It's a blur.

De afgelopen dagen waren als in een waas aan haar voorbijgegaan. Eerst was ze te weten gekomen wie haar echte vader was, daarna had haar moeder aangegeven dat ze het leven in de Clan niet meer aankon en had ze Spottedpaw en haar Clan vervolgens achter zich gelaten. Iedereen in de Clan was te weten gekomen dat haar vader officieel van BloodClan afkomstig was en Spottedpaw had sindsdien het gevoel dat ze niet meer thuishoorde in de Clan, dat iedereen haar vuil aankeek. Ze had zich dan ook zo veel mogelijk van anderen afgezonderd en ze had een muur om haar heen gebouwd om te voorkomen dat anderen ook maar iets van haar ware, gekwetste gevoelens zouden zien. Ze wilde met niemand nog close worden, wilde niemand meer in haar hart sluiten en wilde eigenlijk gewoon geen onderdeel meer zijn van de Clan. Ze wist dat ze het niet zou overleven als ze nu haar Clan zou verlaten en dus klemde ze haar kaken maar op elkaar en probeerde door te gaan, al was het nog zo moeilijk. Spottedpaw had zonder iets te zeggen het kamp achter zich gelaten en was naar het territorium gerend. Ze stopte pas met rennen toen de steken in haar zij overweldigend werden en toen de warmte haar te veel begon te worden, maar nam zich voor dat ze weer zou beginnen rennen zodra ze zich beter voelde. Ze was nog maar een paar minuten aan het lopen toen ze het breken van takjes al hoorde. “Wie is daar?” snauwde ze, kwaad kijkend over haar schouder.

Rudepaw. Ze waren op hetzelfde moment apprentice geworden en hadden de hele tijd een den met elkaar gedeeld. Ze had hem echter, net zoals alle andere katten, flink op afstand gehouden toen haar moeder tijdens haar ceremonie riep dat ze te veel van haar partner hield en er vervolgens vandoor was gegaan. Acornstar zou haar nooit meer in ShadowClan laten en Spottedpaw was niet zeker of haar moeder het buiten ShadowClan lang genoeg zou overleven als BloodClan haar niet zou accepteren. Misschien had ze BloodClan inmiddels al wel bereikt en had ze met Spottedpaw’s vader al een ander nestje gekregen en was ze nu echt gelukkig. En Spottedpaw zat zich hier in ShadowClan ellendig te voelen, ook al dacht geen enkele haar op haar pels eraan om ook naar BloodClan te gaan. “Rudepaw,” zei ze al even nors, waarna ze hem een simpel knikje gaf. “Hoopte je op een gezellige jachtsessie met me of was het toevallig dat je ook hier bent?” vroeg ze aan hem. Als hij het eerste zou zeggen, dan zou hij wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Spottedpaw had namelijk helemaal geen zin in gezellige jachtpartijen en zeker niet met haar denmate.

Het leek erop dat ze elkaar per ongeluk tegen waren gekomen. En hoewel Spottedpaw het niet liet merken, ging er een korte steek door haar heen toen Rudepaw zijn woorden sprak. Ze wist dat ze het zelf uit had gelokt door zo bits te reageren, maar ergens was er nog steeds die vage hoop dat haar Clanmates verder konden kijken dan haar vader uit BloodClan alleen. En ze wilde dat ze de periode kon wissen dat haar moeder haar uitspraak over heel het kamp had gedaan en Spottedpaw achter had gelaten, op zoek zijnde naar haar partner in BloodClan zodat ze zich bij hem kon voegen. Ze schudde het gevoel echter van zich af en keek Rudepaw met een haast kille blik aan. “Het lijkt erop dat we beiden gelukkig zullen zijn, dan,” zei ze op een bitste toon tegen hem, waarna ze hem demonstratief te rug toekeerde. “Ik zal je vandaag niet meer lastig vallen, maak je vooral geen zorgen.” En kwaad sloeg ze met haar staart, waarna ze geïrriteerd van hem weg liep. Ze moest ook niet veel van anderen verwachten met een vader in BloodClan. En hoewel ze koppig voor zich uit wilde kijken, kon ze het blijkbaar toch niet laten om een korte, gekwetste blik over haar schouder naar hem te werpen.