[Tour] New horizons to pursue

Hij had een hele, hele enthousiaste apprentice gekregen. Want na Chillypaw, de perfecte student, mocht hij uitdaging ofzo? Hij had het namelijk nog niet druk genoeg. Met Hoarsepaw deed hij het wel wat rustiger aan. Chillypaw trainde het liefst elke dag, de hele dag. En nu ook Bluepaw. Acornstar wilde hem moe hebben, aan de gang houden. Hij zou hele dagen bezig zijn om alleen apprentices in het rond te sturen. Gelukkig kon patrouilleren en trainen ook met elkaar. Maar voor de eerste training nam hij haar uiteraard apart. Hij moest maar even zien of hij de kleine druktemaker onder controle zou kunnen houden. Even elkaar leren kennen. Hij stond bij de uitgang van het kamp te wachten op de pluizige apprentice. Nou, het was waarschijnlijk vandaag puur even de grenzen zien en hun gebied. Niet dat mevrouw dat al eens had gezien, de kleine regelbreker.

Nadat ze klaar was met haar nest maken was Bluepaw al snel de Apprentice Den uit gerend. Ze zag Settleddust al wachten bij de kampuitgang en zonder te wachten rende ze naar hem toe. 'Ik ben er klaar voor hoor!' kondigde ze aan voor ze hem al voor ging, het kamp uit. Ze had dit deel al eens gezien natuurlijk, twee keer zelfs. Eerste keer met Rudekit en tweede keer toen ze naar de vuurvliegjes gingen kijken. Maar nu was het ook heel speciaal, want dit was haar eerste keer als Apprentice. Ze keek achterom naar Settleddust. 'Wat gaan we doen?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ja hoor, daar kwam mevrouw en woesj, daar was ze alweer weg. Een gefrustreerde grom kwam uit Settleddust zijn bek. Oh boy, daar gingen ze al. Hij racete achter haar aan het kamp uit en daar blokkeerde hij al snel haar pad, terwijl ze begon te kwebbelen. Wat ze gingen doen? Hij keek even streng naar de kersverse apprentice. ‘Leren luisteren,’ miauwde hij naar de jonge poes. Hij ging prompt zitten en gebaarde haar hetzelfde te doen. Ze moest maar even geduld hebben, eerst even de grondregels leggen. ‘We gaan het territorium ontdekken, maar alleen als jij naar mij kan luisteren. Anders draaien we direct om en zal ik je de rest van de dag laten zien hoe je ook apprentice taken in het kamp kan vervullen,’ miauwde hij naar de poes, waarna hij haar streng aankeek. ‘Dus niet zomaar mij voorbij rennen. Je kent de gevaren van het territorium nog niet en hoe je ze kan herkennen, voor hetzelfde geld was je het donderpad op gerend!’

Ze was er helemaal klaar voor en het kon niet snel genoeg beginnen. Ze was al wat vooruit gegaan, want Settleddust was gewoon een beetje sloom. Oké, misschien toch niet zo sloom, want plots stond hij voor haar en had hij haar gestopt. 'Leren luisteren,' zei hij. Ze knipperde verbaasd met haar oogjes en zuchtte stilletjes voor ze zijn hele verhaal aanhoorde. Ze was even stil, slikte en knikte. In dit soort momenten was het goed om maar gewoon te luisteren, wist ze. Anders zou ze die tour nooit krijgen. 'Okayy,' miauwde ze. Toch ging ze haar pret niet laten bederven, het was nog steeds leuk! 'Dus waar gaan we eerst heen?' vroeg ze hem met sprankelende oogjes.

Oké, het leek alsof zijn woorden doordrongen. Hij keek even tevreden naar de jonge apprentice en gaf een knikje. Uiteindelijk stemde ze ook in en vroeg daarna waar ze heengingen. Oké, prima, perfect. ‘Ik zal je langs de grenzen meenemen en we zien wel wat we onderweg allemaal tegenkomen,’ miauwde hij met een knikje. Hij wenkte de jonge poes met zijn kop en begon op een rustig drafje richting de burnt sycomore te lopen. Onderweg liepen ze door de pinewoods, zijn favoriete gebied en kwamen ze stroompjes en stukjes moeras tegen. ‘Als je iets ruikt wat je niet kent, of ergens vragen over hebt, kan je ze altijd stellen,’ miauwde hij tegen Bluepaw, toen hij naar haar keek met vriendelijke, groene ogen. Totdat uiteindelijk de burnt sycomore in zicht kwam, dé plek waar ze altijd trainden, met het geluid van een monster in de verte.

