Well behaved women seldom make history

Eindelijk. Eindelijk had hij een gaatje gevonden om te ontsnappen uit het kamp. Het leek druk te zijn en elke warrior leek wel een taak voor hem te hebben. Timberpaw had echter weinig zin om te blijven wachten tot hij opnieuw geroepen zou worden om een nieuwe taak te doen. De hitte was verzengend en hij zou blij zijn als hij even kon uitrusten bij een waterbron. Even overwoog hij kort om naar de rivier te rennen zodat hij een frisse duik kon nemen, maar zag af van het plan toen hij een warrior tegen zijn apprentice hoorde zeggen dat ze daar zouden gaan jagen. Hij wendde zich van hun af en begon naar de grens te rennen die RiverClan met ThunderClan verbond. De grenspatrouilles zouden pas vanavond weer aan de beurt zijn en dus was hij er vrij zeker van dat hij alleen zou zijn, tenzij er natuurlijk een Clanmate was die hetzelfde idee had als hem. De geuren van vanochtend waren nog vers en duidden erop dat er sinds de ochtendpatrouille geen kat meer naar hier was gekomen. Iedereen zakte natuurlijk af naar de rivier of naar de waterval, iets wat een goed ding was voor Timberpaw omdat hij dan naar hier kon komen zonder gezelschap te hebben. Dat bleek echter te veel gehoopt. Hij rook een scherpe ThunderClangeur en zag nog net hoe een ThunderClan apprentice een waterrat ving, dit vlak voor de RiverClangrens. “Je hebt geluk dat die waterrat zich nog aan jullie kant bevond, anders was hij van mij geweest,” bromde hij haar toe ter begroeting. “En als ik jou was, zou ik ook netjes aan die kant blijven.” Hij keek met een koude blik in zijn ogen haar kant op, wachtend op het antwoord dat ze zou geven.

“Ben je doof?” snauwde hij haar toe. “Ik zei toch juist dat het maar goed was dat die waterrat zich aan júllie kant bevond? Voor zover ik weet, heb ik je nergens van beschuldigd.” Hij snoof. “ThunderClanners zijn blijkbaar niet alleen incapabel om voor zichzelf te zorgen, maar ook nog eens stikdoof.” Het leek erop dat zij echter ook een mening had over RiverClanners en Timberpaw onderdrukte de neiging om zijn mondhoeken omhoog te laten komen. Aangezien hij geen enkele sympathie voor geen enkele Clan voelde, lag zijn loyaliteit natuurlijk wel bij zijn eigen Clan, al vroeg hij zich nog steeds af of het soms niet beter voor hem was om een rogue te worden en zijn Clanleven de rug toe te keren. Hij wist dat hij dan echter niet zou overleven. Hij wist ook niet of hij dat een probleem zou vinden. Hij duwde de donkere gedachten in zijn kopje weg en fixeerde zijn scherpe blik weer op haar. “Nee, blijf inderdaad maar lekker daar,” sneerde hij. “We zouden toch niet willen dat je mooie lange, rode pels nat wordt, wel dan?” Hij deed een stap dichterbij en keek haar koud aan. “Hoewel ik er nog een gratis waterrat voor bij zou geven om je gezichtsuitdrukking te zien als je helemaal kletsnat uit dat water komt nadat ik je erin geduwd heb!”

“Jij houdt anders ook niet echt je kwebbel dicht, of wel?” snauwde hij haar nijdig toe. Zijn vacht werd opgezet toen ze haar opmerking maakte en zijn staart werd twee keer zo dik. Hij was al tamelijk groot voor zijn apprenticeleeftijd en nu hij zo boos was, leek hij al bijna op een volgroeide warrior, ook al was hij nog maar amper klaar met zijn apprenticeceremonie. Hij ontblootte zijn tanden naar haar toen ze al even uitdagend terug reageerde en het liefste was hij het water overgestoken zodat hij haar een flinke klauw voor haar kop kon geven, maar hij besloot om dat nog maar even te laten voor later. “De enige reden waarvoor je me die stank tegemoet ziet komen van jullie is om the Sunningrocks terug te pakken met mijn Clan,” zei hij op een uitdagende toon tegen haar. Hij hoopte dat Pantherstar is een keertje groen licht zouden geven voor dat. Die zonnerotsen lagen aan het water en dus waren ze van RiverClan. ThunderClan had er niks te zoeken. Die verzopen alleen maar als ze in het water zouden vallen, de sukkels die ze dan ook waren.