There's a blue spot on the green wall

Het leven was best wel indrukwekkend. Alhoewel het voor hem moeilijk was door zijn perfectionisme, kon hij er wel doorheen komen. Zijn groene ogen gleden over het kamp, elk detail zachtjes bekijkend. De blik van de kater bleef hangen op de apprentice den en al snel trippelde hij er heen uit verveling. De warrior wilde meer katten ontmoeten die jonger dan hem waren. Of tenminste tegen ze praten, alhoewel de tom niet zo snel hulp zou aanbieden met hun taakjes. Nope. Hij had als apprentice een trauma aan die taken, overal vuil en myserie… Maar praten lukte nog wel voor hem. De kater stond stil toen hij dichtbij een witte poes stond. “Hallooooo”, mauwde de grijs met zwarte warrior terwijl zijn stem wat werd opgeheft, proberend haar aandacht te trekken.

[+Bluepaw]

Het was weer een nieuwe dag en vandaag was geen training! Dat is waarom Bluepaw lekker genoot van nog wat extra uurtjes slaap. Maar nu was het toch wel echt tijd om op te staan, dus na uitgebreid uitrekken en eventjes haar tong over haar vacht halen liep ze de Apprentice Den uit. Ze stopte daar even, wennend aan het licht en keek om haar heen wat ze zou kunnen gaan doen nu. Lang hoefde ze daar niet over na te denken, want iemand anders trok al haar aandacht. Ze draaide haar kop en keek naar Snappingturtle, die haar begroette, maar wel een beetje op een rare manier vond ze. Ze haalde haar wenkbrauw op. 'Hoi?' vroeg ze een beetje verbaasd en hooghartig.

De poes reageerde met een verbaasde ‘hoi’ en hij moest toegeven dat dat wel te verwachten als reactie op zijn nogal rare introductie. Eerlijk gezegd was de kater altijd raar met zijn introducties, daar kon hij niets aan veranderen, dat was hoe hij nu eenmaal was. Een rare perfectionist. “Hoe gaat het met jou?”, mauwde de grijze warrior vervolgens en richtte een vriendelijk-achtige blik naar haar toe. Hij voelde zich een beetje awkward- misschien was dit niet het goede vervolg op de introductie. Toch liet de kater het maar zo, het was… Redelijk goed genoeg. De warrior was niet sociaal genoeg vond hij, hij was steeds zo druk met zijn vacht schoon te houden van alles dat het aanraakte dat hij te weinig tijd spendeerde aan de nuttige dingen.

Ze kende hem heus wel, maar kende hem niet. Zijn naam, vacht en geur was bekend, maar verder had ze nooit iets te maken gehad met de Warrior. En ze besefte nu pas hoe fijn dat was geweest. Oké, misschien een beetje gemeen, maar ze vond hem wel een beetje raar hoor. Liever niet dus. Ze zuchtte dan ook een beetje verveeld en bewoog automatisch iets naar achteren toen hij vroeg hoe het ging. Waar ging dit heen? 'Uh, goed hoor. Met jou?' Vriendelijk blijven, dit is wel een Clangenoot van je Bluepaw, dacht ze tegen zichzelf.

De poes stapte wat naar achteren en zuchtte wat. Oof, slecht bezig. Waarom deed ze dat? Misschien vond ze hem gewoon irritant of raar. Misschien vond ze dat hij niet goed rook of er niet goed uitzag, maar daarvoor had hij al gecontroleerd en hij leek perfect schoon te zijn. “Alles gaat ook goed met mij yes”, reageerde de kater vlotjes. Natuurlijk ging alles goed met de meest perfecte kater ter wereld, waarom vroeg ze dat? Even was hij verbaasd, maar ok. Misschien wist de poes niet dat hij de perfecte kater was. Zijn vacht was perfect, zijn stem klonk perfect, zijn gedrag was… Alles behalve perfect. Hmph, dat verpestte ook echt alles in de lijn. “Nou, umm… Ja, eh… Jij bent toch die apprentice met de deputy als mentor right? Of niet soms? Dat moet echt een eer zijn!”

De kater reageerde dat ook alles goed ging met hem. Nou, prima toch? Geen reden om nog langer rond te blijven hangen. Bluepaw keek het nog even aan maar toen de kater geen aanstalten maakte om te vertrekken wilde ze zelf maar weglopen. Ze werd echter tegengehouden, alweer. 'Nou, umm... Ja, eh... Jij bent toch die apprentice met de deputy als mentor right? Of niet soms? Dat moet echt een eer zijn!' Bluepaw keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, haar staart lichtjes geïrriteerd heen en weer zwiepend. Die Apprentice? Was dat nu wie ze was? Die Apprentice? Ze snoof. 'Ik ben Bluepaw, ja, en ik heb Settleddust als mijn mentor.' Ze hief haar kopje trots op. 'Het is inderdaad fijn om getraind te worden door iemand die ervaren is, dan kom ik nog verder dan met een normale mentor.'

Aha, hij had dus gelijk. Dit was inderdaad die apprentice die de geweldige deputy had als mentor. Maar hey, dat die gast de deputy was wilde niet zeggen dat hij beter was dan hem, hij was overduidelijk veel knapper. Hoe dan ook, ze zei dat ze Bluepaw heette, hief trots haar kopje op en zei dat ze het handig vond om door iemand getrained te worden met goede kwaliteiten. “Dat moet zeker waar zijn! Het zou me niet verrassen als je een nog veel betere warrior wordt dan al de rest, Bluepaw”, gaf de grijze tom toe. ShadowClan zou goede warriors krijgen in de toekomst zeg. Deze trotse prinses die hier voor hem stond was al één van de beste voorbeelden, dan had je al die andere apprentices nog, en die coole kittens van tegenwoordig. Echt respect.

Daar geloofde ze in ieder geval wel in. Als Settleddust Deputy was, was dat om een reden. En dat Bluepaw door hem getraind werd had natuurlijk ook zijn redenen. Bluepaws versie van die redenen was dat ze zelf natuurlijk nogal wat potentie had en dat zou het beste naar boven komen met Settleddust. Daar had ze alle vertrouwen in. 'Dat moet zeker waar zijn! Het zou me niet verrassen als je een nog veel betere warrior wordt dan al de rest, Bluepaw,' mauwde de grijze kater. Bluepaw wiebelde met haar oortjes en knikte trots. 'Jazeker, mij ook niet,' miauwde ze, lekker vol van zichzelf. 'Daarom dat ik nu ook, in mijn vrije tijd, ga oefenen met jagen!' kondigde ze aan. Kijk is hoe goed ze was.

Onderwerp: Re: There's a blue spot on the green wall