Skipping

Bluekit keek met een nors gezichtje naar buiten. Het kamp was gevuld met stinkende katten. Helemaal niet leuk, helemaal niet lekker. Bah. Nee, het zou maar snel weer normaal moeten worden. Bluekit stond met een zuchtje op en draaide weer terug de Nursery in. Haar papa was al even weg en langzamerhand begon Bluekit zich een beetje te vervelen. Misschien was het tijd om een nieuw vriendje te maken! Dan kon ze haar mooie steen laten zien! Bluekit huppelde de Nursery door, tot ze het perfect geschikte vriendje zag! Rudekit! Die kende ze nog niet goed namelijk. 'Hallo, ik ben Bluekit! Wil je mijn steen zien?' begon het poesje vrolijk tegen de ander, haar staartje fiers omhoog.

Rudekit

Een paar amberkleurige ogen tuurden de verlichtte nursery rond. Vreemde geluiden en onbekende stemmen klonken op de achtergrond. Rude spitste zijn oren om te luisteren of hij iets van de gesprekken kon opmaken. Maar enkel een eentonig gemompel raasde door. Met een diepe zucht liet de kitten zijn hoofdje op zijn poten neerdalen. Hij rolde op zijn rug en keek de wereld ondersteboven aan. Plots hupte een wit iets zijn blikveld binnen. In een tel rolde Rudekit weer op zijn poten. Het was Bluekit. 'Hallo, ik ben Bluekit! Wil je mijn steen zien?' Begon de zilverwitte kitten vrolijk. Een steen? Niet meteen Rude's prioriteit. Hij snoof. "Is hij dan speciaal?" Miauwde Rudekit. Als dat zo was, wou hij die steen wel eens zien. Misschien was het een steen die al vliegend alle Bloodclanners in één beweging kon weg katapulteren?

Rudekit snoof bij haar vraag. Nou zeg, dat was geen leuke reactie. Bluekit draaide met haar oortjes en knikte een paar keer heftig van ja. 'Jazeker! Het is mijn steen, hij is super mooi en cool! Ik heb hem gevonden in het kamp,' miauwde Bluekit. 'Kom dan kijken!' riep ze vervolgens en ze draaide weer om, om terug naar haar nest te sprintten. Zou Rudekit haar volgen? Een beetje ongeduldig keek ze over haar schouder. Haar steen was super speciaal hoor!

'Jazeker! Het is mijn steen, hij is super mooi en cool! Ik heb hem gevonden in het kamp,' Beweerde Bluekit met een paar heftige knikken. Rudekit trok zijn oor naar achter. Hij staarde zonder met zijn ogen te knipperen naar de andere kitten. Hij vermoedde dat zijn versie van speciaal en die van Blue allicht niet dezelfde was. Om te bewijzen dat haar steen zo mooi en cool was, maande Bluekit hem om haar te volgen en trippelde ze al haastig naar haar nest. Met een scherpe blik keek het katertje haar na. Het was te aanlokkend dan gewoon de andere kant op te lopen en haar voorstel te vergeten. "Oke, laat maar zien!" Antwoordde hij uitdagend en stapte achter haar aan.

Het duurde eventjes, maar toen ging Rudekit toch akkoord. 'Oke, laat maar zien!' antwoordde hij en hij stapte achter haar aan. Bluekit glimlachte blij en huppelde naar haar nest. Ze ging erin zitten en haalde de steen tevoorschijn. Het was geen grote steen, het paste makkelijk in haar bekje. Erg bijzonder was hij ook niet, maar hij was wel mooi glad, met een egale kleur. 'Kijk, dit is 'm!' miauwde ze trots. Wie zou deze steen nou niet mooi vinden? Bluekit vond hem geweldig, en ze beloofde hem altijd bij haar te houden!

Trots haalde Bluekit de steen erbij. Haar steen om precies te zijn. Rudekit keek er ontgoocheld naar, niet onder de indruk. Het was een afgerond exemplaar, eentje die je eerder aan de rivieroever terugvond. Zo waren er honderden gelijkaardige stenen. "Dat is een doodnormale steen." Besefte hij. Rudekit's ogen versmalde en hij kroop dichterbij om even kort aan de steen te snuffen. De steen had één en dezelfde kleurtint over het gehele oppervlak. "Maar oke, het heeft best een mooie kleur..." Gaf hij dan maar toe. Een idee kwam opflakkeren in zijn hoofd. "Heb je zin in een spel met de steen?"

