Peace of mind [Training]

Normaal gesproken zou hij een nieuwe apprentice direct na de ceremonie hebben meegenomen voor hun eerste training, maar deze keer pakte hij het anders aan. In plaats van te improviseren had hij de training deze keer goed voorbereid en besloten pas de volgende ochtend te beginnen. Bij het eerste gloren van ochtend had hij zijn nieuwe apprentice wakker gemaakt en meegenomen naar het dennenbos waar hij zelf zoveel tijd doorbracht om te jagen. En dat was ook precies wat ze gingen doen. Natuurlijk zouden ze binnenkort ook met vechten moeten starten, maar na alles wat er gebeurt was vond hij dat ze beter met iets minder agressief konden beginnen. En de prachtige kunst van het jagen was iets waar hij dolgraag les over gaf.

"Om goed te kunnen jagen heb je als eerste een rustige geest nodig. Als je kop gevuld is met bezorgdheden en afleidingen kun je je nooit focussen op je prooi." Begon hij, Roughpaw en hij hadden halt gehouden en stonden nu tegenover elkaar. Amberhunt wist dat ze al wat van de basistechnieken zou weten, maar niet veel namen de tijd om ook het geestelijke deel van jagen te bespreken. Vooral omdat de meesten daar niet eens over nadachten. "Als je rust weet te vinden om te jagen zul je vanzelf zien dat jagen juist iets kan worden wat rust brengt." Hij glimlachte en zijn snorharen trilden. "Is het rustig daarbinnen?" Dit zou misschien een vreemd begin van een jachttraining lijken, maar Amberhunt vond dat het nodig was om te leren.  

[Rough]

Roughpaw was die ochtend gewekt door haar nieuwe mentor. Ze had zich wezenloos geschrokken en hem bijna een snauw verkocht, totdat ze had gezien dat het gewoon Amberhunt was. Bloodclan was dan nu wel weg, ze kon er nog steeds niet aan wennen. Ze keek altijd over haar schouder. En hoe vaak ze wel niet gedroomd had dat ze weer buiten kamp mocht, leek de buitenwereld nu groot en eng. Ze knarste even haar kaken op elkaar toen ze uit haar nest was gekomen en liep met behoedzame ogen achter hem aan het woud in. Ze vertrouwde de wereld om zich heen voor geen seconde. Zo uit de schaduwen kon op ieder moment een monster komen.

Op een gegeven moment stond hij eindelijk stil. Roughpaw keek nog steeds om haar heen, waarna ze naar haar mentor keek, die begon met een beetje zweverige woorden te spreken. Ze keek hem aan met een gekantelde kop, haar ogen vernauwd. Ze kon zijn woorden niet echt helemaal registreren, want ze kon haar focus niet lang op hem houden. Waarom was hij zo rustig? Hij begon direct over jagen en rust en bladiebla. ‘Ik weet wel hoe ik moet jagen,’ pruttelde ze koppig tegen. Maar hij vroeg vervolgens of ze rustig was. Wat was dat voor vraag? ‘Natuurlijk!’ miauwde ze fel terug. Hoezo zou ze niet rustig zijn? Ze was normaal, zoals iedereen. Ze werd niet gek. Ze knipperde een paar keer om Amberhunt weer scherp te krijgen. Ze was niet bang, echt niet.

Hij had de onrustigheid van Roughpaw al opgemerkt toen hij haar had opgehaald, maar had besloten haar het voordeel van de twijfel te geven. Maar ze leek niet zo geïntrigeerd door zijn woorden als hij gehoopt had. Er zat haar iets dwars, en misschien moesten ze het daar eerst over hebben. Toen hij vroeg of ze rustig was bevestigde haar felle antwoord het tegenovergestelde. Amberhunt zette een stap naar haar toe en keek haar aan. "Roughpaw, denk je dat ik niet weet waar ik het over heb?" Vroeg hij vriendelijk terwijl hij ging zitten en naar haar knikte dat ze hetzelfde moest doen. Hij dacht na over alles wat hij over Roughpaw wist, bar weinig. Maar hij wist wel dat haar vorige mentor Southernwolf was geweest, een kater die vermoord was door Bloodclan nog voor de invasie. "Wil je eerst proberen te jagen of wil je me eerst vertellen waarom je zo onduidelijk uit je ogen kijkt?" Hij was niet alleen haar mentor om haar dingen te leren, hij moest ook voor haar zorgen. Als hij haar dwong om gewoon aan het werk te gaan zou het alleen maar erger worden, ze moest zich openstellen.

