No culture

"Hey, jij daar." enthousiast bij het horen van de poes haar stem draaide Cheriey haar pluizige koppie naar haar, haar oudere zus. Natuurlijk, ze waren maar half zusjes maar voor haar bestond die half niet, je kon niet half familie zijn, je was familie of je was het niet en in dit geval, deze poes, beschouwde ze als volwaardig familie lid. Het was haar grote zus en daar hield ze van als ieder ander familie lid. Met dan ook een grote glimlach schijnend op haar snoetje stapte ze op de oudere poes af, nadat deze haar naar haar toe had geroepen. Haar vacht, zwart als de nacht, was iets waar het poesje wel een beetje jaloers op was, het was donker en mysterieus, stoer op een goede manier. Misschien als zij dat had dat andere zoals Coacase haar serieuzer zouden nemen? Want met een pluizige vacht als deze zou dit bijna onmogelijk zijn.  "Hoi Beserk!" snorde ze poeslief terwijl ze haar kop zachtjes tegen de hare aan duwde als lieftallige begroeting "Wat is er?". Nieuwsgierig dwaalde haar ogen af naar de hare, enthousiasme duidelijk op de voorgrond liggend, hopend dat de poes iets leuks voor haar in petto had.

Haar pluizige veel jongere zusje verscheen in haar blikveld. Ach, ze waren familie. Iedere familie moest wel een pluisbal hebben leek het. Cheriey was nou eenmaal die van Beserk's familie. Waar zij op een of andere manier kort en zwart uit de stamboom had gehaald had de jongere kat het lichte en pluizige gegrepen. Lief snorde ze terug en een kleine glimlach kon Beserk ook niet tegenhouden. Haar kop drukte ze zacht terug voor een lief kopje. Misschien had ze wel een zwak voor familie, je zou het alleen nooit uit haar mond horen. Ergens maakte ze zich wel zorgen om de Young-One. Zo weinig aan haar houding gaf aan dat ze hier in hun licht met moord geobsedeerde clan thuishoorde. Maar ze hadden nog manen om dat te zien ontwikkelen. Beserk had vertrouwen in haar, daar waren ze familie voor en al. Right, ze had het pluisje hierheen geroepen met een reden. Niet alleen om haar een kopje te geven. "Niet veel, ik vroeg me alleen af hoe het met je gaat." Als je je heel goed concentreerde klonk er bijna een hint van bezorgdheid door in haar stem.

"Niet veel, ik vroeg me alleen af hoe het met je gaat." mauwde haar stoere zus nadat ze haar kopje goed had ontvangen. Met een brede glimlach keek ze de zwarte poes aan, echter voelde er iets niet goed? Was dat bezorgdheid dat ze bespeurde, was er iets mis? Kort trilde haar snorharen iets wat verwacht, echter genoeg om de glimlach van haar kopje af te krijgen was het niet. "Hmm met mij gaat het wel hoor" probeerde ze haar zus duidelijk te maken, probeerde ze gerust te stellen. Waarom was iedereen toch zo bezorgd? Deed ze iets fout? Pijnzend dacht ze terug aan Nyra's woorden, ze moest wat meer gaan denken als een bloodclanner, alleen dan zou mama trots zijn! Haar moeders trots was het enige belangrijke, het enige wat uitmaakte. De poes had haar op de wereld gezet, had haar een leven gegeven, ze kon haar niet tegenspreken, ze had altijd gelijk. "Ik bedoel, eindelijk weer thuis, ver van die niet gastvrije schoften" ze knikte, dat waren het, stommeriken die niets wilde delen, ze probeerde daar wat lol te hebben en alles wat ze terug kreeg was negativiteit van die zeurpietjes pft. Mama had toen ook gelijk gehad, zij waren veel beter, zelfs al zagen ze er hetzelfde uit, spraken ze hetzelfde, aten ze hetzelfde, zij waren anders..maar dat maakte hen ook best interessant...

Het was moeilijk om zich niet ergens zorgen te maken over haar familie. Het was ook het enige waar Beserk echt om gaf, wat het des te makkelijker maakte om er vele gedachten aan te besteden. Cheriey leek een geval apart waar ze misschien nog net wat meer om gaf om haar rol van oudere zus goed uit te leven. "Dat is goed," reageerde ze op de eerste woorden van de Young-One. De volgende woorden lieten haar toch zacht grinniken. Van een afstandje had Beserk het allemaal gevolgd met de Shadowclan en natuurlijk was ze er ook bij geweest in de nodige gevechten. Gastvrij waren ze zeker niet geweest, vermakelijk wel. Zolang Cheriey maar blij was om thuis te zijn vond ze het allang goed. Op een dag zou ze het hele woud wel overnemen met de Elite met Beserk als leider dan. Die ambitie zou ze nooit kwijt raken. "Op een dag leren we ze wel om gastvrijer te zijn," grinnikte ze terwijl ze haar klauwen even uit en weer in klapte in demonstratie van wat ze bedoelde.

