[Training] Chase the sun down

“Hoarsepaw…” hij had zachtjes gemurmeld, maar zijn broer had hem al de rug toegekeerd en Loudpaw maakte een mental note dat hij tijd zou vrijmaken voor zijn broer zodra ze beiden klaar waren met hun training. Nu had hij echter al aangegeven bij Coldheart dat hij klaar was voor zijn training en hij wilde geen slechte indruk maken door zijn mentor te lang te laten wachten, dus hij zette Hoarsepaw als zijn eerste prioriteit zodra hij klaar was met zijn training. Hij keerde zijn broer dan ook aarzelend de rug toe nadat hij nog één keer over zijn schouder had gekeken en rende toen achter Coldheart aan. Ondertussen vroeg hij zich af of hoe hij het belangrijke detail had kunnen vergeten dat Cormorantwing de mentor van zijn broer was geweest. Natuurlijk had hij zijn eigen drama met zijn moeder en zijn souvenir van BloodClan gehad, maar hij zou juist diegene moeten zijn die het overzicht binnen het gezin moest zien te bewaren. Hij schudde de kwade gedachten van zich af en concentreerde zich op zijn training met Coldheart. Hij grinnikte toen de tom cat aangaf dat ze een prooi zouden besluipen, iets wat Loudpaw al drie moons geleden had geleerd. Hij haalde er echter zijn schouders over op en knikte. “Ik heb jachttraining, grenscontroletraining en al een paar vechttrainingen bijgewoond,” zei hij op een behulpzame manier tegen zijn nieuwe mentor. “Maar herhaling is geen probleem voor mij, hoor,” voegde hij er haastig aan toe. “Daar beginnen?” vroeg hij vervolgens met een knikje naar het schaduwrijke gebied van hun territorium waar ShadowClan naar vernoemd was.

Zijn mentor week ondanks zijn uitleg niet terug van zijn opdracht, maar dat had Loudpaw ook niet verwacht en met een korte schouderophaal liep hij in de richting van waar zijn mentor had aangewezen dat hij moest beginnen. Hij besloot om zichzelf uit te dagen en maar meteen voor een uitdaging te gaan zoals een vogel. Hij sprong dan ook behendig tegen de bast van een boom op en begon zijn klim naar boven, waarbij hij goed oplette dat hij zijn poten in de juiste groeven zette en dat hij zich stevig vast klauwde in het schors. De tom cat stopte pas met klimmen toen hij veilig op een eerste tak stond en liet zijn blik naar een nest gaan. Hij likte kort langs zijn lippen en sloop naar voren, waar hij al snel zacht getjilp hoorde. Aha. De zachte schors van de boom zorgde ervoor dat de vogel hem niet kon horen en de wind blies uit zijn richting, dus dat was ook een voordeel voor hem. Nu was het een kwestie van zijn evenwicht bewaren, maar dat ging hem wel goed af en al snel haalde hij uit naar de vogel. De vogel viel naar beneden, tijdelijk verdoofd door de klap van Loudpaw’s poot en Loudpaw sprong snel naar beneden voordat de vogel kon ontwaken uit zijn verdoofde toestand. Hij doodde het beestje snel en keek vervolgens met een grijns op naar zijn mentor. “Ik kan ook op landdieren jagen, hoor,” zei hij snel. “Maar ik dacht dat je dit ook wel leuk vond om te zien.” Hij liet zijn blik vervolgens door het woud gaan en genoot van de geuren en de geluiden van prooi. “Wat hou ik toch van Newleaf,” murmelde hij zacht tegen zijn mentor. “Genoeg prooi voor de Clan in ieder geval.”