Rudekit leek niet onder de indruk van haar steen. 'Dat is een doodnormale steen,' zei hij. Bluekit fronste met een boos gezichtje. 'Dat is het niet, het is een super mooie steen,' miauwde Bluekit snel terug. Ze richtte haar blauwe oogjes op haar steen. Ze vond hem heel mooi, zij had het gevonden, het was speciaal. Rudekit snuffelde er vervolgens aan. 'Maar oke, het heeft best een mooie kleur...' Gaf hij toe. Bluekit's gezichtje klaarde op en snel knikte ze van ja. 'Jaa, dat heeft het! Daarom is 'ie ook mooi!' Duh. Het katertje tegenover leek opeens een idee te hebben. 'Heb je zin in een spel met de steen?' Blue keek hem nieuwsgierig aan. Een spel? Dat was altijd leuk. 'Wat voor spel?'

'Wat voor spel?' Vroeg de zilverwitte kitten. Haar nieuwsgierige blik was Rudekit niet ontgaan. Het katertje plofte neer op zijn kont en peinsde even na. "Het gaat zo. Weet je de grote spar zijn?" Hij wees met zijn neus naar de overhangende spar dicht bij de prooistapel. Vanuit hun standpunt was het moeilijk te zien maar de ingang van de nursery zou de kittens een perfect uitzicht op de knoestige boom geven. Tijdens Newleaf produceerde de spar een nieuwe garde aan rode dennenappels die pas in Leaf-fall donkerbruin en rijp zouden zijn "Die rode hangende dingen eraan moet je raken met de steen. En degene die er het meest op de grond kan meppen, wint!" Miauwde Rudekit uitgelaten. In zijn hoofd was het allemaal easy peasy lemon squeezy en hij hoopte vurig dat Bluekit zijn tegenspeler wilde zijn.

De andere kitten plofte neer. 'Het gaat zo. Weet je de grote spar zijn?' Hij wees met zijn neusje naar de spar die over de prooistapel hing. Bluekit knikte, ja hoor, die kende ze wel. Natuurlijk kende ze die. Was moeilijk te missen toch? 'Die rode hangende dingen eraan moet je raken met de steen. En degene die er het meest op de grond kan meppen, wint!' miauwde Rudekit. Hij klonk enthousiast, maar Bluekit wist het niet zo goed hoor. Ze keek naar de spar. Was dat wel dichtbij genoeg om te raken? Daarna liet ze haar ogen naar de steen gaan. Haar mooie egale steen. Die zou ze niet willen gebruiken, maar het spelletje uitproberen wilde ze wel. 'Oké! Maar! Maar niet met deze steen. Dadelijk gaat 'ie kapot of word 'ie vies. Dat wil ik niet. Maar we kunnen wel anderen stenen pakken!' miauwde ze met een glimlach.

De witgrijze kitten was niet helemaal zeker. Ze keek van hem naar haar steen. 'Oké! Maar! Maar niet met deze steen. Dadelijk gaat 'ie kapot of word 'ie vies. Dat wil ik niet. Maar we kunnen wel anderen stenen pakken!' Glimlachte Bluekit. Rudekit haalde kort zijn schouders op. Met die voorwaarden kon hij wel leven. "Deal!" Miauwde hij met een knikje. Zijn oren wiebelden, klaarwakker. Dus eerst een andere steen zoeken... Hij keek neer op Blue's nest met haar verzameling aan stenen. Die konden ze gebruiken. "Zijn je andere stenen ook Starclan heilig of kunnen we die gebruiken?" Vroeg hij. Even de waarde van de andere stenen inschatten.

Ze was wel in voor een spelletje, maar ze zou echt niet met haar steen gaan gooien hoor. Gelukkig vond Rudekit dat niet erg en haalde hij zijn schouders kort op. 'Deal!' miauwde hij met een knikje. Bluekit glimlachte blij. Jippie! Ze stond op, klaar om de Nursery uit te lopen toen hij haar stopte met zijn vraag. 'Zijn je andere stenen ook Starclan heilig of kunnen we die gebruiken?' vroeg hij. Bluekit fronste even. StarClan heilig? Wat bedoelde hij daar nu mee? Pff. Maar nee, dat waren ze niet. Dus schudde Blue haar kopje. 'Nee hoor! Die heb ik gebruikt om mijn papa te pesten, want hij plet mij altijd!' vertelde ze de ander knikkend met haar kopje. 'Maar deze kunnen we gebruiken hoor!'

