Strong-willed children

Stop your screaming

ZE BEGON STEEDS ONGEMAKKELIJKER TE WORDEN.  Haar slanke lichaam werd plomper en hoewel ze erg rank bleef werd haar buik steeds groter. Ze was er een beetje misnoegd over. Het verpeste haar mooie uiterlijk, maar het was toch voor het goede doel? Daintywhiff was best zenuwachtig, ze had niets aan Shadefeather gevraagd. Ze waren gestopt met trainen en de laatste tijd was ze enorm prikkelbaar. Het was alsof de hormonen haar vorige karakter naar omhoog haalde. Daarom liep ze ook met een donder gezicht naar de medicine cat's den. Het was tijd om te vragen hoeveel het er waren en of ze wel gezond was. Het moest waar. Haar blik was scherp, net zoals het kuchje dat haar mond verliet toen ze in de den stond. "Falconpaw?"

Hoewel het een stukje beter ging met de kater, had hij af en toe nog wel momenten waar het moeilijk was om erg vrolijk te zijn. Het was raar, maar inmiddels was hij wel soort van aan gewend. Wat het juist ook nog ongemakkelijker maakte. De kater likte zijn lippen af na de laatste beetjes prooi opgegeten te hebben. Bijna was hij klaar voor de volgende jacht. Alleen moest die nog even op zich wachten. Zijn gele blik viel op de witte poes die hij zijn mate mocht noemen. Een warm tintelend gevoel spreidde zich door zijn lichaam bij het zien van haar buik. Dat waren hun kittens, hun gezinnetje. De poes was de laatste tijd nog wat prikkelbaarder dan normaal, maar dat vond hij alleen maar logisch. Daintywhiff was niet van nature echt een moedertype. Soms, wist hij, was het dus ook beter om haar af en toe eventjes alleen te laten. Toch werd zijn interesse aangewakkerd toen de poes naar de Medicine Cat's Den liep. Er zou toch niets mis zijn? Snel stond hij op en met een drafje liep Shadefeather ook de Den in. 'Daintywhiff? Alles oké?' miauwde hij bezorgd.

Stop your screaming

NATUURLIJK HAD HIJ HAAR IN HET OOG. Ze wist niet goed of ze daar nu blij moest mee zijn of niet, maar de hormonen in haar lichaam reageerde eerst. "Gaat je niets aan vlooienkop," siste ze scherp, goed wetende dat de medicine cat apprentice het misschien kon horen. Ze trok haar neus op en ging zitten, haar pupillen waren vernauwd en haar spieren strak. Toch liet ze het puntje van haar staart rusten op zijn poot. Misschien, onder al die zwangerschapshormonen, was ze blij dat hij naast haar zijde stond. Toch nog één kater die de trots had.

Oké, de goedbedoelde bezorgdheid was niet gewild. 'Gaat je niets aan vlooienkop,' siste zijn mate naar hem. Zijn oortjes draaide verrast heen en weer en hij kon zijn verbazing in zijn ogen ook niet helemaal verbergen. Maar toch knikte hij. Ze had het moeilijk, dus vooruit dan maar. Ze legde in ieder geval het puntje van haar staart op zijn pootje toen hij ging zitten, dus hij wist dat hij in ieder geval wel gewild was. Al was het maar voor een beetje. Hij zou zich ook niet zomaar weg laten jagen, dit ging immers ook om zijn kittens. Shadefeather schonk haar een klein geruststellend glimlachje. Het kwam goed.