Ze wilde zoveel zien, er was bijna niet genoeg daglicht! Settleddust leek al meer tevreden te zijn over haar gedrag, dus besloot ze lekker braaf te blijven gedragen. Dan mocht ze vast wel heel veel meer zien! 'Ik zal je langs de grenzen meenemen en we zien wel wat we onderweg allemaal tegenkomen,' miauwde de kater met een knikje. Bluepaw glimlachte breed en volgde hem bijna huppelend. Af en toe versnelde ze wat zodat ze hem voorbij rende, maar nooit te ver. Nu en dan sprong ze in een paar bosjes, proberend alles te ontdekken wat er te ontdekken viel. Ze had hier zo lang op gewacht! Het avontuurtje wat ze had gehad als kitten was hier niks bij! 'Als je iets ruikt wat je niet kent, of ergens vragen over hebt, kan je ze altijd stellen,' miauwde haar mentor toen. Blue keek op en knikte. Tot zo ver was alles wel duidelijk, het was gewoon heel erg cool. Bluepaw had het ook een beetje te druk in haar koppie om over vragen na te denken. Pas toen ze halt hielden bij een dorre boom kwam ze wat meer tot rust. Ze wiebelde haar oortjes en draaide ze naar het brommende geluid in de verte. 'Wat voor geluid is dat?' vroeg ze hem nieuwsgierig, waarna ze haar blik naar de Scyamore richtte. 'En wat is dit voor plek? Waarom is deze boom dood?'

Al snel kwamen de vragen. En om eerlijk te zijn, dat had hij veel liever dan een dode mus. Ze was leergierig, enthousiast, misschien soms wat té, maar hij kon het wel handelen. Ze was de hele weg hier naartoe rustig geweest. Ze vroeg eerst naar het geluid. ‘Dat is een monster, we zullen er zo wel eentje van dichterbij bekijken,’ miauwde hij rustig. Hij wilde dat áltijd doen de eerste training. Dan waren ze nog zo onder de indruk, het gevaar van een monster zou dan vast beter doordringen. Toch werd er bijna elk jaar wel iemand op het donderpad getroffen. Maar ze vroeg eerst over de esdoorn voor hun. Die zijn ooit machtige takken dood en dor had hangen, maar toch omarmde deze plek een soort bijzondere vibe. Het was anders dan de rest van hun territorium. Ze hadden niet veel van zulke grote bomen. Hij keek even naar de gespieste, zwartgeblakende kruin van de boom. ‘Deze boom is ooit door de bliksem getroffen,’ miauwde hij. ‘Generaties geleden, volgens mij al voor Acornstar geboren was. Het is de plek waar we je vechttechnieken zullen trainen,’ miauwde hij met een scheve grijns. Hij bedacht dat ze wel een vechtertje zou zijn. Hij keek even naar Bluepaw, waarna hij een knikje met zijn kop gaf. Op naar het donderpad.

'Dat is een monster, we zullen er zo wel eentje van dichterbij bekijken,' miauwde de kater als antwoord op haar eerste vraag. Ze knikte enthousiast. Monsters, daar had ze wel het één en ander over gehoord! Snelle, stinkende dingen die voor niets of niemand stoppen. Het klonk wel spannend en ze was al bijna vergeten dat ze naar de Scyamore had gevraagd. 'Deze boom is ooit door de bliksem getroffen. Generaties geleden, volgens mij al voor Acornstar geboren was. Het is de plek waar we je vechttechnieken zullen trainen,' miauwde hij met een grijns. Bluepaw opende haar bekje wat in bewondering. Nog vóórdat Acornstar geboren was? Hij was al oud! 'Ik heb wel zin in vechttraining hoor!' miauwde ze strijdlustig en ze sprong al half op hem af. Toch was Settleddust niet in voor een potje vechten, want ze gingen richting het geluid van de monsters. Spannend!

