♡ two coots floating on the water so calm ♡

MY LOVE IS PURE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms.
So go as though I've never been gone, in the forest place

♡ two coots floating on the water so calm ♡ 5YHekSb

Hij had altijd van haar gehouden. Zelfs na de dodelijke fout had hij altijd aan haar zijde gelopen. Pas na een tijdje had hij afscheid kunnen nemen van zijn vorige leven en was een volledige Starclan kat geworden. Toch volgden zijn ijsblauwe ogen haar contouren altijd. Hij had spijt dat ze hem van de rots had gegooid, want hij zou altijd bij haar zijn blijven staan. Hij zou de lijm geweest zijn tussen zijn kittens en haar. Heel snel zou hij zijn zoon zelf kunnen zien. Cootsnarl zou nooit de volledige waarheid vertellen, Falconpaw en Hazelpaw verdiende een moeder om van te houden en zij verdiende het om een goede moeder te zijn. Daarom was hij blij met de deputy keuze. Ook in die tijden was hij neergedaald uit Starclan om haar stilzwijgend bij te staan. Nu stond hij naast haar zijde toekijkend met een grimas hoe het kleintje niet meer ademhaalde. Hij kon zijn ogen niet van haar afscheuren en drukte met tranen in zijn ogen zijn neus tegen haar voorhoofd aan. Wolfheart verliet haar en hij wist dat dit het moment was dat Starclan hem zou roepen. Hij koesterde een wrok jegens de kater en stond graag zijn plaats af voor iemand. Die iemand rees nu uit het jonge lichaampje. Cootsnarl maakte zich los en keek neer op het kleintje. Met een enorm zachte beweging nam hij het kleintje bij het nekvel en liet zich naar boven mee voeren. Daar veegde hij het sterrengras weg zodat ze nog altijd konden kijken. Hij zette Cootkit neer en wikkelde zijn staart eromheen. Een glimlachje kroop over zijn snuit. Het zou vast niet erg zijn als hij Coot onder zijn hoede zou nemen. De titel pleegpapa zou hem vast goed staan. "Welkom in Starclan Cootkit," miauwde hij warm.

Het was een bijzondere ervaring, al kon de kitten het volledige effect natuurlijk nooit ervaren. Voor hem leek dit net alsof het zo hoorde te gaan - alsof dit de enige manier was waarop het kon gaan. Hij had zijn eerste adem uitgeblazen - en daarmee ook meteen zijn laatste. Het kleine piepje was zijn enige stempel op de wereld voordat zijn tere lichaampje niet sterk genoeg meer was om zijn ziel bij zich te houden. Cootkit kon op zichzelf neerkijken, en op zijn moeder en op alle andere katten in Windclan - hij zag zijn vader weglopen en wist, op de één of andere manier, dat hij hem nog zou zien. Later. Als het lot daarvoor zou zorgen. Maar nu werd hij opgetild door een ander, door iemand die hij niet kende maar snel genoeg wel zou leren kennen. Hij werd naar boven gedragen, hoger en hoger, boven de wolken en de tot in de sterren. De grotere kater zette hem neer en veegde met zijn pootje over de grond, waardoor hij het gras wegveegde zodat ze nog naar beneden konden kijken. Maar Cootkit besloot dat hij genoeg had gezien van beneden, en richtte zijn blik omhoog, naar de vreemde lichtgekleurde Starclanner. "Starclan?", piepte hij enkel, hoewel hij instinctief de betekenis van het woord wel kende - zoals hij instinctief kon kijken, en lopen, en praten. Al die dingen die zijn siblings nog moesten leren. De giften van het sterven voor een kitten zo jong als hij was.. Wat niet betekende dat hij de zwaarte kon bevatten, de emoties die met dit moment gepaard gingen. Hij wist het - maar hij kon het niet snappen. Hij had het nooit gevoeld.