Counting days

Tidekit had een mosballetje gevonden. Waarschijnlijk was het tegen haar nest aangerold toen een oudere kitten ermee aan het spelen was. Misschien was die kitten toen afgeleid geraakt, waardoor het hier nu nog lag. Of misschien was hij het simpelweg kwijtgeraakt. In ieder geval had zijn nu een mosballetje! Het poesje keek even opzij naar haar zusje, maar die leek te slapen. Tidekit probeerde dan maar zelf het balletje in het nest te krijgen, al vond ze dat soort dingen altijd heel moeilijk. Het kleine poesje fronste en haar tongetje stak geconcentreerd uit haar bek terwijl ze haar poten vooruit strekte. Haar linkerpootje raakte het balletje aan. Ze probeerde het dichter bij haar te trekken, maar maakte een ongecontroleerde beweging waardoor het verder weg rolde. Ze strekte opnieuw haar poten uit - maar nu was het te ver weg en kon ze er niet meer uit. En Tidekit was niet echt van plan om uit haar nest te proberen klauteren om eraan te kunnen, waarschijnlijk raakte ze dan nooit meer terug..

+ Snappingturtle eerst

Plots rolde het balletje vanzélf haar richting op! Haar mondje viel open van verbazing, tot haar kittenblauwe oogjes een andere kat opmerkten. Oh! Het was een grote kat, volwassen al, en hij stelde zich voor als Snappingturtle. Tidekit snorde dankbaar en sloeg onhandig met haar pootje op de mosbal, als om hem te bedanken. Ze opende haar bekje en piepte een keer, haar poging op haar naam te zeggen; maar woorden waren heel moeilijk, en haar tong wou nooit meewerken met haar hoofd. Want hoewel ze wel wist dat haar naam Tidekit was, had ze het nog nooit echt uitgesproken. Uiteindelijk zou het wel komen.

Piepkit, antwoordde hij. Tidekit fronste eventjes, maar een giechel ontsnapte aan haar snuitje. Ha, dat was eigenlijk wel grappig. Piepkit. De veel grotere kater vroeg of ze misschien wou spelen. Het jonge poesje lachte nog wat lichtjes na en kroop toen heel voorzichtig wat dichter naar de rand van haar nest, tot haar voorpootjes er net over bungelden. Met nieuwsgierige kittenblauwe oogjes keek ze de warrior verwachtingsvol aan. Ok dan, wat zouden ze gaan doen? Ze had besloten dat ze Snappingturtle wel amusant vond en was nieuwsgierig wat hij nu weer zou bedenken.

Tidekit luisterde met een nadenkende frons op haar jonge snuitje terwijl hij zijn spelletje uitlegde. Maar hoewel ze misschien nogal lomp en dommig kon overkomen, was ze intelligenter dan ze op het eerste zicht leek. Het rood-witte poesje knikte begrijpend. Oké, dat kon ze proberen. Ze wist niet of ze de mosbal mooi terug zou kunnen rollen zonder dat hij te ver zou rollen, maar ze zou proberen. Misschien verraadden haar pootjes haar vandaag niet.

Haar blik volgde het mosballetje toen die na een duwtje van de warrior weer op haar af kwam rollen. Ze zag het dichterbij komen; ze wist exact hoe haar poot het balletje moest terugslaan, ze kon het zich zo inbeelden. Maar toen Tidekit haar pootje uitstrekte om de bal terug te slaan, raakte ze hem niet eens. Ze had de afstand volledig mis ingeschat en haar pootje niet ver genoeg gedaan. Tidekit fronste lichtjes en strekte haar poot verder uit, tot ze hem raakte; daarna duwde ze de mosbal terug met een ietwat schokkerige beweging, waardoor het balletje een totaal andere richting uitschoot en op een best flinke afstand van Snappingturtle tot stilstand kwam. Oops.

Hij keek hoe de mosbal naar haar toe rolde en zag hoe ze het balletje erg ver weg van hem had geduwd. Zijn ogen volgden de bal tot het tot stilstand kwam en hij ging er achterna, uiteindelijk de bal weer terugduwend met zijn poot tot hij terug was. “Het is niet erg, je kan altijd opnieuw proberen”, moedigde de warrior haar aan. Het voelde wel eens goed voor hem om eindelijk eens wat anders te doen dan te letten op een schone vacht… Met kittens spelen leek wel veel leuker te zijn. Misschien zou hij meer tijd moeten besteden met anderen en niet alleen met zichzelf… Langzaam duwde de grijze kater de groene bal weer naar de kitten toe, een sein dat ze nog eens kon proberen.