Bluepaw was inderdaad de strijder die hij verwachtte. Ze miauwde dat ze al wel zin had in vechttraining. ‘Dat geloof ik direct,’ miauwde hij, maar hij gaf haar een knikje met zijn kop dat hij haar weer moest volgen. Ze hadden nog veel om bij langs te gaan. Het was dus nu de tijd om het donderpad te bekijken van dichtbij. Ze zouden het een tijdje volgen tot ze bij Fourtrees zouden komen. Hij trippelde voor en dook de struiken in de langs het donderpad grensden. ‘Wat je ook gebeurt, blijf dichtbij me,’ waarschuwde hij haar nog, voordat hij zijn kop uit de struiken stak en het litteken voor hem lag. Hij spitste zijn oren om te luisteren of er weer eentje zou komen. Toen dat niet zo was, legde hij zijn poot op het zwarte, stinkende stuk grond. Maar hij voelde ook geen trillingen van een aankomend monster. Hij hurkte weer naast Bluepaw en keek haar aan. ‘Er komt nu nog niets aan, dus terwijl we wachten op eentje. Vertel me wat je allemaal ruikt.’

Settleddust geloofde het direct, nou, dat was mooi. Bluepaw volgde hem enthousiast richting het Thunderpath, maar ze vond het ergens ook wel een beetje spannend worden nu! Hier had ze allerlei verhalen over gehoord en ze wist ook dat hier ook genoeg katten overleden waren. Ze had er heel veel verwachtingen van, dus was ze heel eerlijk een klein beetje teleurgesteld toen het alleen en zwarte lijn bleek te zijn. Ze knikte toen haar mentor haar gebood dichtbij hem te blijven. Sure thing, dat kon ze wel. Ze kwam wat dichter naar het zwarte spul toe en keek aandachtig toe hoe hij zijn poot erop zette, voor hij zich weer tussen de struiken terugtrok. 'Er komt nu nog niets aan, dus terwijl we wachten op eentje. Vertel me wat je allemaal ruikt.' Oh, oké! Bluepaw knikte een aantal keer en snoof de lucht op. 'Dat stinkende spul,' was het eerste wat ze zei, doelend op de geur die het Thunderpath met zich meebracht. 'En.. Ook iets anders. Is dat niet ThunderClan? Het stinkt.'

Settleddust was ergens verrast dat Bluepaw het zo snel te pakken had. Ze was dus ergens slimmer dan hij dacht, of ze had gewoon een goeie portie talent. Hij snorde en kneep zijn ogen wat samen toen hij goedkeurend naar haar lachte. ‘Heel goed! Dat is Thunderclan. Hun territorium ligt aan de andere kant van het donderpad. En ja, ze stinken, maar lang niet zo erg als Riverclan,’ miauwde hij vervolgens als een grapje. Op één Riverclanner na, natuurlijk. Maar dat ging hij niet vertellen. Settleddust zijn aandacht werd toen getrokken toen hij zacht gerommel hoorde. Ja, daar hadden ze op gewacht. Hij dook wat ineen en keek Bluepaw aan. ‘Er komt een monster aan. Wat je ook doet, kom niet van deze plek af. Je bent veilig zo lang je niet op het zwarte komt,’ miauwde hij ernstig. Het gerommel werd steeds luider en luider, totdat een blauw monster in zicht kwam. Zijn ogen brandden nu geen fel licht nu het overdag was, maar hij stonk net zo erg als 's nachts. Hij scheurde op een moordend tempo voorbij, terwijl Settleddust zich in een reflex nog wat kleiner maakte toen hij recht voor hun langs kwam.

