Running The Red Lights

De avond was gevallen en met een klein glimlachje op zijn snuit liep Din richting de medicine cat den. Zijn duifje was de hele dag druk bezig geweest met de gewonde katten, maar had beloofd dat ze in de avond zouden gaan kletsen. Misschien wel wat meer dan kletsen - in ieder geval had hij er erg veel zin in. Hij stak zijn kop de den in waarbij hij zoekend om zich heen keek naar zijn wroetneusje, zijn mooie medicijndametje. "Psst, Rout," sprak hij zachtjes. Hopelijk maakte hij geen gewonde katten wakker, want hij had niet zoveel zin om te doen alsof hij ziek was en dat er naar hem gekeken moest worden of zoiets. Liever wilde hij haar gewoon meenemen naar een mooi plekje, lekker privé, waar ze even samen konden zijn als geliefden. Zoals het hoorde.
- Routneusje

"Psst, Rout," oh eindelijk, hij was er. Zijn ene blauw oog fonkelde in het vale licht dat binnen drong, waardoor ze snel de laatste paar ongesorteerde kruiden liet liggen en zich naar hem toe bewoog. Iedere keer deed het ergens op de meeste bitterzoete manier pijn om zijn gezicht te zien, omdat ze nooit voor ogen had gehouden dat ze zo veel liefde voor iemand kon hebben. Oh, hoe haar hart lag bij haar vrienden en de jonge katten om haar heen, maar iedere keer dat ze hem zag wilde ze niets liever van de daken schreeuwen dat hij van haar was. Alleen zou dat nooit kunnen, en dat deed zoveel pijn. "Din," sprak ze verslagen en drukte zichzelf vol overgave tegen zijn borst aan. "Kom, we kunnen via achter het territorium in," murmelde ze zachtjes en wenkte naar de kleine, geheime doorgang die ze altijd gebruikten.

Een schuine grijns trok over zijn snuit toen de ander zijn naam uitsprak alsof hij haar gered had, alleen maar met even langskomen. "Hey duiffie," sprak hij flirterig maar warm, waarna hij haar een lik over haar oor gaf, toen ze zich zo lieflijk tegen hem aandrukte. Hij merkte wel dat er iets was aan haar houding, ze leek emotioneel te zijn. Kort fronste hij. Wat was daar allemaal gebeurd? Hij veronderstelde niets goeds. Met een knikje liep hij achter Routnose aan, toen die hem op de geheime doorgang wees. Hij volgde haar mooie staart terwijl ze hem voor ging. Lead the way.

Normaal gezien bracht zijn stomme, flirterige gedrag haar altijd een glimlach op de snuit, maar vandaag kon ze enkel vluchtig één mondhoek ophijsen alvorens hem mee te nemen het territorium in, tot ze op een plek stonden waar niemand hun nu zou komen zoeken; haar bloemenperkje. De geuren waren hier zo overheersend dat zelfs zij moeite had om ze allemaal te onderscheiden. Met een wat verslagen zucht liet ze zich tegen Dinspots aanvallen, haar gezicht in de vacht om zijn nek gedrukt. "Ik ben zo moe..." en dat meende ze op alle manieren, maar nooit van hem.