Roughpaw zat met enorm veel spanning in haar lijf. Ze zat strak, haar blik naar voren. Alleen haar oren draaiden, naar ieder geluid om haar heen. Hoezo een normaal gesprek voeren? Ze keek Amberhunt weer aan die iets aan haar vroeg, nog steeds leek het langs haar te gaan. Denk je niet wattes? Ze knipperde weer een keer. ‘Jawel,’ antwoordde ze toen kortaf. Vervolgens gaf hij haar het commando om te gaan zitten. Zitten, hier? Ze keek even onder zich, waarna ze heel stijfjes zichzelf op de grond parkeerde. Maar vervolgens begon hij haar nog meer rare vragen te stellen. Onduidelijk? Dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat. Had hij haar door? Nee, dat kon niet. Ze sprong direct weer overeind. ‘Ik zie alles heel duidelijk,’ bitste ze fel naar haar nieuwe mentor. Hij was niet zoals Southernwolf. Southernwolf zou niet zo zitten zeiken. ‘Ik wil jagen, hier blijven zitten helpt ook niemand,’ miauwde ze vervolgens stug. Ja, jagen. Dat zou haar vast wel even afleiden. Ze keek de kleine rosse kater aan, bijna uitdagend. Waag het om tegen me in te gaan. Ik ga niet praten. Nee, blijf uit mijn buurt.

Nee, ze wilde niet luisteren. Amberhunt keek zijn nieuwe apprentice aan, en bedacht zich wat er aan de hand was: Was het dan de dood van Southernwolf die haar zo van streek maakte? Dat zou begrijpelijk zijn, dat was de eerste keer dat ze weer een training had, misschien bracht het wel bepaalde herinneringen terug. De grijze kattin sprong op en verkondigde dat ze juist wilde gaan jagen. Haar blik was vurig, en het leek wel alsof ze hem uitdaagde tegen haar in te gaan. Maar in plaats daarvan haalde Amberhunt zijn schouders op. "Is goed, dan gaan we jagen. Ontmoet me hier weer als je klaar bent." Mauwde hij kalmpjes terwijl hij zelf ook weer overeind kwam. Hij zou haar gaan trainen als ze naar hem luisterde, voor nu mocht ze zelfs zien wat ze voor elkaar zou krijgen. Hij ademde de lucht in, proefde het overduidelijke spoor van een spreeuw, ademde diep in en uit, en verdween de bosjes in. Toen hij een korte tijd later terugkwam met de spreeuw en twee muizen, die hij netjes voor zijn poten neerlegde, keek hij nieuwsgierig om zich heen. Zou Roughpaw al terug zijn?

Wat. Waarom deed hij zo, vreemd? Jagen, dan gingen ze jagen. Oké, top. Maar opeens was hij ook weg. Moest ze nu alleen jagen? Hij ging haar niet helpen? Ze wilde bijna schreeuwen dat hij moest stoppen, dat hij haar onmogelijk alleen zou kunnen laten. Maar haar trots hield dat toch tegen. Maar toen hij weg was, voelde ze druk om haar borst en haar keel dicht knijpen. Ze was nu helemaal alleen, omringd door gevaar. Nerveus kwam ze overeind en keek schichtig om zich heen. Oké, jagen. Dat kon ze wel. Natuurlijk kon ze dat! Ze had een keer een muis gevangen in de sneeuw toen ze net apprentice was. Roughpaw ging de andere kant als Amberhunt en sloop langzaam door de bosjes. Haar groene ogen schoten van links naar rechts, terwijl ze probeerde iets van een prooi op te merken. Het was greenleaf, hoe moeilijk kon het zijn? Ze opende haar bek en rook al snel een duif. Goed, mooie, dikke prooi. Die zou ze wel kunnen vangen. Ze volgde het geurspoor en streek langs een paar bosjes, voordat ze eindelijk de vogel in beeld had gekregen. Ze likte langs haar lippen en dook in een jachthouding. Snel en lichtvoetig als je een vogel wilde vangen. De duif was op de grond aan het pikken, nietsvermoedend. Roughpaw zakte ineen en toen in een snelle beweging sprong ze op de duif af. Hij probeerde nog omhoog te vliegen, maar ze wist hem te grijpen en ze drukte zijn nagels stevig in hem. Maar toen ze eenmaal bloed onder haal klauwen zag komen keek ze geschokt op. Haar ogen werden groot en opeens veranderde het vederdek in vacht. Grijze vacht. Gillend liet ze het beest los. Hijgend nam ze afstand en zag hoe hij nog leefde, maar niet meer kon vliegen. De duif was aan het doodgaan, voor haar ogen, maar ze kon hem niet uit zijn lijden verlossen.  