Was hij nou blij met haar reactie? Teehee, ze deed het wel goed! 'Heel goed! Dat is Thunderclan. Hun territorium ligt aan de andere kant van het donderpad. En ja, ze stinken, maar lang niet zo erg als Riverclan,' miauwde hij. Bluepaw knikte begrijpend. Als RiverClanners nog erger stonken dan was dat wel héél erg vies. Jakkie. Ze spitste haar grijze oortjes toen ze een laag gerommel hoorde. Aan Settleddusts reactie te zien ging er iets gebeuren. '‘Er komt een monster aan. Wat je ook doet, kom niet van deze plek af. Je bent veilig zo lang je niet op het zwarte komt,' miauwde hij ernstig. Bluepaw knikte en schoof wat naar achter. Toch rekte ze haar nekje wat uit om te zien wat er aan kwam. Een heel groot, blauw ding. Tsk, zomaar durft het monster háár kleur aan te nemen. Gemeen. Ze vouwde haar oortjes in haar nek terwijl het voorbij raasde en hoestte toen de stank wat op haar keel sloeg. 'Jakkes.'

Settleddust grinnikte toen ze klaagde dat het vies was. ‘Ik weet het,’ miauwde hij met een lachje. Zijn uitdrukking veranderde toen wel in een ernstigere blik. ‘Maar begrijp je nu wel dat je hier heel voorzichtig moet zijn? Monsters zijn moordenaars die niet twijfelen om je te verpletteren,’ miauwde hij. Het was hard, maar het was belangrijk. Uiteindelijk seinde hij haar weer mee te komen. Hij schuifelde wat naar achteren, het bosje uit en begon richting noordoosten te lopen. Het duurde niet lang voordat hij ze in zicht kreeg, de kruinen van vier enorme bomen. ‘Weet je wat deze plek is?’ miauwde hij. Als ze pienter genoeg was, zou ze er vast wel uitkomen.

Settled moest grinniken om haar leed. Wat gemeen. 'Ik weet het,' gaf hij toch toe. Nouja, vooruit dan maar. Hij keek opeens ernstig. 'Maar begrijp je nu wel dat je hier heel voorzichtig moet zijn? Monsters zijn moordenaars die niet twijfelen om je te verpletteren.' Bluepaw zuchtte en knikte. Ja, dat begreep ze nu wel. Alhoewel ze het altijd leuk vond om grenzen op te zoeken had ze geen doodswens, dus ze bleef wel uit de buurt. Daarbij, het stonk echt verschrikkelijk, die stank wilde ze niet voor dagen aan haar vacht gekleefd hebben. Stel je voor. Ze volgde haar mentor naar de volgende plek, blij weg te zijn van Thunderpath. 'Weet je wat deze plek is?' Bluepaw richtte haar blauwe oogjes op de vier grote bomen. Oh! Ja, dat wist ze wel! Ze was geen smoll brain, tsk. 'Pft, natuurlijk weet ik dat! Dat is Fourtrees. Als je dat niet weet ben je wel een beetje erg dom hoor,' grinnikte ze. Of gewoon doof of zo, er waren immers genoeg verhalen over Fourtrees.

Hun reis vervolgde en Fourtrees was waar ze nu bij aangekomen waren. Hij grinnikte toen Bluepaw hardop zei dat je dom was als je niet zou weten wat dit was. Hij trok een mondhoek omhoog en keek de jonge apprentice aan. ‘Het zou je verbazen,’ miauwde hij. Hij bleef even staan aan de voet van de heuvel. ‘Fourtrees is heilige grond, er wordt niet gevochten. Nooit,’ miauwde hij met een strenge stem. Ze wist waarschijnlijk wel van de gebruiken tijdens de gatherings, maar ook daarbuiten werd er niet gevochten. Eigenlijk had je er ook niets te zoeken, ooit. Maar hij wist ook wel dat het een ontmoetingsplaats was, ook buiten de gatheringen. Hij sprak er ook vaak met zijn zus, of toevallig een vreemde. ‘Laten we verder gaan, we hebben nog één grens te gaan,’ miauwde hij. En hij zette aan. Het gebied zou nu wat uitvlakken, dus hij nam een hoger tempo aan.

