Miss Shadow Lady

De schaduwen gleden langzaam over het kamp heen nu de zon aan het dalen was. Op een sloom tempo liep Ira richting een wat koeler plekje op de grond en liet zich zakken. Vlak bij hem zat er nog iemand, maar hij kon haar niet zo goed zien, waarschijnlijk omdat ze net als hij pikzwart was. De kater knikte even in haar richting en veplaatste zijn blik toen naar de zonsondergang. Hij was wel serieus en streng, maar hij kon ook de mooie dingen waarderen die het leven te bieden had. Langzaam sloten zijn ogen nu hij aan het genieten was van de laatste stralen, misschien zou hij vroeg naar zijn nest moeten gaan. Morgen was er weer een nieuwe dag en dat betekende weer nieuwe kansen om clankatten het leven zuur te maken. Zijn hoofd werd al heet als hij aan clans dacht. Niet puur, onzin. Dat die katten met meer waren, was totale onzin en Ira kon niet wachten om dat recht te zetten.

Het was even stil tussen de twee en Ira genoot daar van. Zo kon hij nog net in stilte de laatste stralen mee pakken. Maar zodra die verdwenen waren, kwamen er ook woorden uit de poes naast hem. Had hij het nodig? Hm, hij vond het wel fijn. Maar hij had niks nodig, alleen zichzelf en het bloed van een clankat. Zo. Daarom haalde hij ook zijn schouders op terwijl hij richting haar keek. Misschien had zij het nodig? Boeide hem ook eigenlijk niks. De kater was gewoon moe en onderdrukte een geeuw om zo niet heel onbeleefd over te komen. Nu het helemaal donker was, paste zijn ogen zich daarop aan. Aha, het was Zmeura. Hij kende haar niet echt goed dus snapte de kater ook niet waarom ze zo vriendelijk deed. Dat was hij niet gewend van de Elite.

Zijn blik was nog steeds gevestigd op het niks, in de verte, de duisternis in. Ook toen zij haar bekje weer open deed om een hoop flauwekul te zeggen, stond zijn blik de andere kant op. Hij fronsde een beetje, niet begrijpend wat ze nou wilde. Meer nodig? Hij schudde zijn kop en keek uiteindelijk haar kant op, zijn oranje ogen stonden serieus. "Een clankat heb ik nodig." Miauwde hij droog. Daarna wende Ira zijn kop weer af en legde deze plat op zijn poten. De slaap begon er nu al in te slaan, hopelijk hield ze hem hier niet te lang want hij verlangde nu al naar zijn nest.

Hm, ze was wel erg nieuwsgierig naar hem. Maar volgens hem was ze dat naar iedereen. Hij trok aan zijn oortje en negeerde haar eerste opmerking. De haat aan clankatten was gedeeld, maar dat betekende niet dat iedereen er ook elke dag actief mee bezig was. Tijdsbesteding vond de zwarte kat dat. Zolang je leefde kon je die tijd gebruiken om de onpure clankatten uit de weg te ruimen. Dat was tenminste waar hij al zijn tijd in stopte, waardoor hij ook niet echt relaties had met andere katten, daarvoor was Ira te actief bezig met zijn 'hobby'. Maar gerespecteerd werd hij wel, dat gevoel kreeg hij in ieder geval. Meer zocht hij er ook niet achter, de kater wist donders goed dat 80% van de katten hier nep lief waren. Waarschijnlijk net zoals deze hier.

Haar tweede vraag liet hem opkijken. Wat hij van hun wilde? Dat was toch duidelijk, er was simpelweg maar één ding dat je kon doen met een clankat en dat was "Doden." Antwoorde Ira net zo droog als eerst. Als de poes op een goed gesprek aan het wachten was dan zat ze bij de foute kater.

Ira had zijn kop alweer op zijn poten gelegd toen de poes begon met krassen. Hij sloot zijn ogen om het te negeren, daarbij was het ook niet zo erg, maar hij had er gewoon geen interesse in. Waar hij wel verbaasd over was, was dat ze niks meer zei. Hij had haar als het type gezien die opdringering door zou draven over alles en nog wat. Gelukkig had hij zich in haar vergist en dit ook wel waarderen. Misschien snapte ze nu hoe fijn stilte was. Terwijl de zwarte kat zijn ogen dicht had, merkte hij ook dat het krassen was gestopt. Heel even opende hij een oog om te kijken wat er aan de hand was. De poes naast hem keek echter gewoon naar het zand en hij sloot snel weer zijn ogen voordat ze kon zien dat hij had gekeken. Misschien verveelde ze zich en had ze hem daarom zo gebombadeerd met aandacht.