De warrior liep erachteraan en lichtjes schuldig keek Tidekit hem na terwijl hij het mosballetje terugbracht. Hij mauwde wel dat het niet erg was, dat ze het altijd opnieuw kon proberen - maar ze had het idee dat dat hetzelfde effect zou hebben. Desondanks fronste het poesje geconcentreerd toen de bal opnieuw terugkwam, en opnieuw zwaaide ze met haar pootje. En opnieuw moest ze een paar keer proberen - drie keer, voor ze het raakte, maar dat was omdat ze voorzichtiger was dan ervoor. Ze sloeg tegen het balletje; maar niet bijzonder hard, want heel ver rolde het niet. Nét buiten haar bereik kwam het tot stilstand, maar zo had het nog lang niet de afstand tot Snappingturtle overbrugd. Hm.

De bal leek niet erg ver te rollen uiteindelijk. De kitten had zo hard geprobeerd en ver raakte het niet. Hij stak zijn poot weer uit en duwde het tot bij hem, om het vervolgens terug naar haar te rollen en gaf een knikje dat ze weer opnieuw kon proberen. Al had hij weinig hoop dat het haar zou lukken na al die pogingen, ze kon het blijven proberen, toch? De bal belandde dicht genoeg bij haar zodat ze het kon duwen. Nu alleen nog zien of het haar zou lukken. Misschien kon de grijze kater anders een nieuw spelletje bedenken die makkelijker zou zijn. Eentje die zelfs zij zou kunnen spelen, maar wat? Hm, terwijl hij wachtte dacht hij na.

De kater kloeg niet, maar hij leek het ook niet veel makkelijker te maken voor haar. Er lag een concentratierimpel op haar voorhoofdje toen de bal opnieuw werderkeerde, en met een trage en onvaste beweging strekte ze opnieuw haar pootje uit naar de mosbal. Ze deed het zorgvuldig, met veel aandacht.. Tot er plots een pluisje voorbijdwarrelde en haar concentratie gebroken werd. Haar pootjes bleef nog half hangen in de lucht terwijl haar hoofdje het pluisje volgde en ze er onhandig naar beet, maar er enkel voor zorgde dat het verderweg van haar vloog. Oh. Het pluisje raakte buiten haar beeld; wacht, wat was ze ook alweer aan het doen, huh?

Het ging goed… Zo deed ze het goed, ja… Maar toen… Werd ze afgeleid. Een klein pluisje vloog door de lucht heen en hij zag hoe de rode kitten het probeerde de pakken door te bijten, maar het vloog weg en ze was afgeleid van zijn spel geworden. De grijze kater zat ondertussen gewoon neer naar de kitten te kijken. Misschien was zijn mosbal spel niet interessant genoeg. Rustig begon de tom te denken aan een nieuw idee, maar hij kon niets ondervinden dat ideaal zou zijn. Zijn groene ogen waren gericht op de mosbal die daar gewoon stilzat, niets aan het doen was. Het was ook wel logisch, een mosbal was geen levend object. Toen kreeg hij een idee. De kater pakte de mosbal bij zich, ontblootte zijn klauwen en gebruikte ze om het mos in alle vormpjes en kantjes te duwen, waardoor het begon te lijken op een nogal mislukte muis. Maar het zag er nog steeds uit als eentje, dus het was goed genoeg. “Ta daaa”, zei hij en toonde de muis-mosball.

Toen Tidekit haar aandacht weer terug op de warrior en zijn mosbal richtte, zag ze tot haar verbazing dat hij helemaal geen mosbal meer vasthad - maar wel iets anders. Huh? Wat was dat? Het jonge poesje fronste en kroop onhandig wat dichterbij, snuffelend alsof ze zo zou kunnen opmaken wat het was. Het leek nog steeds mos.. Maar het was in een ander vormpje! Ze kon niet echt afleiden wat het moest voorstellen, maar het was duidelijk geen bal meer. Huh, wat grappig! Had hij dat gedaan? "B-B..Baj?", vroeg de jonge kitten verbaasd, proberend te vissen naar meer informatie. Wat was er met de bal gebeurd, en wat was dit? Uitleg, ze had uitleg nodig!