Settled sprak dat het haar zou verbazen. Ja, dat zal dan wel, als katten echt zo dom waren. Dit was maar weer bewijs dat zij wél goed werkende hersens had. Ze knikte toen hij uitlegde dat Fourtrees heilige grond was. Dat begreep ze wel, er waren verhalen verteld, het was de belangrijkste regel van Fourtrees. Zijn stem klonk streng, maar dat vond ze helemaal niet nodig. Zij was niet dom! Ze had er eigenlijk wel wat langer willen blijven, kijken of ze iemand tegen zouden kunnen komen, maar ze gingen alweer verder. 'Dat is RiverClan dan, toch?' mauwde ze terwijl ze achter hem aan trippelde. 'Die stinken toch het meest?' Ze was zich er nu al op aan het voorbereiden.

Het was het eerste verkeerde antwoord die Bluepaw gaf. Hij keek de grijze poes aan en schudde zijn kop. ‘We delen geen grens met Riverclan. Riverclan licht verder dan Fourtrees, richting de tweebeenplaats,’ vertelde hij tegen de jonge poes. Hij begon te lopen richting de Riverclan grens, waar ze het meeste uitzicht tot nu toe zouden hebben. Op kale velde en uitgebloeide heide. Het rook er hoewel nog steeds een beetje naar frisse, zoete heide. En konijnen. ‘Jup, Riverclan heeft een hele duidelijke, visgeur. Onmiskenbaar,’ miauwde hij vervolgens op haar tweede opmerking. Niets anders rook als Riverclan, maar dat zouden de andere clans vast ook vinden van hun moerasgeur. Al prefereerde hij de geur van dennen. Al snel kwamen de velden in zicht en Settleddust liep verder zonder een woord te zeggen. Bluepaw zou het zelf wel uitvinden.

De kater schudde zijn kop, wat een frons opleverde op het gezichtje van Bluepaw. 'We delen geen grens met Riverclan. Riverclan ligt verder dan Fourtrees, richting de tweebeenplaats,' vertelde hij haar. Blue zuchtte. Stom dat ze dat dacht. 'Jup, Riverclan heeft een hele duidelijke, visgeur. Onmiskenbaar,' miauwde hij als antwoord op haar tweede vraag. Dat had ze dan tenminste wel goed. Blue volgde hem in stilte maar keek met grote oogjes rond toen het bos dunner werd en er velden in het zich kwamen. 'Is daar dan WindClan?' vroeg ze. Dat was de enige Clan die over was, dus dat moest dan wel toch? 'Ziet er saai uit.'

you can really dance

Eenmaal kijken naar de velden van Windclan, knikte hij naar zijn apprentice toen ze vroeg of het Windclan was. En ze merkte op dat het er saai uitzag, waarna hij gniffelde. ‘Ja, wij zouden er niets kunnen. Geen beschutting, alleen maar gras en heuvels. Maar de Windclanners zijn de beste konijnenjagers van het woud, en de snelste warriors die er zijn,’ miauwde hij. Hij keek weer naar de poes, wetende dat snelheid niet alles was. ‘Maar ze zijn misschien wel sneller, ze zijn lang niet zo sterk als een Shadowclanner,’ miauwde hij. Kracht en slinksheid, dat hadden zij. Ze hoefden geen open velden te hebben. Hij wenkte de poes weer. ‘We volgen de grens nog een poos en dan kunnen we langzamerhand weer terug richting huis, dan weet je in elk geval waar ons territorium eindigt,’ miauwde hij met een glimlach. En met die woorden voerde hij het tempo weer op en volgde de grens voor enkele tijden.

Nee. Bah. Ze kon helemaal niks met dat saaie gebied. Settled was het met haar eens, gelukkig maar. Anders had ze hem een hartig woordje met hem te spreken. En of ze konijnenjagers waren, dat boeide haar niet zo. Daar won je geen gevechten mee. Gelukkig gaf Settleddust ook aan dat ShadowClanners veel sterker waren. 'Ja, duh,' knikte ze. Dat was logisch. Natuurlijk hadden zij de sterksten. De kater zei dat ze de grens nog zouden volgen, zodat ze wist waar hun territorium eindigde. Ze knikte, ze was blij om weg te gaan van al die stinkgeuren. Snel achtervolgde ze hem. Het bleef even stil, maar het begon toch wel saai te worden deze tour. 'Gaan we nog vechten vandaag?'