(Closed) Mercy

<sub>De schemering was al aan het invallen toen Nettleroot langs de boomgrens van de Tallpines wandelde. Ze had de twoleg huizen die ze in de verte kon zien achter zich gelaten en was nu bezig met de terugweg naar het kamp tegen de klok in. Ze was alleen en dat vond ze prima zo. Er was enige tijd verstreken sinds haar gevecht met de Bloodclanner. Kon ze het wel een gevecht noemen? Ze had nou niet echt de overhand gehad. De nachten waren zwaar maar werden draaglijker. Ardentheart was haar steun en toeverlaat geworden en ze spendeerde meer tijd met hem dan ooit. Hij vulde de leegte in haar die Pepperpaw had achtergelaten. Die leegte die ze zo bewust mogelijk negeerde, aan de kant schoof en niet erkende. Als ze maar hard genoeg haar best deed was het bijna alsof het nooit was gebeurd. Maar het was wel gebeurd. Haar staart was gebroken, haar ego gekrenkt en haar hartje gebroken. Gebroken ja, maar niet verbrijzeld. Lionpaw had haar dat laten inzien. Lionpaw. Ze kon het nog steeds niet geloven hoe hun verhouding tegenover elkaar was veranderd.

Een geur drong haar neusgaten binnen. Het gebood de grijze warrior onmiddellijk tot stilstand terwijl ze haar kop in de richting van de geur draaide. Rook.. Vuur! Waar rook was daar was ook vuur. De wind stond gunstig haar kant uit dus er was een kans dat het vuur ver weg was. Maar wat als dat niet zo was? Dan zou straks het hele bos in lichterlaaie staan. Nettleroot aarzelde. Moest ze Thornstar halen? Eveningglow waarschuwen? Ze stond voor enkele seconden aan de grond genageld, in tweestrijd, voordat ze de knoop doorhakte en al haar moed bijeen schraapte. Ze liet de vertrouwde Tallpines achter tot die verdwenen in haar kielzog en ze zich niet langer tussen bomen begaf die ze kende, maar hoge gevaartes die haar vreemd  waren. De bron van het vuur bleek een halve mijl weg en was door de harde wind haar kant op geblazen. Als ze niet net tussen de bomen uit was gestapt had ze het vuur gemist. In ieder geval was het dus ver genoeg weg om geen gevaar te vormen voor Thunderclan. Dat was een geruststelling. Luide stemmen klonken tussen de bomen door en creëerde een spookachtige echo. De duisternis was nu volledig ingevallen en Nettleroot was op onbekend terrein. Al haar haren vlogen overeind bij het horen van de geluiden. Twolegs. Nettleroot dwong haar poten stil te blijven staan. Ze was een warrior van Thunderclan. Ze had die kloteoorlog overleeft en haar training opgepakt, ook al had ze een staart die treurig was geknikt in het midden. Terug ging ze niet. Niet nu.

Nettleroot sloop dichterbij tot ze een goed uitzicht had vanonder een braamstruik. Een vierkant, groezelig huisje stond tussen de bomen in op een open plek. Zes twolegs zaten om een ronde, met stenen afgezette kuil heen waar een vuur in brandde. De wind trok aan hun jassen, deed de bladeren ritselen en blies de sintels die van het vuur af kwamen wel erg dichtbij hun huisje. Ze observeerde hen angstvallig. Ze had nog nooit een twoleg gezien. Ze waren lelijk met platte gezichten, fletse ogen en lange poten. En ze maakte veel kabaal.. Alle prooi in een straal van een halve kilometer moest hen wel gehoord hebben met hun geschaterlach. In het schijnsel van het vuur merkte ze ook een pad op dat in haar tegenovergestelde richting het bos in kronkelde. Zulke paden betekende meestal meer twolegs, of erger. Hun monsters. Misschien moest ze maar eens gaan.. Maar voor ze zich om kon draaien stond een van de twolegs op en verdween door de deur het huisje in. Niet veel later stonden ook de andere op om vervolgens weer naar buiten te komen en te verdwijnen achter het huis waar Nettleroot hen niet meer zien kon. Ééntje bleef achter en verdween weldra terug naar binnen. Ze verschoot hevig toen er een gegrom klonk gevolgd door een geluid als een donderslag. Van achter het huisje kwam een monster tevoorschijn, groot, vierkant en woest. Met grote ogen staarde ze naar het gevaarte, verstijfd van angst al zei een klein stemmetje in haar hoofd dat monsters niet van hun pad afkwamen. En dat bleek ook nu correct want met piepende banden schoot het monsters het pad op en reed zij weg, totdat de oogverblindende koplampen niet langer meer te onderscheiden waren tussen de bomen en het gebrul van de twolegs was weggestorven. Afgezien van de twoleg die binnen in zijn huisje zat was Nettleroot helemaal alleen. Ze slaakte een zucht en kwam tevoorschijn, ogen gefixeerd op de felle, rode vlammen die in de kuil danste.</sub>

_{Met een ruk keek Nettleroot opzij toen ze een stem hoorde en een gevlekte she-cat zag. Meteen zonk haar hart en leek het alsof ze begon te vallen. De she-cat was jong maar stonk naar Bloodclan, merkte ze toen de wind haar die geur liet ruiken. Haar ogen werden groot van schrik want voor een angstvallig moment leek het net alsof ze naar de verminkte BC’er keek die Rabbitpaw had vermoord. Maar nee, deze was kleiner, jonger, minder gehavend maar alsnog verbrand. Een schim van Nettleroot’s nachtmerrie verschenen. Waarom? Waarom nu? Waarom moest zij hier zo nodig zijn? Waarom konden alle Bloodclanners niet gewoon door de aarde worden opgeslokt en nooit meer terug komen. ‘Ga daar weg!’ Hoorde Nettleroot. De wind huilde en haar hart bonsde. “Nee! Blijf uit mijn buurt, monster!” Blies ze met hoog opgetrokken rug terwijl ze zich naar de ander begon toe te keren. “Waag het niet dichterbij te komen of ik doe je wat!” Riep ze schril met uitgestoken nagels. Niet opnieuw. Niet opnieuw. Niet opnieuw. Niet opnieuw. Bonkte er door haar hoofd.}

_{Nettleroot hield de ander nauwlettend in de gaten, zich niet willen veroorloven om de ander ook maar een seconden uit haar blikveld te laten. De jongere she-cat leek alleen maar meer opgewonden te worden want ze wankelde niet van haar voetstuk en bleef aandringen dat Nettleroot moest weggaan. Nettleroot hield ook voet bij stuk. Met al haar haren overeind en haar rug hoog opgetrokken staarde ze de ander recht aan, haar uitdagend om hier te komen. Haar donkere amberkleurige ogen vernauwden zich tot spleetjes. En toen kwam de ander in beweging en begon recht op haar af te stormen. Met een boze grauw deinsde ze terug terwijl ze haar klauwen naar de ander uitsloeg. “Je hebt erom gevraagd!” Blies ze terwijl ze nog een paar uithalen naar de ander deed vol afschuw en paniek, hopend dat ze de ander zo kon terug drijven.}