Beserk grinnikte zacht bij het horen van haar woorden, deed het poesje toch echt even nerveus opkijken. Had ze iets verkeerds gezegd? Gespannen draaide ze haar oortjes weg, ze wilde het zo graag goed doen. De ontmoeting met Nyra had haar toch echt eventjes wakker geschud, bloodclan was sterk en hard en daar moest ze het maar bij neerleggen, maar echt leuk klonk dat nou ook weer niet? Och wat was alles toch ingewikkeld! Hoe zat het dan met pret hebben? Was dat alleen voor kittens? "Op een dag leren we ze wel om gastvrijer te zijn," verlichte de zwarte poes haar spanning voor heel even, ze had het goede gezegd. Haar blik viel op Beserk's grote klauwen, kort in en uit getrokken, gekoppeld aan een grinnik die meer dan woorden sprak. Het was ambitie, de uitstraling van haar grote zus was niks anders dan dat, zij wist wat ze wilde, was bereid veel te doen ervoor. Het was iets waar het poesje wel naar op kon kijken, wist zij maar wat ze nou precies wilde buiten haar moeder trots maken. "Ja??" mauwde ze dan ook geïnteresseerd in haar zus grootse plannen. Ze klonk als mama, mama had het daar ook altijd over, zou dit zijn hoe ze haar trots zou maken? "Dat zegt mama ook" mauwde ze bedenkelijk waarop ze kort haar blik richting waar ze gokte, het woud lag. Als ze het hele woud overnamen, zou ze alle territoria kunnen verkennen, zou ze de clankatten in vrede kunnen bestuderen, zou haar moeder trots zijn, wat was dat een ideale wereld. Met een brede glimlach legde ze haar blik weer op haar grote zus "Als jullie het zeggen, dan is het zo" concludeerde ze met een knikje waarna ze enthousiast bij d'r grote zus ging zitten en krulde ze haar grote dikke staart over haar pootjes heen. "Kan niet wachten het woud te kunnen verkennen" mauwde ze vol plezier "Ben wel benieuwd hoe geweldig het is, waarom ze zo hard hun best doen het van ons weg te houden" ging ze vrolijk verder, haar ogen vol trots toen ze deze weer op de poes legde. Trots de grote stoere poes haar zus te kunnen noemen,  dat was ze zeker.

Op een dag zou het lot van Shadowclan in haar klauwen liggen, daar zou ze wel voor zorgen. Niet alleen Shadowclan maar ook daar voorbij zouden haar ambitie opmerken, ooit. Voorlopig hield Beserk zich bezig met de kleinere dingen zoals dit gesprek met haar kleine zusje. Het kleine pluisje had duidelijk niet dezelfde ambities, maar het zou nog wel komen. Een nieuwe grijns trok over haar snuit zodra Cheriey begon over hun gedeelde moeder. Natuurlijk zei Brat dat ook, ze was Beserk's grote voorbeeld. De poes die haar inspireerde en al haar ambitie gaf, de poes die ze op een dag van de troon af zou moeten gooien om zelf leider te worden. Haar bedenkelijke blik bleef bij de Young-One hangen die eveneens zo haar gedachten leek te hebben die haar bezig hielden. Eindelijk nam ze een enthousiaste conclusie en Beserk knikte. Haar lange staart wikkelde ze om Cheriey heen terwijl ze verder luisterde naar haar. Het woud verkennen, alleen voor haar zusje al zou Beserk het mogelijk maken. De trotste blik ontmoette ze met haar eigen warme blik, puur gereserveerd voor familie, de enige zwakte die de zwarte kat ooit zou hebben. "Ze hebben alles in het woud," begon ze het verhaal. "Woest stromende rivieren, bomen hoger dan je je ooit kunt voorstellen, vlaktes zo lang dat je er het einde niet van kan zien. Op een dag zullen we er samen doorheen wandelen en zal ik je alles laten zien," beloofde Beserk. Al was het het laatste wat ze deed.

De oudere poes sloeg haar staart om haar nu liefdevol snorrende kleine zusje heen, die zeker genoot van de extra warmte en liefde. "Ze hebben alles in het woud," begon de zwarte poes haar verhaal, Cheriey's ogen brandde in nieuwsgierigheid, oh ze zou het alles zo graag met haar eigen ogen willen zien "Woest stromende rivieren, bomen hoger dan je je ooit kunt voorstellen, vlaktes zo lang dat je er het einde niet van kan zien. Op een dag zullen we er samen doorheen wandelen en zal ik je alles laten zien,". Met een liefdevolle glimlach keek het poesje op, ontmoette ze warme blik van haar zus. Ze zou alles laten zien, samen zouden ze alles uitvinden. Kort sloot ze haar oogjes, probeerde ze alles voor haar te zien, de hoge bomen, de vlaktes...ooit zou het meer zijn dan woorden, zou het meer zijn dan ze nu voor ogen zag. Ze zou het ervaren, zou de geuren in haar opnemen en deze eigen maken. Beserk zou die hufters wel weg krijgen, ze had er alle vertrouwen in! Trots de poes haar zus te kunnen noemen knikte ze instemmend, haar ogen nu weer wagen weid open van enthousiasme "Ik kan niet wachten Beserk!" ratelde ze vrolijk "Die hufters moeten maar snel normaal gaan doen en niet alles voor hun zelf houden." Liefdevol drukte ze haar kopje even tegen de poes haar dikke vacht aan "En dan samen ontdekken"