Life without pride

Hij was bang voor zijn tweede dochtertje- hij had zich nooit eerder zo gevoeld, maar hij was bang haar te verliezen. Ze was zo zwak, zo klein, zo bleek gekleurd, en ze piepte amper. Het deed hem een stekend gevoel vanbinnen, hij had haar proberen te negeren, maar het was uiteindelijk toch zijn kitten en hij zou ervoor moeten zorgen. Bij het nest gleden zijn groene ogen over alle kittens en hij likte zachtjes over het vachtje van de lichte kitten om haar schoon te krijgen, hij dacht er niet teveel over na. Juist dat het moest glinsteren net zoals zijn vacht, dat vroeg om perfectie en concentratie. De grijze kater wilde niet teveel hechten aan haar, hij zou haar gewoon verzorgen en proberen geen echte band mee op te bouwen. De warrior probeerde gewoon… En zelfs als ze geen echte band gingen opbouwen, hij wilde toch dat ze een schitterend vachtje had, net zoals die van de andere twee kits en van hemzelf.

Terwijl hij haar zachtjes likte bewoog ze, waardoor hij eventjes stopte en ze haar kopje tegen hem drukte. De kater zette zich neer, want rechtstaan was moeite. Eventjes bekeek hij haar nog wat en merkte dat er nog een stukje vacht in de war zat en likte er nog wat extra over. Zo, nu was het goed, want mooi durfde hij het niet te noemen. Gewoon een schoon vachtje geven en een knuffel- dat was alles. Niet meer, hij wilde niet meer. De grijze warrior voelde de kitten amper, ze was zo klein en zo fragiel. Hij kon alleen maar hopen dat ze sterker werd, dat ze tenminste iets van hem had geërfd. Het was alleen maar hopen, en het was duidelijk dat hij die hoop zocht door de ongeruste blik in zijn ogen. "Kleine Palekit...", fluisterde hij zachtjes terwijl hij naar haar keek.

De kitten leek zijn aandacht erg fijn te vinden, en eerlijk gezegd, hij vond het ook wel fijn om haar aandacht te geven. Alhoewel hij echt zo hard probeerde niet aan haar te hechten door angst, hij kon het niet laten. Al sinds dat hij kittens had gekregen was hij zoveel minder egoïstisch dan eerst, het voelde zo goed om voor zijn kittens te zorgen, te zorgen dat ze veilig waren, goed opgevoed waren, schone vachtjes hadden, noem maar op. Het was fijn een vader te zijn, jammer genoeg stond zijn angst voor deze kitten wat in de weg. Als afleiding voor zichzelf begon de kater weer over het oortje van de kitten te likken. Zelfs als ze al schoon was… Hij wilde zich gewoon afleiden. Als... Als ze het zou redden, als ze ooit een warrior werd... Dan zou hij pas blij zijn dat StarClan haar had laten leven. Maar nu, nu was hij zo onzeker, de warrior was zo bang... Bang voor haar leventje.