Scientia Antiquia

Hij had al vaak over haar gehoord, maar was nooit helemaal zeker geweest of de verhalen echt betrouwbaar waren. Een kattin ouder dan wie dan ook, die alles scheen te weten en kennis had over zaken waarvan de meesten niet eens van het bestaan af wisten. Het was moeilijk te geloven, maar dat had Caesar nooit tegengehouden. Als er iemand was die hem kon helpen met zijn zaak was zíj het wel. En dus was hij van plan haar op te zoeken en te vragen, wellicht onder bepaalde dwang, hem te adviseren. Maar er was één probleem: Niemand scheen echt te weten waar ze zich bevond. Al manen zocht hij het stadje af, maar elk concreet spoor ontbrak. Toch dacht Caesar dat hij in de buurt kwam: De verhalen die hij wist te ontfutselen uit willekeurige straatkatten werden steeds minder zeldzaam. Bijna iedereen leek wel iets te weten over Madam Sahira.

Met een lenige sprong landde hij in de grote tuin van het huis. Het lag afgelegen, dichtbij het territorium van de clans, en Caesar had een goed voorgevoel. Misschien kon hij haar niet vinden omdat ze zich helemaal niet in het gebied bevond waar hij gezocht had. De cyperse kater liep door tussen de nette rijen planten heen en rook kruiden die hij nog nooit eerder geroken had. Maar dat was niet het enige, Want Caesar rook ook de geur die hem in zijn tijden in de stad maar al te bekend was geworden. Er woonde hier een hond. Even dacht hij erover na om te vluchten, hoe zou zo'n oude kattin samen met zo'n verderfelijk beest kunnen leven? Maar uit uiterste nieuwsgierigheid bleef hij staan en keek opnieuw rond. Zou ze hier zijn? Was ze misschien zelfs wel in de tuin, haar spoor gemaskeerd door de scherpe geur van de kruiden. Er was maar één manier om daar achter te komen. "Madam Sahira? Bent u hier?"

[Madam Sahira]

Hij zag de hond achter het raam en trok een grimas, toch verroer Caesar zich niet, hij hield stand en wachtte op een teken van leven. Maar voor zijn moed werd hij beloond, want uiteindelijk verscheen de kattin waar hij al zo lang naar op zoek was. Hij liep op Sahira toe terwijl ze zich ontspannen in de zon liet neervallen. De kattin, die inderdaad ouder leek dan alle andere katten die hij ooit tegen was gekomen, merkte op dat zij inderdaad degene was die hij zocht. Caesar boog zijn kop met een respectvolle blik op zijn gezicht. "Ik ben blij dat te horen, ik ben al een tijd lang naar u op zoek." Gaf hij met een charmante glimlach toe terwijl hij ging zitten. "Ik ben Caesar, zoon van Gaius en Aurelia." Waarom hij zichzelf aankondigde met de namen van zijn ouders wist hij niet precies, het was een oud gebruik dat hem in zijn jeugd was bijgebracht. En hoewel hij het na zijn verlaten van het territorium van zijn ouders nooit meer gedaan had, voelde het nu plotseling juist. "Ik ben hier voor uw hulp.. Of beter gezegd; uw advies." Bijna klonk zijn stem gretig, maar hij wist zichzelf in toom te houden. Als hij té ambitieus over kwam zou Madam Sahira hem vast niet veel van haar tijd gunnen.