Een frons tekende de ander kitten haar snoet maar daarna schudde ze haar kop. 'Nee hoor! Die heb ik gebruikt om mijn papa te pesten, want hij plet mij altijd!' Rudekit werd even heel stil. Een korte vlaag van jaloezie overspoelde hem. Waarom speelde hij en zijn papa nooit samen? Snel knipperde hij de gevoelens weg die een waas veroorzaakten. Terug naar zijn spel! 'Maar deze kunnen we gebruiken hoor!' Vervolgde Bluekit gelukkig. Pfieuw! Dat scheelde. Zijn poten begonnen te jeuken. "Oke, laten we spelen." Mauwde Rudekit. Hij draaide zich om  en keek over zijn flank naar Bluekit. Zij zou de steen dragen, het was haar steen en zij had een echte papa.. En dus hupte hij al richting de uitgang van de Nursery.

Rudekit leek weer enthousiast te worden toen ze had gezegd dat ze de stenen konden gebruiken. Bluekit glimlachte blij en knikte toen hij zei dat ze zouden gaan spelen. Snel stond ze op en ze wilde de steen al zijn richting op schuiven, maar was al weggerend. Nou zeg! Geen wonder dat hij Rudekit heette. Bluekit snoof en tilde de steen zelf maar. Het duurde iets langer voordat ze de Nursery uit was, maar uiteindelijk was ze dan toch gearriveerd. 'Nou ik ben er hoor, dank je voor je hulp,' miauwde ze met rollende ogen. 'Maar goed, spelen. Begin jij maar,' vervolgde ze en ze schoof de steen zijn kant op. Is zien hoe hij het ervan af bracht.

Rudekit had allesbehalve geduld. Waar bleef Bluekit nu? Misschien was de steen haar te zwaar. Maar hij ging niet terug lopen hoor. Uiteindelijk dook toch het gestalte van de andere kitten met de steen op. Met een paar rollende blauwe ogen bedankte ze hem voor de hulp. Rudekit zweeg. 'Maar goed, spelen. Begin jij maar,' Vervolgde de andere kitten. De steen schoof zijn kant op. Rudekit pakte de steen ijverig over. Met zijn voorpoten hief hij het gewichtje min of meer tussen zijn poten. Hm, nee. Hij liet de steen terug glijden en bekeek zijn doel nog eens. Toen zette hij twee grote passen naar achter en pakte de steen opnieuw. Zijn hele lichaam zette hij in de strijd toen hij de steen naar de tak slingerde. Het raakte de tak met een doffe bonk en belandde in een rechte lijn weer op de grond. Geen van de beginnende dennenappels vielen er af. Een moment lang staarde hij naar zijn tegenslag. Tot een rood vruchtje uiteindelijk toch van de tak viel. "Ha!" Sprong hij blij op. Hij was ubertrots. "Nu is het aan jou" Grijnsde hij naar zijn tegenstander. Hij ging dit gemakkelijk winnen!

Rudekit zei verder niets na haar opmerking, wat haar nog wat meer irriteerde. Pfft. Nou dan niet hoor. Hij is het haar niet waard om een reactie te krijgen. Ze wachtte dus maar af hoe hij dit ging aanpakken. Ze had nog nooit een steen ver omhoog gegooid, maar ze verwachtte niet dat het erg makkelijk was. De kitten liet de steen dus ook eerst weer uit z'n pootjes glijden. Maar daarna stormde hij er op af, en slingerde het tegen een tak aan. De steen kwam met een dof geluid weer neer op de grond, maar verder niks. Een grijns verscheen op haar gezicht, tot er uiteindelijk toch iets viel. Rudekit sprong blij op, trots natuurlijk dat hij iets te pakken had. Hmpf, dat kon zij ook hoor. Bluekit stapte naar voren, schoof de steen een beetje heen en weer en keek naar haar doel. Ze zou die grote dennenappel op de grond proberen te krijgen. Na een klein aanloopje net als Rudekit slingerde ze de steen naar haar doelwit toe, waarna hij het van de tak af sloeg. Bluekit greens breed naar de andere kitten. 'Makkie hoor!' miauwde ze trots.

