But I heard it gets better as we go

Tidekit ademde diep in en blies de lucht weer naar buiten. Haar kittenblauwe oogjes waren weid opengesperd en keken naar de grond onder haar pootjes, net buiten haar nest. Ze probeerde haar moed bijeen te rapen om uit het nest te komen, voor de eerste keer. Andere kittens deden dat toch ook? Maar ze durfde niet goed. Haar linkervoorpootje bungelde vlak boven de grond, haar andere pootje was nog mooi onder haar lichaampje geplooid. Misschien was ze nog te jong. Misschien zou het binnenkort wel lukken. Maar ze wou graag net zoals de andere kittens spelen, ook al waren die andere kittens ook ouder dan haar. Tidekit fronste lichtjes maar trok toen toch haar voorpootje weer het nest in. Een andere keer zou ze misschien proberen.

+Scarletkit

Ze was weer eens de nursery uit geweest om te proberen te begrijpen wat er allemaal in het kamp gebeurde, maar veel succes ermee had ze nog niet gehad, dus was ze weer terug naar de nursery gegaan, waar ze nog net zag hoe een van de jonge kittens probeerde een pootje buiten het nest te zette, maar deze toch weer terug trok. Haar aandacht was erdoor getrokken en ze begon passen naar de kitten toe te zetten voor ze er erg in had Met een schuine kop hield ze haar blik op de ander gericht. Zou de kitten hetzelfde nog een keer doen? Zou ze het dan wel kunnen begrijpen?

Tidekit zuchtte even zachtjes en liet haar kittenblauwe blik omhoog glijden, weg van de grond waar ze haar poten op zou kunnen zetten, als ze maar hard genoeg probeerde.. Bijna meteen ontmoette ze de blik van een kitten die ze nog niet eerder gezien had, al was dat op zich geen hele rare gebeurtenis. Ze was immers nog heel jong, ze was haar nest nog niet uitgeweest en ze had al gezien dat er heel veel kittens waren hier. Meer dan dat er grotere katten waren. Tidekit slaakte een vragende piep bij het zien van de vragende uitdrukking op het snuitje van de oudere poes. Was er iets raar? Deed ze iets raar, misschien? Of probeerde de ander een vraag te stellen op dezelfde manier dat Tidekit vaak vragen probeerde te stellen?

De nursery was voor haar een plaats waar veel gebeurde, maar het voelde ook veiliger dan het kamp ergens. Tenslotte was het wat bekender, ondanks alle nieuwe kittens die er waren. Net zoals deze kitten die wat geprobeerd had, maar het niet nog een keer leek te proberen. Dat zorgde dan ook voor een lichte frons deze keer. Waarom had de kitten een poot proberen uit te steken dan? "Waarom?" Was dan ook het enige dat ze uitbracht, ze was verward. Waarom wilde iemand een poot buiten het nest steken om hem dan weer in te trekken?

Tidekit knipperde even met haar oogjes en knikte haar kopje vragend scheef. hm? Ze snapte de vraag niet heel goed. "Wat?", vroeg ze dan ook. Het leek erop dat beide kattinnen, de ene een paar manen ouder dan de ander, beiden even verward waren. Tidekit zou heus wel willen antwoordden op de vraag van de oudere poes, als ze wist wat eigenlijk haar vraag was. Want 'waarom', dat was wel heel ruim, dat kon zo veel zijn! Haar hoofdje deed pijn van alle mogelijkheden te bedenken.

Ze had ergens verwacht een reden te krijgen na gevraagd te hebben waarom de kitten zo had gedaan, maar dat kreeg ze niet. In plaats daarvan werd er iets terug gezegd, maar dat kwam bij haar nog niet helemaal door, dus in plaats daarvan stak ze voorzichtig haar pootje uit om te proberen die van de ander aan te wijzen. Was het normaal om een poot uit het nest te steken of zat er wat achter dat ze niet begreep? Dit was heel verwarrend als ze eerlijk was.

De calico wees naar haar pootje, waarop het jonge poesje haar blik daarop focuste en fronste. Ze sloeg haar kleine klauwtjes even uit en trok ze toen weer terug, alsof ze wou testen of dat werkte. Haar poot leek oké. De frons op haar snuitje werd dieper en een nadenkend geluidje ontsnapte haar bekje. Nee, ze snapte hem niet.

De kitten vroeg wat er was? Maar dat had ze net toch aangegeven door naar haar poot te wijzen? "Je poot buiten het nest." Voegde ze er dan maar aantoe. Misschien was het anders niet duidelijk genoeg geweest? Maar zo raar was het toch niet om daar naar te vragen of was dat wel zo? Ze snapte niet waarom de kitten haar niet leek te begrijpen, maar misschien zou dat deze keer wel anders zijn.

De apprentice mauwde dat haar poot buiten het nest was geweest. Uh.. Ja? Tidekit fronste niet-begrijpend en staarde naar haar voorpootje, het ding draaiend zodat ze ook haar zachtroze pootkussentjes kon bekijken. En dan? Haar poot was buiten geweest, ja, maar ze snapte niet heel goed waarom Scarletpaw dat interessant leek te vinden. Maar Tidekit wou het wel heel graag begrijpen, ze vond het belangrijk om dingen te snappen. Ze wou zich immers graag verbonden voelen met de katten om haar heen, deel van de wereld, en dat ging niet echt als je hem niet snapte, toch?

Het werd voor haar ook verwarrender met de seconde, want de kitten leek haar niet helemaal te begrijpen en zijzelf wist ook niet goed meer waar ze het precies over wilde hebben. Het had met de poot van de kitten te maken, maar de reden was haar niet duidelijk meer. Wat was er zo interessant aan geweest? Ze wist dat haar blik nu verwarring uit moest stralen, maar ze deed haar best om te bedenken wat nu te zeggen. Hoe kon ze terughalen wat zo belangrijk geweest was dat ze erover door was blijven gaan?

Nu keken de twee poezen elkaar gewoon aan met een verwarde frons op hun respectievelijke snuitjes. Uhm.. Waarover ging het ook alweer? Tidekit zwaaide even met haar pootje, blauwgroene blik erop gericht alsof dat alle mysteries zou openbaren, alsof de beweging plots alles duidelijk zou maken. Er was niks mis met haar poot, toch? "Poot.", mauwde ze, voor een moment trots op zichzelf - hé, ze had dat gezegd zonder te haperen! Misschien dat de afleiding die de verwarring bracht ervoor zorgde dat ze soepeler sprak, zonder elk woord en elke beweging van haar tong te overdenken. Hm. Maar die gedachte leidde haar natuurlijk enkel nog maar meer af. In een poging zichzelf een beetje een houding te geven gaf ze even een lange lik over haar voorpootje, alsof ze zichzelf aan het wassen was, waarna ze weer schaapachtig Scarletpaw aankeek. Oh, ja, zij was hier nog.

Ze wist het niet meer en het kwam ook niet meer terug. De frons bleef dan ook staan met de verwarde blik. Waarom wist ze niet meer wat zo belangrijk was aan de poot? Ze wilde het weten, maar ze kwam er gewoon niet meer op. Ze leek bijna in paniek te raken, toen er ineens een simpel woord uitgesproken werd door de ander. Het bracht haar aandacht weer terug naar de poot van de kitten, die er een lik over aan het geven was. Was het misschien beter om gewoon te gaan? Of moest ze nog iets zeggen hier. "ik..." Stamelde ze wat, geen andere woorden wilden vormen. Wat wilde ze zeggen?