had gekregen. Toen hij eenmaal gearriveerd was stoof ze ervandoor, om daarna natuurlijk te bedenken dat ze helemaal geen idee had welke kant ze op moest. Dus stopte ze en draaide weer om naar haar vader. 'Het moet zeker wel een hele speciale geheime plek zijn, want ik heb er niks van gezien tijdens de rondleiding,' miauwde ze met een gekanteld kopje. Niet dat ze er ook echt naar op zoek was, ze was veel te druk met het grotere plaatje in zich op nemen. En opletten natuurlijk, goed opletten en luisteren. Ongeduldig wachtte ze zijn antwoord af.

Eindelijk had hij haar ingehaald en konden ze weer verder. Toch hield Bluepaw haar ogen op haar vader gericht. 'Oooh ja, natuurlijk is het speciaal gekkie,' vertelde hij haar. De glimlach op haar gezicht werd breder. 'Je denkt toch niet dat ik het deel met andere joh,' glimlachte hij, gevolgd door een knipoog. Blue giechelde zachtjes en schudde haar kopje. Nee, beter deed hij dat niet. Dit was hun plekje, ook al was ze er nog nooit geweest. Maar dadelijk wel, dus dan was het officieel! Ze hoopte maar dat hij het niet met Rudepaw deelde of zo. Prima dat het oudere katertje goed om kon gaan met haar papa, maar ze vond het niet leuk dat de aandacht dan verdeeld werd. Maar goed, ze moest er maar vertrouwen in hebben. Met een glimlach en blije sprongetjes volgde ze de grote kater naar het bloemenveldje.

Ze keek ongeduldig en vol anticipatie toe hoe haar vader een paar takjes opzij schoof en zo ruimte maakte voor haar om erdoorheen te lopen. Ze gaf hem een snelle blik en een glimlach. Ze voelde haar hartje bonzen. Het was zo iets simpels, maar op één op andere manier was ze er gespannen voor. Het was een goed gespannen, ze wilde het gewoon heel graag zien. Het voelde dan ook als een magische droom toen ze door het tunneltje ging en de open plek op stapte. Bluepaw kon haar ogen niet geloven. Haar bekje viel wat naar beneden. Het was zo mooi, nog mooier dan ze had durven dromen. Ze keek naar achter, naar haar papa, en lachte haar tanden bloot. 'Het is zo mooi..' miauwde ze zachtjes voor ze haar blauwe ogen weer naar de bloemen richtte. Wow.

Hij gaf haar een zachte glimlach. Eentje die ze eigenlijk helemaal niet vaak zag, maar het voelde alsnog zo vertrouwd. Hij ging naast haar zitten en knikte bij haar woorden. 'Ik weet het lil Blue,' mauwde hij. 'Je moeder vond het hier ook geweldig, wist je dat?' Die woorden trokken haar aandacht. Ze keek hem aan, bijna geschokt. Haar moeder? Ze knipperde met haar ogen en ging ook zitten, haar staart net als papa netjes over haar pootjes geslagen. 'Dat geloof ik best,' miauwde ze, haar stem zacht. Ze keek haar vader met een licht gekanteld kopje aan, haar ogen groot en vragend. Zou hij haar deze keer meer over haar vertellen?

Hij keek haar niet aan, hij keek niet eens naar de bloemetjes. Deed het zo veel pijn? Ze ging wat verzitten en keek hem verlangend voor meer informatie aan. Gelukkig glimlachte hij nog wel, al was het maar een kleine. 'Heh...en blauw. het was niet eens haar lievelingskleur heh,' grinnikte de kater zacht. Nou, dat was wel een beetje moeilijk te geloven. Hoe kon blauw niet iemands lievelingskleur zijn? 'Zij en d'r stomme groen.' Hij keek haar aan en Blue trok een mondhoek omhoog in een klein glimlachje. 'Ze had je bijna Greenkit genoemd hoor.' Blue grinnikte zachtjes. 'Greenkit?' Ze liet het even bezinken, maar schudde toen toch haar kopje. 'Blue past beter,' miauwde ze knikkend. Het was misschien wel haar moeders lievelingskleur, maar zij had toch ook wel kunnen zien dat Blue beter paste? Ze was eventjes stil en haar blik dwaalde af naar het veldje. 'Kwamen jullie hier vaak?'