Loudpaw kon het niet laten om zijn mentor met een droge blik aan te kijken toen hij begon over hoe mooi Newleaf wel niet was. “Je zou er bijna emotioneel van worden,” zei hij op een droge toon, maar zijn blik werd algauw weer serieus toen zijn mentor hem de volgende opdracht gaf. Loudpaw richtte zijn blik naar boven en trok kort met zijn oortje. Aha. Een eekhoorn. Hij had nog maar een paar succesvolle jachten gehad wat eekhoorns betrof. Het waren rotbeesten om te vangen en de situatie zag er inderdaad niet naar zijn voordeel uit, maar hij dacht wel dat hij met zijn snelheid en behendigheid een kans maakte. En dus knikte hij zelfverzekerd naar zijn mentor en rende naar de boom, waarna hij zijn klauwen in de bast zette en naar boven begon te klimmen. Omdat hij wist dat de wind zijn geur in de richting van de eekhoorn zou blazen zodra hij zich aan de tak bevond, klom hij via de weg naar boven die hem al half op de tak zou brengen. Zo had hij meer voordeel om te rennen. De klim was niet al te lastig en hij stond nog maar amper op de tak toen de eekhoorn al omkeek. Het diertje spitste zijn oortjes, keek hem verschrikt aan met grote ogen… en begon vervolgens te rennen in tegenovergestelde richting. Onhandig klom Loudpaw op de dunne tak en zette de achtervolging in. De eekhoorn sprong gracieus naar een volgende tak en Loudpaw volgde, waarbij hij het gekraak onder zijn poten probeerde te negeren. De eekhoorn klom via de volgende boom naar beneden en Loudpaw verspilde geen tijd door al naar beneden te springen. De landing was harder dan verwacht en even trok er een ongemakkelijk gevoel door zijn lichaam, maar algauw had hij zijn evenwicht hervonden en grijnsde hij toen de eekhoorn zijn richting op kwam rennen. Hij was echter een flits van een seconde te laat met reageren en voelde de haartjes van de eekhoorn letterlijk langs zijn klauw strijken toen de eekhoorn langs hem heen rende, tussen zijn achterpoten door en in een flits van een seconde verdwenen in de volgende boom. “Ah, dat is zuur,” zei hij tegen zijn mentor, al was de irritatie wel duidelijk te zien in zijn gezicht. Met een plof ging hij op zijn kont zitten en keek hij mokkend voor zich uit. “Stomme eekhoorn. Ik had hem bijna,” bromde hij geïrriteerd.

Hoewel zijn mentor tegen hem zei dat het niet erg was dat hij de eekhoorn niet had gevangen, was dat niet bepaald een statement waar Loudpaw het mee eens was. Als het aan hem had gelegen, had hij die eekhoorn wel gewoon gevangen. Aan de andere kant was hij ook wel blij dat zijn mentor er zo luchtig over dacht, al was dit niet iets dat hem moest overkomen als hij zijn final assesment zou doen. Hij gaf dus enkel een knikje aan zijn mentor en een kort glimlachje, maar bewoog met zijn oortjes toen zijn mentor vroeg of hij soms wilde dat zijn mentor iets ging proberen te vangen. “Eh…” Loudpaw keek even moeilijk. “Waarom ook niet?” gaf hij toe. “Gaan we daarna verder met vechttraining?” vroeg hij op een licht nieuwsgierige toon. Hij had immers bewezen dat hij wel over wat jachttechnieken beschikte en nadat de tabby tom had gedemonstreerd aan Loudpaw dat hij ook kon jagen, zouden ze hun training wel naar een hoger niveau kunnen tillen, niet dan?

Loudpaw had geen idee waarom Coldheart aan hem wilde laten zien dat hij kon jagen. Hij was een warrior; het zou raar zijn als hij dat niet kon. Toch bracht Loudpaw er niks tegenin en ging op zijn kont zitten, aandachtig kijkend naar hoe zijn mentor aan zijn jacht begon. Het viel hem op hoe Coldheart zijn klauwen tegen de bast van de boom plaatste en daarbij minder geluid maakte dan dat Loudpaw gedaan had. De tom cat trok kort met zijn oortje toen hij zag dat de mus weg wilde vliegen en dacht dat zijn mentor per ongeluk te laat reageerde, maar toen gaf de warrior aan dat het wel zo bedoeld was en een grijns kwam om Loudpaw’s lippen. “Bedankt, Coldheart,” zei hij op een oprechte toon tegen de tom cat. Zijn drang om aan de vechttraining te beginnen, was voor even vergeten en hij gebaarde met zijn staart naar de warrior dat hij stil moest zijn. Hij plaatste zijn klauwen zorgvuldig tussen de spleetjes schors zoals hij dat zijn mentor had zien doen en klom geluidloos naar boven, waar hij zijn blik richtte op een lijster. De wind kwam, zoals Coldheart al had aangegeven, inderdaad in tegengestelde richting en het duurde niet lang voordat de lijster hem opmerkte. Loudpaw dwong zichzelf om stil te blijven zitten totdat de lijster opvloog en pas toen de lijster al half op weg was, sprong Loudpaw bliksemsnel naar voren. Hij wist de lijster te vangen, maar zijn val was iets minder soepel dan die van zijn mentor en met een kloppend hart wist hij nog maar net te voorkomen dat hij helemaal naar beneden donderde. De impact van de klap had er echter wel voor gezorgd dat de lijster op slag dood was en Loudpaw keek naar beneden om zijn mentor aan te kijken. “Zoiets als dit?” vroeg hij vervolgens met een lachje, ook al stond hij nog op zijn poten te trillen van schrik.