[FINISHED] Troubles up ahead.

Het antwoord van de BloodClanner irriteerde hem en dat was duidelijk te zien in zijn blik. Als hij een paar goede vechttechnieken kende, dan had hij de kat allang tegen de grond gewerkt. De waarheid was echter dat hij enkel wat simpele technieken kende en die zouden vast niet genoeg zijn om de jonge kat te doen verrassen. Timberpaw schatte in dat de young one ietsje ouder was als hijzelf, waardoor het algauw een groter risico zou vormen om de kat aan te vallen. “In tegenstelling tot jou ben ik hier tenminste welkom,” sprak Timberpaw op een botte toon tegen de BloodClanner. “Ik kan me voorstellen dat als andere Clankatten je hier tegenkomen, je niet echt met open poten verwelkomd zal worden. Naar mij zullen ze al op een andere manier kijken.” Het lag er dan meestal ook nog aan wie van welke Clan hij tegen zou komen, maar dat hoefde die vuile bloedhond niet te weten. “Is er een reden waarom je hier bent of ben je je eigen bloedgeur al meer dan zat en kom je hier verfrissing zoeken?” vroeg hij verder op een botte toon, zijn blik strak gericht op de jonge kat voor hem. Hij ging zich echt niet laten wegjagen door dit gedrocht.

Timberpaw keek niet echt onder de indruk zijnde naar het schijnspel van de BloodClanner voor hem. Als je al het ergste al meegemaakt had in je leven, dan viel de rest behoorlijk mee. Zelfs al zou de BloodClanner hem aanvallen, dan nog dacht Timberpaw dat het niet zo pijnlijk ging zijn als wat zijn vader hem had aangedaan. Dat waren nare herinneringen die hij nooit meer uit zijn gedachten zou kunnen verdrijven. Hij ving nog een paar woorden van de BloodClanner op en trok kort met zijn oren bij de woordkeuze die de apprentice gebruikte. “Je hebt al een behoorlijk hoog niveau van kinderachtigheid bereikt,” zei Timberpaw op een afkeurende toon tegen hem. “Maar net zoals ik niet kan zeggen dat je hier niet naartoe mag komen, kan jij dat ook niet van mij zeggen.” Hij trok kort met zijn oortje. “Maar je kunt hier blijven. Het interesseert me eigenlijk ook helemaal niet. Hopelijk vindt een oudere warrior je en word je verscheurd.” Nee, Timberpaw had geen medelijden met een BloodClanner. Hij liet zijn blik langs de omgeving gaan en besloot toen dat hij betere dingen te doen had dan bij deze kat te blijven. “Als je me nu wilt excuseren. Je stinkt een uur in de wind en ik heb betere dingen te doen.” En met een kort snuivend geluid draaide hij zich om, de BloodClanner de rug toekerend. Wat een dwaas.

Het was de subtiele beweging van het gras achter hem dat hem waarschuwde. Het zachte geritsel, het geronk van poten die op de aarde terechtkwamen en vervolgens even niks meer. Timberpaw had ergens ook wel kunnen verwachten dat de BloodClanner gebruik zou maken van de situatie en dus reageerde zijn lichaam al voordat zijn brein helemaal in zich op kon nemen wat hij wilde doen. Hij liet zichzelf naar de grond vallen en rolde weg, waardoor hij ternauwernood een aanval op zijn flanken kon ontsnappen. “Typisch van jullie bloedhonden om op een oneerlijke manier te vechten,” snauwde hij de ander toe, maar haalde daarna al snel in blinde razernij uit met zijn klauw. Hij had nog maar twee vechttrainingen gehad en dat waren groepstrainingen, dus niet eens van een eigen mentor. Hij hoopte dat hij het dan maar van zijn robuuste uiterlijk moest hebben, anders had hij een probleem.

De uithaal van hem was mis, maar dat had Timberpaw ergens ook wel verwacht. Hij kon niet verwachten dat hij, als hij al nauwelijks vechttraining had gehad, meteen een BloodClanner neer kon halen, al was de gedachte wel mooi. Zijn uitval was dus mis, maar Timberpaw was een snelle leerling en dus zag hij wat er nu ging gebeuren, al reageerde zijn lichaam minder snel dan hij wilde omdat hij het een fractie van een seconde te laat zag gebeuren. Hij deed haastig een stap naar achteren, maar de nagels van de BloodClanner streken kort langs zijn neusje en Timberpaw siste geïrriteerd terwijl er een hevig prikkend gevoel ontstond bij zijn neusje. Hij kon de uitval van de BloodClanner echter nog ontwijken en voordat de tom cat zijn tanden in hem kon zetten, draaide Timberpaw zich om en haalde vol uit met zijn achterpoot. Hopelijk zou het recht tegen zijn smoel zijn en zou het ook behoorlijk pijn doen!

“Gefeliciteerd,” zei Timberpaw nog sarcastisch. “Als het aan mij ligt, worden het er wel meer!” Dat waren echter woorden die hij binnen de kortste keren niet waar kon maken. Zijn ogen flitsten naar voren en hij probeerde de bewegingen van de tom cat te volgen en te concluderen waar hij uiteindelijk uit zou komen. Het was meer door stom geluk dan door zijn instincten dat hij de uitval naar zijn hals kon ontwijken. Als dat raak was geweest, dan had zijn bloed rijkelijk gevloeid over het gras. Timberpaw’s hart begon nu toch wel in zijn borst te hameren. Ja, hij had de BloodClanner weten te raken, maar hoe lang zou het duren totdat zijn geluk op zou zijn en de BloodClanner hem zou raken met zijn uitval? Dan zou zijn leven voorbij zijn. Er was hier geen Clanmate die hem zou redden en als er nog een BloodClanner bij zou komen, dan had hij pas echt een probleem. Voor het eerst sinds dat hij in het gevecht mee was gegaan, besefte hij zich dat hij zich in de nesten had gewerkt. En dat er voorlopig ook geen uitweg was. Hij moest zijn grootte dan maar als aanval gebruiken. En dus stormde hij vol op de tom cat af en gebruikte zijn schouder om de BloodClanner hopelijk omver te beuken. Daarna haalde hij met zijn klauwen hardhandig uit naar de flank van de tom cat, hopend om hem goed hard te raken.

