[Clanmeeting] Clouds come floating in

Twistedhearts afwezigheid was Settleddust als eerst opgevallen toen de dageraag patrouilles zich begonnen te verzamelen. Settleddust stelde ze altijd de dag van tevoren al op, en Twistedheart zou hier nu moeten zijn. Het was de leider van de patrouille die kwam vragen waar de jonge warrior bleef, maar hij wist het antwoord op die vraag niet. Het was op dat moment dat de zorgen begonnen op te wakkeren in het lijf van de deputy. Hij had een paar angstige blikken naar de medicine cat den geworpen, waar de leider lag, ziek te zijn. Settleddust had het nog nooit zo druk gehad als deze dagen, waar al het leiderschap op zijn schouders kwam te liggen. Hij beet op zijn lip toen hij dacht hoe de Shadowclan leider zou reageren als hij zou vertellen dat zijn zoon kwijt was. Hij zou woest worden, hem zelf willen zoeken, het zou zijn toestand niet beteren. Dus besloot Settleddust de patrouille zonder Twistedheart weg te sturen en beloofde hem dat hij het wel zou regelen. Dus had hij eerst zelf in het kamp gezocht, om te kijken of hij niet ergens lag te luieren. Toen dat ook niet het geval was, werd hij nog bezorgder. Dit was absoluut niet iets wat Twistedheart zou doen. Hij zou op komen dagen, en bovendien zou hij nooit zomaar een nacht wegblijven. Want dat leek het geval te zijn: zijn dengenoten wisten ook niet waar hij was.

Dus was de deputy geforceerd om nu echt te gaan zoeken naar de jonge warrior. Even keek hij gefrustreerd in het rond. Hij wilde niet dat Acornstar hier wind van zou vangen. Zou hij echt op de rots springen voor een meeting? Settleddust rolde zijn schouderbladen een keer naar achteren. Het zou wel het makkelijkste zijn. En alsnog, Twistedheart zou vast niet ver weg zijn. Hij liep richting de rots, zijn blik ging omhoog naar de rots. Dit zou zijn eerste keer zijn. Nerveus keek hij omhoog, zijn groene ogen schittereden onzeker in schaars zonlicht. Hij haalde een keer diep adem en sprong op de rots, de rots waar de laatste keer Acornstar op was ingestort.

‘Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen voor een clanmeeting!’ Settleddust schrok bijna van zijn eigen stem die door het kamp echode. Maar zijn blik was zoals altijd, strak, zelfverzekerd, maar ook ernstig. Hij was er inmiddels aan gewend zijn clangenoten aan te spreken, maar nog nooit vanaf zo'n plek. Hij wachtte enkele momenten toen katten binnen kwamen stromen. Hij haalde nog een keer diep adem, waarna hij iedereen aankeek. ‘Twistedheart is al een poosje vermist. Ik wil wat patrouilles opstellen om hem te zoeken. Er is vast niets aan de hand, maar we moeten zeker zijn dat hem niets is overkomen,’ miauwde hij rustig, alsof er niet heel veel aan de hand was. ‘Ik wil naar elke grens een groep katten hebben, warrior en apprentices. Kam het gebied uit, hij kan niet ver zijn,’ miauwde hij toen duidelijker. Iedereen kon zichzelf wel verdelen in groepen, het waren niet allemaal kinderen meer. ‘Ik zal zelf ook één patrouille leiden. Laten we proberen hem voor zonhoog weer veilig in het kamp te krijgen,’ miauwde hij met een glimlach. Na die woorden sprong hij de rots af, wachtend op de reactie van al zijn clangenoten.

Al snel kreeg Settleddust veel bijval. Er waren genoeg clangenoten die bereid waren voor de vermiste jonge warrior te zoeken. Onder andere Pepperpaw. Hij glimlachte en wilde eerst zeggen dat haar hulp niet nodig was, dat ze belangrijkere taken had in de medicine cat den. Maar... waarom ook niet? Het zou fijn zijn om met haar op patrouille te kunnen. Bovendien, hij had haar gemist, het zou een kans maken om een beetje bij te kletsen. Enkele ervaren warriors meldden zich, als een paar apprentices. ‘Dankjewel iedereen,’ miauwde hij met een glimlach. Hij keek de katten rond en deed even een snelle verdeling in zijn hoofd. ‘Blackfray, wil jij een patrouille leiden en Bluejay een Flutterpaw meenemen? Ga richting het zuiden, kan het gebied vanaf hier tot Thunderclan uit,’ sprak hij tegen de oudere kater. ‘Ik neem Pepperpaw, Wolfblood en Eaglepaw mee en wij zullen richting Windclan en Fourtrees gaan,’ miauwde hij terwijl hij zijn team aankeek. Dan was dat ook weer direct geregeld. En nu hadden ze geen tijd meer te verliezen. Hij knikte met zijn kop en snelde de doorntunnel uit. Daar splitsen de katten zich in twee groepen. Hij wenste de drie anderen geluk, waarna hij zelf de andere kant op keerde. Tijd om een verloren zoon terug te vinden.