Strong measures.

Het ochtendgloren was zojuist voorbij en het zonnetje begon door te breken. Het beloofde een mooie dag te worden en nadat Silentpaw haar groene ogen even op de hemel gericht had en de manier waarop de wolken zich verspreidden over de blauwe lucht had bewonderd, besloot ze om haar taken op te pakken en uit het kamp te gaan. Ze keek kort over haar schouder of ze soms een warrior kon vinden met wie ze kon gaan jagen, maar toen dit niet het geval leek te zijn, haalde ze kort haar schouders op en ging ze naar buiten. De mentor die Acornstar aan het begin van haar ceremonie voor haar had aangewezen, was vlak daarna ziek geworden en Silentpaw wist dat ze een nieuwe mentor nodig had. Gelukkig had hij haar nog een jachttechniek aan kunnen leren voordat hij ziek werd zodat Silentpaw niet helemaal nutteloos was voor de Clan. Natuurlijk waren er ook andere taken zoals het verwijderen van teken en het brengen van water naar de nursery en zag ze dat niet als een waardeloos iets, maar ze wilde graag iets meer betekenen voor de Clan dan dat en dus trok ze er op uit. Ze voelde haar hart hoopvol sneller kloppen toen ze merkte dat de vage bloedgeur die een tijdje in het woud had geheerst weer iets afgenomen was, wat er op duidde dat ShadowClan echt zijn stappen had genomen naar de vrijheid. Ze was blij dat ze niet meer over haar schouder hoefde te kijken en dat ze niet steeds verantwoording aan haar vader af hoefde te leggen telkens als ze een paar stappen door het kamp wilde nemen. Ze liep in de richting van the Pinewoods en merkte op dat ze helemaal alleen was. Ze probeerde het beeld van onheil dat het verlaten woud aan haar gaf te negeren en concentreerde zich in plaats daarvan op de jacht.

Silentpaw probeerde zich te concentreren op de jacht, maar ze merkte dat het moeizaam verliep. Elk moment verwachtte ze dat er een BloodClanner op zou doemen in de verte die haar dwong om terug te gaan naar het kamp. Hoewel haar ouders haar goed hadden beschermd en afgeschermd van BloodClan, was het ook wel zo dat Silentpaw de verhalen van wat de BloodClanners hadden gedaan naar haar Clanmates wel had gehoord en dat ze daardoor toch een bepaalde angst voor ze had ontwikkeld. En ze zag aan de reacties van haar Clanmates dat zij niet de enige was die die angst voelde; dat had wel gebleken uit het gesprek dat ze met Pepperpaw had gehad, zeer recent geleden. Silentpaw werd uit haar gedachten gehaald toen ze de sterke geur van haar leader rook en ze voelde zich al iets meer op haar gemak gesteld toen ze de grote gestalte van haar leader herkende. Ze zag aan zijn gezicht dat hij er ook niet helemaal bij pas en voorzichtig naderde ze hem, maar wel kracht genoeg zettend met haar poten zodat hij duidelijk kon horen dat ze aankwam en dat ze hem niet zou verrassen. “Dag, Acornstar,” zei ze op een beleefde toon tegen hem. “Bent u ook op jacht?” vroeg ze.

Toen haar leader aan haar vroeg of ze al iets gevangen had, voelde ze een steek van schaamte in haar opkomen toen ze haar kopje naar hem moest schudden. Ze was nog maar net begonnen met de jacht, maar ze had waarschijnlijk al wel wat mogelijkheden gehad om de Clan van prooi te voorzien. Het hielp alleen niet dat haar gedachten constant naar BloodClan afdwaalden en dat dat voor wat troebele concentratie zorgde. “Ik was er met mijn hoofd niet goed bij,” zei ze zachtjes tegen hem. “Maar ik zal me nu weer proberen te concentreren,” voegde ze er haastig aan toe. Ze wilde haar leader immers niet teleurstellen en snel keek ze om zich heen, maar een prooi kondigde zich zelfs in Greenleaf nooit vanzelf aan en Silentpaw kon zo snel niks vinden. Dat maakte haar nerveus, vooral omdat ze haar leader het idee wilde geven dat ze echt wel bezig was voor haar Clan. “Normaal gaat het veel beter dan dit,” zei ze op een beschaamde toon tegen hem. “Ik… denk dat ik me gewoon nog niet helemaal op mijn gemak voel na wat er gebeurd is.” Het was niet bepaald haar bedoeling om een emotionele uitspatting te doen naar haar leader, maar zijn aanwezigheid maakte haar nerveus en het feit dat ze niet direct kon tonen hoe goed ze was, maakte haar nog nerveuzer.

Haar leader zei tegen haar dat BloodClan niet zo snel terug zou komen en Silentpaw gaf een klein knikje aan hem. Ergens wist ze wel dat hij gelijk had, maar ergens was er nog steeds die vreselijke nasleep van wat er gebeurd was. En aan de reacties van haar Clanmates te zien, was zij niet de enige die er zo over dacht. En dan was haar familie nog niet eens iets overkomen. Eigenlijk had ze helemaal geen recht van bang zijn en beschaamd keek ze haar leader aan. “Ik heb eigenlijk helemaal geen recht om bang te zijn,” verwoordde ze haar gedachten. “Er zijn Clanmates die letterlijk een aanvaring met BloodClan hebben gehad en ik heb vergeleken met hun niks meegemaakt. En toch heb ik schrik.” Ze richtte haar blik naar haar poten. Manepaw had beloofd om haar te beschermen, maar als het er echt op aan zou komen, zou zelfs Manepaw haar dan kunnen helpen?