Het geluid van haar krassende nagels in het zand was best wel fijn. Het creeerde een soort ruis op de achtergrond waardoor dromenland al snel naderde. Ira werd verleid door slaap en bijna gaf hij toe. Gelukkig kon hij zichzelf tegenhouden door zijn ogen geforceerd te openen. Slapen naast een onbekende, dat ging hij niet doen. Het was een soort motto voor de kater, naast: Clankat dood. Dat was een vrij primitief motto, deze was wat meer...verfijnd. Nu hij zijn ogen open had keek hij naar haar krassels. Het zag er niet naar uit of de poes iets zinnigs aan het krassen was. Zijn oranje blik gleed naar haar, misschien had ze een vermoeide dag gehad. Zijn oortjes stonden iets scheef en Ira probeerde voor een ogenblik haar te begrijpen. "Zand gaat snel onder je nagels zitten." Miauwde hij droog. Het was meer een opmerking voor hemzelf dan voor haar. Wie weet deed ze er iets mee, met haar nieuwe informatie.

Hm ja, kon hij zelf ook wel bedenken dat het voor haar niks uit maakte. Zij was ook degene die haar poten aan het vies maken was. Dat maakte zijn opmerking dus ook onnodig. De kater knikte en maakte een mental note om niet zulke onzinnige opmerkingen te maken. Ira legde zijn kop weer op zijn poten en besloot nog heel even van de buitenlucht gebruik te maken voordat hij zijn nest in kroop, daarbij had hij er ook geen zin meer in om naast deze poes te zitten. Hij wist haar naam ook niet bedacht hij. Dat vond de kater ook niet erg. Hij gaf zijn naam meestal alleen als er meer betekenis achter de relatie zat, of als hij de ander genoeg respecteerde. Hij vroeg ook nooit naar de naam van een ander, tot het hem kon schelen. En op dit moment kon ze 'poeppie' heten en dat maakte hem dan ook niks uit.

Er kwam een rare sfeer af van de poes naast hem. Hij hield zijn ogen gesloten, maar het voelde alsof ze naar hem keek. Heel even deed hij zijn linker oog open. Ze keek niet naar hem, dit stelde hem gerust, van pottenkijkers hield hij niet en daar werd hij ongemakkelijk van. Ze keek naar de lucht en hij zag haar lippen bewegen. Veel vond Ira er niet van en sloot dan ook snel zijn oog weer. Waarom hij hier nog lag snapte hij ook nog niet zo goed. De kater had ook gewoon naar zijn den kunnen gaan, maar de grond hier was de perfecte temperatuur en wat gezelschap kon geen kwaad. Zodra hij daar maar geen woordenwisseling mee hoefde te hebben. Rust in het donker. Was dat wat ze net gefluisterd had? Ira gaapte en kon zichzelf wel vinden in die woorden, al kon hij nog meer rust vinden in het bloed van een clankat, rust in het donker was een mooie tweede plek.

En nu was alles rustig. Er waren amper wat woorden te vinden voor een moment zoals deze. Het leek wel alsof zij ook bijna in slaap viel. Maar ze weigerde haar rode ogen te sluiten, ze moest wakker blijven. Want het donker was veel te mooi- veel te mooi om gewoon voor in slaap te vallen om vervolgens gewekt te worden door die stomme ochtend. De zwarte kattin knipperde langzaam maar leek toch bijna in slaap te vallen. Ze probeerde, maar nee, ze viel echt gewoon bijna in slaap. Verdomde uitputting. Soms zou de poes gewoon wensen dat ze wraak kon nemen op die moeheid, maar het was een onzichtbaar ding en dat lukte niet. Ze had niet eens ondervonden of de kat naast haar een dreigement was- maar ze nam aan van niet. Snel schudde ze haar kop wat en opende haar ogen. That’s not supposed to happen. Ze zou zich niet overgeven aan de slaap. Nog niet.