Bluekit was aan de buurt. Ook zij nam een klein aanloopje alvorens de steen naar de tak te slingeren. Het schot was raak en een grote dennenappel viel van de tak. "Makkie hoor!" Stoefte Bluekit trots. Rudekit deed zijn best om beleefd te knikken. Hij probeerde zijn schouders te ontspannen maar zijn ogen stonden afgunstig. Zijn vacht tintelde bij het idee dat de ander van hem zou winnen. Ook deze keer moest hij zijn doel raken. Opnieuw nam hij het steentje en draafde terug naar zijn plek. Hij hield zijn ogen strak op de tak gevestigd en nam zijn tijd. Met volle concentratie, voor een kitten dan toch, zwenkte hij het steentje naar de afhangende tak. Drie rode dingen en wat schors vielen naar beneden! "Simpel zat!" Mauwde de kater met een voldane uitdrukking op zijn gezicht.

Rudekit knikte alleen maar. Pfft. Ze wachtte lichtelijk ongeduldig terwijl de ander het steentje weer pakte en schoot. Bluekit ging geïrriteerd verzitten toen er een hele boel naar beneden viel. Tsk, dat kon zij ook hoor. Ze stond op en liep naar Rude toe. Ze pakte het steentje zonder een woord te zeggen en legde het perfect neer. Ze nam goed de tijd om een doelwit uit te zoeken, waarna ze het steentje weer naar de tak toe slingerde. Dit keer viel er weer een grote dennenappel op de grond, gevolgd met wat naaldjes en wat schors schilfertjes. Minder dan ze gehoopt had, maar het was tenminste raak geweest. Ze deed net alsof het precies was wat ze wilde, met een statig knikje. 'Makkie, ja.'

Hij kon Bluekit's gezicht niet zien maar het stond waarschijnlijk op onweer want ze zei geen woord toen ze de steen weer tussen haar poten nam en het naar de tak ketste. Rudekit bleef wat onrustig heen en weer schommelen. Een dof geluid klonk en niet erg veel viel naar beneden. Was dat niet minder dan bij hem zonet? Yess! Met zijn oren enthousiast naar voren, liep Rudekit al naar het steentje. Bluekit stoefte met een kort knikje dat het een makkie was. Oke...Eigenlijk wou Rude zichzelf na dit rondje al als winnaar prijzen maar misschien was dat niet helemaal fair... "Oke fijn, laatste rondje dan maar?" Vroeg hij met een grijns op zijn snoet. Dit bepaalde alles! Voor een derde keer slingerde hij met de steen maar het miste zijn doel. Hmff! Niet leuk! Hij liep weer naar zijn plaats met een hoog opgeheven kopje. "Jouw beurt." Mauwde hij zo neutraal mogelijk maar vanbinnen vervloekte hij stiekem alles wat een naam had.

Ze zag zijn blik wel, ze had heus wel door wat er in hem omging. Hij dacht dat ze geen goede score had gehad, dat het mis was gegaan. Nee hoor, het was echt precies zoals ze wilde. Dat liet ze duidelijk blijken, toch? Nou ja, hij wilde een laatste rondje. Bluekit knikte. Dit was haar kans om alsnog een veel betere score te krijgen dan Rudekit en lekker winnaar te worden. Rudekit had makkelijk zichzelf als winnaar kunnen beschouwen, maar goed, hij wilde meer. En dat was zijn ondergang geweest. Bluekit kon maar moeilijk de grijns op haar gezicht verbergen. Niet dat ze er erg veel moeite voor deed, maar goed. Hij maakte het zo wel makkelijk voor haar, want ze hoefde maar iets raak te hebben en ze had gewonnen. Hihi. Bluekit koos zorgvuldig haar doelwit en tikte het steentje met een krachtige slag. Weer niet helemaal wat ze gehoopt had, maar de paar knopjes en naaldjes die naar beneden vielen waren meer dan Rudekit. 'Ik heb gewonnen,' miauwde ze met opgeheven kopje en grijns terwijl ze naar Rude toe draaide.

Met zijn lippen stijf op elkaar ging hij zitten. Hij was boos. Stomme tak. Nee, het was gewoon de wind. Als die een beetje mee had gezeten, was zijn slag wel raak geweest. Of ja... toch bijna. Bluekit pakte de steen met een domme glimlach en slingerde deze weer naar de overhangende dennentak. Vurig hoopte Rudekit dat het zijn doel pootlengtes ver miste. Maar dat deed het niet: een paar dingen vielen op de zure aarde. Vrijwel meteen beweerde Bluekit dat ze de winnaar was. Uh-hum? "Je liegt." Mauwde hij hooghartig. Hij had er meer op de grond weten meppen dan haar! Of op zijn minst evenveel.. "Ik heb er duidelijk meer geraakt dan jij." En hij liep naar het slagveld van dennenvruchtjes. Hij was echt wel gewonnen hoor!