Timberpaw zwierde geïrriteerd met zijn staart toen hij zowel miste met zijn beukaanval als met de klauw die hij langs de flank van de BloodClanner had willen laten gaan. De kat was kleiner dan hem, wat het voor Timberpaw ook niet gemakkelijk maakte om snel te reageren als de tom cat zo’n streken uithaalde zoals hij daarnet had gedaan. Hij was echter niet onder de indruk van de manier waarop de bengaal naar hem keek en met een nijdige blik keek hij terug. Als de BloodClanner dacht dat hij Timberpaw kon intimideren door als één of andere gek naar hem te kijken, dan had hij het mis. Hij probeerde een aanval te bedenken dat de BloodClanner niet zou zien aankomen, maar kon zo snel niks verzinnen. En pure agressieve uithalen waren te gevaarlijk om uit te proberen, zeker omdat hij nog maar weinig training had gehad en het nu al duidelijk was dat hij niet instinctief kon reageren omdat hij geen idee had wat hij moest verwachten. Dit was een verliezende strijd langs zijn kant en als hij door zou gaan, zou het mogelijk zijn dood worden. En dus ontblootte hij nijdig zijn tanden, maar neeg zijn kop en deed een paar stappen achteruit. “Goed,” sprak hij op een kille toon. “Ik denk dat het wel duidelijk is wie hier de overhand heeft. Ik mag niet zo veel aan mijn leven vinden zoals het nu is, maar ik was nog niet van plan om dood te gaan. Dit is een oneerlijke strijd en aan zoiets dwaas doe ik niet mee.” En dus deed hij nog een paar stappen achteruit, zijn blik strak gericht op de BloodClanner. Het zou typisch iets voor de BloodClanner zijn om nu nog uit te halen.

“Dat kan ik ook van jou zeggen,” antwoordde hij schamper. “Het was vrij voorspelbaar wat je allemaal uit probeerde te halen.” Hij zei er maar niet bij dat die haal naar zijn hals een nipte voor hem was geweest. Als hij een paar seconden later had gereageerd, was hij waarschijnlijk gestikt in zijn eigen bloed. Maar hoewel hij de overwinning gaf aan de BloodClanner, was dat ook de enige voldoening dat hij de kat zou geven. Hij ging het niet mooier maken dan dat het was en zodra hij sterker geworden was, zou hij zijn wraak weer nemen. De opmerking van de BloodClanner schoot echter in zijn verkeerde keelgat en hij boorde zijn nagels diep in de grond om niet de fout te maken om de tom cat opnieuw aan te vliegen. Dat zou misschien zijn dood worden en hij wist hoe ernstig woede je reacties konden vertragen of vertroebelen. En dus klemde hij enkel zijn kaken stevig op elkaar terwijl hij elke spier dat zich aanspande om de kat tegenover hem aan te vliegen probeerde te negeren. “Dit is nog niet over,” gromde hij de BloodClanner toe. “Als ik ouder ben en meer training heb gehad, komen we hier zeker op terug. Hell, als BloodClan ooit zo dwaas zou zijn om RiverClan aan te vallen of als je zo dom zou zijn om ons bij onze grenzen te begeven, dan laat ik je al boeten voor die stunt die je vandaag probeerde uit te halen.” Hij ontblootte zijn tanden en keek de BloodClanner nijdig aan, maar maakte voor de rest geen aanstalten om hem aan te vliegen. “En dan zullen we eens zien wie van ons tweeën de bange kit zal zijn.”

Timberpaw had er vandaag een nieuwe vijand bijgemaakt, dat was één ding dat zeker was. Al dacht hij niet dat hij ook maar iemand van BloodClan ooit als vriend zou kunnen beschouwen. Het was immers algemeen bekend dat niemand van de andere Clans de Clan echt moest en dat BloodClanners onder Clankatten dus geen vrienden hadden. En Timberpaw begreep die redenering meer dan ooit nu dat hij een BloodClanner had ontmoet. “Die woorden ga je terug nemen, let maar op mijn woorden,” grauwde hij de BloodClanner kwaad toe. “Jij zal diegene zijn die om zijn moeder gaat janken, niét ik.” De tom cat draaide de BloodClanner de rug toe, maar niet voordat hij nog één keer over zijn schouder kil naar de BloodClanner had gekeken. “Wanneer ik mijn warriornaam ontvangen heb, zal ik je hier weer opwachten. En dan zullen we wel eens zien wie het eerste om zijn moeder gaat roepen.” Hij grijnsde vals. “Als BloodClan tegen dan niet uitgeroeid is door honden, Twolegs of één van de andere Clans, that is.” De tom cat liep immers meer gevaar dan Timberpaw om gedood te worden, in a way. Timberpaw snoof en draaide zijn kop naar voren. “Tot dan,” gromde hij, waarna hij zijn poten in beweging zette en terug spurtte naar zijn territorium, de uitdaging vers in zijn geheugen. Zodra Pantherstar hem zijn warriornaam zou geven, zou Timberpaw hier weer staan om de BloodClanner in het stof te laten bijten.