Het duurde wel erg lang, was er is iets verkeerd gegaan? Was het niet de goede beslissing geweest om haar er alleen om uit te sturen. Amberhunt begon een beetje ongemakkelijk van de ene poot op de ander te balanceren. De plotselinge gil deed zijn ogen opensperren. Direct rende de rode kater het struikgewas. Was Roughpaw aangevallen? Een indringer zou ze toch opgemerkt hebben? Amberhunt begon sneller te rennen, hij kon zijn apprentice toch niet nu al in de problemen gebracht hebben? Uiteindelijk ving hij de grijze pels van Roughpaw op, ze leek ongedeerd. Opgelucht haalde hij adem. "Roughpaw, wat is er..." Begon hij toen hij de creperende duif zag. Ze had een prooi gevangen, maar hem niet afgemaakt. Zonder iets te zeggen liep hij op het beestje af en verloste het met een snelle beet uit zijn leiden. In zijn kop bedankte hij Starclan voor de prooi, voor hij zich weer naar zijn apprentice draaide. Hij had boos willen worden, willen zeggen dat ze geen enkel dier zo'n langzame dood mocht geven, zelfs geen prooien. Maar toen hij haar zo zag, in paniek en hijgend, wist hij dat er meer achter zat. "Wil je er over praten? Of wil je liever gewoon verder?" Vroeg hij toen zijn adem weer op orde was.

Roughpaw leek in trans. Het leek een eeuwigheid te duren, hoe ze naar het spartelende beestje keek. Zij had dat gedaan. Zij had hem dood gemaakt. En als zij dat kon, dan was ze misschien net als hen. Ze sloeg haar klauwen over haar oren. Stop, stop, stop! Liet het stoppen! Totdat Amberhunt uiteindelijk kwam en zijn vraag ging langs haar heen. Hij wist de duif af te maken en toen was het opeens weer... prooi. Haar hartslag zat in haar keel en ze keek met verwilderde ogen naar Amberhunt. Met trillende poten drukte ze zichzelf weer overeind. Erover praten? Wat er net was gebeurd? ‘Ik...’ begon ze eerst twijfelend. Even dacht ze erover na om iets te zeggen, maar ze verbeet het snel en drukte haar oren in haar nek. ‘Ik heb toch prooi gevangen!’ bitste ze fel naar haar mentor. ‘We zijn nu klaar,’ voegde ze eraan toe. Ze wilde zoiets nooit weer meemaken. Ze duwde haar nagels weer in de grond en keek weg van de rosse kater.

Het deed hem pijn dat ze zijn hulp zomaar afwees, maar hij wilde nog niets forceren. Misschien moest ze eerst een beetje opwarmen. Amberhunt sloot kort zijn ogen en beet op zijn lip toen ze hem zo fel toesprak. "Ik bepaal wel of we klaar zijn, weet je?" Zijn stem was een stuk strenger dan daarvoor, want hoewel hij vriendelijk en open met Roughpaw om wilde gaan, was híj nog steeds háár mentor. "Maar het lijkt me inderdaad beter als we iets anders gaan doen." Vechten werd 'm ook niet, daar zou Roughpaw vast geen betere reactie op hebben. "welke delen van het territorium heb je al bezocht? En waar ben je nog niet geweest?" Vroeg hij uiteindelijk