Ze glimlachte toen hij zijn grote pluizige staart om haar heen sloeg. Ze schuifelde wat dichter naar hem toe en volgde zijn blik naar het veldje, met zeker wel duizend bloemetjes. Allemaal mooie blauwe vergeet-me-nietjes. 'Heh... niet vaak genoeg kid,' grapte haar vader zachtjes op haar vraag. Ze richtte haar blauwe ogen naar hem, merkend dat hij onder de grappende toon ook serieus was. Ze werd er een beetje verdrietig van, wetende dat hij haar nooit meer hier heen kon brengen. 'Maar wanneer we erwaren was het zeker meer dan speciaal, dat kan ik je wel vertellen lil bird.' Ze glimlachte en knikte. 'Gelukkig maar,' murmelde ze en ze leunde met haar kop tegen zijn schouder aan. 'Ik wenste dat ik haar beter had leren kennen..' zuchtte ze zachtjes.

Ze was normaal nooit zo open over haar gevoelens en het verbaasde haar ook een beetje. Maar, het was wel waar. Ze wist nauwelijks wat over haar moeder. Haar vader had het altijd een beetje ontweken. Toen ze nog een kitten was, was dat prima. Ze had immers toch niet echt door gehad, zo druk bezig was ze met klein zijn. Maar nu was ze een Apprentice. Nog steeds jong, daar niet van. Maar ze was toch een hoop gegroeid, niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. En nu ze zo deze plek bezochten kwam het toch een beetje hard aan, het besef dat ze haar moeder best miste, ook al had ze nauwelijks wat van haar meegekregen. Misschien was dat ook de reden waarom.

De grote kater zuchtte zachtjes en na een lik over haar oor kwam hij wat dichter bij haar zitten. Ze keek op naar hem. '...Dat snap ik ..Bluepaw,' mauwde hij. Ze knipperde een beetje verbaasd toen ze de trilling in zijn stem hoorde. Dat was nieuw. Hij klonk altijd zo stoer, zo zelfverzekerd. Om hem nu zo te zien en horen, het deed haar beseffen dat het ook voor hem erg moeilijk was. 'I-ik kan je alles vertellen... maar ik ben bang dat het niet hetzelfde zal zijn...maar ik kan het altijd proberen?' Hij keek naar haar en Bluepaw keek terug. Een klein glimlachje brak door op haar snoetje, waarna ze knikte. 'Ja, dat zal ik fijn vinden,' mauwde ze zachtjes. Ze richtte haar blik weer naar de vergeet-me-nietjes en slikte. 'Maar het is oké als je niet gelijk alles kan zeggen. Ik begrijp het wel.' Bluepaw draaide weer naar haar vader om en gaf hem een kleine, geruststellende blik.

Natuurlijk wilde ze hem niet forceren om iets te doen of vertellen wat hij niet wilde. Maar dit was ook haar moeder, in plaats van alleen maar zijn mate, of vriendin. Ze wist nog steeds niet precies wat hun relatie nou was. Ze hoopte dan maar dat hij het haar alsnog nu wilde vertellen en niet plots omkeerde, bang voor de confrontatie met zijn herinneringen. Gelukkig leek hij er toch enigszins klaar voor te zijn en hij schonk haar een kleine maar liefdevolle glimlach. Bluepaw snorde zachtjes en leunde wat tegen hem aan. 'Hm,' begon hij zachtjes. Met sprankelende oogjes keek ze naar hem op. Er borrelde nu wel wat spanning op in haar buikje. Wie weet wat voor dingen ze allemaal over haar moeder te weten zou komen nu! 'Je moeder, Forestlake, ze leek veel op ju..kun je je dat nog herinneren?' Blue knipperde met haar oogjes. Hm, kon ze haar nog herinneren? Ze was nog zo jong geweest. Ze had alleen vage herinneren die ze zelf probeerde te herstructureren. Ze had nog wel het gevoel van nostalgia als ze melk rook of iets dergelijks, maar zelfs dat vervaagde langzaam al. 'E-en, ze was de slimste poes die ik ooit gekend heb...echt waar, zelfs slimmer dan je oude paps.' Ze zag de grijns rond zijn lippen en ze glimlachte. 'Dat is niet heel moeilijk, toch?' plaagde ze hem met een lichte stoot tegen zijn schouder. 'Dan heb ik dat wel van haar,' knikte ze. Toch wist ze dat haar vader ook erg slim was en ze deinsde ook niet terug om zelf toe te geven dat ze slim was voor haar leeftijd. 'E-En wat nog meer?' vroeg ze door met een nieuwsgierige toon en blik.